Intermezzo – 2011

Ergste kiezersbedrog: Ger Driessen.
Bewonderenswaardigste meisje: Muzghan.
Meest populistische tweet van een Horster politicus: ‘Door stelletje criminelen die koper gestolen hebben nu weer treinstremming tussen breda en tilburg.#$*¥! 220Vzou goed zijn voor deze lieden!’ (Raymond Knops, 6 oktober)
Mallotigste straatnaam:

Meest gebezigde woord: Floriade.
Zieligste paard: Aran.
Mooiste cd:

Talentvolste vakantieverslaggever: Kees van Rooij.
Onvergeeflijkste persoonlijke misser: Cambrinus, Kunst en de Buren.
Mooiste avond: 22 september.
Intrigerendste kunstwerk:

Volkigste volksvertegenwoordiger: Anthony van Baal.
Meest verontrustende twitterterugval: Roy Bouten (na 74 jaar voor het eerst van de troon gestoten als productiefste Horster politieke twitteraar door Thijs Coppus – althans dat zegt mijn gevoel).
Meest gemist: straatmuzikanten.
Slechtste acteur: Ger Driessen.
Veelbelovendste olifantenpaadje (parkeerplaats achter De Smidse):

Meest in de vergetelheid geraakte Horster politicus: Ger Driessen.
Irritantste woord: spin-off.
Meelijwekkendste Horster functionarissen: de centrumstewards.
Met afstand prachtigste boek (al jaren geleden verschenen, pas afgelopen jaar tot me genomen, om te huilen zo mooi):

Meest misplaatste huldebetoon: ‘Politie Horst trefzeker: hulde!’ (Raymond Knops, 6 augustus)
Fraaist beschilderde elektriciteitskastje (nabij kruising Aartserfweg-Nieuw Erf):

Onbetrouwbaarste sujetten: glasvezelaars.
Beste film: La Pivellina (regie Tizza Covi, Rainer Frimmel).
Minst racistische verkeerbord (op 20 november aangetroffen langs de Venloseweg in Grubbenvorst):

Best verborgen hoofdingang:

Personage met de mooiste trilby hoed:

Bedreigdste dier: witte uil.
Farizeïschte farizeeërs: Henk Bleker en Gerd Leers.
Mooiste nieuwjaarswens voor 2012: ‘Korrel in de voor, wassend graan. Laat Limburg maar bloeien. Een gezond en gelukkig 2012’ (Ger Driessen, vrij naar Marie Koenen).

Olifantenpaadjesavond – Column Erik van Maarschalkerwaard

Erik van Maarschalkerwaard studeerde architectonische vormgeving aan de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem en architectuur aan de Academie van Bouwkunst te Arnhem en Amsterdam. Hij is sinds 1990 werkzaam als architectonisch vormgever en beeldend kunstenaar. Hij woonde en werkte achtereenvolgens in Arnhem, Grave, Leunen, Vlierden en Venray en sinds 2002 in Tienray. Hij heeft een aantal fantastische projecten op z’n naam staan, waaronder de TG-KL, de Time Generator Klein Lourdes. Die moest hij dit voorjaar op last van de gemeente verwijderen, maar binnenkort zal dit fenomeen elders in de gemeente een comeback maken. Erik heeft een eigen website.


Olifantenpad en slakkengang

Toen Wim vroeg of ik mij wilde scharen in een gezelschap van olifantenpaadjesavondcolumnisten ben ik eerst eens door mijn gedachtegangen gaan dwalen of ik wel aanknopingspunten hiermee had.

Soms ontstaan er op zo’n moment spontaan olifantenpaadjes in huis, dan kom je dingen tegen waarvan je even vergeten was dat ze er zijn en zo viel mijn oog op een ansichtkaart die Willem de Kievit mij stuurde.

WdK(oprichter van Bouwbureau De Kievit), een vermaard en hoewel gepensioneerd bouwmeester, nog steeds een inspirator en één van de pioniers van het initiëren en opstarten van olifantenpaadjes. Zijn wegen zijn echter niet altijd navolgbaar waardoor er later niet altijd sprake is van het ontstaan van een olifantenpaadje. Maar dat terzijde. Ergens moet het toch beginnen

Hij schrijft op 7 september 2008 vanuit de Pyreneeën in de omgeving van Le Pont d’Espagne, Cauterets:

we hebben vandaag een uur gewonnen, zien geen bergen meer voor ons. Er zijn geen beren op de weg en zijn afgedwaald van het rechte pad. Waar dit toe kan leiden werd duidelijk na de derde fles toen we onze wandeltocht naar boven probeerden te reconstrueren … Eerst stonden we in een rij achter een familie duizendpoten, toen we daar voorbij waren moesten we aan de kant springen voor een hooiwagen die opeens van rechts uit het bos kwam. Een tijdje lang sukkelde er een pantoffeldiertje voor ons uit. Maar het inzicht kwam pas toen we een slak inhaalden: waarom doen wij het ook niet op onze pantoffels? Als we onze tijdwinst op pantoffels kunnen boeken dan telt het misschien wel dubbel!

hartelijke groet vanuit de Pyreneeën, Willem de Kievit

Een heel helder, duidelijk geschreven berichtje, maar waar ik toch nog de nodige vraagtekens bij had. Pas toen ik later zijn opgetekende reisnotities van die dag las kon ik het beter plaatsen:

… Op één van onze wandelingen vanuit Cauterets treffen wij een uitzinnige Engels sprekende toerist. Hij komt plotseling vanuit het bos via een onooglijk en bijna als pad onherkenbaar paadje en staat voor onze neus. ‘Follow the desire lines’, spreekt hij triomfantelijk en maakt een plechtig uitnodigend gebaar naar de plek waar hij zojuist vandaan is gekomen. ‘Don’t be afraid, there are no elephants, and if it’s so it is not a white one, … you can have a safe walk …’ Ik kijk mijn compagnon eerst argwanend aan, maar de blik in zijn ogen zegt dat er niet valt aan te ontsnappen. Al bij de eerste stappen die we zetten op het paadje dat eigenlijk geen pad is, zien we de boomstammen voor ons vreemd oplichten. Het is de flits van de camera van de Engels sprekende toerist. Die meteen daarop aan de overkant van de weg uit het zicht verdwijnt via een volgend paadje dat eigenlijk geen pad is ….

Wat is dit voor een theater? Onze nieuwsgierigheid is gewekt; we volgen een smal door de tijd uitgesleten paadje en klauteren naar boven. Net als we denken nu wordt het te gek komen we op een grotere weg uit. Op een steenworp afstand zien we de herberg waar we naar toe op weg zijn. Collodi kijkt op z’n horloge en concludeert dat het een uur vroeger is dan dat we gedacht hadden dat het zou zijn als we bij Les Ruisseaux zouden aankomen. Met een grote glimlach kijken we elkaar instemmend aan. De daaropvolgende culinaire zitting duurt veel te smakelijk en veel te lang.
Later die dag dalen we in een slakkengang de berg weer af, terug naar het hotel in Cauterets. Onderweg staan we nogal eens stil bij een boom. En er staan er veel daar … De één wordt de stand van zaken van de Nederlandse architectuur toevertrouwd, de ander wordt getrakteerd op een verdunde hoeveelheid alcohol, een volgende wordt innig omhelsd. Late wandelaars die we tegen komen worden aangemoedigd met ‘follow your desire lines’

Tot zover.

Een mooi staaltje van olifantenpaadjesgebruik ….

Of de in de notities beschreven Engels sprekende toerist Jan-Dirk van den Burg betrof is niet direct op te maken uit Willem’s aantekeningen ...

Maar het is wel duidelijk dat het overal wemelt van de olifantenpaadjes …
Eigenlijk zijn wij mensen best dom. Eerst wordt er voor veel geld een infrastructuur bedacht en aangelegd en vervolgens bewandelen we hele andere paden. Met wat voor doel? Is er iets mis met hoe wij onze wandelpaden aanleggen? Natuurlijke tijdwinst of geen moment te verliezen?
Is dat niet tekenend voor onze tijdgeest? We stellen met zijn allen allerlei structuren, regels, voorschriften, wetgevingen, verordeningen, veiligheidsregels, richtlijnen en nog veel meer op en we doen vervolgens toch wat we zelf willen.
Met een borrel op achter het stuur gaan zitten, met 80 km per uur door een dorp rijden, afval laten dumpen, schelden op de politie en van het rechte pad afwijken …
In feite hebben we te maken met een omgekeerde wereld: we spreken veel dingen af en maken besluiten hoe we onze omgeving gebruiken en doen vervolgens wat anders.

Is water dan niet eigenlijk veel slimmer? Vanuit de bergen stromend, kiest het (veelal zonder uitgewerkt plan) de meest vanzelfsprekende route. Een waterolifantenpad waar desgewenst waterbewoners op mee kunnen liften op weg naar zee.

En wat te denken van het luchtruim: kennen vogels de vrijheid af te wijken van hun voorbestemde vliegbewegingen en vluchtlijnen?
Ik denk dat dat genoeg stof kan opleveren, Wim, voor een in de toekomst te organiseren avondje Mussencorridoortjes of Kievitkoersjes ….

En dan om nog even terug te komen op Willem’s omzwervingen en belevingen:

‘Het is goed om gebruik te maken van olifantenpaadjes maar doe het af en toe ook op je pantoffels!’

Erik van Maarschalkerwaard

Actualisatie – TG-KL

Brekend! Ik ben er in geslaagd de TG-KL te traceren! Nota bene in het naburige dorpje dat zich tegenwoordig steeds vaker stad waant.

Normaliter rijd ik altijd met een grote boog om Venray heen, maar als er iets kunstzinnigs te beleven valt, kruipt het bloed soms waar het niet gaan kan. Dus bezocht ik gisteren de beeldententoonstelling in het Venrays Museum en enkele tuinen waarin tijdelijk kunstwerken staan opgesteld. Al bij de tweede tuin, aan de Julianasingel, was het raak. Verscholen tussen de bomen (en daarmee zo goed als onvindbaar voor de afdeling Veiligheid en Handhaving die ook Venray ongetwijfeld zal hebben) trof ik ‘m aan.

In een omgeving die wemelde van de tuinkabouters.

Helaas weigerden ze categorisch me openheid van zaken te verschaffen over hun relatie met de TG-KL.

Dat ik de TG-KL heb weten op te sporen, stemt me tot tevredenheid. Toch is er iets dat me niet helemaal lekker zit: dat ie de gemeentegrens is overgestoken. De TG-KL hóórt in Horst aan de Maas. Ik vrees dat we ‘m tot het einde van de tentoonstelling (28 augustus) kwijt zijn aan de Piëlhaze, maar laat ‘m daarna alsjeblieft weer domicilie kiezen bij ons. En nog altijd geldt: u kunt daarvoor zorgen! Stuur Horst-sweet-Horst een e-mail (HorstsweetHorst@gmail.com) waarin u uw belangstelling voor tijdelijke plaatsing van de TG-KL kenbaar maakt en ik zorg ervoor dat de eigenaar, bedenker en maker van de TG-KL, Erik van Maarschalkerwaard, contact met u opneemt. Dóen!

Klein mysterie 254 – TG-KL (5)

De TG-KL is herrezen! Vorige week zaterdag ontving ik deze korte raadselachtige e-mail: ‘TG-KL opnieuw opgedoken op (legale of illegale) nieuwe (niet nader gespecificeerde) plek (en mogelijke ontrafeling van functie/bestemming van TG-KL . . .?)’ Afzender onbekend. Gelukkig wel in bijlage voorzien van twee foto’s:

Zien we dat goed? Is dat werkelijk een tuinkabouter die daar met z’n wipneus, z’n appelwangen, z’n grijze baard en z’n guitige oogopslag door de deuren van de TG-KL naar buiten gluurt? En als ik me niet vergis staat zich rechts op de achtergrond van de bovenste foto nog een tweede tuinkabouter te verbergen. De TG-KL een meditatiecentrum voor tuinkabouters? Een rustoord voor uitgerangeerde tuinkabouters? Voor een erkend nanofiel als ik een zeer verrassende, maar daarom niet minder welkome ontwikkeling.
Dat er enig verband bestaat tussen de TG-KL en tuinkabouters lijkt me op basis van de foto’s zonneklaar. Welk, dat zal de toekomst uit moeten wijzen. Resteert de vraag waar de TG-KL zich momenteel bevindt. Zo te zien in elk geval in een boomrijke omgeving (wat de opsporingskans voor de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas gelukkig niet zo groot maakt), maar waar?
Uiteraard heb ik de producent van de TG-KL, Erik van Maarschalkerwaard, al deze vragen ook gesteld. Met het oog op mogelijke ontdekking en zijn eerdere negatieve ervaringen met de afdeling Veiligheid en Handhaving wil hij echter geen enkele mededeling doen over de locatie alsmede de (nieuwe?) functie van de TG-KL. Begrijpelijk, maar intussen zit ik wel met een hele populatie tuinkabouters die nadat ik hen de twee bovenstaande foto’s liet zien niet meer te houden is.

Ze willen allemaal afreizen naar de TG-KL, liever vandaag nog dan morgen. In hun naam wil ik u dan ook vragen om als u enig idee heeft waar de TG-KL zich momenteel bevindt, mij daarvan onmiddellijk in kennis te stellen.

Klein mysterie 247 – TG-KL (4)

Tijdens mijn bezoek aan Tienray op vrijdag 8 april schitterde de TG-KL nog in volle glorie in de tuin van de woning aan Over de Beek. Ondanks de oproep van de coördinator van de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas om ‘het kunstobject te verwijderen en verwijderd te houden’. En ondanks de dreiging van een dwangsom van vijftienhonderd euro per week met een maximum van vijftienduizend euro.

Twee dagen later, op zondag 10 april, ontving ik in alle vroegte een e-mail van Erik van Maarschalkerwaard, de ontwerper van de TG-KL: ‘De TG-KL is gisteren toch ontmanteld. De grondeigenaren wilden geen risico lopen. Met respect voor hun standpunt heb ik het object weg gehaald.’ Erik wenste me verder nog een zonnige zondag toe. Dat werd het inderdaad. Toch bleef er ook een donkere schaduw van de ontmantelde TG-KL over die zonnige zondag hangen. Niet dat ik de grondeigenaren iets verwijt, ik kan me levendig voorstellen dat ze geen zin hadden in een hoop gedoe. En naar een dwangsom zullen ze al evenmin reikhalzend hebben uitgekeken.

Dit laat onverlet dat Horst aan de Maas een ‘kunstobject’ armer is. Een ‘kunstobject’ bovendien van een soort dat in Horst aan de Maas betrekkelijk zeldzaam is omdat het veel aan de verbeelding overlaat. Dat is namelijk nu juist het mooie van de TG-KL: het ding daagt je uit er zelf een betekenis aan toe te kennen. Want in de ogen van de coördinator van de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas mag het dan wel een ‘kunstobject’ zijn, het ontbeert veel van wat je normaliter met een kunstwerk associeert: een verklarend bordje, een sokkel, een bepaalde mate van esthetiek. Elke neiging tot behaagzucht is de TG-KL vreemd. Hij doet geen enkele moeite je te verleiden, hij is gewoon wat ie is: een intrigerend, mysterieus, vragen oproepend onnadrukkelijk onderdeel van de omgeving.

Regelneverij heeft vorige week geleid tot de ontmanteling van de TG-KL. Een roemloos einde ligt op de loer. Tenzij … tenzij u de TG-KL voor een tijdje adopteert. Het is eigenlijk heel simpel: om uit de grijpgrage klauwen van de afdeling Veiligheid en Handhaving te blijven, gaat de TG-KL een zwervend bestaan leiden. Zes weken hier, drie maanden daar en dan weer negen weken daar. Lang genoeg om er van te kunnen genieten, kort genoeg om niet de toorn van de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas op te wekken. Enige voorwaarde is dat u uw verbeelding laat werken en een mogelijke bestemming of betekenis voor de TG-KL verzint. Erik komt de TG-KL opbouwen en na de afgesproken termijn weer afbreken.

Dus verricht een goede daad, stuur mij een e-mail (HorstsweetHorst@gmail.com) waarin u uw belangstelling voor tijdelijke plaatsing van de TG-KL kenbaar maakt en ik zorg dat Erik contact met u opneemt. Dan zijn er alleen maar winnaars: u, uw tuin, Erik, de TG-KL, de afdeling Veiligheid en Handhaving, de kunst, Horst aan de Maas.

Klein mysterie 246 – TG-KL (3)

In de brief van de coördinator afdeling Veiligheid & Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas over het ontbreken van een omgevingsvergunning voor de TG-KL heet het: ‘Gelet op het algemeen belang dat gediend is met handhaving, hebben wij, indien sprake is van overtreding van een wettelijk voorschrift, een beginselplicht handhavend op te treden.’ Zo is het maar net. Ordnung muss sein. Als er regels zijn, moet je ze ook handhaven, anders krijg je alleen maar gedonder. Stel je toch eens voor wat er zou gebeuren als iedereen zomaar zonder omgevingsvergunning een kunstobject in z’n voortuin zou zetten! De ramp zou niet te overzien zijn! Hulde aan het Team Veiligheid en Handhaving dat zijn verantwoordelijkheid neemt en dit welig tierend onkruid met wortel en tak uitroeit!

Maar wie a zegt, dient ook b te zeggen. Dus nu a.u.b. ook flink doorpakken. Heeft die kruisweg, bijna tegenover de TG-KL, eigenlijk wel een omgevingsvergunning? En hoe zit het met al die dazenvangers, windwatermolens, Stokterwegtekeningen, Victor Veiligs, thuisverkoopstalletjes en Sevenumse corpussen met blauwe dan wel gele lendendoek?

Voldoen die wél aan alle voorschriften? Werk aan de winkel voor het Team Veiligheid en Handhaving dunkt me! En als het Team Veiligheid en Handhaving toch bezig is, laat het dan vooral ook eens kijken naar de vele jachthutten die Horst aan de Maas rijk is.

Als kunstobjecten vergunningplichtig zijn, zijn jachthutten het in het kwadraat, zou ik denken. Wie er vanuit gaat dat een gedisciplineerd volkje als het jagersgilde z’n zaakjes wel op orde heeft, wil ik aanraden eens rond te struinen op jachthutten.nl. Krijg je toch een ander beeld. Wat het in dit geval handig maakt voor het Team Veiligheid en Handhaving is dat Horst-sweet-Horst al heel wat voorwerk heeft gedaan. Een teamlid hoeft rechts in het menu ‘Labels’ slechts te klikken op ‘Jachthutten’ en hij of zij krijgt gratis en voor niets alle informatie die hij of zij maar wenst te hebben over Horster jachthutten. Inclusief locaties uiteraard. Gemakkelijker kan een Handhavend Optreder het niet hebben.

Ja, ik realiseer me terdege dat ik met het voorgaande behoorlijk in eigen vlees snijd. Gaat het Team Veiligheid en Handhaving over tot actie, dan blijft er voor Horst-sweet-Horst, met z’n bijzondere voorliefde voor opmerkelijke bouwsels, weinig meer te schrijven over. Spijtig inderdaad, maar als het algemeen belang ermee gediend is, kan Horst-sweet-Horst niet anders dan een toontje lager zingen. Wat stond er ook alweer? ‘Gelet op het algemeen belang dat gediend is met handhaving, hebben wij, indien sprake is van overtreding van een wettelijk voorschrift, een beginselplicht handhavend op te treden.’

(Klik hier voor het vervolg.)

Klein mysterie 245 – TG-KL (2)

Op 2 april nam ik opnieuw contact op met Erik van Maarschalkerwaard. Hij verzekerde me nogmaals dat z’n e-mail van 28 maart (met daarin de mededeling dat zijn TG-KL volgens de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente Horst aan de Maas niet in het bestemmingsplan past) absoluut geen 1 aprilgrap was. Ik was overtuigd en we spraken af elkaar op vrijdag 8 april te ontmoeten. Op een zonovergoten middag beklom ik mijn stalen ros en fietste naar Tienray.

Erik verwelkomde me in z’n atelier, Erik liet zien waar hij momenteel aan werkt (een maquette van een nieuw gebouw voor GGZ Nijmegen), Erik liet me hernieuwd kennismaken met die – ik blijf erbij – werkelijk briljante TG-KL, Erik bleek zo ongeveer elke inwoner van Tienray te kennen, Erik nodigde me uit voor een bezoek aan het terras van dorpscafé ’t Pleintje, Erik schonk me een prachtig boek over zijn werk.

En niet te vergeten: Erik gaf me een kopie van de brief die de eigenaren van het perceel waarop de TG-KL prijkt, onlangs hadden ontvangen van de coördinator van de afdeling Veiligheid en Handhaving van de gemeente.

Eenmaal thuis las ik de brief. Die begint met de opmerking dat ‘onze toezichthouder’ tijdens een controle op 19 juli 2010 heeft geconstateerd dat zich op het perceel ‘een kunstobject’ bevindt waarvoor geen ‘omgevingsvergunning’ is verleend. De coördinator constateert vervolgens dat het ‘op grond van artikel 2.1 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo)’ verboden is ‘een bouwwerk te bouwen zonder omgevingsvergunning’. Dit geldt ook voor het ‘kunstobject’. ‘Voorts is het ingevolge artikel 2.3a, eerste lid, van de Wabo, verboden een bouwwerk, dat gebouwd is zonder omgevingsvergunning, in stand te laten. U bent derhalve in overtreding en wij zijn bevoegd hiertegen handhavend op te treden.’
Omdat de coördinator de beroerdste niet is, heeft hij of zij onderzocht of de overtreding niet alsnog gelegaliseerd kan worden. Het perceel blijkt de bestemming ‘agrarische doeleinden met landschappelijke en natuurwaarden’ te hebben. Gronden met deze bestemming zijn bestemd voor duurzaam agrarisch grondgebruik. Het derde lid van artikel 2.06 van de bestemmingsplanvoorschriften bepaalt ‘dat op deze gronden niet gebouwd mag worden’. Evenmin is sprake van een vergunningvrij bouwwerk.
Dit alles leidt tot de volgende conclusies:

1. ‘Gelet op het vorenstaande ligt legalisatie niet in de rede.’
2. ‘De overtreding [dient] beëindigd te worden.’
3. ‘U wordt in de gelegenheid gesteld (…) de overtreding te beëindigen.’ Dit kan door ‘het kunstobject te verwijderen en verwijderd te houden’.
4. ‘Indien na controle blijkt dat aan de overtreding geen einde is gemaakt zijn wij voornemens een last onder dwangsom op te leggen.’ Die bedraagt vijftienhonderd euro per week met een maximum van vijftienduizend euro.

Alles van waarde is weerloos. Hoewel ik me realiseer dat deze dichtregel van Lucebert sterk aan inflatie onderhevig is, wil ik ‘m hierbij toch graag van toepassing verklaren op de TG-KL.

(Klik hier voor het vervolg.)

Klein mysterie 244 – TG-KL (1)

Op 3 september 2008 maakte ik in het Vlaamse poëziedorp Watou enkele foto’s van dit prachtige kunstwerk.

Het In Memoriam Venster is een grafmonument ter nagedachtenis aan de dichter Eddy Van Vliet (1942-2002), ontworpen door architect en beeldend kunstenaar Stéphane Beel. Omdat het de nieuwe grondeigenaar niet aanstond, is het onlangs weggehaald en bij een loods gedumpt, zo berichtte NRC Handelsblad op 14 april. ‘Ha, ha, het is ook altijd wat met die domme Belgen, wij hier hebben tenminste respect voor artistieke schepsels’, hoor ik u al smalen. Ik ben benieuwd of u dat na het lezen van dit en de drie daaropvolgende stukjes vol blijft houden.

Herinnert u zich de Time Generator Klein Lourdes (TG-KL) nog? Nee? Dan zal ik uw geheugen even opfrissen. Vorig jaar zomer stuitte ik bij toeval op een mysterieus object midden op een groot grasveld in de tuin van een woning aan Over de Beek in Tienray. Door een nog wonderlijker toeval kwam ik er achter dat het hier ging om een schepping van Erik van Maarschalkerwaard, beeldend kunstenaar gevestigd te Tienray. Met de TG-KL bleek hij vooral verwarring te willen zaaien:‘Ik wilde iets maken waar mensen zich van zouden afvragen wat het is. Alles is altijd netjes geordend in Nederland en volgens regels. Er is weinig ruimte voor verbeelding.’
Engelsen zouden het waarschijnlijk een folly noemen. Hoewel er weinig esthetisch genoegen aan de TG-KL valt te beleven en het ding al evenmin enig praktisch nut heeft, was ik er onmiddellijk door gegrepen. In een stukje stak ik mijn bewondering niet onder stoelen of banken. Erik aanvaardde mijn complimenten in dankbaarheid en daarmee was de kous af.

Tot 28 maart. E-mail van Erik: ‘Ter info laat ik je even weten dat de gemeente zich onlangs heeft gemeld (afd. Handhaving en Veiligheid) bij de grondeigenaar waar de TG-KL staat opgesteld. Ik heb geen omgevingsvergunning aangevraagd en de TG-KL past niet in bestemmingsplan …’
Ik mailde Erik terug dat ik z’n creativiteit kon waarderen, maar dat ik toch echt niet van plan was in zijn wat al te doorzichtige val te trappen. Hij stuurde z’n e-mail immers op 28 maart, drie dagen voor 1 april. Ik zag het scenario al helemaal voor me: een woedend stukje op Horst-sweet-Horst over de cultuurbarbaren van de gemeente en twee dagen later met het schaamrood op m’n kaken moeten bekennen dat ik het slachtoffer van een 1 aprilgrap was geworden. Koren op de molen van alle Horst-sweet-Horst-haters.

Toen Erik me op 31 maart ‘als bewijsstuk’ een door hem aan de gemeente Horst aan de Maas gerichte brief mailde waarin hij zijn zienswijze kenbaar maakte, begon ik te twijfelen. Een 1 aprilgrap? Dan was er in elk geval heel wat werk ingestoken. Ik besloot 1 april te laten passeren en daarna nogmaals contact met Erik op te nemen.

(Klik hier voor het vervolg.)