Intermezzo – Maaibeheer

In een hete tent op het Zomerparkfeest in Venlo werd vorige week Caspar Janssen geïnterviewd. Caspar Janssen, geboren in 1962, is een schrijver en journalist die op latere leeftijd de natuur ontdekte. Sinds 2012 publiceerde hij zes boeken over natuur, landschap en dieren. Caspar loopt, het verslag van een voettocht door Nederland waarin hij probeert te verklaren waarom het landschap zo is veranderd, is misschien zijn meest bekende boek.

In het vraaggesprek in Venlo ging het vooral over zijn nieuwste boek, Aard van het beestje, waarin hij honderd dieren portretteert. Hij las een fragment voor van zijn portret van de atalanta, ook wel admiraalvlinder genoemd, die hij in de omgeving van het Floriadeterrein in Venlo had gespot. Daarmee illustreerde Janssen zijn – niet letterlijk zo uitgesproken – stelling dat zelfs op de grootste mestvaalt een bloempje kan bloeien. Met Limburg leek hij sowieso een haat-liefdeverhouding te hebben: van de ene kant mooi (vooral de overgangsgebieden tussen natuur en cultuur), van de andere kant minder mooi.

Of er nog reacties waren uit het publiek. Een wat oudere mevrouw stak haar hand op. Ze vertelde dat ze sinds 1979 in Grubbenvorst woont en dat het daar vroeger qua bermvegetatie aanzienlijk schraler oogde dan nu. Janssen beaamde dat het maaibeheer er in de loop van de tijd op veel plaatsen op vooruit is gegaan. Ik hoorde hem er nog meer over zeggen, maar luisteren lukte me niet langer. Omdat ik was blijven hangen bij die opmerking van de mevrouw uit Grubbenvorst en een eigen ervaring in het verlengde daarvan.

Mijn gedachten gingen terug naar vrijdag 1 augustus, 13.41 uur, toen ik een foto maakte terwijl ik over het fietspad langs de A73 in Horst fietste. Ik fiets daar wel vaker, maar blijkbaar zonder goed te kijken of zonder mijn blik in de juiste richting te wenden. Ditmaal was het anders. Ineens zag ik wat voor fantastisch minilandschap hier recentelijk is ontstaan. Dankzij extensief maaibeheer. Een doodse, gemillimeterde grasvlakte bleek te zijn omgetoverd in een savanneachtige biotoop, begroeid met grassen en kruiden, een eldorado voor insecten. Een foto meer dan waard.

 Als het je lukt de bebouwde omgeving weg te denken en als je je doof probeert te houden voor het lawaai van de autosnelweg, waan je je hier in de binnenlanden van Afrika. Visioenen van olifanten, giraffen, zebra’s, antilopen, leeuwen en neushoorns verschijnen op mijn netvlies. In de gloria met extensief maaibeheer.

(Dit stukje verscheen eerder deze week ook in Via Horst-Venray)

Intermezzo - #evertsoordtoday

Gevangenis.
Jan Philipsen.
Kerkkuilenweg.
Klein.
Vergezichten.
Defensiekanaal.
Voetbalveld.
DUW.
Willem Everts.
Reclameborden.
Elektriciteitsmasten.
Geen dorpshart.
EEV.

Tot een jaar of twee geleden was het daarmee wat mij betreft wel zo’n beetje gezegd als het om Evertsoord ging. Van alle zestien kernen van de gemeente Horst aan de Maas was Evertsoord voor mij de meest nietszeggende. Te jong, van na de Tweede Wereldoorlog namelijk, om al een tot de verbeelding sprekende geschiedenis te hebben. Te planmatig van opzet om in je hart te sluiten. Evertsoord oogt onvoltooid, niet af. De toekomst is er stil blijven staan. Gefnuikte ambities. Zie de Eerste Evertsoordse Voetbalclub uit 1962. Een tweede is er nooit gekomen, de eerste is al lang ter ziele gegaan.  

Inmiddels weet ik wel beter. Inmiddels weet ik dat Evertsoord bruist, dat Evertsoord misschien wel de levendigste van alle zestien kernen van Horst aan de Maas is. Helikopters vliegen er af en aan, mannen in witte pakken kwijten zich er van hun taken, bulldozers zijn er overal in de weer, naturistencampings doen er goede zaken, tractoren trekken er ten strijde tegen legertanks, dieren – eerst en vooral katten en paarden – worden er gekoesterd, zeeschepen varen er voorbij over de Wertemer Groes, treinen stoppen er elk half uur op het station, ruimtevaartuigen maken er noodlandingen, gevangenen genieten er aanzien, tapijten vliegen er door de lucht, Max Verstappen wint er de Grand Prix van Evertsoord. Never a dull moment in Evertsoord.

Mijn beeld van Evertsoord is totaal veranderd door #evertsoordtoday. Onder die naam publiceert Agata Siwek, beeldend kunstenaar en inwoner van Evertsoord, sinds 6 maart 2021 bijna dagelijks een tekening over Evertsoord op Facebook (klik hier) en Instagram (klik hier). Haar tekeningen zoomen in op de lieflijkste details van het plattelandsleven. Maar ze zoomen ook uit op de rauwe werkelijkheid van de wereld om ons heen. Ze rekenen af met de idylle van het vreedzame platteland, waar alles pais en vree is, dat verschoond is gebleven van de grotestadsproblematiek. Dit maakt dat ze uitstijgen boven Agata, boven Evertsoord, boven Horst aan de Maas. Het zijn meer dan louter illustraties, het zijn ook commentaren, soms scherp, maar meestal speels, met een knipoog.  

284 van de tekeningen die Agata tussen 6 maart 2021 en 27 april 2022 maakte zijn nu gebundeld in een boek, uiteraard met de titel #evertsoordtoday. Ruim honderd van die tekeningen zijn voorzien van een commentaar, dertig daarvan door Agata, ruim zestig door mij en de rest door Agata en mij samen. Jeu van Helden heeft het boek werkelijk fantastisch vormgegeven, zoals je ook kunt zien op de sneakpreview (klik hier).  

#evertsoordtoday verschijnt op 4 juni. Je kunt het bestellen door vóór 21 mei 25 euro over te maken op bankrekeningnummer NL48RABO0129035866 ten name van A. Siwek. Je kunt jouw exemplaar/exemplaren afhalen tijdens de presentatie. Wil je #evertsoordtoday thuisbezorgd krijgen? Maak dan 30 euro over. Vergeet daarbij niet naam, adres en telefoonnummer te vermelden. Vanaf de presentatie kost #evertsoordtoday 30 euro (35 bij verzending).

P.S. Ik, wij, zouden het heel fijn vinden jou te mogen begroeten op de presentatie op 4 juni. Zie hieronder de uitnodiging.

Intermezzo – Megazeen

Horst aan de Maas: megahallen, megastallen, megakassen. Maar vanaf zondag ook: Megazeen. 

Over megahallen, megastallen en megakassen gaat het hier al vaak genoeg. Hoewel ik er het afgelopen jaar honderden uren in heb gestoken, is het hier nog nooit over Megazeen gegaan. Dat heeft een reden: ik houd er niet zo van om te schrijven over projecten waar ik nauw bij betrokken ben. Zelfverheerlijking, ijdeltuiterij en eigenliefde liggen dan al snel op de loer. En dat is niet de bedoeling. Toch wil ik dolgraag over Megazeen schrijven. Over de totstandkoming ervan, gepaard gaand met alle gemoedstoestanden tussen pure euforie en doffe ellende, zou ik zelfs een boek kunnen schrijven. Maar dat eventueel later. Nu vooral over wat Megazeen is en wie eraan hebben bijgedragen.

Wat is Megazeen? De eerste editie van een jaarlijks magazine van kunstenaarsvereniging Zeen uit Horst aan de Maas. Samengesteld door Sanne Aben, Aukje van Dijk, Frank Schijven en ondergetekende. Jan Van der Sterren ondersteunde ons op organisatorisch vlak. Aukje is verantwoordelijk voor de prachtige vormgeving. In totaal hebben een kleine veertig mensen, afkomstig uit Horst aan de Maas en de rest van de wereld, een bijdrage geleverd aan Megazeen 2020. Dat telt 108 bladzijden, oogt als een boek en staat bomvol met verhalen, foto’s, gedichten, collages, tekeningen, bespiegelingen, interviews.

Megazeen is een expositie op papier
Megazeen is plat met diepgang
Megazeen is uitdagend ingetogen en ingetogen uitdagend
Megazeen is concrete vaagheid en vage concreetheid
Megazeen is verontrustend ongewoon en gewoon verontrustend
Megazeen is wrijving zonder glans
Megazeen is verrassend onbegrijpelijk en onbegrijpelijk verrassend
Megazeen is vragen beantwoorden en antwoorden bevragen

Megazeen is óók Weisterbeek en Dendron. Elk van de vierhonderd exemplaren is namelijk uniek omdat de twee middelste bladzijden een bijdrage van een leerling van basisschool Weisterbeek of het Dendron College bevatten. De afgelopen weken hebben we vijf dagen op beide scholen doorgebracht om de leerlingen te begeleiden bij hun opdracht (‘Vang 2020 in beeld en/of woord’). Vijf onvergetelijke dagen. Diep onder de indruk van de leerlingen, hun bijdragen en hun docenten. Misschien dat ik er een dezer dagen nog een afzonderlijk stukje aan wijd.

Horst-sweet-Horst gaat in de eerste plaats over Horst aan de Maas. Het liefst zou ik uitpakken over de bijdrage van elke Horstenaar aan Megazeen. Maar daarvoor ontbreekt me de tijd en de ruimte en daarvoor zijn het er ook teveel. Ik volsta met een opsomming, die onder meer duidelijk maakt hoe divers dat gezelschap in velerlei opzicht is: Afterpartees, Gemma Baltussen, Safia Boulghalgh, Jeu van Helden, Mathieu Knippenbergh, Wiek Lenssen, Marian Litjens, Erwin Michielsen, Helmie van de Riet, Ine Schriever, Roel Vennekens, Agata Siwek en Anniek Verheijen. Voeg daar nog de bijna- of ex-Horstenaren Eric van Grootel, Jacqueline Hanssen, Harm Rutten, Kirsten Schoeber en Lotte Spreeuwenberg aan toe en je hebt een indrukwekkend rijtje.

Maanden geleden al is 20 december 2020 vastgesteld als datum voor de presentatie van Megazeen. We bedachten een programma, maar corona en Mark Rutte haalden ons in. Niet eenmaal, maar drie-, viermaal. Deze week voor het laatst. Waardoor alles weer op losse schroeven kwam te staan. Megazeen lanceren zonder presentatie is onze eer te na. In allerijl zijn we nu een presentatievideo aan het maken. Die gaat zondag om exact 15.00 uur in première via een livestream. Ook jij kunt daarvan getuige zijn! Hoe? Door zondag op deze link te klikken: http://www.twitch.tv/livestreamsessies. Bereid je voor op een verrassende reis van een half uur door de doldwaze wereld van Megazeen.

Megazeen is trouwens volledig lockdownproof: je hoeft er je deur niet uit om het te ontvangen! Bestel het nu hier en als je inwoner bent van Horst aan de Maas heb je het gegarandeerd vóór kerst in huis.

Check voor meer informatie en een voorproefje trouwens ook hier de webpagina van Megazeen.

Intermezzo – Van blindheid genezen

2 februari Maria Lichtmis, 29 juni Petrus en Paulus (want dan zijn de moelbaere rijp), 15 augustus Maria Hemelvaart, 4 oktober Franciscus van Assisi, 28 november Oda. Voor een niet-katholiek mag mijn kennis van de katholieke feestdagen en de heiligenkalender er best zijn, dacht ik – tot vandaag. Al heel lang was ik voornemens hier een stukje te publiceren over Van blindheid genezen, het in augustus verschenen boek over de Sint-Odakerk in Melderslo. Ten langen leste besloot ik dat stukje als eerbetoon aan Oda te publiceren op 28 november, haar naamdag.  Maar wat blijkt, godverdegodver? Ik ben een dag te laat: 27 november is de naamdag van Oda. Mea culpa, mea maxima culpa, lieve Oda, uitverkoren vat van heiligheid, blanke lelie van zuiverheid, schitterende roze van liefde Gods, wonder van edele standvastigheid, onafscheidelijke bruid van Jezus Christus.

Mijn miskleun is een teken des tijds: steeds minder mensen kennen de Bijbel, zijn op de hoogte van de betekenis van de rooms-katholieke rituelen, weten de naam en functie van objecten die zich in kerken bevinden. Of zulke kennis ooit weer tot de algemene ontwikkeling gaat behoren, valt te betwijfelen. Alleen al daarom is het goed dat in Van blindheid genezen alle, zoals de auteurs Pierre van Rijswick en Jörgen Dinnissen het noemen, ‘leestekens’ in de Sint-Odakerk in Melderslo worden verklaard en daarmee voor het nageslacht worden bewaard.

Eind volgend jaar is het honderd jaar geleden dat Melderslo een eigen kerk kreeg. Met een beetje geluk heeft het gebouw dan ook nog de bestemming van kerk. Toch nadert het einde: al enkele jaren is een zoektocht gaande naar een passende nieuwe functie. De auteurs: ‘Voordat het kerkgebouw wellicht aan de eredienst wordt onttrokken en een andere bestemming krijgt, waarbij de huidige inrichting voor altijd verdwijnt, is het van belang in beeld en geschrift vast te leggen hoe het was. Daarna wordt dit onachterhaalbaar. In die behoefte hebben wij willen voorzien.’

Van de haan op de kerktoren tot de altaarschel, van de miswijn tot de biechtstoel en van de kazuifels tot het Portugese Mariabeeld dat halverwege de jaren negentig tot een dorpsoorlog leidde: het staat er allemaal in, het wordt mooi in beeld gebracht en het wordt uiterst gedetailleerd beschreven. Daarbij ligt de nadruk nu eens niet op de kunsthistorische betekenis van de objecten (die in de meeste gevallen sowieso niet zo groot is), maar op de functie, de betekenis en de symboliek ervan. Juist dit laatste maakt het boek ook voor niet-Melderslonaren interessant.

Van blindheid genezen kost 21,50 euro. Klik hier voor bestelinformatie en ook voor een digitaal inkijkje in het boek.

Wist u trouwens waarom Oda (circa 680 – 726) patroonheilige van Melderslo is? Omdat zij van haar blindheid genas na een bezoek aan het graf van de heilige Lambertus van Maastricht. Lambertus, de patroonheilige van de parochie Horst, waartoe Melderslo tot 1921 behoorde.

Top 5 – Openbare boekenkasten in Horst aan de Maas (3)

En alwéér kunnen we een nummer 1 toevoegen aan de Horst-sweet-Horst top 5 van openbare boekenkasten in Horst aan de Maas die twaalf maanden per jaar, zeven dagen per week, 24 uur per dag zijn geopend en waar je gratis boeken kunt meenemen, lenen en/of ruilen (klik hier en hier voor de andere nummers 1):

1. Naamloos, Pastoor Teeuwenstraat 50, Melderslo

Gisteren getipt, net nadat ik via Melderslo naar Lottum was gefietst voor Bibliotheek Lottum. Geen probleem, vanochtend gewoon opnieuw op de fiets gestapt. Ik fotografeer de fraaie kast van alle kanten. Dan gaat de voordeur van de woning open. ‘Goedemorgen!’ Ik leg uit dat ik voor Horst-sweet-Horst bezig ben met een serie over openbare boekenkasten in Horst aan de Maas. Ah zo! We raken aan de praat, op twee meter afstand van elkaar. Koffie? Nee, toch maar niet. Jos en Maria de Swart, zo heten ze, de beheerders van deze kast. Geïnspireerd door Tante Pollewop aan de Meterikseweg in Horst (😊) zijn ze er enkele jaren geleden mee begonnen. Eerst waren er twee kastjes. Maria vulde het ene met boeken voor volwassenen, het andere met kinderboeken. En daarna maar afwachten of Melderslo wel toe was aan openbare boekenkasten. En óf Melderslo toe was aan openbare boekenkasten! Toen ze te klein werden, maakte Jos de huidige, grotere kast, met kinderboeken op kinderhoogte.

Over de toeloop hadden ze dus toch al geen klagen, maar nu de scholen sinds een week dicht zijn, veel mensen thuis werken en de openbare bibliotheek dicht is, krijgt Maria de boeken nauwelijks nog aangesleept. Maakt niet uit, ze heeft er veel plezier in. Bovendien: de voorraad is nog lang niet uitgeput – ook hier weten mensen die van hun overtollige boeken af willen, waar ze moeten zijn. Winkeldochters? Ja, die zijn er ook. Boeken waarvoor niemand belangstelling blijkt te hebben, brengen Jos en Maria uiteindelijk naar de kringloopwinkel in Sevenum. Beschadigde of vervuilde boeken gaan mee met het oud papier, ‘dan heeft de voetbalclub er tenminste nog iets aan’.

Besmettingsgevaar? Maria: ‘Onder normale omstandigheden desinfecteer ik de deuren van de kast al regelmatig. Sinds kort desinfecteer ik meerdere keren per dag.’

Top 5 – Openbare boekenkasten in Horst aan de Maas (2)

Ja hoor: dankzij twee reacties op de top 5 van gisteren (klik hier) nóg twee nummer 1’s voor de Horst-sweet-Horst top 5 van openbare boekenkasten in Horst aan de Maas die twaalf maanden per jaar, zeven dagen per week, 24 uur per dag zijn geopend en waar je gratis boeken kunt meenemen, lenen en/of ruilen:

1. Zwerfboeken, Helmesstraat 17, Horst

Hoewel in het bezit van een heuse Facebookpagina (klik hier) moet ik de Helmesstraat drie keer op en neer fietsen om de zwerfboekenkast te ontdekken. Typisch gevalletje verder-kijken-dan-je-neus-lang-is: hij staat niet meteen aan de weg en doet, grijs opgeschilderd als ie is, van een afstandje enigszins aan een elektriciteitskastje denken. Je gaat ‘m pas zien als je ‘m doorhebt. Maar goed, waar elders vind je een openbare boekenkast die is voorzien van twee kaarsen?

Motto: reading is dreaming with eyes wide open.

Een zwerfboekenkast met licht feministische inslag? Als ik goed heb geteld zijn 23 van de 27 aanwezige boeken geschreven door een vrouw.

1. Bibliotheek Lottum, hoek Broekhuizerweg 7 - Ulsheggerweg 1, Lottum

Tegen de koude wind in naar Lottum gefietst. Beslist de moeite waard. Ooit was Lottum in het bezit van een openbare bibliotheek. Nu kan het zich gelukkig prijzen met een openbare boekenkast met de naam bibliotheek, die soms ook groenten bevat en die wordt geflankeerd door een bankje.

Het aanbod is ruim en veelkleurig en bestaat behalve uit boeken ook uit tijdschriften. De onderste plank is helemaal gereserveerd voor kinderboeken.

Het aanbod bij openbare boekenkasten is vaak groter dan de beschikbare ruimte. Gezien de stapels op de twee middelste planken lijkt dit welbekende fenomeen zich ook hier voor te doen. Lotttumers verlos jullie bibliotheek van deze stapels!

P.S. Klik hier voor het vervolg van deze top 5.

Top 5 – Openbare boekenkasten in Horst aan de Maas (1)

Zul je altijd zien: zit bijna iedereen thuis, heeft bijna iedereen tijd om eens een keer wat anders te doen, zoals een boek lezen, is de bibliotheek gesloten!

Een kar met afgeschreven boeken voor een gesloten deur, daar zullen we het voorlopig mee moeten doen in Horst aan de Maas.

Hoewel? Horst aan de Maas beschikt natuurlijk ook nog over een aantal openbare boekenkasten, ook wel zwerfboekenkasten, minibibliotheken, zwerfboekstations, boekenbastions of tiny libraries genaamd. Je kunt er gratis boeken meenemen, lenen en/of ruilen. Geopend: twaalf maanden per jaar, zeven dagen per week, 24 uur per dag. Ik ken zes openbare boekenkasten in Horst aan de Maas die aan die openingscriteria voldoen. Maar ongetwijfeld zie ik er een aantal over het hoofd. Ken je nog meer openbare boekenkasten dan de hieronder genoemde? Stuur dan een e-mail naar horstsweethorst@gmail.com of reageer op het Facebookbericht. Op korte termijn zullen dan ook die openbare boekenkasten op Horst-sweet-Horst verschijnen.

Nu het nog niet zover is: de Horst-sweet-Horst top 5 van openbare boekenkasten in Horst aan de Maas, waarbij alle zes openbare boekenkasten ex aequo op de eerste plaats zijn geëindigd, vooral omdat ik in dezen vanwege persoonlijke betrokkenheid niet geheel objectief ben:

1. ’t Booke Wurmke, Lemmeweg 3, Sevenum

Dat ‘ke’! Superieure Sevenumse humor. De kast is ingebed in objecten die refereren aan een agrarisch verleden:

Slechts één kinderboek aangetroffen: Ernstjan en Snabbeltje aan de wandel van Jaap ter Haar. Aanrader: In het café van de verloren jeugd van Nobelprijswinnaar Patrick Modiano.

1. Tante Pollewop, Meterikseweg 153, Horst

Oudste openbare boekenkast van Horst aan de Maas. En de grootste. En de mooiste. Maar ik ben zoals gezegd niet geheel objectief. Minpuntje: het Tante Pollewopblog (klik hier) is al ruim drie jaar niet meer bijgewerkt.

Pluspuntje: in deze schoolloze tijden een extra groot aanbod van kinderboeken. En neem van me aan: hamsteren is niet nodig, de voorraadkasten puilen uit.

1. Kinderzwerfboekstation Reach Up, Van Vlattenstraat 167, Sevenum

Een heus kinderzwerfboekstation, exclusief voor kinderboeken! En ouders: geen angst, het RIVM heeft geen bezwaar tegen het open blijven van kinderzwerfboekstations.

Wel afstand houden, niet bezoeken als je verkouden bent, hoest of koorts hebt en voor en na het bezoek goed je handen wassen.

1. Tante Pollewop, Spoorstraat 10, Tienray

Prachtig ensemble, dat van links naar rechts bestaat uit de Zuster Margretplaats, een authentieke luchtpostbrievenbus, een voormalige winkeletalage (gevuld met stapels boeken en een opgeblazen historische foto) en een portiekje met een met boeken beplakte boekenkast en een stoel met boeken. Voor de etalage liggen op een veilingkistje ook nog boeken uitgestald.

Ook bij deze dochter van het Horster filiaal met het oog op de omstandigheden een extra ruime keuze aan kinderboeken.

1. Naamloos, Grubbenvorsterweg 49 Sevenum

Paars. Verder geen poespas, gewoon boeken. Een aantal Mankell’s, maar bijvoorbeeld ook De buitenvrouw van Joost Zwagerman, Tikkop van Adriaan van Dis, Zuiderkruis van Pauline Slot en Poot & poes van Midas Dekkers. Op het eerste gezicht geen kinderboeken.

1. Mini bieb, Wervelstraat 15, Horst

Kleinste van de aangetroffen openbare boekenkasten, veel meer dan een boek of twintig past er niet in. Maar daarom nog niet minder fijn. Het speciale afdakje, de zorgvuldige belettering, de slingers: het ademt allemaal toewijding en boekenliefde.

P.S. Klik hier en hier voor het vervolg van deze top 5.

Intermezzo – Megjes in Kronenberg (2)

Zijn Kronenberse megjes geen lezers? Zijn er ook Kronenbergse megjes die géén houten keukentafel hebben? Zijn op die ene uitzondering na inderdaad alle Kronenbergse megjes wit? Zijn er dan echt geen Kronenbergse megjes met tattoos?

Zomaar wat intrigerende vragen die opkomen bij het doorbladeren van Megjes in Kronenberg, het afgelopen zondag gepresenteerde boek waarvoor Marleen Wijnen 359 van de 550 meisjes en vrouwen heeft gefotografeerd die in Kronenberg wonen.

Marleen werd geboren in Kronenberg (zo staat het althans in het boek, zondag erkende ze schuldbewust dat dit een foutje is en dat ze werd geboren in Horst – ik neem aan in het ziekenhuis), ging in de stad studeren, wonen en werken en keerde 25 jaar later weer terug ‘omdat de plek zo uniek is’. Uit haar inleiding:

‘Waarom de megjes? Omdat ik zelf een megje ben en nieuwsgierig ben naar de verhalen van andere. Maar ook omdat vrouwen het bindmiddel zijn in een gemeenschap, in een gezin, in ons dorp. (…) Met dit boek wil ik de megjes van toen en nu op een voetstuk zetten.’

Marleen fotografeerde de 359 megjes van 0 tot 96 jaar tussen augustus vorig jaar en maart van dit jaar, bij de megjes thuis. De overgrote meerderheid is zittend geportretteerd – als ik goed heb geteld zijn er vier megjes die staan en drie die liggen. Maar het boek ontleent zijn waarde bepaald niet uitsluitend aan de foto’s: Marleen ging ook in gesprek met de megjes en de uitkomsten daarvan zijn deels terug te vinden in het boek. Dat is onderverdeeld in twintig thema’s, variërend van de ‘Voetbalmegjes’ tot ‘Drie generaties’ en van ‘Dierenliefhebbers’ tot ‘Met de mode mee’. Aan elk thema is een korte inleiding gekoppeld. Verspreid door het boek staan citaten uit de gesprekken die Marleen voerde.

In 2016 verscheen een boek waarin nagenoeg de hele bevolking van Melderslo werd gefotografeerd. Daarover schreef ik destijds (klik hier) dat het een uniek document was dat met het rijpen der jaren alleen maar aan waarde en betekenis zal winnen. Hetzelfde geldt voor Megjes in Kronenberg. Wie over vijftig of honderd jaar wil weten hoe het was om in een klein Peeldorp te wonen en te leven, hoe de Kronenbergse meisjes gekleed gingen, welke kapsels en brillen in de mode waren, hoe de interieurs oogden of welke voornamen in zwang waren, vindt het in dit boek tot in het kleinste detail terug.

Megjes in Kronenberg kost 35 euro en is op diverse plaatsen in Kronenberg, Sevenum en Horst te koop. De verschijning van het boek gaat gepaard met een expositie in de kerk van Kronenberg. Die is vandaag en morgen nog te bezoeken van 14.00-17.00 uur en van 19.00-21.00 uur. Op zaterdag, de laatste dag, is de expositie van 14.00-17.00 uur geopend. Marleen geeft dagelijks om 15.00 en 19.30 uur een rondleiding.

Intermezzo – Christiaan Hesen (‘Rowwen Hèze’) (2)

Wat ik van tevoren niet had kunnen bedenken: door m’n artikel in De Maasgouw over Christiaan Hesen (klik hier) werd ik een autoriteit op Christiaan Hesengebied. Dé autoriteit zelfs. Niet tot m’n hele grote vreugde (zacht uitgedrukt) werd ik de afgelopen twintig jaar met enige regelmaat gevraagd om op radio en televisie, in de krant en in boeken m’n licht te laten schijnen over het leven van Christiaan.

In 2014 was het weer eens zo ver: er was een documentaire in de maak over Christiaan. Of ik kon opdraven? Ok dan maar weer. De opnamen waren thuis bij Jan Philipsen in Kronenberg. Jan Philipsen, die een jaar eerder na 28 jaar uit de band Rowwen Hèze was gestapt. Onder meer – zo werd me toen duidelijk – om tijd te krijgen voor het schrijven van een roman over Christiaan.

Het bleef die middag bij handjes schudden met Jan. Pas twee jaar later leerden we elkaar echt kennen, eerst in een groepje mensen dat zich het lot van vluchtelingen aantrok, daarna als vrijwilliger bij VluchtelingenWerk. We raakten bevriend en maakten zo nu en dan een wandeling. Zo leerde Jan dankzij mij het centrum van Horst beter kennen en leerde ik dankzij Jan De Peel een beetje kennen. Het hyperboolduin op de Zwarte Plak, de vreemde hoek in het kanaal tussen Griendtsveen en Helenaveen, de Zuringsberg, de waterscheiding, de Kamiël vaan de Piël, twee bijna parallel lopende Peelkanalen: dat en nog veel meer liet Jan me de afgelopen jaren zien tijdens onze wandelingen. En hij onderwees me erover, dat vooral. Deskundig en gepassioneerd.

Onvermijdelijk kwam tijdens die wandelingen ook Christiaan Hesen wel eens ter sprake. Jan vertelde even deskundig en gepassioneerd over hem als over De Peel. Tegelijkertijd schepte hij er groot genoegen in zijn fantasie los te laten op het leven van Christiaan. Al proefde ik in dat laatste soms ook enige terughoudendheid. Ik, de man van de feiten, de archivalia, de documenten over Christiaan Hesen, zou die fantasieën immers maar niks vinden, zo veronderstelde hij. En zeker niet als die in boekvorm zouden verschijnen. Telkens weer probeerde ik hem duidelijk te maken dat hij van mij met Christiaan mocht doen wat hij wilde: in een roman mag alles. Nooit kreeg ik de indruk dat ik Jan helemaal wist te overtuigen. Grote kans dat hij nu met angst en beven zit te wachten op het moment dat ik hem op Horst-sweet-Horst met de grond gelijk maak vanwege het feit dat hij van Christiaan een (roman)held heeft gemaakt. Welnu, dat moment komt niet, al was het maar omdat ik Jan veel te dankbaar ben dat hij met de verschijning van Icoon voortaan - gewild of ongewild - dé autoriteit op Christiaan Hesengebied is.

(wordt binnenkort vervolgd)