Intermezzo – Arbeidsmigranten (4)

In 2020 deed een commissie onder leiding van de huidige commissaris van de koning in Limburg, Emile Roemer, onderzoek naar de positie van arbeidsmigranten in Nederland. Dit leidde tot alarmerende conclusies die elke oplettende bewoner van het Noord-Limburgse platteland niet vreemd in de oren kunnen hebben geklonken.

De commissie-Roemer deed in haar veelgeprezen rapport (klik hier) tientallen aanbevelingen die tot verbeteringen dienden te leiden. Roemer in het voorwoord: ‘De kern van dit advies is simpel. Het gaat erom dat geen enkele arbeidsmigrant meer in een situatie kan komen waarin u of ik niet zelf zouden willen belanden wanneer wij tijdelijk in een ander land gingen werken.’

‘Vijf jaar na “Roemer” is uitbuiting van arbeidsmigranten nog dagelijkse kost’, kopte de Volkskrant twee weken geleden. Woorden die de krant illustreerde aan de hand van een aantal schrijnende voorbeelden uit Horst aan de Maas. Woorden ook die elke oplettende bewoner van het Noord-Limburgse platteland niet vreemd in de oren kunnen klinken.

In de oneindige leegte tussen Sevenum en de Midden Peelweg worden aan de Kleefsedijk binnen afzienbare tijd waarschijnlijk 52 arbeidsmigranten gehuisvest. Volgens het ‘Toezicht en beheerplan’ (klik hier en scroll naar beneden tot 'B12') mag je er na 22.00 uur niet zingen, lachen of hard praten en geen bezoek ontvangen. Bezoekers zijn er alleen toegestaan met een bezoekerspas. In de ‘buitenruimtes’ mag je niet klagen tegen of over anderen. Enzovoort.

In navolging van Roemer vroeg ik me af in welke situaties ik wel of niet zou willen belanden als ik tijdelijk in een ander land ging werken. Zou ik met vijf mensen die ik niet ken willen samenwonen? Zou ik kilometers van de bewoonde wereld willen wonen? Zou ik willen dat ik na 22.00 uur niet buiten mag lachen en geen bezoek mag ontvangen? Zou ik willen dat mijn werkgever ook mijn huisbaas is? Zou ik willen dat ik word ontslagen na een arbeidsongeval? Zou ik willen dat als ik mijn werk verlies ik ook mijn woning kwijtraak? Zou ik willen dat ik vijf euro moet betalen voor elk gebruik van de gezamenlijke wasmachine? Zou ik willen dat ik niet mag klagen tegen of over anderen?

Al die dingen zou ik niet willen als ik tijdelijk in een ander land ging werken. Maar voor mensen uit een ander land die in Nederland komen werken zijn al die dingen ook vijf jaar na het veelgeprezen rapport van Roemer nog altijd schering en inslag. Ondanks tot in den treure herhaalde bezweringen van bestuurders en werkgevers dat het nu toch echt allemaal anders zou worden. Beschamend.

(Dit stukje verscheen vandaag ook in Via Horst-Venray)