Klein mysterie 71 – Kiosktournure (4)

Belofte maakt schuld, dus ik kom nog een keer terug op de afgelopen dinsdag door de gemeenteraad goedgekeurde nieuwbouw van ijssalon Passi op het Sint-Lambertusplein (zie klein mysterie 64, klein mysterie 66a, klein mysterie 66b en actualisatie kiosktournure).Maar wat moet ik er eigenlijk nog over zeggen? Het zou flauwekul zijn te beweren dat de ondernemers in Horst de dienst uitmaken. Toch lijkt er met de nieuwbouw van Passi, de door middenstanders verhinderde verplaatsing van de kermis en de door het gemeentebestuur toegestane gestage groei van Solex Verhuur Griendtsveen op z’n minst sprake van een bepaald patroon. Terugkomend op de raadsvergadering van vorige week: de volgzame en kritiekloze opstelling van de SP viel me tegen – we zijn anders gewend van deze partij. Nog veel opmerkelijker vond ik de rol van CDA-raadslid Joop de Hoon. Zó opmerkelijk dat ik hem afgelopen donderdag de volgende e-mail heb gestuurd:

Geachte heer De Hoon,

Op mijn weblog heb ik de afgelopen weken enkele malen aandacht geschonken aan de mogelijke nieuwbouw van ijssalon Passi. Zoals ik ook schrijf in een van de stukjes vond ik dat u in de raadsvergadering van 31 maart de juiste (kritische en naar ik dacht retorische) vragen stelde. Ik leidde daaruit af dat u tegen nieuwbouw was. Het standpunt van de rest van de CDA-fractie was me toen niet helemaal duidelijk, maar ik meende een beetje te proeven dat die voorstander van nieuwbouw was. Dat bleek dinsdag tijdens de raadsvergadering inderdaad zo te zijn. Wat me bevreemdde, was dat de CDA-fractie unaniem akkoord ging met de nieuwbouw van Passi. Dat betekent dus dat ook u het collegevoorstel steunt. Ik kan dat eerlijk gezegd niet goed rijmen met uw opstelling op 31 maart. Vond u het belang van de zaak nu ook weer niet zo groot dat u daarover een minderheidsstandpunt in diende te nemen? Waren uw vier vragen op 31 maart, anders dan ik veronderstelde, misschien niet retorisch? Of hebben de argumenten van de voorstanders u in de tussentijd overtuigd?
Ik begrijp dat u zich dinsdag als voorzitter van de vergadering niet actief in de discussie kon gaan mengen. Maar had u dan geen stemverklaring af kunnen leggen? Ik vind het onbegrijpelijk dat de fracties die tegen het collegevoorstel waren daar niet om vroegen. Omdat zij het niet deden, doe ik het maar.

Met vriendelijke groet,

Wim MoormanEen reactie heb ik tot op heden niet ontvangen. Komt die alsnog, dan bestaat de kans dat ik nóg een keer terugkom op de hele zaak.

Klein mysterie 70 – Logge lantaarnpaal

Zul je altijd zien. Geef je eens een complimentje, krijg je binnen de kortste keren keihard het deksel op je neus. Twee weken geleden sprak ik lovende woorden over de kort daarvoor bij het Horster gemeentehuis geplaatste klimtoestellen – bij nader inzien wellicht beter omschreven met ‘evenwichtstoestellen’. De afsluiting van het stukje luidde als volgt: ‘Als die oubollige bank nu ook nog plaats zou kunnen maken voor iets strakkers dan hoort u me helemaal niet meer klagen.’ Ik ken mijn plaats, dus ik had niet de illusie dat die zin zou leiden tot verdwijning van de bank. Maar dat ze binnen twee weken gezelschap krijgt van de meest logge ooit door mij gesignaleerde lantaarnpaal is weer het andere uiterste.Plomp, hoekig, lomp, van elke elegantie gespeend. Iets beters kan ik er niet van zeggen. Als het nou maar bij die ene lantaarnpaal bij dat ene bankje bleef, dan was de schade nog te overzien. Maar langzaam maar zeker raakt het hele Horster centrum overspoeld door diezelfde lantaarnpalen en diezelfde banken. Je zou warempel heimwee krijgen naar hun voorgangers.‘Ze zijn weer behoorlijk tekeer gegaan’, zei de dame die haar hondje uitliet geïrriteerd, net nadat ik zaterdagochtend in alle vroegte foto’s had gemaakt van de bewuste lantaarnpaal bij het gemeentehuis. ‘Eindelijk iemand die met mij van mening is dat het Horster straatmeubilair geen schoonheidsprijs verdient’, dacht ik. Dus wilde ik op haar opmerking reageren in de trant van ‘Inderdaad erg, ja’. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de toorn van de dame met het hondje misschien wel door heel iets anders was opgewekt dan door die nieuwe lantaarnpaal. Blijkbaar proefde ze mijn aarzeling, want met een hoofdknik maakte ze duidelijk waar ze op doelde: enkele losgewrikte stenen aan de voet van de lantaarnpaal. ‘O …’, was het enige dat ik uit kon brengen.Zo heeft iedereen zijn eigen ergernissen.

Klein mysterie 69 – Verwijzende straatnaamborden (2)

In een alweer bijna grijs verleden verbaasde ik me over het naar de Molengatweg verwijzende straatnaambordje op de t-splitsing Australiëweg – Veld-Oostenrijk. Dat het er intussen niet meer hangt, maakt de zaak er allerminst eenvoudiger op. Want nu schreeuwen ineens twee vragen om een antwoord:
1. waarom is het bordje er ooit gekomen?
2. waarom is het verdwenen? Of hebben we hier misschien te maken met een klassiek geval van bloggertje pesten of testen?

Intermezzo – Martin Bril

Martin Bril is dood. Godverdegodver. Vreemd eigenlijk, hoe het overlijden van iemand die je nooit hebt gesproken of in levenden lijve hebt gezien, je zo kan raken.
Enkele jaren geleden wijdde Martin Bril in een Volkskrantcolumn enkele passages aan Horst. Hoe graag had ik die hier geciteerd. Maar helaas, ik kan de bewuste column niet vinden. Ik vraag me zelfs af of ik ‘m wel heb uitgeknipt. Nog erger: ik begin nu ineens te twijfelen of hij die column überhaupt wel heeft geschreven. Dan maar iets anders. Maar wat? De meeste van zijn columns lenen zich niet zo erg om er zomaar een citaat uit te plukken. Bovendien vind ik dat er enig verband moet zijn met de thematiek van dit weblog. Daarom valt bijvoorbeeld dat niet met droge ogen te lezen stukje over een vader die z’n zoontje leert in een urinoir te plassen af. Hetzelfde geldt voor de columns over het genot van de eerste voetstappen in verse sneeuw en over het jongetje van een jaar of 6, 7 dat helemaal in de ban is van Klaas-Jan Huntelaar. De keuze is uiteindelijk gevallen op enkele passages uit ‘Verzet’, verschenen in De Volkskrant van 2 februari 2006:

Het zijn kleine berichten, maar ze doen het hart even boos opspringen. Vorige week: minister Donner wil een landelijk registratiepunt voor graffiti. De strijd tegen de ongevraagde muurschildering zal geïntensiveerd worden. Het moet afgelopen zijn met de verloedering: Nederland krijgt weer schone viaducten, onberispelijke muren, geen geklodder meer op bruggen, lantarenpalen en glasbakken. Dat draagt ook bij tot het gevoel van veiligheid.
Handen wassen voor het eten.
Met twee woorden spreken.
Oudjes helpen bij het oversteken.
Daar moet ik altijd aan denken als ik zo’n bericht lees. Allemaal niets op tegen, zeer fatsoenlijk zelfs, maar toch wringt er ook iets, en dat is het linkse, of beter gezegd: het opstandige hart. (…)
Ergens in de Noordoostpolder een elektriciteitshuisje zien staan waar met witte verf Mieke op is gekalkt, manshoog, het ontroert me. Het idee alleen al dat een jongen er in een mistige nacht met een emmer witte verf en een grote kwast op uit trekt om zo van zijn hartstocht kond te doen – schitterend. Nog mooier: de eerste keer dat Mieke op haar brommer langs het elektriciteitshuisje snort en haar naam ziet staan. Meteen weet ze wie het gedaan heeft, en even knijpt de verliefdheid haar keel dicht.
(…)Fatsoen moet je doen, zegt deze regering, en het regent plannen, voornemens, websites, reclamecampagnes, ideeën en onderzoeken. Maar wie wil nou fatsoenlijk zijn, in het diepst van zijn gedachten? Wij allemaal, misschien wel, ja, het zou zomaar kunnen. Maar toch is verzet een dure plicht, en niet alleen in tijden van oorlog.

Actualisatie – Kiosktournure (1)

Heet van de naald: de Horster gemeenteraad heeft vanavond besloten dat ijssalon Passi op de huidige plaats nieuwbouw mag plegen (zie klein mysterie 64, klein mysterie 66a en klein mysterie 66b). Een zelden (misschien wel nooit) eerder vertoonde raadsmeerderheid van CDA en SP steunde het collegevoorstel daartoe. De PvdA was tegen. De VVD wilde zich in eerste instantie onthouden van stemming. Toen dat niet mogelijk bleek, stemde ook die fractie tegen. En CDA-fractielid Joop de Hoon, die tijdens de raadsvergadering van 31 maart door het opwerpen van vier retorische vragen liet blijken tegen nieuwbouw op de huidige plaats te zijn? Die verving de vanavond afwezige burgemeester Van Rooij als voorzitter. Dat maakte dat hij geen actieve rol in de discussie kon spelen. ‘Maar hij had toch op z’n minst een stemverklaring af kunnen leggen?’, denk ik dan in mijn argeloosheid. Of was de zaak daarvoor niet belangrijk genoeg? Hoe het ook zij, ik kom volgende week nog een keer op de hele kwestie terug.

Intermezzo – Ballon

Maandag 20 april 2009. Mooie dag om eens lekker ongenuanceerd op de man te spelen. En waarom zou ik dat niet doen in de vorm van een heuse prijsvraag? Is weer eens wat anders. Het enige dat u moet doen is het volgende citaat uit Dagblad De Limburger van 18 april aandachtig lezen en mij daarna uw antwoord op de multiplechoicevraag mailen.

‘Stevaert is inderdaad heel bedreven in het oproepen van aandacht en het lanceren van allerlei plannen en ideeën. En hij weet dat vervolgens ook goed voor het voetlicht te brengen. Ik ben daar altijd wat terughoudender in. Ik vind dat ik moet kunnen waarmaken wat ik zeg. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.’

Dan de vraag: van wie is dit citaat?
a. van de man die als burgemeester van Arcen en Velden leiding gaf aan een gemeentebestuur dat het nietige Arcen opzadelde met de megalomane Tour La Meuse (door hem omschreven als een ‘uniek subliem architectonisch werk’), maar verder weinig onheil aanrichtte;b. van de man die als burgemeester van Horst aan de Maas snel Horst en omstreken de Floriade inrommelde en vervolgens het hazenpad koos, maar verder weinig onheil aanrichtte;
c. van de man die als Limburgs commissaris van de koningin allerlei niet waargemaakte plannetjes en ideeën lanceerde over fusies in het Limburgse handbal en voetbal, maar verder weinig onheil aanrichtte (met dank aan Dreumel en De Dorpskrant Sittard-Geleen voor de toestemming voor publicatie van de cartoon);
d. van de man die ons als Limburgs commissaris van de koningin een pan-Limburgs wijgevoel probeert aan te praten, maar verder weinig onheil aanricht;
e. van de man die als burgemeester van Arcen en Velden leiding gaf aan een gemeentebestuur dat het nietige Arcen opzadelde met de megalomane Tour La Meuse (door hem omschreven als een ‘uniek subliem architectonisch werk’) én als burgemeester van Horst aan de Maas snel Horst en omstreken de Floriade inrommelde en vervolgens het hazenpad koos én als Limburgs commissaris van de koningin allerlei niet waargemaakte plannetjes en ideeën lanceerde over fusies in het Limburgse handbal en voetbal én ons als Limburgs commissaris van de koningin een pan-Limburgs wijgevoel probeert aan te praten én ongetwijfeld nog meer onheil aan gaat richten.

Mail het juiste antwoord vóór 26 april naar HorstsweetHorst@gmail.com (of stuur het als reactie rechtstreeks naar dit weblog) en u ontvangt van mij een ballon. Wees wel gewaarschuwd: de man van het citaat zal de ballon ongetwijfeld graag voor u opblazen, maar neem vervolgens zelf de regie in handen, want de door deze man opgeblazen ballonnen hebben de neiging nog sneller leeg te lopen dan ze zijn opgeblazen.

Klein mysterie 68 – Friture open (ook bij hoog water)

Soms moet je dingen zien om ze te kunnen geloven. Als ik u alleen maar zou vertellen dat er ergens in de Horster middle of nowhere een bordje hangt met het opschrift ‘Friture open (ook bij hoog water)’, terwijl er in de verste verte geen friture of water – laat staan hoog water – te bekennen valt, zou u beslist denken dat ik u in het ootje nam. Maar nu ik het u ook kan laten zien, zult u het toch moeten geloven. Dat zich bij het Melderslose natuurgebied De Lummerick een jachthut bevindt, was na een tip geen verrassing meer. Maar dat op nauwelijks honderd meter van de jachthut dit bordje hangt, had gelukkig nog niemand mij verklapt (jachthut links op de achtergrond): Ik kan er niets aan doen, maar dit vind ik nu humor. Skurril zouden de Duitsers zeggen. Dat bordje ergens weghalen/vinden, het op een volstrekt belachelijke locatie een nieuwe plaats geven en verder net doen alsof er niets aan de hand is. Je moet er maar opkomen. Cool. De mooiste ontdekkingen blijven de toevallige.De hoe-en-waarom-vragen laat ik aan uw eigen fantasie over. Alleen aan de herkomst van het bordje wil ik wel een speculatie wagen, al was het alleen maar om eens de naam Petatte Wiel te kunnen laten vallen. Want zou het zo kunnen zijn dat het bordje ooit aan de Maaskade in Venlo heeft gehangen ter verwijzing naar – komt-ie weer – friture Petatte Wiel?

Intermezzo – Jachthut (4)

‘Nu op naar de vijf’, schreef ik op 19 januari. Die aansporing had betrekking op mijn hoop ooit een top 5 van Horster jachthutten te kunnen samenstellen. Destijds stond de teller op drie. Sinds gisteren staat hij op vier. Een trouwe lezer maakte me attent op dit exemplaar in natuurgebied De Lummerick bij Melderslo. Qua vormgeving niet om van achterover te vallen. Wel bijzonder is de locatie: dicht bij de bewoonde wereld en in een betrekkelijk open gebied – en dus niet, zoals meestal het geval is, aan een bosrand. Verder is wat mij betreft de geringe hoogte opmerkelijk.

Actualisatie – Gemeentewapen

Vorige week schreef ik dat ik op mijn speurtocht naar het Horster gemeentewapen ongetwijfeld het een en ander over het hoofd had gezien. Je indekken tegen mogelijk losbarstende kritiek heet zoiets. Nu is het met die kritiek nogal meegevallen, maar ik moet wel toegeven dat ik in mijn naspeuringen de kasteelruïne niet had betrokken. Een foutje dat rechtgezet dient te worden. Want uitgerekend op de kasteelruïne wappert de gemeentevlag (als het tenminste waait) en valt op een minuscuul bordje het gemeentewapen te ontwaren. Uiteraard blijf ik ondanks deze ontdekking bij mijn stelling dat gemeentewapen en –vlag veel te weinig zichtbaar zijn in de Horster openbare ruimte.

Klein mysterie 67 – Gemeentewapen

Wat je tegenwoordig ook bijna niet meer ziet, is het Horster gemeentewapen. Vroeger kwam je het oude vertrouwde Horster wapen tegen op een breed scala aan objecten, zoals daar zijn: enveloppen,gebouwen, gemeentegidsen, briefpapier en carnavalssingles. Verder waren er bierglazen en minivlaggen met het wapen en misschien ook wel gemeentelijke koffiekopjes.
Toen de gemeenten Broekhuizen, Grubbenvorst en Horst in 2001 fuseerden, ontstond de gemeente Horst aan de Maas. Bij een nieuwe gemeente hoort een nieuw wapen. Dat werd bij Koninklijk Besluit van 6 mei 2002 verleend. De officiële beschrijving is te mooi om hier niet te vermelden: ‘In goud drie dwarsbalken van sabel en een schildzoom van zilver, beladen met vijf mispelbloemen van keel, geknoopt van goud. Het schild gedekt met een gouden kroon van drie bladeren en twee parels.’ Voorwaar iets om trots op te zijn, dunkt me. Iets om mee te koop te lopen, iets om mee naar buiten te treden. Niets is minder waar. De afgelopen week heb ik eens goed om me heen gekeken, maar je moet echt met een vergrootglas naar het nieuwe gemeentewapen zoeken. De deuren van het gemeentehuis, de verklarende bordjes bij de gemeentelijke kunstwerken en – in afgeleide vorm – het logo van het Parkhotel. Dat was het dan. Zelfs op de gemeentelijke website kon ik het wapen niet ontdekken.
Ongetwijfeld zal ik het een en ander over het hoofd hebben gezien. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het gemeentewapen veel minder prominent aanwezig is dan pakweg tien jaar geleden. De plaats van het wapen lijkt geheel te zijn ingenomen door het gemeentelogo. Dat kom je namelijk wel overal tegen. Zelfs op de vlaggen voor het gemeentehuis, terwijl er toch echt een van het gemeentewapen afgeleide gemeentevlag bestaat: Illustratief is de entree van het oud gemeentehuis: links een nooit vervangen monumentenschildje van de oude gemeente Horst met gemeentewapen, rechts een bordje van recenter datum met het gemeentelogo. Is dit allemaal heel erg? Ach nee, er zijn belangrijker zaken om je over op te winden. Van de andere kant: als je toch een wapen hebt, doe er dan ook iets mee. Zeker in een tijd waarin het modewoord ‘duurzaamheid’ op vele lippen bestorven ligt. Een wapen heeft eeuwigheidswaarde, terwijl een logo bijna per definitie vluchtig is. Met weer een nieuwe gemeente in het verschiet zou ik daarom zeggen: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

(Het bovenstaande staat uiteraard geheel los van mijn op 6 augustus 2008 geventileerde mening over het logo van Horst aan de Maas.)

Actualisatie – Niet poepen (2)

Over het schrijven van deze bijdrage heb ik lang geaarzeld. Aan het einde zal ik uitleggen waarom.
Op 23 februari berichtte ik over een poepverbodsbordje aan de Schadijkerweg in Meterik. Telkens wanneer ik in de weken daarna het bewuste perceel passeerde, vergewiste ik me ervan of het bordje er nog stond. Tot vorige week stond het fier overeind. Afgelopen zaterdag was het ineens verdwenen. Veel gedachten maakte ik er niet aan vuil, ik ging er van uit dat het bordje was verwijderd met het oog op naderende bouwactiviteiten. Mis, want kijk eens wat ik vanmiddag circa twee kilometer noordelijker aan de Schadijkerweg aantrof:Nu een antwoord op de vraag waarom ik zo lang heb geaarzeld over het schrijven van dit stukje. Omdat u zich als oplettende lezer natuurlijk af gaat vragen hoe dat bordje op zijn nieuwe locatie is beland. En omdat zelfs een amateur-Sherlock als schrijver dezes wel op z’n vingers kan natellen op wie uw verdenking zich zal richten. Met de hand op m’n hart: ik was het niet. Maar ik besef dat als de dienaars van de heilige Hermandad (fijn om dat begrip ook eens een keer te kunnen gebruiken) eerstdaags bij mij aankloppen, ik toch het een en ander zal hebben uit te leggen.

Intermezzo - Ambtenarenspeeltuin

Zaterdagochtend. Wachtend bij bakkerij Gerards-Steeghs op mijn kersenkruimelvlaai (een aanrader) zie ik uit mijn ooghoeken bij het gemeentehuis ineens iets dat ik daar nog niet eerder waarnam. Het lijken vanuit de verte warempel wel futuristische banken. En dat in Horst, dat toch niet wijd en zijd bekendstaat om zijn door een esthetisch ringetje te halen banken. Toch maar eens poolshoogte nemen. Wat ik bij Gerards-Steeghs nog voor banken aanzag, blijken bij nader inzien klimtoestellen te zijn – en niet eens de lelijkste. Daarom laat ik cynische opmerkingen over een ambtenarenspeeltuin of toestellen waarop de bestuurders kunnen oefenen in het bewaren van een wankel evenwicht maar achterwege.Als die oubollige bank nu ook nog plaats zou kunnen maken voor iets strakkers dan hoort u me helemaal niet meer klagen.

Actualisatie – Windwatermolen

Sommige dingen zijn mooi van lelijkheid,andere zijn gewoon mooi van zichzelf. Op 1 augustus vorig jaar schreef ik over de ontroerende schoonheid van de windwatermolen aan de Witveldweg. Een van de dingen die ik me afvroeg was waarom en wanneer de molen buiten gebruik was gesteld. Inmiddels vraag ik me af waarom en wanneer hij weer in gebruik is gesteld. Want, echt waar, de windwatermolen functioneert weer zoals een windwatermolen hoort te functioneren (geluid aanzetten!):

Eindelijk eens nieuws waar je van opfleurt in deze barre tijden. Zul je zien dat LOG Witveld en het Nieuw Gemengd Bedrijf de boel komen verpesten …

Klein mysterie 66b – Kiosktournure (3)

Vergissen is menselijk, dus ook mij niet geheel vreemd. Dinsdag na afloop van de gemeenteraadsvergadering had ik nog het idee dat de oplossing in de kioskkwestie nabij was (zie klein mysterie 64 en klein mysterie 66a). Dat ijssalon Passi zou verhuizen naar pension Sint-Lambert. Dat de kiosk waarin Passi nu is gevestigd zou worden gesloopt. Dat op die plek de ons enkele jaren geleden beloofde zilverlindes zouden gaan floreren. Dat het politieke probleem dat even dreigde, niet eens zou ontstaan.
Dat dacht ik dus allemaal op dinsdagavond. Twee dagen later stonden al die gedachten weer op losse schroeven. Aanleiding vormde de berichtgeving van die dag in De Echo van Horst en Dagblad De Limburger. Daaruit bleek dat de eigenaar van Passi absoluut niet zit te springen om heropening van de onderhandelingen over de huur van pension Sint-Lambert. Zijn argumenten: hij heeft veel tijd, energie, zorgen en geld in het nieuwbouwplan gestopt en bovendien doet de eigenaar van pension Sint-Lambert telkens toezeggingen die hij vervolgens niet nakomt. Mijn inschatting nu (voor wat die gezien het voorgaande nog waard is): de eigenaren van Passi en het pension komen niet tot overeenstemming. Daarmee zouden we weer terug zijn bij af. Daarmee zou tevens over twee weken de bal toch weer bij de politiek komen te liggen. Daarmee zouden CDA, PvdA en VVD de kaarten die ze tot nu toe voor zich hebben gehouden, toch op tafel moeten leggen. Kan dus wederom een bijzonder interessante vergadering worden.Maar stel nu eens dat ik andermaal helemaal mis zit met mijn inschatting. Dat de eigenaren van Passi en het pension dus wel een akkoord bereiken over toekomstige vestiging van Passi in het pension. Ook in dat geval blijft er een politieke kant aan de zaak zitten. Want wat gebeurt er met de kiosk bij verhuizing van Passi naar het pension? Die wordt afgebroken, mag je aannemen. En dan? Komen die beloofde zilverlindes er dan wel? Of blijft er ook na het verdwijnen van Passi ruimte voor een transparant gebouw op die plek? Ik laat me graag verrassen.U bent benieuwd naar mijn mening over de hele zaak? Echt? Dan zou ik u willen adviseren het stukje van 23 maart nog eens te herlezen. Of wacht, ik zal het u gemakkelijker maken. Ik verklap u hierbij mijn antwoorden op de vier door Joop de Hoon opgeworpen vragen (zie klein mysterie 66a): 1) nee; 2) ja; 3) ja; 4) nee. Duidelijker kan ik echt niet zijn.

Klein mysterie 66a – Kiosktournure (2)

Als ik dit stukje afgelopen woensdag had geschreven, dan had het er als volgt uitgezien:
‘Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Geen versleten cliché, zo bleek gisteravond bij de behandeling van punt 7 van de agenda van de Horster gemeenteraadsvergadering. Aan de orde was de ‘Planologische voorbereiding realisatie verbouwing kiosk Sint-Lambertusplein’, waarover ik eerder berichtte op 23 maart. Drie van de vier fracties worstelden met de vraag wat voorrang verdiende: het open karakter van het Sint-Lambertusplein of de bouwplannen van een Horster ijsbereider. Alleen voor de SP-fractie was het een uitgemaakte zaak: ruim baan voor een nieuwe kiosk. De drie andere fracties hielden de kaarten nog even voor zich, hadden het over een lastig dilemma en wensten schorsing. Wie geen behoefte leek te hebben aan schorsing was CDA-raadslid Joop de Hoon. Hij vroeg zich af of (1) de politiek de problemen van een ondernemer dient op te lossen, of (2) zonwering geen funeste gevolgen zou hebben voor de transparantie van de geplande nieuwe kiosk, of (3) nieuwbouw van de kiosk het herstel van de oude wegenstructuur niet in de weg zou staan en of (4) je als politiek nog wel geloofwaardig bent wanneer je weloverwogen besluiten als het open houden van het Sint-Lambertusplein zo gemakkelijk opzij zet.
Dat was tegen het zere been van wethouder Leon Litjens (óók CDA). Hij zei al drie jaar met dit dossier te worstelen, dus van gemakkelijk opzij zetten van besluiten was sowieso geen sprake. Bovendien moest de Structuurvisie Centrum Horst (met daarin de aanbeveling het Sint-Lambertusplein open te houden) niet worden gezien als dogma, maar als kader. Hij erkende verder dat het aanvankelijke uitgangspunt ‘openheid’ inmiddels heeft plaatsgemaakt voor ‘kwaliteit’ en merkte in een breder verband nog op dat elk vitaal winkelcentrum leegstand nodig heeft om zich te ontwikkelen (hoongelach viel hem ten deel). Daarna schorsing. Stijgende spanning. Zal de CDA-fractie haar eigen wethouder afvallen? Of staat Joop de Hoon alleen in zijn standpunt? Tot welke afweging komen PvdA en VVD?
Maar dan, na een kwartiertje schorsing, vraagt PvdA-fractievoorzitter Birgit Op de Laak het woord: tijdens de schorsing is duidelijk geworden dat de uitbater van het eveneens aan het Sint-Lambertusplein gelegen pension Sint-Lambert bij nader inzien toch genegen is zijn pand aan de ijsbereider te verhuren. Pensionhouder en ijsbereider krijgen nu tot de volgende gemeenteraadsvergadering (over drie weken) de tijd om tot overeenstemming te komen. Waarmee de pensionhouder de Horster politiek verlost van een netelig probleem. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.’
Zo had het stukje er dus uitgezien als ik het afgelopen woensdag had geschreven. Maar vandaag ziet het er heel anders uit.