maandag 14 januari 2013

Klein mysterie 413 – De Oude Lind (1)

De Oude Lind is een café-restaurant aan de Venrayseweg in Horst. Het heeft een geschiedenis die op z’n minst teruggaat tot de negentiende eeuw. Een jaar geleden verwoestte een brand de bovenverdieping van het inmiddels Aan Tafel geheten etablissement. Bovendien ontstond ernstige schade aan de benedenverdieping. Sindsdien oogt het pand als een bouwval.
Op nieuwjaarsdag kreeg ik van een lezer een e-mail over De Oude Lind: ‘Jij als historicus zal je ongetwijfeld ergeren aan het historische pand De Oude Lind, hoe het er momenteel bijligt. Een aanfluiting voor Horst. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom gebeurt daar niks? Wie is nu eigenaar van het pand? De “vorige eigenaar” heeft het pand nog gerenoveerd. Momenteel lijkt het wel of er steeds meer ruiten ingegooid worden, en dat het ook de huidige eigenaar weinig interesseert! Is hier geen rol voor de gemeente weggelegd? Allemaal vragen, die niet alleen mij maar ook velen bezig houden.’
De e-mail bevat vier vragen: hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom gebeurt er niets? Wie is de eigenaar? Kan de gemeente er iets aan doen? Allemaal vragen die ook mij bezighouden, maar op alle vier heb ik niet eens het begin van een antwoord. Laat ik me daarom beperken tot het vermoeden van de e-mailer dat ik me erger aan de tegenwoordige staat van De Oude Lind. Is dat zo? Erger ik me aan het huidig aanzien van De Oude Lind? Goeie vraag. Na rijp beraad met mezelf ben ik tot de slotsom gekomen dat de huidige toestand me wel bevreemdt, maar dat ik me er niet aan erger. Waarom niet? Ook daar heb ik lang over nagedacht. Ik denk dat vier factoren een rol spelen:
1. ik ben te jong om de glorietijd van De Oude Lind nog te hebben meegemaakt, ze is voor mij stukken minder legendarisch dan voor de generaties voor mij;
2. het pand op zich is (was?) geen architectonisch hoogstandje, niet eens erg markant. Dit in tegenstelling tot de ligging en de oude linde zelf;
3. ik erger me wat inrichting van de openbare ruimte betreft veel minder snel aan het doen en laten van particulieren dan aan het doen en laten van overheden;
4. ook in verval schuilt schoonheid, zelfs in het verval van De Oude Lind.
Mijn divansessie bracht me verder tot het inzicht dat De Oude Lind vooral in mijn hoofd huist. Zeg ‘De Oude Lind’ en onmiddellijk komen herinneringen boven aan de hellingbaan die toegang verschafte tot de zaal, aan koffietafels, aan het terras waar je je nauwelijks verstaanbaar kon maken, aan presentaties van verschillende boeken, aan elkaar steeds sneller opvolgende uitbaters, aan recepties, aan de kegelbaan, aan lezingen van het LGOG, aan bruiloften, aan de bij welke uitbater dan ook slechte bediening, aan de benauwde vergaderzaaltjes op de bovenverdieping.
Misschien iets te kort door de bocht geformuleerd: de teloorgang van het fenomeen dat De Oude Lind ooit was doet me pijn, de herinneringen eraan zijn me dierbaar, de boom is onvervangbaar, maar het pand kan me gestolen worden. Zelfs als historicus.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten