Klein mysterie 562 – Rotondekunst (3)

Nieuwe rotondologische ontwikkelingen in Horst! Dat er wat gaande was met de rotonde Westsingel-Stationsstraat-Industriestraat was al langer duidelijk (klik op de afbeeldingen om ze te vergroten).

Een week geleden had ik nog het idee dat het middeneiland een educatief project ging worden dat het Droste-effect aanschouwelijk moest maken. M. dacht eerder aan een voetbalkunstwerk in wording, waarbij de getimmerten goals moesten verbeelden. In het centrum van het middeneiland zou vervolgens op maandag 14 juli een meer dan levensgroot standbeeld van Paul Verhaegh worden onthuld, de lokale voetbalheld die Nederland een dag eerder na het benutten van de achtste penalty in de finale tegen Brazilië het eerste wereldkampioenschap voetbal had bezorgd. Klonk best plausibel.

Inmiddels zijn we ingehaald door de feiten en is de heuvel in het centrum van het middeneiland voorzien van staaltjes beeldsnijkunst waarbij de in Horst toch op een heel hoog voetstuk staande Meester van Elsloo verbleekt. Van een afstandje had ik in eerste instantie de indruk dat het staande en liggende geabstraheerde menselijke wezens betrof. Na met gevaar voor eigen leven naar het middeneiland te zijn overgestoken, werd me snel duidelijk hoezeer ik met die inschatting uit de bocht was gevlogen. Geen geabstraheerde menselijke wezens, maar een uit drie elementen bestaand ensemble in de beste figuratieve tradities: een benzinepomp geflankeerd door twee banken met goudkleurige metalen rugleuningen.

Ik passeerde de rotonde al jaren en telkens had ik het gevoel dat er iets aan ontbrak. Het vervelende was alleen dat ik er maar niet op kon komen wat. Nu weet ik het: een middeneiland met een benzinepomp geflankeerd door twee banken met goudkleurige metalen rugleuningen. Deze rotonde is gemáákt voor een middeneiland met een benzinepomp geflankeerd door twee banken met goudkleurige metalen rugleuningen. Als middeneilanden met een benzinepomp geflankeerd door twee banken met goudkleurige metalen rugleuningen érgens thuishoren, dan wel op deze rotonde. Mooi zo laten, nooit meer iets aan veranderen.

Ik voorspel: in een mum van tijd groeit dit middeneiland met een benzinepomp geflankeerd door twee banken met goudkleurige metalen rugleuningen uit tot een place to be  in Horst. En ‘bijtanken op het middeneiland’, ‘even een middeneilandje doen’ en ‘lekker slangbangen op het middeneiland’ zullen rap uitgroeien tot gevleugelde Horster begrippen. Het Rotondologisch Genootschap zal het allemaal wel weer niets vinden, maar ik zeg: briljant!

Wat zegt u? Dat dit stukje zeker óók is gesponsord door Vissers Olie en Poels Wonen en Slapen? Hè bah, zeg, wat is dat nu weer voor misselijkmakende insinuatie? Hoe kómt u er bij?

Intermezzo – Lou de Palingboer

Een kleine anderhalf jaar geleden had ik er ineens genoeg van. De files, de ergernis over andermans rijgedrag, steeds maar weer de reparaties, al dat geld – weg met die auto! Sindsdien beweeg ik me voornamelijk te voet, per fiets, per bus en per trein. Bevalt prima. Je wordt wel eens nat, je bent soms wat langer onderweg en je wordt zo nu en dan over het hoofd gezien door automobilisten, maar voor de rest: geen centje pijn. Ik taal niet meer naar een auto. Althans, tot deze week taalde ik niet meer naar een auto. En nu begint het toch weer  te kriebelen. Komt allemaal door Louwrens Voorthuijzen alias Lou de Palingboer.

Lou de Palingboer, wie was dat ook alweer? Heel in het kort: Louwrens Voorthuijzen (1898-1968) was een visser en marktkoopman die na een visioen een religieuze beweging stichtte. Hij verkondigde God en de wederopgestane Christus te zijn, kreeg een schare volgelingen en genoot grote belangstelling van de media. Samen met een aantal ‘Lou-mensen’ vestigde hij zich in 1957 in een villa in Muiderberg. Toen de beweging steeds meer omstreden raakte, streken Lou en zijn aanhangers in 1965 neer in een kleine arbeiderswoning aan de Veenweg in America. Van daaruit werd de leer van Lou verspreid. Begin 1968 verhuisde het hele gezelschap naar het Belgische Agimont, waar de naar eigen zeggen onsterfelijke Lou korte tijd later overleed. (Voor verdere informatie kan ik vooral een kostelijk artikel (klik hier) van Hay Mulders over de Americaanse periode van de beweging aanbevelen én een aan Lou gewijde aflevering van Andere tijden.)

Allemaal goed en wel, maar wat heeft Lou de Palingboer nu te maken met mijn plotse verlangen naar een auto? Dat zit zo: dinsdag ontving ik de volgende e-mail van een anonieme afzender:

Goedenavond

Per toeval op deze advertentie uitgekomen en kijk eens van wie deze auto was. Lees de  schuine text in deze advertentie. http://link.marktplaats.nl/m806961606

M.v.g.

De link verwees naar een Marktplaats-advertentie van een zekere Michiel uit America (klik op de afbeelding om haar te vergroten):

‘Mercedes Benz Heckflosse 190D 1965. Nieuw in Nederland geleverd bij ons in het dorp. Oude auto van Lou de Palingboer (heeft hem nieuw gekocht). Vraagprijs € 1800.’

Dus voor 1800 euro ben je zomaar de nieuwe eigenaar van de Mercedes van Lou de Palingboer! Een Heckflosse  nog wel, een goddelijke (hetgeen ongetwijfeld verklaart waarom Lou ’m aanschafte) cultauto, figurerend in tal van films, waaronder Betty Blue:

Hay Mulders memoreert Lou’s Heckflosse  overigens ook in z’n bovengenoemde artikel: ‘De vrouw des huizes [Mien ‘Mientje’ Wiertz] werd meerdere malen in dorp gesignaleerd met een dure bontjas aan en een glanzende Mercedes.’ Díe Mercedes, díe Heckflosse, staat dus voor een lullige 1800 euro te koop! Weliswaar met een aantal gebreken, maar het is wél een Heckflosse  en ie is wél van Lou de Palingboer geweest. Kortom, een stukje rijdend cultuurhistorisch erfgoed om u tegen te zeggen. Het enige dat me van aanschaf weerhoudt, is de mogelijke wederopstanding van Lou. Die zou, zo verklaarde hij kort voor z’n overlijden, in 1972 plaatsvinden. Zover kwam het niet, maar wie zegt dat Lou zich niet een jaartje of veertig heeft vergist? Zul je zien dat ik die Heckflosse  net heb aangeschaft en dat Lou twee dagen later op de stoep staat om ’m op te eisen. En om nou weerstand te gaan bieden aan een verrezen Christus? 

Intermezzo – De Man met de Hamer (1)

Donderdag 22 mei 2014, 10.21 uur, Meteriksebaan te America (klik op pijltje, afspelen met geluid aan):

Klein mysterie 561 – Bibliotheek (13)

Telefoon. ‘Met Wim.’

‘Goeienavond, met X, je weet wel. Zeg, jij weet nogal veel van wat er allemaal in Horst speelt, hè?’

‘Nou, dat valt wel mee, hoor. Ik vang af en toe wel eens wat op, meer niet.’

‘Maar dat van de bibliotheek, dat heb je toch wel gehoord, neem ik aan.’

‘Wat? Dat het de bedoeling is dat de bibliotheek verhuist naar ’t Gasthoês? Heb ik gehoord en gelezen, ja. Triest.’

‘Inderdaad triest, maar dat bedoel ik niet.’

‘Dan moet ik passen.’

‘Heb je dan niet gehoord dat de bibliotheek moet verhuizen om de komst van Herberg De Troost mogelijk te maken?’

‘Nee, dat is nieuw voor mij. Die Herberg De Troost die ooit in Toverland zou worden gebouwd?’

‘Precies. Maar nu zou Herberg De Troost in ’t Gasthoês komen. Om dat te kunnen betalen, moet de bibliotheek weg uit De Librije. Daar komen ambtenaren in en onder het mom van “alle cultuur onder één dak” moet de bibliotheek dan naar ’t Gasthoês. Dat zou ook een voorwaarde van de provincie zijn om er geld in te pompen.’

‘Raar.’

‘Raar? Hier worden vieze spelletjes gespeeld.’

‘Als het klopt wat je zegt, wel ja.’

‘Het hele gemeentehuis schijnt het te weten, maar niemand mag er iets over zeggen.’

‘Vreemd.’

‘Ja. Ik vond dat ik je dit toch even moest laten weten.’

‘Dat waardeer ik, al weet ik nog even niet wat ik met je verhaal moet. Ik ben geen journalist die overal navraag doet hoe het nou precies zit.’

‘Nee, dat weet ik.’

‘Ik zou natuurlijk wel op Horst-sweet-Horst kunnen zetten dat iemand me heeft gebeld met een vreemd verhaal over de bibliotheek, ’t Gasthoês en Herberg De Troost. En dan maar hopen dat Hallo Horst aan de Maas  of Dagblad De Limburger  het oppikt en er iets mee doet.’

‘Hallo Horst aan de Maas? Die kennen het hele verhaal ook, alleen mogen ze er niet over schrijven.’

‘Tja, de gemeente betaalt natuurlijk goed voor die twee wekelijkse pagina’s in Hallo. Maar denk je niet wat te veel in complottheorieën?’

‘Dat lijkt er misschien wel op ja, maar ik heb dit verhaal al van verschillende kanten gehoord.’

‘Misschien moet ik er dan toch eens een stukje op Horst-sweet-Horst aan wagen, wie weet waartoe dat leidt. In elk geval bedankt voor de tip.’

‘Graag gedaan. Tot ziens en veel succes ermee!’

‘Ok. Bedankt. Hojje!’

Intermezzo – Stembureaurondgang

‘Wens stembureauleden @gemeenteHadM en ondersteuners mooie dag toe. Kan helaas geen rondgang maken.’ Aldus twitterde burgemeester Kees van Rooij in de nacht van woensdag op donderdag. Tegenvaller. Dan zelf maar in naam der Europese democratie een inspectierondgang maken langs alle 21 Horster stembureaus. Fiets pakken en trappen maar.    

1. Gemeenschapshuis De Meulewiek, Meterik; 10.22 uur; 0,8 kilometer.
Dreigende luchten. Doodse stilte. In de verste verten geen kiezer te bekennen.

Meterik, jarenlang de woonplaats van CDA-Tweede Kamerlid Raymond Knops, die vorige week Horstenaren in Hallo Horst aan de Maas opriep ‘ook’ op Irene Janssen (het ‘Hôrster Megje’) te stemmen, maar vandaag doodleuk twittert ‘Mijn stem gaat naar Jeroen Lenaers’.

Snel verder richting Griendtsveen. Wind tegen. Tegenvaller.

2. Gemeenschapshuis De Zaal, Griendtsveen; 11.14 uur; 13,9 kilometer.

De welbekende witte tape doet ook in Griendtsveen wonderen. Twee kiezers waargenomen.

3. Woonzorgcomplex Aan de Brug, America; 11.37 uur; 20,3 kilometer.

America toont zich een meester in het op listige manier bevestigen van stembureaubordjes aan hekken en borden.

 

Intussen uitbundige zonneschijn. Met stevige wind in de rug richting Horst gevlogen.

4. Gemeentehuis, Horst; 11.57 uur; 26,6 kilometer.
Ogenschijnlijk alles onder controle in de Horster machtsburcht. Geen Kees om me een hart onder de riem te steken. Tegenvaller.

Lunchpauze.

5. Zaal Debije, Hegelsom; 13.29 uur; 31,1 kilometer.
Dreigende luchten. Doodse stilte.

Hegelsom, huidige woonplaats van CDA-Tweede Kamerlid Raymond Knops. Wat zal het Hôrster Megje ’m vervloeken.

Onderweg naar Kronenberg rijd een terreinwagen me bijna van de sokken. Tegenvaller. Mijn stem gaat naar de Partij voor een Terreinwagenvrij Europa.

6. De Torrekoel, Kronenberg; 13.52 uur; 37,3 kilometer.

Zes, zeven, acht stemmers! Man en vrouw op fiets. Man gaat stembureau binnen; vrouw blijft buiten, in de weer met telefoon – óók best belangrijk. 

7. voormalige bibliotheek, Sevenum; 14.02 uur; 40,8 kilometer. 

Drukte! Man in scootmobiel: ‘Ik ga altijd stemmen, anders mag ik ook niet klagen.’ Vrouw: ‘Als de coalitievorming begint, haak ik af.’

Moest de leegstaande bibliotheek vorig jaar niet hals over kop verhuizen omdat er een koper was gevonden? De ondoorgrondelijkheden van de Horster politiek. Tegenvaller.

8. Verzorgingshuis Sevenheym, Sevenum; 14.04 uur; 41,2 kilometer.

Doorzichtige plakband. Ook een bevestigingsoptie. Aan de creativiteit van de stembureaubordjesbevestigingsambtenaren ligt het niet.

Steeds dreigender luchten. Opgeven? Maar íemand zal toch de honneurs voor Kees moeten waarnemen? Op naar Grubbenvorst!

Besouw? Doet die ook mee? Voor welke partij dan? Wel een leus om erin te houden.

Iets verderop het eerste (en naar later zal blijken enige) niet-CDA-bord op particulier terrein:

9. Zorgcentrum La Providence, Grubbenvorst; 14.38 uur; 49,5 kilometer.

Levendige drukte. Desondanks een stembureaurondgangsselfie:

10. Woonzorgcomplex Grootoord, Grubbenvorst; 14.43 uur; 50,3 kilometer.

Mooier kan niet. Meesterlijk: het verdwaalde snemmelke tape links.

Donkere wolken boven Lottum. Tegenvaller. Toch droog gearriveerd op de Markt aldaar. Kunstwerk van Wim Rijvers nog altijd niet terug. Tegenvaller. Had niet iemand me beloofd na te gaan waar het gebleven is?

11. De Smetenhof, Lottum; 15.03 uur; 55,8 kilometer.

Over de helft! Nog tien te gaan. Kees zal toch wel af en toe aan me denken? 

Het Hôrster Megje legt het hier af tegen Diana: Diana 12 ½ Jaar Doktersassistente Hoera!

Regendruppels. Tegenvaller.

Broekhuizen.

Rechtopgezette verloren wieldop!

Ineens felle zon.

Het mooiste Horster beeld op de lelijkste locatie:

12. Naesenhof, Broekhuizen; 15.26 uur; 59,8 kilometer.

Man: ‘Ah, een fotograaf.’ Ik: ‘Je staat er versteld van hoeveel variatie er in die stembureaubordjes zit. Ik heb al elf stembureaus gehad, maar dit is het eerste van dit type.’ Man: ‘Maar die rode pijl hangt niet helemaal recht.’ Ik: ‘Meneer, u moest eens weten.’ Man: ‘Ach ja, ambtenaren …’

13. BMV De Schakel, Broekhuizenvorst; 15.34 uur; 60,9 kilometer.

Voor de oranje gepleisterde muur staan vijf jongens van een jaar of acht. ‘Wat ben jij aan het doen?’ Vousvoyeren is er blijkbaar niet meer bij. Zelfs niet bij Broekhuizenvorster jongens van een jaar of acht. ‘Nou jongens, ik neem de honneurs waar voor de burgemeester en fiets alle stembureaus in de gemeente langs.’ ‘…’

De befaamde Broekhuizenvorster gastvrijheid!

Mijn weg vervolgend richting Swolgen hoor ik achter me: ‘Job! Kom! We achtervolgen ’m! Kom! Er achteraan!’

14. Café-Zaal Wilhelmina, Swolgen; 15.45 uur; 64,2 kilometer.

Wéér een nieuw type stembureaubordje. Ja, ja, je maakt wat mee op zo’n dag.

15. ’t Brugeind, Meerlo; 15.59 uur; 67,5 kilometer.

Eerste stembureau waar je doorheen kunt fietsen. Ja, ja, je maakt wat mee op zo’n dag.

Onderweg naar Tienray enthousiast begroet door een tegemoetkomende postbode. Tenminste iemand die m’n inspanningen waardeert. Aardige man. Van Kees taal noch teken. Tegenvaller.

Victor hangt nog altijd. Tegenvaller.

De Partij Tegen Opgehangen Victor Veiligs, die had er toch ook nog wel bij gekund?

16. Dienstencentrum Zonnehof, Tienray; 16.06 uur; 69,5 kilometer.

Doodse stilte.

Zal Tienray weer de Horster kern met het hoogste percentage PVV-stemmers worden?

Via d’n Eikelenbos naar Melderslo.

Nog vijf te gaan.

17. MFC de Zwingel, Melderslo; 16.29 uur; 74,9 kilometer.

Foto maken en snel weer weg. Voor je het weet heb je een stembureaubemanner achter je aan zitten. Maak dan maar eens aannemelijk dat je de honneurs waarneemt voor Kees. 

18. OJC Niks, Horst; 16.38 uur; 77,6 kilometer.

Big Brother is watching you through his blue and orange glasses, near the ladder opstelplaats. Vlug weg hier.

19. Verzorgingshuis Berkele Heem, Horst; 16.41 uur; 78,2 kilometer.

CDA-bolwerk. De rust van een verzorgingshuis op een donderdagnamiddag. Bepaald niet ongunstig, met het oog op dat CDA-bolwerkachtige.

Voor het oud-gemeentehuis houdt J. me staande. J.: ‘Waarom zou ik nog op de PvdA stemmen? Ik denk dat het SP wordt.’ Ik: ‘Die zijn anders niet echt voor Europa.’ J.: ‘Maar moeten wij dan opdraaien voor Grieken en Italianen die nog geen vier uur per dag werken?’ Ik: ‘…’

   

20. Kantine Dendron Sporthal, Horst; 16.59 uur; 81,4 kilometer. 

En de stembureaubemanning maar elke tien minuten naar buiten komen om te controleren of onverlaten de trolley niet hebben verplaatst.

Dinerpauze.

Met De Lèste Geulde, mijn stembureau, in zicht probeert het Hôrster Megje me nog te verleiden. Kansloos.

21. De Lèste Geulde, Horst; 18.07 uur; 86,7 kilometer.

Missie volbracht! Geen Kees. Geen ontvangstcomité. Geen harmonie. Geen slingers. Geen ballonnen. Niks. Tegenvaller. Kruip je daarvoor nou 86,7 kilometer op de fiets? Volgende keer mag ie het gewoon weer zelf doen, die Kees.

Intermezzo – Tweetbundelshow

Woensdag in Amsterdam geweest (zo zie je nog eens wat van deze wereld – twee weken terug was ik nog in Sevenum, de week dáárvoor in Lottum en gisteren in Hegelsom). Mooie stad hoor, maar voor de verkiezingsborden hoef je er niet naar toe: die zijn er digitaal. Hoe hip dat ook mag ogen, het is de dood in de pot. De charme van verkiezingsborden is nou juist het overplakken, afscheuren en bekladden en dat is er op deze manier niet meer bij. Wat een stap vooruit lijkt, is in feite een stap terug.

De aanleiding voor mijn bezoek aan de hoofdstad vormden evenwel niet de verkiezingsborden, maar de Tweetbundelshow van Jan-Dirk van der Burg. Vorige week ging het hier al over Jan-Dirks Tweetbundels. Toen ik daarna zag dat hij woensdagavond in fotoboekhandel PhotoQ in Amsterdam een Tweetbundelshow zou geven, kon ik de verleiding niet weerstaan noordwestwaarts te sporen.

In fotoboekhandel PhotoQ wist Jan-Dirk mijn toch bijzonder hooggespannen verwachtingen volledig in te lossen. Voor de precieze opzet van de show moet u een volgende keer zelf maar eens gaan kijken (zie ook de afsluiting van dit stukje), maar neem van mij aan dat het (vooral) hilarisch én (soms) schrijnend is. En neem ook van mij aan dat zo’n Tweetbundel heel wat meer is dan het eenvoudig achter elkaar zetten van een tweet of honderd van een twitteraar. Het beoogde effect wordt slechts bereikt bij een afgewogen selectie en ordening van de veelal duizenden tweets van de betreffende persoon én een perfecte timing bij de voordracht. Beide bleken bij Jan-Dirk in vakkundige handen.

Na de eerdere verschijning van Tweetbundels van Barbara van Beukering (hoofdredacteur van Het Parool) en Aad de Mos (voetbaltrainer en –analist) zag woensdag ook de bundel van Arie-Wim Boer het licht. Arie-Wim wie? Arie-Wim Boer!

Arie-Wim maakt van z’n hart geen moordkuil. Zo twitterde hij donderdag: ‘Als ik mensen enkele reis mag geven naar mars dan weet ik er genoeg, in politiek, in buurt en zelfs in familie.ik voorspel raket is te klein’. Niets makkelijker om iemand als Arie-Wim compleet af te zeiken, maar het knappe is nu juist dat Jan-Dirk er toch in slaagt Arie-Wim in z’n waarde te laten. De bij de show aanwezige Arie-Wim (‘Prachtige presentatie v bundel nr 3 v @tweetbundels. Mooi voorgedragen door Jan Dirk vd Burg @jandirkcom Humor en emotioneel, erg mooi’) was dan ook zeer verguld met de bundel (‘Verbazing, verrassing, bovenal heel leuk.Ontving net bundel v mijn tweets /foto's sinds 2010’).

Heel ruim aangehouden en als ik iedereen meetel waren er misschien 25 belangstellenden. 25 belangstellenden voor zo’n grootheid! En dat in de culturele oase Amsterdam! En dat terwijl in de culturele woestijn Horst ruim 60 mensen komen opdagen bij een avond over een meer dan twintig jaar geleden gestorven schrijver! Of bevestigen die 25 paradoxaal genoeg nu juist dat Amsterdam een culturele oase is en die 60 dat Horst een culturele woestijn is? Hoe minder bezoekers hoe meer oase en hoe meer bezoekers hoe meer woestijn?

Uiteraard ook nog even bijgepraat met Jan-Dirk, die – als ik dat zo mag zeggen – nog altijd een warm plekje in z’n hart voor Horst (aan de Maas) blijkt te hebben. Hij liet zelfs doorschemeren bereid te zijn met z’n Tweetbundelshow langs te komen in café Cambrinus! Ik kan u verklappen dat de onderhandelingen inmiddels zijn gestart. Daarbij is enige snelheid wel geboden. Bepaald niet ondenkbaar is namelijk dat De Wereld Draait Door, Pauw en Witteman of Knevel en Van den Brink eerstdaags lucht krijgt van de Tweetbundels. De prijsopdrijvende werking die dat ongetwijfeld tot gevolg heeft, wil Horst-sweet-Horst graag voor zijn. Dus hopelijk snel witte rook. Zou het trouwens niet helemaal feest zijn als Jan-Dirk een Horster twitteraar(ster) tot hoofdpersoon van een van z’n komende Tweetbundels maakt? Ik voel al een siddering door Horst aan de Maas gaan. 

Intermezzo – Bertus Aafjes (2)

De gemeente Horst aan de Maas telt een kleine duizend straten. Ruim vier jaar geleden sprak ik hier mijn bevreemding uit over het feit dat geen enkele van die duizend straten naar een schrijver of dichter is vernoemd. ‘Geen (P.C.) Hooftstraat, geen Constantijn Huygensweg, geen Vondelplein, geen Annie M.G. Schmidtlaan. Zelfs geen Bertus Aafjesstraat, terwijl deze dichter en schrijver toch twintig jaar lang in Swolgen woonde.’ Toen mij enkele weken geleden de vraag bereikte een bijdrage te leveren aan de Bertus Aafjesavond, vorige week maandag in het Dendron College, was ik er snel uit: mijn aandeel in de avond zou bestaan uit het voorlezen van dat stukje van ruim vier jaar geleden. Dat was immers nog altijd actueel, Aafjes werd er expliciet in genoemd én – ook niet onbelangrijk – ik kon het gewoon van de plank halen. Kostje gekocht! Totdat een uur voor het begin van de avond ineens het besef bij me neerdaalde dat dat stukje geenszins actueel meer was: het steegje tussen Wilhelminaplein en Kerkeveld in Horst heet sinds februari 2011 Jan ván Teng gats.

Toen sloeg de paniek natuurlijk toe. Tegenwerpingen dat Jan Verheijen slechts een zondagsdichter zou zijn en dat het slechts een officieuze straatnaam betreft, sloegen geen hout: een dichter is een dichter en een straatnaam is een straatnaam. Enfin, ik heb er met enige improvisatie nog het beste van proberen te maken.

Die Jan ván Teng gats betekent wel dat Horst aan de Maas de beschamende laatste plaats op de door het Instituut Voor Nutteloze Onderzoeken opgestelde ranglijst van Nederlandse en Belgische gemeenten met naar dichters vernoemde straten inmiddels heeft verruild voor de voorlaatste plaats. En het zou zomaar kunnen dat Horst aan de Maas binnen afzienbare tijd nog een treetje verder stijgt op die ladder. De roep om een straat, laan, boulevard, allee, weg, plein, pad of desnoods gats naar Aafjes te vernoemen, klonk maandag namelijk luid. Zo luid dat wethouder Ger van Rensch toezegde die roep over te brengen aan de wethouder van straatnaamzaken. Dus wie weet komt Horst aan de Maas met twee naar dichters vernoemde straten binnenkort terecht in een illuster gezelschap, bestaande uit de gemeenten Bolsward, Diksmuide, Halle, Kapellen, Kontich, Meise, Mortsel, Reimerswaal, Rotselaar, Wingene en Zeebrugge.

Mooie avond trouwens, met meer dan zestig belangstellenden! Tim Geurts heeft er in Dagblad De Limburger  al uitvoerig en prima verslag van gedaan (geïnteresseerden mail ik graag een scan van het artikel), dus dat hoef ik hier niet over te doen. Wat me van de avond zal bijblijven, behalve de toezegging van de wethouder? De prachtig door Anita Bijvoet gezongen gedichten van Aafjes (getoonzet door Piet Kingma); de flair waarmee gymnasium 5-leerling Casper Tacke een stukje van de Odyssee  eerst in het Grieks en daarna in de Aafjesvertaling voordroeg; de bekwame wijze waarop Wiek Lenssen – filmmaker, schrijver en huidig bewoner van Aafjes’ Swolgense woning – Aafjes en de miskenning die hem vanaf het midden van de jaren vijftig ten deel viel in een breder perspectief wist te plaatsen (©foto: Geschiedenis Melderslo).

Desniettegenstaande zal de avond denk ik toch in de eerste plaats in mijn geheugen gegrift blijven vanwege Ivana van Lieshout-Fattori: de onvermoeibare, bevlogen, gepassioneerde en ook nog eens deskundige ijveraarster voor Aafjes. ‘Fan’ noemt ze zichzelf in een reportage die Streekomroep Reindonk aan de avond wijdde (klik hier). Maar dan wel een fan zonder spoor van hooliganisme – kun je je als overleden schrijver/dichter nog meer wensen?  

Intermezzo – Haegelsum Binnenste Boete

Wie mocht denken dat na Amsterdam, Sevenum en Lottum een dagje oerwoud er ook nog wel bij kon, moet ik teleurstellen: bovenstaande foto is gewoon gemaakt in Hegelsom. Gisteren, aan de Kogelstaat, in de achtertuin van Wiel Jenniskens. Tijdens Haegelsum Binnenste Boete.

Nog niet zo heel lang geleden was Hegelsom zo’n typisch Noord-Limburgs slaapdorp waar niets te beleven viel of althans ogenschijnlijk niets te beleven viel. Er stonden huizen en er woonden mensen en dat was het wel zo’n beetje. Die huizen staan er nog steeds en die mensen wonen er ook nog steeds, maar intussen is Hegelsom wel wakker gekust. Een aantal in Tuutetrek  en Hegga Metamorfosa  verenigde enthousiastelingen zet sinds enkele jaren z’n schouders eronder, waardoor Hegelsom bloeit als nooit tevoren, of althans ogenschijnlijk bloeit als nooit tevoren.

Eerder heb ik al de loftrompet gestoken over Geef jij Hegelsom een nieuw gezicht?  (klik hier) en Pimp ow ei  (klik hier en hier). En gisteren was er dus Haegelsum Binnenste Boete, een ‘route langs 27 dorpsgenoten en plaatselijke ondernemers die hun deuren open zetten om iedereen deelgenoot te laten zijn van hun hobby, creaties, huis, tuin of bedrijf’. Een soort Chambres d’Amis  dus, maar dan op z’n Haegelsums.

Zelf heb ik niet meer dan wat krenten uit de pap gepikt. Behalve de fantastische tuin van Wiel Jenniskens bijvoorbeeld ook de fascinerende balpentekeningen van Jeu van Helden en  de Monty Pythonachtige creaties van Helmie van de Riet. Maar ook de voormalige Tuinbouwloods aan de Mevrouwsbosweg (in het programmaboekje abusievelijk Mevrouwbosweg genoemd). Die is door de familie Boots-Spee verbouwd tot woonhuis. Prachtig verbouwd, was altijd mijn indruk als ik er langs kwam op weg naar en van het station. Dankzij Haegelsum Binnenste Boete  kreeg ik die indruk gisteren bevestigd.

Loeidruk was het overal. Het is te gemakkelijk om die drukte uitsluitend op het conto te schrijven van het fraaie weer. Ook de gekozen opzet, met een aantrekkelijke mix van elitaire en populaire cultuur (om maar eens beladen begrippen te gebruiken), moet daar iets mee van doen hebben. En als ooit de muren tussen hoge en lage cultuur (om maar eens nog beladener begrippen te gebruiken) kunnen worden doorbroken, dan is het wel op deze manier, zo is mijn overtuiging. Keep up the good work! (Maar met het nieuwe project Grensposten in het verschiet, zit dat ongetwijfeld goed.) 

Klein mysterie 560 – Victor Veilig (3)

De voortplantingsdrift van Victor Veilig neemt zo langzamerhand extreme vormen aan. Geloof het of niet, laatst liep ik zelfs een Victor tegen het lijf bij de ingang van plantencentrum Van den Beuken aan de onverharde (!) Seurenweg.

En als Horster kerkdorp lijk je er zonder Victor niet meer bij te horen. De jongste worp Victors nam ik deze week waar in Tienray. Drie trof ik er aan, al valt beslist niet uit te sluiten dat ik een of meerdere exemplaren over het hoofd heb gezien. Twee van de drie Victors waren namelijk opgehangen.

Opgehangen! Nou vraag ik je! Onze Lieve Heer heeft Victor toch niet voor niets geschapen met twee stevige benen? Hoogste tijd dunkt me om wat Victor betreft eens even wat puntjes op de i te zetten.

Ten eerste: Victor hoort te allen tijde te stáán. En wel zo dicht mogelijk op de weg. Hij dient automobilisten schrik aan te jagen: ‘Gaat ie nou oversteken of niet?’ Van een Victor bij of aan een lantaarnpaal, zoals hier op de Spoorstraat in Tienray,

ligt geen automobilist of tractorbestuurder wakker, zo dicht mogelijk bij de stoeprand moet ie staan!

Ten tweede: Victor verliest al z’n effectiviteit als hij zich altijd maar op dezelfde plaats bevindt. Hij moet de ene dag aan het begin van de straat opduiken, de volgende dag bij de drukke kruising honderd meter verderop en de daaropvolgende dag bij de onoverzichtelijke bocht aan het einde van de straat. Verrassing, dáár is het ’m om te doen. Gewenning is fnuikend: een altijd maar op dezelfde plaats staande (laat staan hangende) Victor valt op den duur niemand meer op.

Ten derde: Victor dient liefdevol te worden opgenomen in de gemeenschap. Dat begint al bij de naam. Wie noemt z’n kind tegenwoordig nou nog Victor? Is het nou echt zo moeilijk voor elke Victor een originele naam te verzinnen? Noem ’m Theike Troag of Sefke Stop en je zult zien dat ie binnen de kortste keren wordt gekoesterd. Geef ’m een sjaaltje in de kleuren van de plaatselijke voetbalclub of zet ’m een carnavalssteek op en hij groeit gegarandeerd binnen de kortste keren uit tot een cultfiguur die niemand meer kwijt wil.

Duidelijk?

P.S. Van de Vereniging ter Voorkoming van Zonnesteken ontving ik nog het verzoek om aan u door te geven dat Victor/Theike/Sefke absoluut niet petloos op straat mag verschijnen. Mocht u ’m onverhoopt toch petloos aantreffen, dan verzoekt voornoemde vereniging u met klem hem in te smeren met een zonnebrandcrème met factor 50 (bij voorkeur Biodermal).