‘Ik zou je een stukje van ruim een kilometer willen laten zien, waar je van
zalig geluk in verdriet en weer zalig geluk kunt terugvallen. Omdat mijn heup
stik jaloers is op de geopereerde heup ben ik beperkt mobiel, zodat we eerst
een stukje met de auto zouden moeten gaan. Als je daar geen bezwaar tegen hebt
en je zin hebt, hoor ik wel van je.’
Natuurlijk heb ik geen bezwaar en zeker heb ik zin. Nee zeggen is sowieso geen
optie als je een uitnodiging ontvangt die zó origineel is verpakt. En dus stap
ik bij Andries Brantsma (77) uit Hegelsom in de auto. Andries heeft een naam
hoog te houden als het gaat om in woord en geschrift ageren tegen misstanden in
Horst aan de Maas en daarbuiten. Ik ben daarom voorbereid op een wandeling met
een hoog beschuldigend-opgeheven-vingertje-gehalte. Dat blijkt iets anders uit
te pakken.
We gaan naar Frankrijk. Althans de Frankrijkweg. In Sevenum. Andries parkeert
zijn hybride bolide bij de woning van een voormalige collega en we gaan aan de
wandel, Andries vanwege zijn tijdelijke ongemak met behulp van twee krukken, ik
krukloos. Mijn klaagzang over het almaar oprukkende bermbeton – dat intussen
ook de Frankrijkweg heeft bereikt – vindt bij Andries gehoor. Hij refereert aan
het gemeentelijk verkeersplan. Dat bepaalt dat voor en na verbreding van wegen snelheden
moeten worden gemeten. Dit met het oog op de eventuele aanleg van snelheidsremmers. Alleen
laat de gemeente die metingen veelal achterwege. Enfin.
Verder wandelend over de Frankrijkweg wijst Andries naar de twee
karakteristieke boerderijen verderop. En naar de weg die zich tussen de stallen en de
woonhuizen door slingert. ‘Dat zie je hier en ook elders in het land in het
buitengebied heel vaak.’ Hij geniet. Het zalig geluk waarover hij sprak in zijn
uitnodiging.
Met een shot zelfspot wijst hij op een waarschuwingsbord voor mensen met een
stok. We passeren de kapel van Onze Lieve Vrouw van Zeven Smarten, in de
volksmond bekend als Vrietskapel. Ik erger me aan het vele hekwerk en het
drukke verkeer hier in het buitengebied. Andries geeft geen krimp.
Dan komen we toch bij het verdriet uit zijn uitnodiging. Al van verre zie ik
waar hij op doelt: een kolossale grijze loods in aanbouw bij een kas, pal naast
de weg en aan de oever van de Molenbeek.
Wat hem tegen de borst stuit, zijn de omvang, de hoogte. Een inbreuk op de
omgeving. Iets dat niet alleen hier gebeurt, maar op tal van plekken in het
buitengebied van Horst aan de Maas. Het schaamgroen heeft nog een lange weg af
te leggen om de schaamte voorbij te groeien, constateren we.
Verderop lonkt alweer zalig geluk: de weg, hier Broek geheten, kronkelt opnieuw
tussen twee karakteristieke boerderijen door.
Het daaropvolgende verdriet over een ondernemer aan de Hazenhorstweg die in een
rustieke omgeving maar wat mag aanrommelen, wordt meteen weer overstemd door
het zalig geluk van Elsbeemden, een van de mooiste gebieden van Horst aan de
Maas, nagenoeg ongeschonden.
En dan dezelfde weg terug. Opnieuw de weg tussen de boerderijen, opnieuw die
detonerende loods.
Opnieuw dat bord met die man met stok, opnieuw die zelfspot. Maar ook die boom,
terzijde van die boerderij, die machtige boom, die z’n ware aard pas toont als
hij van al z’n bladeren is ontdaan. Zalig geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten