Verkeersobstakels van een in Horst zeldzaam type, die bovendien onderdeel vormden van een bijzonder afwisselend hobbeltraject door Meterik. Toch wogen deze bonuspunten wat mij betreft niet op tegen de irritatie en onduidelijkheid die ze veroorzaakten bij verkeersdeelnemers – althans bij deze verkeersdeelnemer. Het deed me dan ook goed dat ik onlangs kon constateren dat de dubbele wegversmalling is vervangen door een aanzienlijk verkeersvriendelijker plateau.
Inmiddels heeft de provincie blijkbaar de benodigde bestemmingsplanwijziging goedgekeurd. Aan ‘Mountain Lane’ zijn de bouwwerkzaamheden althans begonnen. 
Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat in een bosgebied zomaar een hal van 60 bij 12 meter mag worden gebouwd. Pief paf poef, de gemeente blijft de boef.
Inmiddels ben ik er wel achter dat Amsterdam een Huis aan Drie Grachten heeft. Het gaat om een omstreeks 1610 gebouwd dubbelhuis met als adres Oudezijds Voorburgwal 249. Behalve aan de Oudezijds Voorburgwal ligt het ook aan de Grimburgwal en de Oudezijds Achterburgwal. Er is voorwaar slechter gezelschap denkbaar voor Julianastraat 49.
Er zijn tal van verklaringen denkbaar voor het plotseling opduiken van deze tuinkabouter. Ik houd het echter op een actie van een tuinkabouterbevrijdingsfront. Weliswaar is het in die kringen usance om bevrijde tuinkabouters terug te brengen naar de bossen (‘hun natuurlijke leefomgeving’), maar ook komt het voor dat ze op wereldreis worden gestuurd. Dat laatste lijkt hier het geval te zijn. Het zou dan gaan om een elders bevrijde kabouter die om wat voor reden dan ook (op zoek naar het verdwenen Norbertuskerkttrottoir?) op zijn wereldreis in Horst is beland. 
Als die theorie klopt, hoeven Horster tuinkabouterbezitters dus niet al te bevreesd te zijn voor bevrijdingsacties. Zelf heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen en mijn kabouters tijdelijk binnen gestald - en ze wat toepasselijk leesvoer gegeven. 
Nu ik het toch over tuinkabouters heb, is het misschien goed een wijdverbreid misverstand uit de wereld te helpen. Veel mensen denken dat kabouters in paddestoelen wonen. Een fabeltje! Ze gebruiken de hoed van de paddestoel alleen om er een dutje op te doen, er op te zitten of er hun behoefte op te doen (hetgeen de witte stippen van de vliegenzwam verklaart). 
onder de A73 met graffiti te bespuiten. Ze stapten met dit idee naar de dorpsraad. Die was meteen razend enthousiast. In de professionele Maastrichtse kunstenaar Armand Wachelder vond de dorpsraad iemand die de jongeren wilde begeleiden. Afgelopen zaterdag en zondag togen de spuiters aan het werk en morgenavond om zeven uur vindt de officiële onthulling van het kunstwerk plaats.
Beter goed gejat dan slecht bedacht: wat is er eigenlijk op tegen om de tunnel onder de A73 bij de Horster kasteelruïne een vergelijkbare behandeling te laten ondergaan?
of zo uit.
Zelfs ik heb daar weinig op aan te merken. Esthetisch kunnen ze ermee door en voor automobilisten zijn ze bij een snelheid van zestig kilometer per uur betrekkelijk soepel te nemen. Alle reden dus om aan te nemen dat alle nieuwe drempels in het buitengebied van dit type zijn. Maar dat is dus weer eens veel te simpel geredeneerd. Want waarop stuitte ik afgelopen week op de Oude Peeldijk?
Waarom, waarom, waarom toch? In alle opzichten valt de vergelijking met de drempels van hierboven voor dit exemplaar slechter uit: lelijker, aanzienlijk auto-onvriendelijker en honderd maal meer irritatie-opwekkender. Het lijkt er verdacht veel op dat de Horster drempelopwerpers gewoon wilden tonen dat ze ook dit drempelkunstje onder de knie hebben. Ordinair spierballenvertoon. Maar is er dan werkelijk niemand die hen in hun manifestatiedrang kan stoppen? Of zouden ze mij soms dwars willen zitten? 
Ger Hermans maakte vorige week tijdens de gemeenteraadsvergadering gebruik van het burgerspreekrecht. Luid en duidelijk zette hij nogmaals zijn bezwaren uiteen tegen de toepassing van de Wet Voorkeursrecht Gemeenten op het betreffende perceel. Omdat hij intussen ook een bezwaarprocedure is begonnen, wensten de gemeenteraadsleden die hierover vervolgens het woord voerden inhoudelijk niet op deze zaak in te gaan. Maar een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg. Want zonder inhoudelijk op deze zaak in te gaan vroegen Michael van Rengs (SP) en Joop de Hoon zich af of de gemeente ook wel eens fouten toe durft te geven. Want zonder inhoudelijk op deze zaak in te gaan riep Richard van der Weegen (PvdA) het gemeentebestuur op onnodig juridiseren te voorkomen. Want zonder inhoudelijk op deze zaak in te gaan adviseerde Eric Beurskens (VVD) het college van burgemeester en wethouders nog eens goed te kijken naar de zorgvuldigheid van het proces. Conclusie: zonder inhoudelijk op deze zaak te zijn ingegaan, lijkt het er toch op dat de vier genoemde woordvoerders al partij hebben gekozen …
Een heus kassahuisje bij de voetbalvelden in Griendtsveen! Hoe is het mogelijk dat ik dit eerder over het hoofd heb gezien? Of zou het pas dit jaar bij de viering van het zestigjarig bestaansjubileum van de vereniging zijn geplaatst? Hoe het ook zij: had ik in augustus weet gehad van het bestaan van een Griendtsveens kassahuisje, dan had het zeker en vast een plaats gekregen in mijn top 5 van Horster kassahuisjes. Wat me er vooral in aanspreekt is dat het is uitgevoerd in de clubkleuren. Minder te spreken ben ik over de deur pal naast het loket (was aan een van de andere zijden beter op z’n plaats geweest) en het onbeschilderde hout van het loket. Daar staat dan weer als pluspunt tegenover dat het op z’n minst curieus te noemen is dat bezoekers die niet wensen te betalen, eenvoudig langs de blinde zijde van het huisje naar binnen kunnen glippen.
Laat ik beginnen met een korte samenvatting van het artikel. Van de 31 afvalbakken die Griendtsveen tot voor kort telde heeft de gemeente er onlangs elf verwijderd. Reden: er werd te weinig gebruik van gemaakt. Aanvankelijk zou ook de bak bij de voetbalvelden het loodje moeten leggen, maar uiteindelijk is die toch gehandhaafd. Mocht in de toekomst blijken dat door het verwijderen van de bakken het zwerfvuil toeneemt, dan bekijkt de gemeente of er misschien toch weer bakken terug moeten keren. 
In de snijdende kou ben ik daarna op zoek gegaan naar de overige negentien afvalbakken die Griendtsveen nog zou moeten tellen. Meer dan veertien heb ik er helaas niet weten te traceren. Ik heb ze uiteraard allemaal op de gevoelige plaat vastgelegd en vervolgens na thuiskomst per bak een vraag geformuleerd. Dit is het resultaat:
2. Waarom wordt er juist in Griendtsveen zo weinig gebruikgemaakt van afvalbakken?
3. Wat valt er te zeggen over de benuttingsgraad van de afvalbakken in de overige kernen van de gemeente Horst aan de Maas?
4. Wat bepaalt het aantal afvalbakken in een dorp? De omvang van het bebouwde oppervlak? Het aantal inwoners? De toeristische aantrekkelijkheid?
5. Waarom stond de bak bij de voetbalvelden in Griendtsveen oorspronkelijk op de nominatie om te verdwijnen, maar mocht hij uiteindelijk toch blijven staan?
6. Hoe lang deed het verschijnsel van de lege Griendtsveense bakken zich al voor?
7. Hoeveel geld zou de gemeente Horst aan de Maas besparen met het verwijderen van de elf afvalbakken in Griendtsveen?
8. Is bij het besluit om in Griendtsveen elf afvalbakken te verwijderen wel voldoende rekening gehouden met seizoensinvloeden op de omvang van het in de bakken gedeponeerde afval?
9. Hoe verhoudt de hoeveelheid zwerfvuil in Griendtsveen zich tot die in de andere Horster kernen?
10. Om de hoeveel tijd worden afvalbakken geledigd en verschilt de ledigingsfrequentie per seizoen, per dorp of per bak?
11. Hoe vol moet een afvalbak eigenlijk zijn om z’n leven zeker te zijn?
12. Is bij het besluit om de Griendtsveense afvalbakken te verwijderen ook in overweging genomen om de bakken te laten staan, maar de ledigingsfrequentie terug te brengen?
13. Zou het misschien zo kunnen zijn dat in Griendtsveen een illegale afvalbakkenlediger actief is?
14. Waar zijn de elf verwijderde Griendtsveense afvalbakken gebleven?
Hoe sympathiek! Iemand (een buurtbewoner? De modderveroorzaker?) die de argeloze verkeersdeelnemer wijst op slipgevaar door op en naast de weg gelegen modder. Stelt u zich eens voor: die man of vrouw heeft achtereenvolgens de moeite genomen om (1) op internet een afbeelding van het bord ‘slipgevaar’ te kopiëren, (2) daar het woord ‘modder’ onder te zetten, (3) bord en woord te printen op een printer die grote formaten aankan, (4) de afbeelding met lichtbruine tape te bevestigen op een houten bord, (5) het bord aan een paal te spijkeren en ten slotte (6) een gat te graven om bord en paal te kunnen plaatsen. Slechts een ongelooflijke kniesoor zal opmerken dat het houten bord eigenlijk net iets te klein is voor de afbeelding (of de afbeelding te groot voor het bord).
Hoe sympathiek, maar ook hoe aandoenlijk! Observeer dat bordje nu eens aandachtig. De maker heeft (1) getracht een driehoek te zagen uit een stuk hardboard, (2) daar handmatig en zonder gebruikmaking van een liniaal met rode en witte verf een gevaarsbord en het woord ‘modder’ op geschilderd, (3) daar met bruine tape die blijkbaar niet al te best wilde plakken een gevarendriehoek op bevestigd, (4) daar een dun paaltje tegenaan geslagen en ten slotte (5) een gat gegraven om bord en paal te kunnen plaatsen.
Ik heb al eens onthuld dat ik tot het vreemde slag van mensen behoor dat wel eens voor z’n plezier een gemeenteraadsvergadering bezoekt. Enkele maanden geleden woonde ik een vergadering bij waarin Ger Hermans gebruikmaakte van het spreekrecht voor burgers. Hij ageerde tegen de voorgenomen toepassing van de Wet Voorkeursrecht Gemeenten op een bepaald perceel. Omdat ik niet alle Horster kadastrale perceelnummers uit mijn hoofd ken, had ik eerlijk gezegd geen flauw idee om welk stuk grond het nu eigenlijk ging. Ik stond er verder niet meer bij stil, totdat ik deze week de agenda voor de gemeenteraadsvergadering van 16 december eens zorgvuldig bekeek. Agendapunt 4, ingekomen brieven, brief nr. 24: ‘Brief van de heer G. Hermans d.d. 10 november 2008 inzake “Bezwaarschrift”’. Ondanks de lengte (elf bladzijden plus bijlagen) kan ik iedereen lezing van deze brief aanraden. 
Voor wie die wijze raad niet opvolgt, zal ik hier in het (heel) kort proberen te schetsen wat er aan de hand is. De heer Hermans is eigenaar van een weiland aan de Sint-Odastraat in Melderslo. Niet zomaar een weiland, maar een weiland dat in zijn huidige vorm minstens tweehonderd jaar oud is, aan de rand van een beekdal ligt, wordt begrensd door een oude houtwal, niet agrarisch wordt gebruikt en sinds drie jaar ecologisch wordt beheerd. Een landschappelijk en cultuurhistorisch juweeltje dus. Mooi zo laten, met je vingers van af blijven, zou je denken. Toch wil de gemeente de mogelijkheid openlaten dat het perceel in de toekomst een andere bestemming krijgt dan de huidige (natuur) dan wel intensiever gebruikt gaat worden. Daarom wil ze de Wet Voorkeursrecht Gemeenten er op van toepassing verklaren. Dit nu stuit de heer Hermans tegen de borst. Hij strijdt ervoor dat de huidige natuurbestemming ook in de toekomst gehandhaafd blijft. 
Wat de zaak tot een klein mysterie maakt, is dat de heer Hermans citeert uit een aantal documenten waaruit blijkt dat de gemeente aan het weiland ook altijd een natuurbestemming heeft toebedacht! Waarom dan toch die Wet Voorkeursrecht Gemeenten? Ik zou burgers die vechten voor een natuurbestemming van hun grond juist koesteren. Of is hier misschien sprake van een compleet uit de hand gelopen spraakverwarring? Op 16 december toch maar weer eens de publieke tribune van de raadszaal beklimmen …
Op 8 september stelde ik vier vragen over de Horster banken: ‘Waarom altijd en eeuwig dat hout en nooit eens metaal of polyester? Waarom altijd en eeuwig dat sombere donkergroen en nooit eens een frissere, lichtere tint? Waarom altijd en eeuwig die retro-, welhaast kitscherige vormgeving en nooit eens iets eigentijds of futuristisch? Waarom altijd en eeuwig op zeker spelen en nooit eens met iets gewaagds of prikkelends komen?’ Al deze vragen zijn ook van toepassing op deze nieuwe bank, met dit verschil dat het ijzerwerk niet donkergroen maar zwart is. 
Degelijkheid troef, enige elegantie in de verste verste niet te bekennen, stijlvol is anders, zomaar uit de eerste de beste catalogus geplukt. Ach, laat ik er verder maar over ophouden, dadelijk ga ik me nog ergeren ook.
Ze getuigen van een moderniteit die je elders in het centrum van Horst niet aantreft. Ze contrasteren dan ook sterk met de historiserende stenen palen die de rij domineren:
Je wilt een dorp zijn met stadse allure of je wilt het niet, dus ook amsterdammertjes (drie in totaal) ontbreken niet:
En wat zou een staalkaart van Horster paaltjes zijn zonder de karakterloze bruine houten gevallen met roodwitte reflectoren waarvan Horst vergeven is? In twee kleurvarianten nog wel, een donkere (eenmaal) en een lichte (tweemaal):
Het geheel biedt deze fraaie aanblik (helaas lukte het me niet een geslaagde foto te maken waarop ook de verzinkende palen voorkomen, maar die kunt u er zelf wel bij denken):
Ik zou nu natuurlijk weer allerlei bespiegelingen kunnen wijden aan de waaromvraag. Toch laat ik dat nu maar eens een keer achterwege. Ik stel me gewoon tevreden met de ontdekking van een nieuw pareltje aan de kroon van Horster cultuurschatten.
