Zó mooi: in de verte de stem van een omroeper door luidsprekers horen schallen, maar nét niet kunnen verstaan wat de goeie man allemaal te melden heeft. Gisteren bijvoorbeeld bij de autocross in de Kasteelse Bossen.
Test, test, 1, 2, 3 test … Heren coureurs, over vijf minuten aanvang der wedstrijden … Kinderpindakaas … Toestel 9, toestel 9, telefoon voor toestel 9 … Braadworst van Kersten, da’s pas lekkere … Wil dat beugelbekkie daarachter ogenblikkelijk de baan verlaten? … Voor al uw spin-off naar de Floriade … Oeps, stond de microfoon al aan? … Mededeling van de jury: wagen nummer 23 is voor de rest van de dag uitgesloten van deelname … Koopt Horster waar! … Nummer 41 graag even op het wedstrijdsecretariaat melden … Heerlijk helder Hero … Alle zigeunertypes op gezag van de politie a.u.b. melden bij de uitgang zodat ze op transport gesteld kunnen worden … Beej Miggels hebbe ze ’t lichtig … Er is een sleutelbos gevonden. De rechtmatige eigenaar kan ’m af komen halen op het secretariaat … Vroem vroem … Wil de autobabe van de dag zich s.v.p. melden bij het ereschavot? … Graag danken wij de heren sponsoren voor hun gulle giften … Na gedane zaken is het goed toeven in Het Paradijs … Test, test, 3, 2, 1 test …
Het absolute summum op het gebied van omroepers blijft overigens de stationsomroeper van Milano Centrale die nadat hij kond heeft gedaan van de aankomst van een trein uit Ventimiglia (‘E’ arrivato al binario quattro treno regionale duemilaquarantacinque proveniente da Ventimiglia’) in gloeiende vaart doorgaat met de aankondiging dat de stoptrein naar Roma Termini op het punt van vertrekken staat, daarbij niet nalatend alle 328 haltes tussen Milano Centrale en Roma Termini af te raffelen: ‘E’ in partenza dal binario dodici treno diretto settemilanovantatre per Roma Termini. Ferma a Milano Lambrate, Milano Greco Pirelli, Milano Rogoredo, San Donato Milanese, Borgo Lombardo, San Giuliano Milanese, Melegnano, San Zenone Al Lambro, Tavazzano, Lodi, Secugnago, Casalpusterlengo, Codogno …’
(Dit filmpje beluisterend lijkt het er verdomme op alsof zelfs de stationsomroeper van Milano Centrale inmiddels is vervangen door een computer – ze pakken ons ook alles af.)
Sommigen zullen zeggen: ‘Mooi dat we nu weten dat die loods aan de Grauwveenweg die zo middle of the road oogt in werkelijkheid een relict uit de Koude Oorlog is, maar laten we nu weer snel overgaan tot de orde van de dag.’
Twan van Els zegt: ‘Het is een mooi stukje geschiedenis. Leg het snel vast, anders weet straks niemand meer hoe het ook alweer zat.’
Ik zeg: ‘Met alle respect voor Twan, maar ik denk dat nu al bijna niemand meer weet hoe het zat. Reden te meer om vooral niet snel over te gaan tot de orde van de dag, maar goed na te denken over een vervolg.’
Hoe zou dat vervolg eruit kunnen zien? Eerst en vooral zou inderdaad de geschiedenis van het gebouw moeten worden gedocumenteerd. Wanneer is het gebouwd? Door wie is het ontworpen? Waarom is uitgerekend voor deze locatie gekozen? Had de gemeente Horst ook nog iets te zeggen? Lagen MIBO-magazijnen elders in den lande even geïsoleerd? Zo ja, waarom? Hoe lang heeft de loods gefungeerd als noodmagazijn? Wat is er met het gebouw gebeurd sinds het z’n oorspronkelijke functie verloor?
Verder zou het mooi zijn als een voormalig beheerder van het gebouw kon worden opgespoord. Hij (ik heb zo’n vermoeden dat het geen zij is) zou kunnen vertellen over het functioneren van het MIBO-magazijn. Wat lag er opgeslagen? Was er dagelijks personeel aanwezig? Werd er wel eens gebruikgemaakt van het opgeslagen materiaal? Vonden er in het gebouw oefeningen of andere activiteiten plaats? De vraag of het aanwezige materiaal regelmatig werd getest op deugdelijkheid moet in elk geval ontkennend worden beantwoord, getuige deze prachtige anekdote van Twan van Els: ‘Op zekere dag was er in Velden een grote BB-oefening gepland. Als aanvoerder van een of andere groep moest ik alles controleren. Er waren BB’ers die doden moesten identificeren. Je mocht alleen de dood vaststellen ‘als het hoofd gescheiden is van de romp’. Het was dus lachen, dat begrijp je wel. Want we hadden geen losse hoofden. Ook moest er een operatiekamer, een OKA, worden ingericht, met spullen uit het noodmagazijn. De kisten mochten echter niet geopend worden, maar dat vond ik nonsens. Van de manschappen die ik onder mijn hoede had, had niemand ooit een operatiekamer van binnen gezien. Dus liet ik toch een kist openmaken. Bijna de hele inhoud was aan het roesten. De BB-commandant gaf me een compliment voor mijn doortastend optreden in plaats van een uitbrander voor het niet opvolgen van een bevel.’
Literatuuronderzoek, archiefonderzoek, interviews: allemaal leuk en aardig, maar vanzelf zal ook de vraag wat er met het gebouw dient te gebeuren aan de orde moeten komen. Een architectonisch wonder is het niet. Bovendien detoneert het in de oneindige leegte van de Grauwveenweg.
Slopen dus? Dacht het niet. Want behalve architectonische betekenis bestaat er ook nog zoiets als historische betekenis.
En die bunker, die evenzeer detoneert als het voormalige MIBO-magazijn, is toch ook geconserveerd en zelfs van een nieuwe functie voorzien?
De bunker is zelfs een extra argument om sloop van het magazijn tegen te gaan: noem mij één andere locatie in Horst aan de Maas waar Tweede Wereldoorlog en Koude Oorlog elkaar bijna letterlijk raken. Last but not least: behoud van het MIBO-magazijn zou de pijn van de sloop van dat andere curiosum uit de Koude Oorlog, de luchtwachttoren in America (wél van architectonische betekenis; klik hier), enigszins verzachten.
Onderweg naar Heerenveen-VVV (je moet toch iets doen om je weekend door te komen) belandde ik zaterdag in Katlijk.
Vergeef me, maar toen ik het plaatsnaambordje zag, moest ik meteen denken aan Misse. Misse? Misse is de tweejarige rood-witte kater van Stal Emile Tacken. Of moeten we zeggen ‘was’? Met de lente is namelijk ook het vermistdierbriefjesseizoen weer begonnen. Afgelopen week viel op diverse plaatsen in Horst en Meterik dit briefje aan te treffen (klik op de foto voor een vergroting):
Eerst maar eens twee welgemeende adviezen van een doorgewinterd vermistdierbriefjesbestudeerder aan vermistdierbriefjesschrijvers. Het eerste is om formuleringen als ‘Hij is een week geleden verdwenen’ te vermijden. Maakt je briefje al na een week gedateerd. Zeg niets over het moment van verdwijning
of noem liever nog de (vermoedelijke) datum.
Het tweede welgemeende advies: vermeld het adres waar het dier voor het laatst is gesignaleerd.
Ja, ík, ik weet waar ik Stal Emile Tacken moet situeren, maar hoeveel mensen kunnen mij dat nazeggen?
Verder zit ik met een vraag. Een ongepermitteerde vraag misschien, maar soms moeten ook ongepermitteerde vragen gesteld worden. Dus daar komt ie: is het niet de goden verzoeken om een kat Misse te noemen? Met zo’n naam ben je het als stalkater toch aan je stand verplicht om te verdwijnen?
Of zou Misse z’n naam juist met voorbedachten rade hebben gekregen? Zit er een redenering achter in de trant van: ‘We hopen het natuurlijk niet, maar mocht Misse ooit verdwijnen dan bekt ‘Missing Misse’ op een vermistdierbriefje wel lekker. Misschien allitereren we onze pijn om z’n verdwijning er wel mee weg.’ Nee, nou niet meteen verontwaardigd beginnen te doen, je moest eens weten wat mensen tegenwoordig allemaal verzinnen in relatie tot dieren. Voortbordurend op deze theorie: waarom die stalkater dan geen ‘Missing’ genoemd? ‘Missing Missing’ heeft een nog grotere attentiewaarde op een vermistdierbriefje en bekt minstens zo lekker. Waaraan denk je dat creatievelingen als pianist Lang Lang, actrice Miou Miou en schrijfster Helle Helle hun roem te danken hebben? Om nog maar te zwijgen van modefotograaf Horst P. Horst (die P. maakt het helemaal af).
Ondanks het voorgaande: ik hoop uit de grond van m’n hart dat iemand Louise op haar Zweedse mobiele nummer kan verblijden met de mededeling dat Misse levend en wel is teruggevonden, want als rechtgeaard mensenmens ben ik meer een kattenmens dan een hondenmens.
Het begon allemaal met een kort artikel in Dagblad De Limburger van afgelopen woensdag. Daarin beweerde Venraynaar Twan van Els dat een gebouwtje aan de Grauwveenweg in Griendtsveen in het verleden als depot voor ziekenhuismateriaal had gefungeerd. Een depot voor ziekenhuismateriaal in the middle of nowhere? De bebouwing aan die eindeloze Grauwveenweg bestaat toch slechts uit een bunker (nummer 2 in de eerste top 5 van Horster oorlogsmonumenten) en schuin daarachter een landbouwloods die z’n beste tijd heeft gehad?
Duidelijk geval van een te vroeg gelanceerde 1-aprilgrap. Om alles uit te sluiten stuur ik die meneer Van Els toch maar een e-mail. Het zal toch niet zo zijn dat de loods die ik altijd een of andere rol in de landbouw heb toegedicht als depot voor ziekenhuismateriaal heeft gediend?
Net zo laat is het. Lees wat Twan van Els per kerende mail schrijft: ‘Het gebouwtje aan de Grauwveenweg was ten tijde van de Koude Oorlog een van de 39 noodmagazijnen in ons land. Deze noodmagazijnen ressorteerden onder het Ministerie van Buitengewone Omstandigheden en werden ook wel MIBO’s genoemd: Materieelvoorziening In Bijzondere Omstandigheden. Er lagen goederen opgeslagen voor het inrichten van noodhospitalen. Grote psychiatrische inrichtingen als Sint Servatius en Sint Anna waren aangewezen om in geval van oorlog of een grote ramp als noodziekenhuis te dienen.’
Hoe Twan aan deze kennis komt? ‘Ik was algemeen manager in deze inrichtingen en onderhield het contact met het ministerie. In die kwaliteit heb ik het magazijn wel eens bezocht. Er waren bedden opgeslagen, dekens, lakens, verbandstoffen etc. etc. Complete operatiekameruitrustingen waren in kisten verpakt. Heel bijzonder vond ik de ‘plastiek’ waterzakken van 40 liter en nog groter.’
Ai, klinkt allemaal behoorlijk overtuigend. Als dit een 1-aprilgrap is, dan is ie tot in de perfectie voorbereid. Voor de zekerheid breng ik nog een bezoek aan Forten Info, de uitputtende website over militair erfgoed in Nederland en België. Die bevestigt het verhaal van Twan slechts. Bovendien blijkt uit foto’s op Forten Info dat het gebouw aan de Grauwveenweg verdacht veel gelijkenis vertoont met MIBO-magazijnen.
Dus niks 1-aprilgrap, niks landbouwloods, maar een van de veertig magazijnen voor Materieelvoorziening In Bijzondere Omstandigheden in Nederland. De Koude Oorlog greifbar nah aan de Grauwveenweg in Griendtsveen. Er zijn dagen dat ik het met minder opzienbarend nieuws moet doen. Daarvoor neem je zelfs de ultieme vernedering voor een Horstenaar (te rade moeten gaan bij een Venraynaar) op de koop toe.
Iedereen heeft het druk, druk, druk, dus het zij u vergeven als het lezen van het weblog van Leon Litjens er bij inschiet. Toch zal het uw leven verrijken als u het weblog van de wethouder wel gaat volgen. Horst-sweet-Horst wil die bewering graag staven aan de hand van een uit representatieve citaten opgebouwde samenvatting van het wethouderlijk weblog van de afgelopen tijd:
‘’s Middags had ik een bijeenkomst met de marketing-directeur van de Floriade, Erna van de Ven. Doel was om te kijken hoe we de spin-off van de Floriade gaan organiseren. Hierna was ik aanwezig op een door de Provincie georganiseerde kick-off bijeenkomst in Griendtsveen over het onderwerp Leisure. Doel is om de spin-off van de Floriade voor de regio te maximaliseren. Vervolgens had ik een bijeenkomst met de stuurgroep Leisure. Via de stuurgroep proberen we de spin-off rond de Floriade te optimaliseren. Daarna ben ik met de burgemeester naar het Parkhotel gereden waar gesprekken georganiseerd waren met ondernemers in het kader van de spin-off Floriade.
Na de bijeenkomst inzake de spin-off van de Floriade had ik mijn reguliere overleg met CDA-fractievoorzitter Rudy Tegels. Het doel is om samen met ondernemers te bepalen hoe de spin-off voor de regio geoptimaliseerd kan gaan worden. Hierna had ik overleg met wethouder Selen en de burgemeester inzake de spin-off van de Floriade.
’s Avonds had ik overleg met de leden van de Industriële Club om verder te praten over de invulling van de spin-off van de Floriade. Aansluitend had ik portefeuille-overleg inzake de spin-off van de Floriade. Binnen het traject is exclusief de keuze gemaakt voor de B-to-B-markt waardoor de economische spin-off van de Floriade maximaal benut kan worden.
Na de B&W-agenda heb ik ’s middags het college bijgesproken over hoe wij de spin-off Floriade vorm gaan geven. Inzet hiervan is om te zorgen dat een groot deel van de spin-off bij onze ondernemers terecht komt. Een deel van de spin-off ontstaat dus pas in de jaren na de Floriade. Naast het gemeentelijke spin-off programma werken we als regio, DCGV, Greenpark en de Provincie ook op regionale schaal samen om de spin-off te maximaliseren. Het geheel gaan we ook meten zodat we na de Floriade ook aan kunnen tonen wat de spin-off is geweest. ’s Avonds was er een bijeenkomst met ondernemers om de uitwerking van de spin-off van de Floriade met elkaar te bespreken.’
Wat ik me nou afvraag: dat ongetwijfeld cradle to cradle groene zand langs de A73 ter hoogte van het Floriadeterrein, levert dat nou ook nog een bijdrage aan de stimulering, optimalisatie en maximalisatie van de spin-off van de Floriade?
Sinds 1991 ken ik aan elk gelezen boek een waardering toe, uiteenlopend van een 1 (voor de moeite) tot een 5 (uitmuntend). Er gaan jaren voorbij dat ik geen 5 uitdeel, maar de voorbije week was het weer eens zover. De eer ging ditmaal naar:
De buurman bracht me ertoe de bladzijden 705 tot en met 713 van deel 4 van Het Bureau (ook een 5) te herlezen.
Daarin doet Voskuil verslag van het bezoek dat z’n alter ego Maarten Koning op 14 juli 1977 aan Horst en Meterik bracht (zie ook hier). Voskuil, als volkskundige werkzaam bij het Instituut voor Dialectologie, Volks- en Naamkunde (‘Het Bureau’), sprak die dag in Meterik onder meer met de bakkers Litjens en Steeghs (vermoedelijk de oervader van die overheerlijke kersenkruimelvlaai).
Voskuil noemt Litjens (p. 711) ‘geen onaardige man, wel een schuwe man, en veel te jong voor de tijd waarover Maarten hem wilde interviewen’. En dan gaat het verder: ‘Hij [Litjens] bleek dan ook met dat interview (…) zo in zijn maag te hebben gezeten dat hij die ochtend naar zijn vroegere baas was gereden. Die had aangeboden hem te helpen. Een man van 85. Maarten deed of hij van het vooruitzicht watertandde, maar zijn hoofdpijn was al in een stadium waarin het hem allemaal geen mieter meer kon schelen. Kome wat kome.’ De man van 85 is Steeghs. ‘Maarten probeerde hem in het begin nog de kant van het vak op te krijgen, maar tenslotte gaf hij het op en liet hem de vrije loop.’
Wat gebeurt er als je twee bejaarde Horster bakkers ‘de vrije loop’ laat? De romancier Voskuil vond het helaas niet het vermelden waard. De volkskundige Voskuil wel. Hij publiceerde de dialoog tussen de twee bakkers bijna letterlijk in Twaalf bakkers en twee bakkersdochters in gesprek met J.J. Voskuil (Wageningen/Arnhem 1978). Vele bladzijden lang oeverloos gezwam. Prietpraat in het kwadraat. Het prachtige Horster dialect gereduceerd tot weerzinwekkend Brabogebrabbel. Als je maar stug door blijft lezen, wordt het nog hilarisch ook. De Meterikse toneelvereniging Tovri zou het eens als toneelstuk moeten opvoeren. Ter illustratie een kort fragment (p. 123), dat begint met bakker Steeghs (‘S’) die verhaalt over een bezoek dat de moeder van Litjens (‘L’) hem eens bracht (klik op de afbeelding om haar te vergroten):
‘Deur ziete dit en deur ziete dat, waar?’ … En zo gaat het dus nog bladzijden lang door. Inderdaad om barstende hoofdpijn van te krijgen. Vergelijk dat eens met de manier waarop Voskuil in Het Bureau het einde van het gesprek met de beide bakkers beschrijft (p. 712):
‘Moet ge niet nog naar de trein?’ vroeg Steeghs onverwacht, toen ze met hun tweede biertje voor zich zaten. ‘Ik heb geen haast,’ verzekerde Maarten, hoewel hij het liefst meteen was opgestapt. Maar daartegen verzette zijn aard zich. Waar hij ook was, hoe ellendig hij zich ook voelde, hij stapte pas op lang nadat hij gezegd had dat hij waarachtig eens moest opstappen, een manier om te laten merken dat hij het samenzijn oergezellig vond. Hij dacht eraan dat dat Nicolien [zijn echtgenote] altijd geweldig irriteerde. Nicolien vond dat je naar huis moest gaan als je zei dat je naar huis moest gaan. Maar vandaag was ze er niet bij. Hij kon zich helemaal uitleven. Ze liepen met z’n drieën de bakkerij in. Litjens haalde een Limburgs roggebrood voor hem uit de diepvries, als aandenken, en daarna belde Maarten juffrouw Janssen. Tien minuten later was ze bij hem.
Voskuil zou voor iedereen verplichte dagelijkse kost moeten zijn. Dat wil zeggen: de romancier Voskuil.
‘Ik kan het niet met je eens zijn dat Roy Bouten in dezen een pluim verdient. Na een paar regels dacht ik: ‘Die blijft in de politiek.’ Er worden door Roy politieke krokodillentranen gehuild. Dat zegt niets over de integriteit en betrokkenheid van Roy persoonlijk, maar de teleurstelling in het CDA getuigt wel van een gigantisch gebrek aan politiek realisme. En dan vooral een onderschatting van de doorwerking van een regeerakkoord, zoals dat met de PVV is afgesproken.’
Eindelijk eens geen jaknikker, eindelijk eens iemand met inhoudelijke kritiek op een Horst-sweet-Horst-stukje. Polemiek op Horst-sweet-Horst. Heerlijk!
Heb ik Roy ten onrechte de hemel in geprezen? Huilt hij krokodillentranen? Ontbeert hij politiek realisme?
Om te beginnen vind ik dat je een politicus nooit mag verwijten dat ie een politicus is. Een politicus die geen politicus is, is een slecht politicus. Wat je ook van politici kan zeggen, ik ben ervan overtuigd dat de wereld nog veel slechter af was zonder politici. Anders zouden mensen zoals ik het voor het zeggen krijgen, zwart-witdenkers, niet bereid tot concessies of compromissen. De ramp was niet te overzien.
Overigens is nog maar de vraag of Roy in dezen heeft gehandeld als een echte politicus. Zou een echte politicus z’n (al dan niet gespeelde) emoties zo de vrije loop laten? Zou een echte politicus zo opzichtig z’n frustratie uiten over de opstelling van een coalitiepartner?
Dan de krokodillentranen en het gebrek aan politiek realisme. In wezen tegengestelde zaken: krokodillentranen suggereren effectbejag; gebrek aan politiek realisme suggereert naïviteit. Teruggebracht tot de gemeenteraadsvergadering van afgelopen dinsdag: wist Roy dat het CDA tegen de motie over het kinderpardon ging stemmen en is de emotie in z’n weblogstukje daarmee gespeelde emotie (krokodillentranen) en/of had Roy moeten weten dat het CDA tegen de motie zou stemmen (gebrek aan politiek realisme)?
Zou je een legendarische uitspraak van Hans Gruijters (1931-2005) als maatstaf nemen, dan moet het antwoord op die tweede vraag ‘ja’ luiden. De D66-politicus zei al in 1972: ‘Bij de confessionelen blijf ik mijn vingers natellen, nadat ik handen heb geschud.’
Toch zijn in dit geval beslist verzachtende omstandigheden aan te voeren. Als overal in den lande CDA-raadsleden een motie over het kinderpardon ondersteunen en in Maastricht de CDA-gemeenteraadsfractie zelfs het initiatief neemt tot de motie, kun je Roy moeilijk kwalijk nemen dat hij veronderstelt dat er in Horst aan de Maas eveneens iets te halen valt. Toen bovendien lokale CDA-raadsleden per tweet enthousiast reageerden op zijn voorstel ook in deze gemeente een motie over het kinderpardon in te dienen, moet hij zich helemaal zeker hebben gewaand van z’n zaak (klik hier voor de feiten). Ondanks Gruijters ziet gebrek aan politiek realisme er in mijn ogen toch anders uit.
Wat er na de CDA-tweets nog allemaal gebeurde (of niet gebeurde), onttrekt zich helaas aan de openbaarheid. Dat maakt een definitief antwoord op de vraag over de krokodillentranen onmogelijk. Maar als z’n emotie gespeelde emotie is, is het wel verdomd goed gespeelde emotie.
Moet Roy mijn pluim van afgelopen woensdag nu inleveren? Nee, wat mij betreft blijft die pluim gewoon verdiend. Hij krijgt er zelfs nog een bij als ie plechtig belooft dat ie voortaan z’n vingers natelt nadat ie handen heeft geschud met CDA’ers.
Laat ik u voor één keer eens niet mijn mening opdringen, maar me beperken tot de feiten (en twee vragen). Het betreft de motie (en wat daaraan voorafging) over het kinderpardon die de PvdA-PK-fractie afgelopen dinsdag tijdens de gemeenteraadsvergadering mede namens D66 en SP indiende en die minister Leers van Immigratie, Integratie en Asiel oproept minderjarige asielzoekers die langer dan acht jaar hier zijn, in Nederland te laten blijven.
11 oktober 2010
Marlies Janssen-Kusters (CDA) dient tijdens de gemeenteraadsvergadering (klik op agendapunt 30) een motie in om asielzoeker Mauro Manuel te ondersteunen in zijn verzet tegen uitzetting. Tegen het bezwaar dat dit geen zaak voor de lokale politiek is, brengt ze in dat de motie een signaal richting Den Haag is dat ook op lokaal niveau wordt gezien dat procedures niet goed zijn en dat veel mensen daardoor in de problemen komen. Op initiatief van Richard van der Weegen (PvdA-PK) wordt de motie uitgebreid met de bepaling dat deze ook geldt voor met Mauro vergelijkbare gevallen. Met uitzondering van Eric Beurskens (Essentie) stemt de hele gemeenteraad in met de motie.
15 februari 2012, 12.27 uur
In een onder meer aan Marlies Janssen-Kusters gerichte tweet vraagt gemeenteraadslid Roy Bouten (PvdA-PK): ‘Wil motie op gaan stellen over kinderpardon. Wie denkt er mee?’
15 februari 2012, 12.28 uur Reactie van Marlies Janssen-Kusters: ‘Mail is onderweg.’
15 februari 2012, 12.45 uur
Tweede reactie van Marlies Janssen-Kusters op de tweet van Roy Bouten: ‘Geen bezwaar meer van de andere partijen om landelijk item op te pakken? Conceptmotie ligt klaar.’
15 februari 2012, 12.46 uur Reactie van Roy Bouten: ‘Zelf nooit bezwaar gehad tegen landelijke items. Wij hebben ook motie klaarliggen. Samen doen?’
15 februari 2012, 13.01 uur Reactie van Marlies Janssen-Kusters: ‘Wat mij betreft raadsbreed.’
15 februari 2012, 13.18 uur Reactie van gemeenteraadslid Petra Leijssen-Versteegen (CDA) op het voorstel van Roy Bouten om samen een motie op te stellen: ‘Goed plan, en zo breed als mogelijk indienen.’
13 maart 2012
Namens PvdA-PK, D66 en SP dient Roy Bouten tijdens de gemeenteraadsvergadering (klik door naar 2.56.05 uur) de motie over het kinderpardon in. Hij spreekt de verwachting uit dat de behandeling van dit agendapunt zo gepiept is, omdat het CDA in verschillende tweets al z’n instemming met de motie heeft betuigd. Reactie van Marlies Janssen-Kusters: ‘We stemmen niet in met de motie. Op procedurele gronden: wij gaan er niet over. We geven geen oordeel over de inhoud; we zijn wel consequent in onze besluiten. Terugkomend op de vernoemde tweet door de heer Bouten. Die is niet in juiste bewoordingen geweest. Dat was een intern praatstuk en dat is in verkeerde bewoordingen gedaan en u weet het ook: een tweet weg, is een tweet weg.’
Tot zover de feiten. Nu de twee vragen:
1. begrijpt u waarom Roy Bouten zich dinsdagavond na de gemeenteraadsvergadering – onparlementair uitgedrukt – in het pak genaaid voelde?
2. vindt u zijn boosheid gerechtvaardigd?
Voor de weinigen die het nog mocht interesseren hierbij de laatste verwikkelingen in het reclamebordentreurspel langs de A73.
Dinsdag bevestigde burgemeester Van Rooij tijdens de gemeenteraadsvergadering (klik door naar 53.30 minuten) dat de reclameborden langs de A73 sinds december 2010 inderdaad worden verwijderd met het oog op de Floriade. En wat als er nieuwe borden verrijzen? ‘Zo gauw als we vernemen dat er langs de snelweg nieuwe borden komen te staan, ondernemen we daarop direct actie, afgelopen week bijvoorbeeld nog.’
Benieuwd naar de inhoud en het succes van die actie toog ik daarop dit weekend naar de Witveldweg, waar parallel aan de A73 onlangs reclame voor kloosterhotel Sint-Joseph in Tienray was aangebracht. En warempel: de reclame ter plekke is verwijderd.
Cynici die beweren dat woorden als ‘direct’ en ‘actie’ onverenigbaar zijn met het begrip ‘gemeentelijk handelen’ mooi op hun nummer gezet!
‘Eén zwaluw maakt nog geen zomer’, zei u? Gelukkig krijgen de gemeentelijke handhavers (om dat vreselijke woord maar eens te gebruiken) meteen de gelegenheid voornoemde cynici definitief alle wind uit de zeilen te halen. Want de reclame voor het Tienrayse kloosterhotel mag dan van haar oorspronkelijke plek zijn weggehaald, ze is nu aangebracht op een leegstaand bedrijfsgebouw, een meter of vijftig verder van de A73 verwijderd:Overigens dwong Michael van Rengs (SP) wat betreft de reclameborden ook nog een prachtige toezegging af. De burgemeester beloofde namelijk dat het college binnenkort op de proppen komt met de ‘hele handhavingsstrategie ten aanzien van het buitengebied maar ook in de centra’. Wat worden we toch weer verwend.
Ik zou Roy Bouten kunnen verwijten dat ie aanhanger is van de verkeerde voetbalclub.
Ik zou Roy Bouten kunnen verwijten dat ie teveel twittert.
Ik zou Roy Bouten kunnen verwijten dat ie z'n held Diederik Samsom niet kapittelt vanwege diens geloof in het CDA.
Ik zou Roy Bouten kunnen verwijten dat ie regelmatig een d of een t op de verkeerde plaats zet.
Ik zou Roy Bouten kunnen verwijten dat ie er nog altijd niet in is geslaagd te achterhalen wat de favorite voetbalclub van Diederik Samsom is.
Ik zou Roy Bouten nog veel meer kunnen verwijten.
Maar waarom zou ik iemand die hier zó indrukwekkend zegt waarop het staat eigenlijk verwijten gaan maken?
Lezen, verspreiden, boven je bed hangen en inlijsten.
In de lokale Plussupermarkt buitelt sinds kort een chimpansee aan een rekstok. Het beest staat garant voor uren kijkgenot. Elke dag weer. Bij zoveel souplesse verbleekt zelfs Epke Zonderland. Geweldig!
De aap voert zijn oefeningen niet uit op de broodbeleg-, de frisdrank- of de zuivelafdeling, maar bij het fruit. Om preciezer te zijn: boven de bananen. Want, zo wil het cliché, chimpansees leven van bananen. Waarbij gemakshalve wordt vergeten dat chimpansees óók leven van bladeren, noten, schors, stengels, insecten en vogeleieren. Volgens Wikipedia jagen volwassen mannetjes soms zelfs op kleinere apen, jonge antilopen, zwijnen en vogels. Kijk dus niet vreemd op als de Pluschimpansee zich eerstdaags vertoont op de vleeswarenafdeling. Al zou het wel zo gemakkelijk zijn als ie zich gewoon bij de bananen bleef ophouden. Zodat we dat cliché in stand kunnen houden.
Zoals chimpansees bananen eten, zo zijn blondjes dom, lopen Nederlanders op klompen,
zijn negers lui, eten Belgen uitsluitend friet, zijn Marokkanen crimineel, aanbidden Limburgers Wilders, pakken Polen onze baantjes af en zijn joden geldwolven met grote neuzen. En zigeuners? Zigeuners zijn dieven. Dat wisten we in Horst al sinds het weekblad Peel en Maasberichtte:
‘HORST – Dezer dagen werd door de politie alhier over de grenzen des Rijks uitgezet een troep zigeuners, die met beeren en apen het land afreisden. De uitgeleide van dit “langvingerig” volkje trok veel bekijks.’
Helaas dateert dit bericht van 15 september 1923. Negentig jaar geleden! Dan loop je natuurlijk het risico dat de Horstenaren van nu niet meer weten dat zigeuners dieven zijn.
Zoals zo vaak biedt de politie uitkomst. De politie is immers je beste vriend. Dus is de plaatselijke politie niet te beroerd ook nieuwe generaties Horstenaren in te peperen dat zigeuners dieven zijn. Iets minder expliciet dan Peel en Maas negentig jaar geleden, maar de goede verstaander heeft aan een half woord genoeg. Zo twitterde politievrouw Dana van Rens vorig jaar op 25 oktober: ‘Pas op: 2 zigeunervrouwen zijn actief met insluipingen in woningen in Sevenum. Als u ze ziet, bel ons!’
En opdat we het niet vergeten deed collega Hans van Vulpen er afgelopen zaterdag nog een schepje bovenop: ‘Opgepast! Vanmiddag 3 vrouwen (zigeunertypes) actief bij inbraken in appartementencomplexen in Horst. Bel 0900-8844 als je ze ziet.’
Het wachten is op een tweet waarin de nijvere dienders ons waarschuwen voor mannen (jodentypes) die op ons geld uit zijn.
Zondagmiddag. Sinds jaar en dag de lastigste middag van de week. Telkens weer diezelfde vraag: hoe voorkom ik dat ik de voetbaluitslagen al ken voordat om zeven uur Studio Sport begint? Ja, ik weet het: geen radio en televisie aan, niet internetten, telefoon niet opnemen, bezoek niet binnenlaten (en al helemaal niet die oom uit U. die ondanks diverse niet mis te verstane waarschuwingen nog steeds niet schijnt te beseffen welke ellende hij op zo’n zondagmiddag kan aanrichten), eigenlijk elk menselijk contact vermijden. Maar het vlees is zwak op een zondagmiddag zonder vergadering, zonder familiale verplichtingen, zonder huiswerk, zonder wedstrijd van VVV. Bovendien is het droog, schijnt een heerlijk lentezonnetje en staat er nauwelijks wind. Probeer dan maar eens de verleiding te weerstaan om een bezoek te brengen aan de topper in de tweede klasse H tussen Wittenhorst en Heeswijk.
Als ik nou eens zorg dat ik ruimschoots voor de aftrap aanwezig ben op sportpark Ter Horst en strategisch positie kies bij de het verst van de kantine verwijderde cornervlag? En als ik m’n zwager, m’n neefje en liefst ook nog m’n nichtje nou eens zo ver zou weten te krijgen dat ze meegaan, zodat ik geen eenvoudige prooi ben voor iemand die verlegen zit om een praatje of, het ultieme horrorscenario, een beschouwing loslaat op de tussen- en/of eindstanden in de ere-divisie? Dan is het risico toch verwaarloosbaar?
Alles verloopt volgens plan. Zelfs m’n weinig voetballiefhebbende nichtje is bereid haar medewerking te verlenen. En dan – de wedstrijd moet nog beginnen: ‘Hedde ’t al gehuërt? Drie-iën! Rutten kán ut now wal hiëlemaol schudde!’ Boem. Pats. Klap in het gezicht. Hele zondag verpest. Quelle horreur. Terwijl het juist met dat verlies van PSV zo’n gloriedag had moeten zijn. Godverdegodver. Weggaan heeft nu geen zin meer. Dus zien we Wittenhorst met bloed, zweet en tranen een 1-0 over de streep brengen en virtueel koploper worden.
Tussendoor nog: ‘Hedde ’t al gehuërt? NEC-Twente: drie-iën! Na afloop bij de fietsenrekken: ‘Hedde ’t al gehuërt? Ajax-RKC: drie-nul!’ Over Feyenoord-Utrecht wordt met geen woord gerept, dus dan wéét je gewoon dat Feyenoord niet heeft gewonnen. Nog een geluk dat De Graafschap-AZ pas om half vijf begint.
Volgende week zondag, half drie: Wittenhorst-Volharding. Een prachtig affiche, ik heb geen vergadering, geen familiale verplichtingen, geen huiswerk, VVV heeft een dag eerder al gespeeld en de weersvoorspellingen zijn geweldig. Toch weet ik nog niet of ik ga.
