Ingezonden – Horse sweet Horse

Met Venraynaar Twan van Els kwam ik twee jaar geleden in contact naar aanleiding van de MIBO-magazijn-saga (klik bijvoorbeeld hier en hier). Enkele maanden later ontving ik nog een uitnodiging voor de presentatie van een door Twan geschreven boek en vervolgens verwaterde ons contact weer. Tot ik afgelopen week een e-mail van Twan ontving. Die bevatte een tekst die vergezeld ging van de volgende toelichting: ‘Onlangs vertelde ik aan mijn buurman bijgaand verhaaltje. Hij geloofde mij niet. Maar ik denk dat jij de waarheid zult bevestigen.’

Na lezing van het verhaaltje mailde ik Twan terug: ‘Ik ben altijd tot veel bereid, maar als je me vraagt om dit verhaal te bevestigen, vraag je me net iets te veel. Ik zou gelyncht worden – zo goed ken ik mijn collega-Horstenaren wel – en dat heb ik er nu ook weer niet over. Maar het is natuurlijk wél een mooi verhaal. Zo mooi zelfs dat ik het graag op Horst-sweet-Horst zou plaatsen, natuurlijk met vermelding van de naam van de auteur. Mag dat? Ik zal lezers dan oproepen het verhaal te bevestigen, zodat jouw buurman dan misschien door anderen kon worden overtuigd.’

Waarop Twan weer reageerde met: ‘Doe er mee wat je wilt. Maar je begrijpt, het is vooral bedoeld om Horstenaren een beetje te stangen. Dat is nu eenmaal een vervelende eigenschap van oude Venraynaren.’ Dat laatste zij oude Venraynaren (maar dan ook alleen oude Venraynaren) en zeker Twan vergeven, daarom hierbij het verhaaltje:

Horse sweet Horse

Zijn de Horstenaren Trojanen?

Onlangs kwam ik in contact met een Horstenaar die een wat houterige indruk maakte. We spraken over koetjes en kalfjes, maar ook het paard was onderwerp van gesprek. Hij bleek veel van dit nobele dier af te weten, en zijn houterigheid verdween als sneeuw voor de zon. Toen kwam de aap uit de mouw. Hij bekende een ware Sicamber te zijn, rechtstreekse afstammeling van de oorspronkelijke bewoners van het gebied tussen Rijn en Peel dat ten tijde van de Romeinen Sicambrië genoemd werd. De Sicambers waren een trots en heldhaftig volk dat, naar verluidt, oorspronkelijk afkomstig moet zijn uit het verre Troje, de stad van het beroemde paard.

Toen Troje voor de zoveelste maal met de grond gelijk werd gemaakt, trok de bevolking weg en vestigde zich in Hongarije, waar ze een nieuwe stad bouwden, Sicambria geheten. Maar ook deze plek moesten de Sicambers verlaten en uiteindelijk kwamen ze terecht in het gebied van Gelre, waartoe ook Horst behoorde. Nu wordt duidelijk, waar deze plaats zijn naam eigenlijk aan te danken heeft. Van horse natuurlijk, wat paard betekent. Voor alle zekerheid vroeg ik de man: ‘Waar kom je eigenlijk vandaan?’ ‘Oet Hòòòrs’, was het antwoord. ‘Hòòòrs-sweet-hòòòrs.’ Heel veel paarden dus.

De Hòòòrsman droeg zijn hand in het verband en op de vraag wat er was gebeurd, vertelde hij dat al jarenlang een houtsplinter zijn middelvinger kwelde en die was flink gaan ontsteken. ‘Maar gelukkig heb ik hem kunnen behouden’, deelde hij opgelucht mee. ‘Gelukkig maar’,  zei ik, ‘want zonder middelvinger kun je iemand niet echt goeie dag wensen’. ‘Nèè, de vinger is t’r aaf, maar ’t höltje heb ik kunne behalde. Het stamt aaf van dat höltere paerd, dat Troyan Horse, en is ieuwelang overgegaon van vader op zoon.’ Hij opende een doosje en daar lag op een fluwelen doekje een houtsplinter. Ik mocht er even aan ruiken. Het rook naar mest, paardenmest ...

De vraag is nu dus of er mensen zijn die dit verhaal willen bevestigen om de buurman van Twan te overtuigen. Zo ja, mail dan naar horstsweethorst@gmail.com, dan stuur ik uw e-mail wel door naar Twan.