Intermezzo – Heinz Arntz (3)

Laatste deel van een korte serie over Heinz Arntz, de man die in 1932 in café Ritt in Horst z’n eigen wereldrecord onafgebroken pianospelen verbeterde en op 124 uur bracht. Zoals gezegd trok de recordpoging landelijke media-aandacht. Helemaal serieus werd Arntz niet genomen, kranten beschouwden het eerder als iets onwerkelijks, een aan waanzin grenzende escapade.

Dat Arntz uitgerekend ‘een doodgewoon café’ in Horst, ‘heerlijkheid van de landelijke stilte’, had uitverkoren voor zijn ‘sottise’ droeg alleen maar bij aan de curiositeit van de onderneming.

Vreemd genoeg lijkt het wereldrecord dat Arntz in Horst vestigde na 1932 in de vergetelheid te zijn geraakt. In maart 1950 kwam hij namelijk in het nieuws omdat hij in de Wintergarten in Duisburg 122 uur onafgebroken op de piano speelde, ondanks ‘Blasen an den Fingern’ en ‘geschwollene Fußgelenke’. Een verbetering met een uur van zijn uit 1931 daterende eigen wereldrecord, zo jubelden de kranten. Geen woord over de 124 uur in café Ritt in 1932! Ook toen Arntz z’n wereldrecord in de loop van de daaropvolgende jaren opschroefde tot achtereenvolgens 224 uur (1952), 423 uur (1955), 550 uur (1957), 806 uur (1960), 1004 uur (1965) en uiteindelijk 1070 (!) uur (1967), kreeg zijn Horster prestatie uit 1932 nergens enige vermelding. Rrrraaarrr. Wat ook raar is, is dat ik de overlijdensdatum van Heinz Arntz nergens kan vinden. Daar tegenover staat dat ik intussen wel een filmpje heb gevonden waarin Arntz actief is tijdens z’n zoveelste recordpoging en waarin – net als in Horst – sigaretten en een kapper opduiken (klik hier).

Ter afsluiting: ook de grote Louis Paul Boon wijdde ooit een stukje aan Arntz, en wel naar aanleiding van het record dat hij in 1957 vestigde. Enkele fragmenten daaruit:

‘Toch kwam de slaap hem overmannen, en heeft hij de hulp ingeroepen van een barmeisje, dat nu dag en nacht naast hem blijft. En niet om de muziekbladen om te keren, doch om in ogenblikken van lichte inzinking zijn slapen met eau de cologne in te wrijven. En als alle inspiratie hem in de steek laat, om hem een flinke por in de lenden of desnoods een schop tegen de schenen te geven.’

‘Heinz speelde maar. En rookte maar. Het zijn bij de 100 sigaretten per dag. En ook drinkt hij dertig flessen mineraalwater per dag. En om hem enigszins te vergoeden voor wat hij de wereld schenkt, brengt het barmeisje slechts het allerfijnste: gebraden kip en ananas.’

‘Journalisten zijn hem komen vragen, wat hij dan daarna ging doen, als hij inderdaad het Wereldrecord pianospelen heeft geklopt. En de meester heeft geantwoord: “Zo ver heb ik nog niet gedacht … Maar in elk geval, piano spelen doe ik nooit meer.” Hoe jammer. Het verlies voor de schone kunsten in het algemeen, en voor het edele pianospelen in het bijzonder, is hierdoor niet te overzien. In elk geval, naast de borstbeelden van Beethoven en Chopin zal nu ook dat van Heinz Arntz komen te staan, de man die 550 uur lang de toetsen wist te bewerken.’

P.S. Heinz wist ook na 1957 van geen ophouden en van dat borstbeeld naast Beethoven en Chopin is het vooralsnog niet gekomen. Misschien iets voor Horst? Laten we zeggen ergens tussen de beelden van het hundje in?