‘Gegeven het feit dat ik met vervroegd pensioen ben gegaan, heb ik wel tijd en
zin om een keer met jou te gaan wandelen’, mailde Henk Nellen. Prima. En waar?
‘Mijn voorkeur gaat uit naar een wandeling bij de Castenrayse Vennen, “De Paes”, om eens te kijken wat de vorderingen daar zijn met de hernieuwde inrichting. We
kunnen dan wellicht afspreken bij de Gortmeule en van daaruit vertrekken. Mocht
jij andere ideeën hebben: ik wil hierin niet dwingend zijn.’ Fijn. Normaliter
vind ik het niet fijn als mensen dwingend zijn. Maar in het geval van deze
serie wandelingen juist wel. Dus ontmoeten we elkaar maandagmiddag bij De Gortmolen
(‘Gortmeule’ klinkt beter). Henk (65) woont in Horst en werkte de laatste tien
jaar voor zijn pensionering bij BsGW (Belastingsamenwerking Gemeenten en
Waterschappen) in Roermond. We kennen elkaar.
 |
| Links Henk en rechts van hem Jacques Kelleners en Jan Poels |
Henk vertelt dat hij minimaal één dagdeel per week actief is als vrijwilliger
bij De Gortmeule. Hij steekt de loftrompet over alles wat de familie
Hoeijmakers doet om de boerderij en haar omgeving in stand te houden en waar
mogelijk te versterken. Daar laten we het bij wat betreft De Gortmeule omdat
Ton Hoeijmakers later deze week ook nog een medewandelganger van me is.
Op naar De Paes! Die inderdaad in staat van herinrichting is. De door het
gebied stromende Lollebeek gaat namelijk meanderen en De Paes moet het water
beter vasthouden. Zeker in dat laatste opzicht mag de herinrichting nu al een succes
worden genoemd: we baggeren door de modder.
Door de ingrepen in het gebied hebben we soms moeite ons te oriënteren. Het
oogt nog wat kaal, maar we hebben er het volste vertrouwen in dat het
allemaal goedkomt. Intussen hebben we het over onze bezigheden in heden en
verleden en onze beide families, zo goed kennen we elkaar nu ook weer niet.
Henk haalt herinneringen op aan Lei Coppus (‘meister Coppus’), onderwijzer aan
de Weisterbeekschool, die hele generaties Horster jongens liefde voor de natuur
bijbracht.
Op de ballastweg door De Paes krijgen we weer vaste grond onder de voeten. We
houden halt op de Middelijkseweg bij een bankje langs de Lollebeek. Of ik
misschien koffie of thee wil? Graag! Henk schenkt het theewater uit zijn
thermoskan in een mok met een beeltenis van Stalin. Henk, de laatste nog
levende Stalinist van Nederland? Nee, souvenir van een veertiendaagse busreis
die hij ooit maakte naar Moskou en Sint-Petersburg, met ook nog tussenstops in Berlijn,
Warschau en Novgorod.
We vervolgen onze route over de Grensweg. Henk onthult dat hij 25 jaar lang
heeft gehockeyd. Ik: ‘Minpuntje!’ Henk: ‘In Horst is hockey nooit een
elitesport geweest.’ Wist ik eigenlijk ook wel en blijkt ook uit de Horster hockeyers
die vervolgens de revue passeren. Corona komt, uiteraard, ook ter sprake. Henk mist
vooral de historische reizen en lezingen.
Op de Molengatweg onthult (nee, ik wist dat al, maar had het verdrongen) Henk
dat hij tegenwoordig golft. Ik: ‘Minpuntje.’ Henk: ‘Golf is niet meer de
elitesport die het ooit was.’ Wist ik eigenlijk ook wel. Misschien toch eens sommige van mijn vooroordelen gaan heroverwegen.
Voordat we weer bij De Gortmeule arriveren haalt Henk nog herinneringen op aan
de afgelopen jaar overleden Chrit Hoeijmakers, broer van Ton, even innemend als
Ton, groot vakman, groot verteller, groot gevoel voor humor, grote liefde voor
mens en dier, hart op de goede plaats.
Dit was aflevering 12 van Wandelgang
, een serie wandelingen in de
kerstvakantie met Horst-sweet-Horst. Klik hier voor een toelichting op deze
reeks. Wil je ook een keer meewandelen met Horst-sweet-Horst? Dan ben je te
laat: helemaal volgeboekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten