Intermezzo – Ongezien

Wat ook altijd weer verbaast, is dat je in een omgeving die je van onder tot boven en van links tot rechts denkt te kennen, toch telkens nog ontdekkingen kunt doen. Jarenlang ben je een plek gepasseerd en dan dringt ineens het besef door dat je al die tijd wel hebt gekeken, maar nooit hebt gezien. Een bijzondere boom, een opvallende brievenbus, een verroeste fiets, een interessant pand, een afgedankte plastic kindertractor die automobilisten moet aanzetten tot snelheidsmatiging: zó vaak ben je eraan voorbijgegaan en toch heb je ze nooit echt opgemerkt.

Dat ook mijn waarnemingsvermogen geregeld hapert, werd me vorige week weer eens duidelijk. Ter zelfverdediging zou ik kunnen aanvoeren dat ik geen héél frequent gebruiker ben van de Industrieweg in Sevenum. Maar dan nog is het onvergeeflijk dat ik als verklaard liefhebber van typografie en wederopbouwarchitectuur twee opmerkelijke uitingen hiervan aan de Industrieweg tot vorige week altijd over het hoofd heb gezien.

‘Landbouwbelang’ staat in strenge zwarte schreefloze koeienletters geschilderd op de zijgevel van een weinig elegante grijsgrauwe loods, onontkoombaar voor wie de loods vanuit oostelijke richting passeert. Nooit gezien.

Landbouwbelang: een representant van het rijke coöperatieve agrarisch verleden, in 2000 gefuseerd met CHV en in 2011 met Agrifirm, wat sindsdien de naam is van het bedrijf. Gebleven zijn die letters, als herinnering aan wat ooit was. Wereldschokkend? Nee. Wel een snoepje voor het oog.

Een ware lust voor het oog is de aanblik van een voornamelijk uit glas bestaande gevel van wat vermoedelijk een werkplaats was, helemaal aan het uiteinde van een braakliggend terrein aan de Industrieweg. Ook nooit gezien. Een glaspaleis met een geschatte breedte van meer dan honderd meter. Het dak lijkt gestript, maar goed zicht erop krijgen is lastig: hekwerk en prikkeldraad verhinderen een inspectie van nabij. Blokje om fietsen dan maar, naar de Spoorweg. Daar valt het pand wel van nabij te aanschouwen.

Een lange blinde gevel evenwijdig aan de straatkant en twee smalle zijgevels (de ene grotendeels glas, de andere blind) dwars op de straat. Het puntdak verkeert inderdaad in verregaande staat van ontbinding.

Overal hangen linten met het opschrift ‘Verboden toegang asbest’. Volledige sloop lijkt een kwestie van tijd. Waarom heb ik verdomme niet eerder goed uit mijn doppen gekeken, zodat deze verborgen schat op z’n minst goed gedocumenteerd had kunnen worden?

(Dit stukje verscheen eerder deze week ook in Via Horst-Venray)