Ruim twee jaar geleden redden Stichting Groengroep en
Stichting Knopen Lopen uit Sevenum een Heierhoevense windwatermolen van een
wisse dood door het ding op te kopen en het naar het Blakterbeekpark te
verplaatsen.
Ik prees beide Sevenumse stichtingen
destijds de hemel in
voor deze heldendaad. Tegelijkertijd maakte ik me ook zorgen om een tweede
windwatermolen in Heierhoeve, op nog geen tweehonderd meter afstand van de naar
Sevenum verhuisde molen:
‘Zou
deze tweede molen niet worden bedreigd door het oprukkende geweld? Ik kan het
me nauwelijks voorstellen. Er zullen toch wel mensen, verenigingen, stichtingen,
musea of gemeentebesturen zijn die het lot van deze molen ter harte gaat en
actie ondernemen? Het zal toch niet zo zijn dat ik me er zelf sterk voor moet
gaan maken?’
Deze vragen werden dit weekend plotseling weer actueel toen
ik een e-mail ontving van iemand die op zoek is naar een oude windwatermolen. Hij had
mijn blog over het mogelijk bedreigde exemplaar in Heierhoeve gelezen, was ter
plekke poolshoogte gaan nemen, maar had na lang zoeken niets kunnen vinden
wat ook maar op een windwatermolen lijkt.
De tweede molen dus eveneens verdwenen? Daar zou ik dan zelf
mede debet aan zijn, want ik moet eerlijk bekennen dat de Heierhoevense
windwatermolen de afgelopen twee jaar enigszins uit mijn blikveld was geraakt.
Dit voorjaar was ik nog wel in het gebied geweest en had ik de molen inderdaad
niet gezien. Ik was er ook niet speciaal naar op zoek geweest. Achteraf bekeken
had ik toen natuurlijk al aan de bel moeten trekken. Tenzij …, tenzij de
e-mailer ondanks z’n lange zoektocht de plank missloeg en de windwatermolen toch nog
gewoon in volle glorie te bewonderen viel.
Welbeschouwd zat er weinig anders op dan me in eigen persoon
naar het gebied te begeven. Dus trotseerde ik zaterdag de snerpende kou en
begaf me per ongemotoriseerde tweewieler naar Heierhoeve. Op de Berkter Hei
gearriveerd was me in één oogopslag duidelijk dat mijn e-mailer geen enkel
verwijt te maken viel. Wat twee jaar geleden nog een akker- en weilandgebied
was, is verworden tot een kale vlakte die ligt te wachten op de gouden tijden
die door intussen van het toneel verdwenen politici waren beloofd, maar er
nooit zullen komen. Van die misplaatste ambities is dus ook de tweede
Heierhoevense windwatermolen het slachtoffer geworden.
Rest de vraag wat er is gebeurd met dit wonder der techniek
dat gratie en functionaliteit in zich verenigt. Iemand enig idee?
Mij is ook opgevallen dat de molens na elkander zijn verdwenen. En dat terwijl ik er vroeger ingeklommen ben, van het uitzicht genietende (en er achter kwam dat die grote metalen wieken hard kunnen aankomen). Er stonden er altijd twee, een lagere en een hogere. De ene molen in de ene sloot en de andere in een volgende sloot. Op een regenachtige dag was de ene molen opeens weg, en na een jaartje of zo, op een zeer verregende dag de tweede ook. Zeer jammer! Gelukkig wordt het gebied nu opgesmukt door grote loodsen.
BeantwoordenVerwijderen