Nadat ik zelf was bekomen van de teleurstelling, verwittigde
ik Jeu per e-mail van het trieste nieuws: ‘De
container aan de Kleefsedijk, jouw container mogen we wel zeggen, is weg! Zul
je altijd zien, ding staat er meer dan tien jaar, er wordt een paar keer over
geschreven en ineens is hij weg. Ik vind dat ze ons op z’n minst hadden mogen
inlichten over het hoe en waarom.’
Dit was vervolgens de reactie van Jeu:
‘Het is natuurlijk een
ijzersterk gereedschap dat je in handen hebt. Ergens een paar keer over schrijven
en het is verdwenen. Ik weet nog wel een aantal onderwerpen, maar jij
hoogstwaarschijnlijk zelf ook.
Over het hoe en waarom
van zijn verdwijnen hadden ze ons, containerconservators, uit fatsoen inderdaad
wel mogen inlichten. Dat we het nu niet weten is aan de andere kant misschien
veel spannender en biedt de vrijheid om het zelf in te vullen. Daar gaan
we:
Heeft Mien de moeite
genomen om, met een emmertje sop achter op de trekker, dat ding helemaal schoon
te maken zodat hij er weer netjes uitziet, beginnen ze te zeuren dat het er
niet mooier op is geworden. Het is ook nooit goed, krijg ik weer stank voor
dank. Weg met dat ding, ik wil er niets meer over horen!
Of:
Door de hoge
temperaturen heeft de boer al last van het voorjaarsgevoel en de daarmee
gepaard gaande lust om op te ruimen. Inmiddels ziet hij ook wel in dat het
jarenlang een ontsierend element in het landschap is geweest.
Maar de meest
waarschijnlijke optie is:
Door een plotselinge
opwelling van het alom aanwezige vredebarende kerstgevoel in deze tijd van het
jaar heeft boer A eens goed over zijn hart gestreken. Zou het niet eens goed
zijn om met boer B in gesprek te gaan en de oude vete te beslechten? Mien heeft
toch altijd wel gelijk gehad, met koppigheid bereik je niks.
Hoe dan ook ...
Wat rest is een foto
van een zompig landschap met een verzopen containervoetafdruk en een aantal
vreemde pijpen die uit de grond schieten en je het idee geven dat er elk moment
een yellow submarine boven water kan
komen. Dit alles onder een dreigend hollandse-meesters-wolkenpakket dat voor
nog meer water gaat zorgen en de intimiderend schimmige schaduw van een persoon
die het hele tafereel met een kleine pliep vastlegt in honderden pixels. Ik
hoor zelfs het weemoedige gejammer van hazen, konijnen en ander rondhangend
gespuis die zojuist zijn beroofd van hun droge en riante onderkomen. En dat in
deze barre tijden.’
Ik heb Jeu teruggemaild dat ie echt z’n roeping heeft gemist
en schrijver had moeten worden. Lees die laatste alinea nou nog eens. Is toch
om jaloers van te worden? Nóg is het niet te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten