Intermezzo – Kamiël van de Piël

Fantastisch weer afgelopen week. Ideaal om een fietstochtje te maken naar het nieuwste kunstwerk dat deze gemeente rijk is: Kamiël van de Piël. Gelegen aan de Zwarte Plakweg, van America uit gezien net aan de overzijde van de Midden Peelweg. Cortenstaal, zesduizend kilo zwaar, twaalf meter breed en zes meter hoog, waarmee het zomaar het grootste kunstwerk van Horst aan de Maas zou kunnen zijn. Maker van de beklimbare Kamiël van de Piël is Ruud van der Beele, initiatiefnemer de stichting Cultureel Erfgoed Zwarte Plak, maar toch vooral Jan Philipsen.

Waarom een kameel? Jan Philipsen deze week in Hallo Horst aan de Maas (klik hier):

‘Vroeger stond in dit gebied een eenzame boom. Deze boom had het silhouet van een kameel en werd daarom de “kamelenboom” genoemd. Van der Beele vertaalde de vorm van de Zwarte Plakheide, een parabole zandduin, en het verhaal over de “kamelenboom” in een kunstwerk. Het kunstwerk heeft de contouren van een kameel en is daarnaast een grote trap in de vorm van een parabool, die uitzicht geeft over het gehele gebied.’

Ik heb de Kamiël van alle kanten bekeken, maar ook met de beste wil van de wereld zie ik er geen kameel in. Zal ongetwijfeld aan mij liggen. Maakt ook niet uit: het gaat om het idee, wat mij betreft hoeft een kunstwerk geen getrouwe kopie van de werkelijkheid te zijn. Liever niet zelfs. Dus prima, dat de verbeelding van de kunstenaar heeft geleid tot een gestileerde kameel. En ik ben de initiatiefnemers dankbaar voor het feit dat ze niet zijn gezwicht voor de verleiding hier een pretparkachtige kameel te dumpen.

Wat ik niet begrijp is de keuze voor de locatie. Ja, dit zal ongetwijfeld de oorspronkelijke locatie van de ‘kamelenboom’ zijn geweest. Is een argument, maar overtuigt me niet. In mijn ogen had de Kamiël van de Piël enorm aan zeggingskracht gewonnen als hij honderd meter verderop in het kale gebied richting Evertsoord was geplaatst.

Dan zou hij het eenzame baken zijn geweest dat de ‘kamelenboom’ ooit was. Nu is hij dat niet: de Kamiël domineert zijn omgeving niet, zinkt zelfs een beetje weg tegen de achtergrond van de flink uit de kluiten gewassen bomen van de Zwarte Plakheide. Verkeer op de Midden Peelweg dat uit noordelijke richting komt, zal de Kamiël zelfs geheel ontgaan. De oplossing? Die bomen kappen!

Er is nog iets dat ik niet begrijp. Aan de voet van beide trappen die je de Kamiël op leiden, staan twee teksten: aan het ene uiteinde Het herontdekken van je eigen pad en aan het andere Ben Ali Libi goochelaar. Waarom juist deze teksten? Waarom hier?

Overigens kan Ben Ali Libi, dat prachtige, ontroerende gedicht van Willem Wilmink, hier minstens even prachtig en ontroerend voorgedragen door Joost Prinsen, natuurlijk nooit genoeg onder de aandacht worden gebracht: