Als een bok op de haverkist is ie erop gesprongen, de fotograaf, op de gloednieuwe
Kuiperpleinflats. Misplaatste gretigheid. Had ie enkele maanden fotografisch geduld
geoefend dan was er geen spoor meer te bekennen geweest van de woestenij op de
voorgrond. Wat de monsterlijkheid van het flatgebouw onverlet laat. De jaren zeventig
hebben hun intrede gedaan. De frisheid, de sprankeling, het vooruitgangsgeloof,
vaak kenmerkend voor de architectuur van de eerdere naoorlogse decennia, hebben
plaatsgemaakt voor ongeïnspireerde grauwe eenvormigheid. Illustratief: bejaardenhuis
Berkele Heem (jaren vijftig) en de verpleegstersflat (jaren zestig) zijn
letterlijk naar de zijkant gedirigeerd. De twee populieren houden de schone
schijn nog enigszins op.
Vitrage tiert nog welig. Alle 24 raak, tel zelf maar na. Vitrage omdat het zo
hoort, omdat iedereen het heeft? Voorkomen van inkijk? Toch niet op vijf hoog? Was
het een voorwaarde om in aanmerking te komen voor een flat? Te allen tijde te
vermijden: wegkwijnen achter de vitrage. Dus heeft moeder de vrouw manlief
weggestuurd om boodschappen te gaan doen. Daar staat ie, enkele meters rechts
van de ingang: zwart pak, wit colbertje, in z’n rechterhand een donkergekleurde
boodschappentas van klein formaat. Verweesd, niet op z’n gemak, onzeker, de weg
nu al een beetje kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten