Vorige week dinsdag. Ik hoor Caspar Veldkamp, onze
– dus ook mijn – minister van Buitenlandse Zaken, zeggen als het gaat over
maatregelen tegen Israël: ‘Nederland slaat in z’n eentje geen deuk in een pakje
boter.’
Zaterdag. Ik hoor Maarten van Rossem zeggen: ‘Ik vind het hoogst ongelukkig dat
de gemeenteraad van Utrecht een motie over een boycot van Israëlische producten
aan moet nemen, want daar gaat de gemeenteraad van Utrecht helemaal niet over. Gemeenten voeren nu eenmaal geen buitenlandse politiek.’
Maandag. Ik word wakker met Vandaag, een dagelijkse podcast van NRC. Redacteur Midden-Oosten Derk Walters verhaalt over het Israëlische plan om de volledige bevolking van de Gazastrook samen te drijven in een afgesloten kamp in het zuiden van Gaza, op de ruïnes van de stad Rafah. In dat plan is een hoofdrol weggelegd voor de Caterpillar D9, een tank met een soort bulldozer ervoor die alles vernietigt wat hij tegenkomt en in Israël het koosnaampje doobi (teddybeer) heeft. Walters: ‘Caterpillars D9 houden zó huis dat er slechts een vlakte overblijft. Elk bewijs dat er überhaupt leven plaatsvond in een gebied wordt weggevaagd.’
Ik probeer het me te verbeelden: de gemeenten Horst aan de Maas en Venray – samen precies even groot als de hele Gazastrook – bevolkt door twee miljoen mensen, die bij elkaar worden gestopt in een kamp op de ruïnes van Kronenberg en Evertsoord, terwijl de overige 28 kernen inclusief buitengebieden van beide gemeenten volledig zijn platgewalst door Caterpillars D9.
Ik erger me aan de apathie die spreekt uit de woorden van Caspar Veldkamp en Maarten van Rossem. Inderdaad, Nederland kan in z’n eentje geen deuk in een pakje boter slaan. Maar wel een deukje. En inderdaad, gemeenten voeren geen buitenlandse politiek. Maar gemeenten kunnen wel uiting geven aan hun verontwaardiging over wat Israël uitvreet in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever, bijvoorbeeld in de vorm van een boycot van Israëlische producten.
Als je niets doet, als individu, als gemeente, als landje, weet je zeker dat er niets verandert. Ook als individu, als gemeente, als landje, kan je wel degelijk iets bewerkstelligen. Maar zelfs als je machteloos bent of je zo voelt, kan het uiting geven aan die (veronderstelde) machteloosheid effect hebben.
Waarom blijft het in Horst aan de Maas en Venray zo angstvallig stil als het gaat om de verschrikkingen die Israël aanricht? Kom op, laat je horen, spreek je uit! Druppels op een gloeiende plaat? Elke druppel draagt bij aan afkoeling.
(Dit stukje verscheen vandaag ook in Via Horst-Venray)
Maandag. Ik word wakker met Vandaag, een dagelijkse podcast van NRC. Redacteur Midden-Oosten Derk Walters verhaalt over het Israëlische plan om de volledige bevolking van de Gazastrook samen te drijven in een afgesloten kamp in het zuiden van Gaza, op de ruïnes van de stad Rafah. In dat plan is een hoofdrol weggelegd voor de Caterpillar D9, een tank met een soort bulldozer ervoor die alles vernietigt wat hij tegenkomt en in Israël het koosnaampje doobi (teddybeer) heeft. Walters: ‘Caterpillars D9 houden zó huis dat er slechts een vlakte overblijft. Elk bewijs dat er überhaupt leven plaatsvond in een gebied wordt weggevaagd.’
Ik probeer het me te verbeelden: de gemeenten Horst aan de Maas en Venray – samen precies even groot als de hele Gazastrook – bevolkt door twee miljoen mensen, die bij elkaar worden gestopt in een kamp op de ruïnes van Kronenberg en Evertsoord, terwijl de overige 28 kernen inclusief buitengebieden van beide gemeenten volledig zijn platgewalst door Caterpillars D9.
Ik erger me aan de apathie die spreekt uit de woorden van Caspar Veldkamp en Maarten van Rossem. Inderdaad, Nederland kan in z’n eentje geen deuk in een pakje boter slaan. Maar wel een deukje. En inderdaad, gemeenten voeren geen buitenlandse politiek. Maar gemeenten kunnen wel uiting geven aan hun verontwaardiging over wat Israël uitvreet in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever, bijvoorbeeld in de vorm van een boycot van Israëlische producten.
Als je niets doet, als individu, als gemeente, als landje, weet je zeker dat er niets verandert. Ook als individu, als gemeente, als landje, kan je wel degelijk iets bewerkstelligen. Maar zelfs als je machteloos bent of je zo voelt, kan het uiting geven aan die (veronderstelde) machteloosheid effect hebben.
Waarom blijft het in Horst aan de Maas en Venray zo angstvallig stil als het gaat om de verschrikkingen die Israël aanricht? Kom op, laat je horen, spreek je uit! Druppels op een gloeiende plaat? Elke druppel draagt bij aan afkoeling.
(Dit stukje verscheen vandaag ook in Via Horst-Venray)
Misschien kun je me dit uitleggen, want ik begrijp het niet altijd (niet eens sarcatisch bedoeld):
BeantwoordenVerwijderenTurkije bezet al sinds 1974 één derde van Cyprus, en toch wordt Turkije niet geboycot. China maakt gebruik van concentratiekampen en toch koop je Chinese producten. Amerika gooit illegalen gewoon de grens over en toch koop je Amerikaanse producten. In Soedan worden door de Moslims volkeren systematisch uitgemoord. Niemand heeft het daar over.
Waar zit 'm nou precies het verschil? Gewoon dat ik het begrijp.
Frank Gijsen
Beste Frank,
VerwijderenLaat ik vooropstellen dat in mijn ogen de eerste verantwoordelijkheid altijd bij de regering ligt en pas in tweede instantie bij lagere overheden en bij individuele burgers. Maar als de regering haar verantwoordelijkheid niet neemt, dan kan je ook als gemeente of burger verantwoordelijkheid nemen. Het lijkt me bijna onvermijdelijk dat je daarbij selectief te werk gaat: er is te veel ellende op deze wereld om aan alles evenredige aandacht te schenken. De voorbeelden die jij noemt zijn ook zonder uitzondering schrijnend (nog zacht uitgedrukt). Een boycot is overigens ook niet het enige of niet altijd het meest effectieve middel (vandaar ook dat ik schreef ‘bijvoorbeeld een boycot’) om een regering onder druk te zetten. En als individueel burger zet het misschien wel meer zoden aan de dijk als je organisaties als Amnesty, Oxfam/Novib, artsen Zonder Grenzen of andere non-gouvernementele organisaties financieel steunt.
Wim Moorman
Ok Wim,
BeantwoordenVerwijderenik begrijp je beweegredenen. Dank voor je uitleg.
Met jou zijn er veel mensen die strijden tegen de situatie in Gaza.
Maar je zou kunnen zeggen dat er weer andere groeperingen zijn die dan strijden voor andere toestanden in de wereld, maar daar hoor of zie je eigelijk niets over.
En dan is mijn vraag: Er is dus een medium of misschien beter de Media, die bepaalt waar we voor moeten strijden?
En er dus zo een publieke verontwaardiging wordt gecreëerd, terwijl nog ernstigere toestanden in de wereld gaande zijn, die nauwelijks aandacht krijgen.
Een ander voorbeeld: In Amsterdam lopen meer dan 15.000 meisjes van 0 tot 19 jaar het risico besneden te worden (GGZ Amsterdam). Kinderen, die voor het leven verminkt en getraumatiseerd worden.
Hier maakt zich niemand druk over (zelfs geen feministen), terwijl dit in Nederland gebeurt. Acties en demonstraties hiertegen zouden veel meer zoden aan de dijk zetten.
Dus de vraag blijft: Bepaalt de Media niet te veel wat er belangrijk is en wat wij wel of niet moeten weten of zien?
Frank Gijsen