Intermezzo – EK’88

Waar was u toen definitief het besef tot u doordrong dat het Nederlands elftal nooit, maar dan ook nooit het Europees Kampioenschap van 2012 zou gaan winnen? Nee, nou niet zeggen dat u het al voor het begin van het toernooi wist. Zou wat al te gemakkelijk zijn. Want waarom behing u uw huis anders met al die oranjeparafernalia?

Ja, nattigheid voelden we natuurlijk allemaal wel. Al maanden. Maar ergens bleef er toch ook altijd een zweempje hoop. Ondanks alles. Zelfs na Denemarken. Ja, zelfs na Duitsland. Ook een kans van 1 op 190 is tenslotte een kans.

Maar goed, waar was u toen definitief het besef tot u doordrong dat Oranje geen Europees kampioen zou worden? Thuis, gezeten op uw gerieflijke divan, zaterdagavond, toen de soms voor journalist versleten Bert Maalderink weer eens veel te veel airtime kreeg en Jan van Halst er daarna nog een keer overheen ging? Dacht u toen: ‘Nu weet ik het zeker, dit trekken die jongens niet langer’? Zou al heel wat geloofwaardiger klinken.

Waar ik was toen definitief het besef doordrong dat het niks zou worden? In een lichtblauwe container op het Wilheminaplein te Horst, zaterdagmiddag 16 juni, 15.18 uur. Ik was in die container beland omdat die attributen van het EK ’88 bevatte.

Een buitenkansje dat ik als container- en voetballiefhebber uiteraard niet aan me voorbij mocht laten gaan. Een extra aanbeveling was verder dat de gemeente Horst aan de Maas volgens InHorst dit initiatief ondersteunde (vraag me niet waarom en evenmin of die ondersteuning financieel, facilitair of moreel van aard was).

Bij het aanschouwen van die attributen werd me in één klap duidelijk waarom Van Bommel cum suis op dit EK niet vooruit te branden waren. Alvorens naar Krakow af te reizen zal ook de Oranjeselectie oog in oog met die EK ’88-attributen hebben gestaan. Ongetwijfeld bedoeld als extra motivatie voor dit EK moet de reizende tentoonstelling juist een fnuikend effect op onze jongens hebben gehad. Was zo’n lullig bekertje nou echt de beloning voor een maand lang afzien?

Moest je voor zo’n onooglijke medaille nu werkelijk dag in dag uit de vernederingen van het analistenvolk accepteren?

Lag er bij winst straks heus een fles van deze derderangs bocht op ze te wachten?

‘Mij niet gezien’, zullen ze onafhankelijk van elkaar hebben besloten en zo is eenvoudig verklaard waarom de heren nog geen deuk in een pakje boter schopten.

Nu we het toch over dat EK van 1988 hebben, ook meteen maar even mijn favoriete herinnering aan dat toernooi. Dat is niet het tegen het lijf lopen van Freek de Jonge in een urinoir van het Müngersdorfer stadion in Keulen na afloop van Nederland-Rusland. En al evenmin, wandelend naar de auto na afloop van diezelfde wedstrijd, het gesprekje met Jan Mulder over de lelijkheid van de Oranjeshirts.

Nee, wat me het meeste van dat EK is bijgebleven is dat ik na afloop van Nederland-Ierland samen met m’n vader verzeild raakte in de onbeschrijflijke chaos van de catacomben van het Parkstadion in Gelsenkirchen.

Michels, Van Basten, Rijkaard, Van Breukelen, de gebroeders Koeman, matchwinnaar Kieft, zomaar voor het grijpen! En laat ik ook vooral Hendrie Krüzen niet vergeten! Gelukkig had m’n als altijd assertieve vader de tegenwoordigheid van geest de heren het programmaboekje onder de neus te duwen voor een handtekening (klik op de afbeelding om haar te vergroten):