Ingezonden – Wildplassen

Na meer dan twee jaar wachten heb ik dan eindelijk weer een bijdrage mogen ontvangen voor de rubriek ‘Ingezonden’. En wat voor een! Het is een reactie op het stukje van vorige week over de in extreme mate wildplassende Horstenaren. Naam en adres van de auteur zijn bij de redactie bekend. Met de hand op mijn hart: ik ben het niet – ik zou wel willen dat ik zo’n stukje kon schrijven. En voor de goede orde: de foto’s zijn wel van mij. En voor de nog betere orde: meer van dergelijke bijdragen zijn en blijven van harte welkom, hetzij als inzending onder eigen naam hetzij onder pseudoniem hetzij anoniem. Genoeg geouwehoerd, hier komt de ingezonden bijdrage:

De wildplasser als klootzak, ploert en schoft

hufter

klootzak, ploert, schoft
Gevonden op http://www.woorden-boek.nl/woord/hufter

Ik kom er eerlijk voor uit. Ik heb overal met veel genoegen mijn urine gesproeid: langs de drukke autoweg, vanaf een hoge brug, tegen een eerbiedwaardige kathedraal, aan de zonovergoten gracht, onder een bevlekt viaduct, op een middeleeuwse stadsmuur, in het propere zwembad, op een ultramodern vliegveld (met camerabewaking), de onvolprezen Floriade en, zonder commentaar van wie dan ook, op een stil nachtelijk kerkhof. In binnen- en buitenland. Honderden liters in het strenge Duitsland. Duizenden op de voorheen kurkdroge zandgronden van Horst en omstreken. En toch ben ik geen hufter.

Het is allemaal, zoals zo vaak, een kwestie van opvoeding, beschaving en talent. In dit geval bedoel ik de kunst van het niet storend en verantwoord wildplassen. De moeder leert het kind om de behoefte op het potje, en later het toilet, te doen. Maar po en W.C. kunnen op het cruciale moment buiten bereik zijn: een goede moeder leert haar dochter dan om gekund in het wild te plassen. Een goede vader permitteert zijn zoon in die noodsituatie evenmin om het spul wildweg door de broek te laten lopen. Jongens en meisjes leren van liefdevolle ouders om onder de moeilijkste, stressvolste en meest drukkende omstandigheden het overtollige lichaamsvocht te kanaliseren en gericht te lozen. Dat vergt initiatief, beheersing en creativiteit. Juist geen wild geplas.

De achteloze wijze waarop mijn vader mij leerde om de wetten van de natuur op discrete wijze te gehoorzamen en te voltrekken, vervult mij nog altijd met de grootst mogelijke hoogachting en bewondering. Hij leerde mij een kunstige vaardigheid die al mijn leven lang voor orgiastische momenten van ultieme en gelukzalige opluchting zorgt. Ik blijf hem eeuwig dankbaar. Bijna wekelijks. Totdat ik uitgepinkeld ben.

Ik ben er trots op dat ik nooit enige kritiek van een medemens kreeg op mijn creatief plassen  in de buitenlucht. Wel bewonderende blikken van mooie vrouwen. Nooit een bekeuring gehad. Ook nooit iemand expres nat geplast. Een enkele keer per ongeluk. Sorry, maar ik schaam me nog steeds niet.

Voelt u nattigheid? Het zijn de azijnpissers die de menselijke natuur in een keurslijf van regels en statistieken persen, de hoge nood van de burger willens en wetens negeren en verergeren, ten einde zichzelf als belangrijk en moreel correct te kunnen presenteren. De zelfbenoemde vingertjeswijzers. En wat doen deze brave politici en overheidsdienaren zelf als de nood hoog is en een toilet buiten bereik? Wat leren ze hun kinderen? Juist. Wat een hypocrisie. Tuig is het. Registreer jezelf als hufter, klootzak, ploert of schoft! Of in ieder geval als correcte zeikerd.