Het geschil ging over de vraag of het plateau al dan niet
geluids- en trillingsoverlast veroorzaakte. ‘Welles’, zeiden de buurtbewoners;
‘nietes’, zei het gemeentebestuur. Nadat er heel wat water door de
Kabroeksebeek was gevloeid en over en weer nog veel meer brieven waren
geschreven, kwam er uiteindelijk een verrukkelijk compromis uit de bus: het
plateau werd in september 2010 met enkele centimeters verlaagd.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat de vijandelijkheden
daarmee waren beslecht. Na het lezen van de besluiten van het gemeentebestuur
van 12 maart jongstleden (klik op 12.03.2013) kreeg ik echter het vermoeden dat de strijd zich de
afgelopen tweeënhalf jaar ondergronds, of in elk geval buiten mijn gezichtsveld
heeft voortgezet. Het besluit ‘het
kruispuntplateau in de Schadijkerweg te verlagen en aanvullende
snelheidsremmende maatregelen te treffen’ wees daar althans op.
Een artikel afgelopen zaterdag in Dagblad De Limburger bevestigde dat vermoeden. Volgens verslaggever
Leon Janssen had de verlaging van het plateau in september 2010 niet het
gewenste effect. Daarop kwam het gemeentebestuur in april 2012 met het
lumineuze idee van een nachtelijk oprijverbod van het plateau voor zwaar
verkeer. De overlastgevende trillingen voor de buurtbewoners zouden zich
namelijk vooral op de slaapkamers op de eerste verdieping voordoen. ‘Nietes’,
zeiden de bewoners: óók in de woonkamer en óók overdag hadden ze last van de
trillingen. Ze pleitten andermaal voor het verwijderen van het plateau. En nu
heeft het gemeentebestuur hen dus hun zin gegeven. Want wat in het
collegebesluit ‘verlagen’ heet, blijkt in werkelijkheid ‘verwijderen’ te zijn,
zo blijkt uit het krantenartikel.
Alleen de afwijkende bestrating blijft gehandhaafd. ‘Op dat
besluit is geen inspraak meer mogelijk’, aldus de krant. Dat is jammer. Maar
gelukkig vormen de zogeheten straatjuwelen die het plateau gaan vervangen een
potentiële nieuwe bron van conflict. Want zeg nou zelf: van zoiets krijg je
toch nóóit genoeg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten