Ze moeten elke inwoner van Horst aan de Maas wel eens zijn opgevallen,
de in gele of witte verf op het wegdek gekalkte nummers. Erfenis van de
glasvezelkabelaanleg. Ook meer dan een jaar na dato houden ze op veel plaatsen dapper
stand. Desondanks zal de tijd ooit z’n werk doen. En de herinnering aan de
nummers vervagen. Behalve in Tienray dan.
Op 11 oktober twitterde beeldend kunstenaar en architectonisch
vormgever Erik van Maarschalkerwaard uit Tienray: ‘Publicatie straatschrift tienray vandaag in kleine oplage verschenen
(editie 2012-08 nrs. 13 t/m 22).’ Z’n tweet ging vergezeld van deze foto:
Hoewel de inhoud me nog volslagen duister was, trad ik als
verzamelaar van Horstensia uiteraard terstond met Erik in contact om een
exemplaar te bestellen. Dat bleek nog niet zo eenvoudig: ‘Vanwege het experimentele en lokale karakter van deze publicatie is
besloten buiten de uitgeefinstituties, registratiebanken en grootschalige
verspreidingskanalen, in te zetten op kleinschaligheid, isbn-loosheid en bol.com
te laten voor wat het is. Er is voor gekozen digitaal gearchiveerd materiaal
als basis te gebruiken om een papieren uitgave in een oplage van 2 stuks te
maken. Uiteraard is de publicatie Straatschrift Tienray voor eenieder die er interesse in heeft in
te zien (en zelfs verkrijgbaar) en desgewenst te huldigen, af te kraken, te
recenseren of gewoon voor gezien aan te nemen.’ Van de vier genoemde opties
koos ik voor de derde: recenseren – hetgeen tevens de opties 1 (huldigen) en 2
(afkraken) niet uitsloot.
De opzet van het woordloze Straatschrift Tienray is doodsimpel: op de rechterpagina’s steeds
een op het wegdek geschilderd nummer (oplopend van 13 tot en met 22), op de
linkerpagina’s een tegen een muur gedrapeerde opgerolde oranje glasvezelkabel.
Inclusief voor- en achterzijde 22 foto’s, dat is het hele boekje. ‘Saai, wat moet
ik hier nu mee?’, zullen 99 van de 100 mensen zeggen. Laat ik nu net de
honderdste zijn … Bij mij zet het doorbladeren van Straatschrift Tienray juist van alles in werking.
Had de glasvezelaar behalve sleuvengravers ook aparte nummers-op-wegdek-aanbrengers ingehuurd?
De nummers zijn in het boekje opeenvolgend. Zijn ze dat in werkelijkheid ook?
Hoeveel manieren zijn er wel niet om de 1 te schrijven?
20 is het enige nummer in het boekje waarvan beide cijfers met elkaar zijn verbonden. Zou dat bij andere tientallen eveneens het geval zijn?
Zou de kabelspaghetti op de bladzijde naast nummer 19 ooit zijn ontward?
De kabel verdwijnt bij de ene muur in een oranje slangetje en bij de andere in een zwart. Waarom?
In Horst kom ik ook veel witte nummers tegen, in Straatschrift Tienray zijn ze allemaal geel. Heeft dat kleurverschil iets te betekenen en zo ja wat?
Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan, maar ik neem aan
dat u uit het voorgaande al kunt opmaken dat ik Straatschrift Tienray fantastisch vind. Mijn enige bezwaar is de kleinschaligheid,
de isbn-loosheid en het laten van bol.com voor wat het is. 99 van de 100 mensen
mogen het dan achteloos terzijde schuiven, dat betekent tegelijkertijd dat
duizenden het fascinerend zullen vinden. Die laatsten blijven nu verstoken van
dit juweeltje.
De meest intrigerende foto vind ik overigens deze:
Mijn verklaring: Tadeusz Koplin, de godvruchtige huisschilder
uit het Mazurische Szczytno die tijdelijk door Gebroeders Van der Donk was
ingehuurd als nummers-op-wegdek-aanbrenger heeft de verleiding niet kunnen
weerstaan zijn handtekening achter te laten in Mariabedevaartsoord Tienray. De
pijl duidt op de richting die hij wenst in te slaan nadat hij z’n laatste
levensadem heeft uitgeblazen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten