Actualisatie – Olifantenpaadjes (17)

Vrijdag in Grubbenvorst een bijzonder olifantenpaadje ontdekt. Het bevindt zich bij het voormalige keerpunt van de beruchte Knip (klik hier), op het punt waar het fietspad vanuit de wijk ’t Reuvelt uitkomt op de Sint-Jansweg.

Ik kan me zo voorstellen dat u het bijzondere niet meteen afziet aan dit olifantenpaadje: de afkorting is niet opmerkelijk lang, de omgeving van het paadje is niet extreem idyllisch en het paadje kent geen opvallende kromming. Kortom een olifantenpaadje dat nauwelijks lijkt af te wijken van duizenden soortgenoten. Maar deze foto maakt hopelijk meer duidelijk:

Het paadje gaat over een heuvel! Geen Mont Ventoux of een Vaalserberg, eerder iets in de categorie Oude Kwaremont of Berendries: een lastige puist waarvoor je graag een blokje om fietst. Op het eerste gezicht zou het daarom veel logischer zijn geweest als aan de andere kant van de boom een olifantenpaadje was gevormd. Het aantal gewonnen meters is dan weliswaar iets geringer, maar daar zou het ontlopen van die kuitenbijter tegenover staan. Toch is aan de andere zijde van de boom nog niet eens het begin van een afkorting zichtbaar, terwijl het olifantenpaadje een drukbereden indruk maakt. Rara hoe kan dat?

Een verklaring zou kunnen zijn dat fietsers graag bereid zijn de puist voor lief te nemen in ruil voor de dubbele beloning die hen wacht. Dat de pijn van de beklimming niet opweegt tegen de voldoening over de inkorting van hun route én het genot van de afdaling. Is niet geheel onmogelijk.

Toch vermoed ik eerder dat fietsers hier ordinair voor de lekker gaan. Voor dat onbeschrijflijke gevoel in de onderbuik bij de afzink, vergelijkbaar met een authentieke achtbaanervaring. Zei ik dat dat gevoel in de onderbuik onbeschrijflijk is? Dat klopt dan niet. Niemand heeft het ooit beter onder woorden gebracht dan De Vieze Man (klik ook hier):

O, dan krijg ik ballen in me buik
Grote warme, natte, lekke ballen
O, dan krijg ik ballen in me buik
Van die dingen krijg ik ballen in me buik