Intermezzo – Klapstoelzitting

En dan was er vorige week natuurlijk ook nog de Klapstoelzitting (klik hier) van de PvdA-afdeling Horst aan de Maas. Dertien aanwezigen. Twaalf PvdA-leden. Eén niet-lid – ik. Met lood in de schoenen maakte ik de gang naar het Boscafé. Was welbeschouwd ook een beetje dom, om nauwelijks twee uur voor aanvang van de zitting te schrijven dat de PvdA zich in het debat over de toekomst van winkelcentrum Kloosterhof ‘weer eens van haar slappe kant’ toonde (klik hier). Desalniettemin was de ontvangst allerhartelijkst.

‘Terug naar het gesprek’ en niet via sociale media, blogs en wat dies meer zij op elkaar reageren en in – vaak verhitte – discussie gaan. Dat was de achterliggende gedachte van deze eerste Klapstoelzitting. In de aankondiging heette het dat ‘de sociaaldemocratie in Horst aan de Maas’ thema van de avond zou zijn. Maar er kwam veel meer langs: de intensieve veehouderij, de blokkendozen op Tradeport die uitsluitend werk lijken te bieden aan laaggeschoolden, de open brief van Maarten Voesten aan burgemeester Van Rooij (klik hier), de bezuinigingen op de zorg, flexwerk, Donald Trump. Het geheel had eerder het karakter van een uitwisseling van gedachten en meningen dan van een discussie. Deze avond geen ongenuanceerde beschuldigingen, geen gepreek en evenmin twistgesprekken over de (on)juistheid van bepaalde standpunten. Het luisterend oor had de overhand. 

Klinkt misschien wat soft allemaal, maar ik vond het wel verfrissend. Wat daarbij hielp was de vertel-ons-maar-wat-we-fout-doen-houding – geen partij die met zoveel liefde haar hoofd op het hakblok legt als de PvdA. Wat de PvdA wat mij betreft vooral fout doet, is dat ze, als we ons even tot Horst aan de Maas beperken, te weinig haar eigen gezicht laat zien. Ik begrijp dat deel uitmaken van de coalitie verplichtingen schept. Desondanks mag je soms best van je afbijten, zoals het CDA onlangs ook deed in het Kloosterhofdebat (het CDA op Horst-sweet-Horst ten voorbeeld stellen – veel dieper kan ik niet zinken). Waarop de aanwezige PvdA-raadsleden natuurlijk met voorbeelden kwamen die duidelijk maakten dat de fractie zo nu en dan wel degelijk een geluid laat horen dat de twee andere coalitiepartijen onwelgevallig is. Klopt, en toch beklijft het om de een of andere reden niet. Althans niet bij mij. Waarbij dient opgemerkt dat bij mij de lat voor de PvdA veel hoger ligt dan voor andere partijen: bij de PvdA heb ik toch nog altijd de hoop dat ze in mijn richting opschuift, bij het CDA en Essentie heb ik die hoop al lang opgegeven (als ik ‘m al ooit had).

Resumerend: los van de vraag of na deze Klapstoelzitting ineens alles anders wordt (waarschijnlijk niet), verdient het initiatief om in gesprek te gaan en zelfkritisch te zijn alle lof. Dit initiatief verdient trouwens ook een vervolg (komt er) en vooral méér niet-PvdA-leden die zich laten zien en horen. Bij de volgende Klapstoelzitting bent u ook van de partij, afgesproken?