Alweer drie jaar geleden dat ik nog eens in Italië ben geweest. Veel te lang
natuurlijk. Hoe dat komt? Ik zou kunnen zeggen ‘Die eeuwige hitte in Italië
staat me tegen’ of ‘Het kost me steeds meer moeite Horst aan de Maas te
verlaten’ of ‘Het supporterschap van VVV laat zich niet combineren met Italië
bezoeken’ of ‘Ik zie op tegen de lange reis ernaartoe’. Daar zitten best
kerntjes van waarheid in. Toch is er één factor die alle andere factoren
overschaduwt: tegenwoordig volstaat een fietstochtje van een kwartier om me in
Italië te wanen. Ik hoef er Horst aan de Maas niet voor te verlaten, ik heb de
weersomstandigheden voor het uitzoeken, ik hoef er geen wedstrijd van VVV voor
te missen en dat kwartiertje fietsen valt nog wel te overzien.
Italië is heel veel, maar Italië is vooral ook cipressen in een glooiend
landschap. Toscane is onvoorstelbaar zonder cipressen, weet ik, zonder dat ik
er ooit ben geweest. Zelfs in Verona, waar ik wel ben geweest, leveren cipressen
een wezenlijke bijdrage aan het decor – ook een hijskraan kan daar niets aan
veranderen:
Glooiende landschappen zijn in onze contreien even zeldzaam als Italiaanse cipressen.
En toch is er dus een plek die telkens weer mijn Italiëgevoel weet wakker te
roepen. Nog wel in mijn eigen gemeente en nog wel op de meest onwaarschijnlijke
plaats van allemaal: de voormalige vuilstortplaats Zuringspeel in America. ‘Meest
onwaarschijnlijke plaats’ omdat de begroeide afvalberg – 56 meter boven NAP en
daarmee het hoogste punt van Noord-Limburg – zo ongeveer de meest kunstmatige plaats
van heel Horst aan de Maas is (klik hier voor een eerdere Horst-sweet-Horst-ode
aan de Zuringsberg).
Wat bijdraagt aan die kunstmatigheid is de volstrekt bespottelijke beplanting
van de voet van de berg. Die bestaat voornamelijk uit dennen, aangelengd met
berken, hulst, jeneverbessen en een enkele eik.
Waar het me om gaat, zijn de jeneverbessen. Die zijn in veel gevallen flink in
de breedte uitgedijd. Dan krijg je dit beeld:
Ook mooi en bijzonder, maar tot een Italiëgevoel leidt dit bij mij niet. Anders
is het met de (helaas minder talkrijke) jeneverbessen die rank zijn gebleven. Wat
ze een cipresachtige allure verleent. Dan krijg je dit beeld:
En dit:
Zeg nou zelf: je waant je toch in Italië? (En dan moet u ook nog in aanmerking
nemen dat de foto’s slechts een slap aftreksel zijn van de werkelijkheid.)
Il Monte Zuringo: Little Italy in America.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten