Helden in ons buitengebied (1) – Geld stinkt

Jan Duijf (Kloosterstraat Horst) wil in een drietal artikelen op Horst-sweet-Horst laten zien hoe flinke delen van onze gemeentelijke bevolking in toenemende mate de dupe worden van het politiek-economische beleid in ons buitengebied. Hoe die burgers terechtkomen in een harde en afmattende strijd met het almachtige blok van overheid, politiek en ondernemer. Hoe dat gevecht een zware wissel trekt op hun persoonlijke levens. Welke moed, inzet en volharding nodig is om voor de goede zaak te blijven vechten. In het uiteindelijke belang van een mooi landschap en goede gezondheid voor ons allemaal. Vandaag het eerste artikel.

Geld stinkt

Peter Strijbosch weet het nog goed: het was een mooie Pinksterdag, 28 mei 2012 om precies te zijn. Peter en zijn vrouw Willeke willen in hun tuin genieten van een lekker voorjaarszonnetje. Dat voornemen wordt wreed verstoord door een ongekend pregnante mestgeur, die treffender wordt aangeduid met STANK: de onfrisse odeur die maakt dat u als passerende fietser op de pedalen gaat staan om snel veel meters te maken of waardoor u in recordtijd het raampje van uw auto sluit. Peter en Willeke kunnen niet harder gaan fietsen of een raampje sluiten als oplossing voor de stankoverlast. Hoe ervaren mensen een probleem dat in onze gemeente hand over tand toeneemt?

Peter Strijbosch noemt zichzelf gediplomeerd boer: hij voltooide de middelbare landbouwschool en werkte het grootste deel van zijn arbeidsleven met paarden: als instructeur en adjunct-directeur bij Helicon Nederlandse Hippische Beroepsopleidingen in Deurne, en tegenwoordig als internationaal adviseur in de paardenwereld. Peter heeft altijd een sterke band met de agrarische sector gehad: hij voelt zich als mens verbonden met die wereld.

Peter bracht zijn jeugd door op de Brabantse boerderij van zijn ouders. De geur van het platteland was een vertrouwd onderdeel van zijn dagelijkse leven en betekende bij hem thuis geld en inkomen voor het gezin. Brood op de plank. Zijn reukorgaan moet zo in de loop van de tijd een hoge graad van geurtolerantie hebben ontwikkeld. Een verdraagzaamheid die zijn aimabele persoon in het algemeen kenmerkt: ‘leven en laten leven’. Peter is niet toevallig voorzitter van de Horster dorpsraad. Peter is het vleesgeworden harmoniemodel: een man die op basis van argumenten tot oplossingen wil komen. Een rechtvaardige houding die hij ook van anderen verwacht.

Als hij met buurtgenoten naar de gemeente stapt om zijn beklag over de onverteerbare Ashorst-lucht te doen, verwacht hij van die gemeentelijke overheid dat ze de stankoverlast op zal lossen. Een gemeente behoort toch voor de belangen van zijn burgers op te komen? Hij komt echter van een koude kermis thuis. Peter komt terecht in een wereld van overheden die elkaar de bal toespelen, de wet niet handhaven, een vergunning die kwijt is en weer opduikt, ambtenaren die zich passief opstellen, politici die spelletjes spelen en een wethouder die duidelijk partij kiest voor de ondernemer; diens loze beloftes van een betere leefomgeving voor zoete koek slikt en de omwonenden van Ashorst met juridisch gegoochel in de kou laat staan. Buurtbewoners die uiteindelijk zo wanhopig en kwaad zijn dat ze zich gedwongen voelen een procedure wegens onbehoorlijk bestuur tegen de gemeentelijke en provinciale overheid aan te spannen.

Peter zou zonder de solidariteit en hulp van de andere leden van de Paes-werkgroep zijn verdwaald in die juridische dossier-jungle. Hij wil en zal echter overleven met behoud van zijn goede fatsoen en zijn gevoel voor rechtvaardigheid, ondanks de frustraties en de gevoelens van machteloosheid. Peter blijft zich inzetten voor een goede leefomgeving en gaat door met weerstand bieden aan een politieke wereld waarin het geld verdienen door één ondernemer prevaleert boven het welzijn en de gezondheid van minimaal vijftien gezinnen. Een wereld zonder compassie die onverbiddelijk doorfietst en de ramen ferm gesloten houdt.

Jan Duijf Kloosterstraat