Zoals Jan Blokker zich ooit afvroeg of hij nog wel links genoeg was, zo vraag
ik me regelmatig af of ik wel genoeg demonstreer. Omringd door andere mensen
zingen, schreeuwen, klappen, scanderen, dansen, met een pollepel op een pan slaan:
allemaal niks voor mij. Te verlegen, te terughoudend, te gereserveerd, te
timide.
Toch liep ik begin deze eeuw in Amsterdam twee keer mee in een demonstratie tegen de Amerikaanse inval in Irak. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik enkele jaren later, ook in Amsterdam, tegen het kabinet Balkenende. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik voor de Palestijnen, op 29 oktober 2023 in Venlo, op 18 mei van dit jaar in Den Haag, op 15 juni weer in Den Haag, vorige week donderdag in Eindhoven. Ik overleefde het.
Ik zing, schreeuw, scandeer en dans nog steeds niet. Ik klap soms wel. En vorige week sloeg ik voor het eerst met een pollepel op een pan – volkomen uit de maat, maar wtf.
Ik vraag me nog steeds af of ik genoeg demonstreer. Wat ik inmiddels wel weet is
dat het geen zak uitmaakt of ik me nu wel of niet manifesteer tijdens een
demonstratie. Als ik er maar ben. Omdat het iets betekent. Hoe meer mensen er
zijn, hoe meer het betekent. Ik ben er woensdag. Jij hopelijk ook.
Toch liep ik begin deze eeuw in Amsterdam twee keer mee in een demonstratie tegen de Amerikaanse inval in Irak. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik enkele jaren later, ook in Amsterdam, tegen het kabinet Balkenende. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik voor de Palestijnen, op 29 oktober 2023 in Venlo, op 18 mei van dit jaar in Den Haag, op 15 juni weer in Den Haag, vorige week donderdag in Eindhoven. Ik overleefde het.
Ik zing, schreeuw, scandeer en dans nog steeds niet. Ik klap soms wel. En vorige week sloeg ik voor het eerst met een pollepel op een pan – volkomen uit de maat, maar wtf.
