Actualisatie – Telefooncellen (3)

Naar aanleiding van een Horst-sweet-Horst-stukje over de geruisloze verdwijning van telefooncellen uit de Horster openbare ruimte (klik hier) twitterde Thijs Coppus op 6 september 2010: ‘Wim, in Heerlen staat er nog een in het wild.’ Zijn tweet ging vergezeld van deze foto:

Het betrof een telefooncel bij het busstation in het Heerlense Maankwartier. Een pareltje. Ik schreef destijds (klik hier):

‘Het bijzondere is nu dat aan deze cel een mooi verhaal is verbonden dat rechtstreeks verband houdt met Horst. Ik wist dat. Thijs Houwen wist dat. Thijs Coppus weet het sinds vorige week (als dank voor het mogen gebruiken van zijn foto). En u? U laat ik nog even in het ongewisse.’

Na ruim zeven jaar acht ik nu dan toch de tijd gekomen u te bevrijden uit het ongewisse. Aanleiding is deze foto,

die mijn voormalige klasgenote Chiarangela van Lieshout afgelopen week op Facebook plaatste (klik hier), vergezeld van het onderschrift ‘De enige (bij mijn weten) nog werkende telefooncel staat in Heerlen’.

Terug naar 12 juli 2008 (waar blijft de tijd?). Op die dag publiceerde ik een stukje waarin ik, met foto, refereerde aan een telefooncel in de tuin van Thijs Houwen (klik hier). Een jaar later, op 1 juli 2009, ontving ik een e-mail van Michel Huisman, die zich introduceerde als kunstenaar en ontwerper van een busstation in Heerlen, ‘een stad die jarenlang gebukt ging (en nog steeds gaat) onder de lelijkheid die ons tijdperk zo lijkt te tekenen’. Michel schreef dat hij het idee had opgevat bij het busstation een oude telefooncel weer in gebruik te nemen.

‘Op internet trof ik op Uw mooie site een foto van een telefooncel in een tuin, welke mijn belangstelling opwekte. (…) Daarmee kom ik op de – misschien onbeleefde maar tevens – wanhoopsvraag, of Thijs Houwen zijn telefooncel alstublieft zou willen verkopen aan de gemeente Heerlen, die aan het idee mee willen werken, dat in Heerlen zo’n oude cel (in geheel gerestaureerde staat) weer in gebruik wordt genomen. Indien dit emotioneel is op te brengen door genoemde Thijs, zou hij de mens van deze tijd de dienst bewijzen, het verschil zichtbaar te maken tussen de schoonheid van de periode waarin deze cel bestond en de opvattingen daarover nu. Alleen zó dringt tot de mens door, in welke richting hij zich begeeft en wat zijn oorsprong was. Wie zijn geschiedenis vergeet, verliest iets van zijn identiteit.’

Desgevraagd wilde Thijs Houwen met alle plezier zijn telefooncel beschikbaar stellen voor dit nobele doel. Zover kwam het niet: Michel had z'n e-mail nog maar nauwelijks verstuurd of hij vond al een andere telefooncel via Marktplaats. Waarop hij Thijs en ondergetekende berichtte:

‘Toch ben ik U erg erkentelijk voor de genomen moeite & de ruimte in Uw hoofd. De cel van Thijs zal nu mogelijk nog lang het eindpunt vormen van het aandoenlijke tegelpaadje daarheen.’

P.S. 1 Wie geïnteresseerd is in Michel Huisman en het door hem ontworpen Maankwartier in Heerlen kan ik van harte de documentaire Een hart voor Heerlen aanbevelen (klik hier).

P.S. 2 Kan misschien iemand me aan het e-mailadres van Michel helpen? (Laat me alstublieft niet net zo lang in het ongewisse als ik u.)