Net zo onaangekondigd wedergekeerd op aarde als hij er van was verdwenen. Heel erg opgewonden kon ik van de terugkeer niet raken. Weliswaar heb ik nu weer een brievenbus nagenoeg onder handbereik, maar vorm en vooral kleur van het gevaarte stuiten me toch nog steeds danig tegen de borst. Blijkbaar viel dat chagrijn van m’n gezicht af te lezen, want op het moment dat ik een brief in het gedeelte ‘overige bestemmingen’ (nee, die bestaan niet meer, maar voor mij zijn ‘overige postcodes’ nog altijd ‘overige bestemmingen’) wilde deponeren, weerklonk uit de diepte van de bus ineens de eerste strofe van dat prachtige liedje van Melanie: I'm back in town
You don't look so happy 'cause I'm back in town
You don't look like smiling, don't jump up and down on my toes
I guess I better go, oh
Nu is het wachten op het moment dat de bus de daad bij het woord (‘I guess I better go, oh’) voegt, hoewel ik niet kan verhelen dat een zingende brievenbus ook z’n charmes heeft. Als het ding de volgende keer San Quentin van Johnny Cash, A Sunday smile van Beirut of Het Hoogeland van Ede Staal 
ten gehore brengt, mag het wat mij betreft blijven staan. Is dat geen mooie deal?(Noteer dat de reageerder die benieuwd is naar mijn muzikale voorkeuren in dit stukje vier keer op z’n wenken wordt bediend.)
Tja, die uitdaging moet 'de reageerder' natuurlijk aangaan. Melanie (Beautiful people), Johnny Cash (in 't zwart) en Ede Staal (waarschijnlijk vanwege die Top 2000-actie)waren 'm bekend, met Beirut slaat Wim de reageerder om de oren. Melanie is mij 't liefst, tijdloze nummers.
BeantwoordenVerwijderenIk ben benieuwd naar het vervolg.
Die brievenbus is een paar weken geleden vernield, of omgereden door een vrachtwagen. In ieder geval lag het arme ding zwaargewond op straat.
BeantwoordenVerwijderenU vroeg zich af waarom de reparatie zo lang duurde? Waarschijnlijk kostte het veel moeite om de cd speler in te bouwen.