Intermezzo – The Graffitist

Een jarenlang gekoesterde wens is afgelopen donderdag dan eindelijk in vervulling gegaan: een oog-in-oog-gesprek met een graffitist (graffitispuiter klinkt zo denigrerend) uit Horst aan de Maas. In 2017 was ik er al dichtbij (klik hier), maar donderdag lukte het dus echt, door de bemiddeling van X – waarvoor mijn onuitsprekelijke dank.

Dat mijn ontmoeting met The Graffitist (laat ik ‘m zo maar noemen) in een stukje op Horst-sweet-Horst zou resulteren, was geen vooropgezet plan. Het was me er in de eerste plaats om te doen enig inzicht te krijgen in de wereld van graffiti en graffitisten. Dat is gelukt. Omdat veel van wat ik te weten ben gekomen niet voor de openbaarheid is bestemd én ik The Graffitist niet in verlegenheid wilde brengen – der Feind hört mit – zag ik er niet meteen een stukje in. Dat veranderde toen hij me donderdagavond een uitdagend berichtje stuurde: 'En? Nog wat geschreven of is et nog niet af ;-)'

Zijn naam, leeftijd en woonplaats zal ik niet onthullen. Zijn geslacht wel (‘meiden spuiten niet’). Wat hij me waar heeft getoond, laat ik ook onvermeld. Evenmin zal ik u vermoeien met details over hoe een tekening wordt ‘gezet’. Blijft er dan nog wel wat over? Jazeker! Bijvoorbeeld dat The Graffitist niet zomaar een spuiter is, maar iemand met een zekere beroepseer, die vindt dat pieces wel een beetje niveau moeten hebben: ‘Wildstyle zie je heel vaak, maar ik houd er niet van. Lijkt bijna op een machine, oogt allemaal hetzelfde. En er verschijnen hier in Horst aan de Maas dingen … Die zien er echt niet uit. Ik zal geen namen noemen, maar die jongens hebben echt geen stijl in hun uitingen. Zelf heb ik eerst meer dan anderhalf jaar geoefend voordat ik m’n eerste tekening heb gezet.’

En die tags enkele maanden geleden op de Sint-Lambertuskerk in Horst? Was The Graffitist daar ook bij betrokken? ‘Nee. Ik heb wel een vermoeden wie het geweest zijn. Ik vond het niet mooi en zou zelf ook nooit op een kerk spuiten. Doe je gewoon niet.’ Waar spuit hij dan wel? ‘Nou, bijvoorbeeld langs de A73. En in yards.’ Euhhh … yards? ‘Dat zijn de plaatsen waar treinen staan opgesteld. Vaak heb je maar heel kort de tijd. Je moet er ook altijd goed opletten dat je niet wordt gepakt.’ Is hij ooit gesnapt? ‘Nee, gelukkig niet, we nemen ook altijd goede voorzorgsmaatregelen. Zo zorgen we dat we van tevoren al weten waar vluchtwegen zijn.’

Hoe zijn eigenlijk de verhoudingen met andere graffitisten? ‘Over het algemeen prima, iedereen respecteert elkaar. We zullen elkaar ook nooit strepen.’ Euhhh … strepen? ‘Strepen is dat je pieces van anderen beschadigt of overschildert. Hier zijn ook wel jongens die dat doen, maar als we weten wie het zijn geweest, mogen ze hun blikken bij ons inleveren.’

Ten slotte: waar is het The Graffitist eigenlijk allemaal om te doen? ‘Iets neerzetten dat de wereld kan zien.’

Zo, toch nog wat geschreven. 

Intermezzo – Megastal Kleefsedijk (11)

Twee weken geleden publiceerde ik de tekst van het betoog dat Ans van der Beele in de gemeenteraadsvergadering van 6 februari hield over de mogelijke bouw van een megastal aan de Kleefsedijk in Sevenum (klik hier). Gemeenteraadslid Richard van der Weegen (PvdA) reageerde op dit betoog met de woorden ‘Ik schrik gewoon van deze inbreng.’ Waarop ik hem vroeg waarom hij zo was geschrokken. Ook na twee weken heeft Richard niet geantwoord op mijn vraag. Jammer, gemiste kans, nu blijft het gissen. Misschien moet ik dan maar eens m’n eigen gevoelens over de inbreng van Ans van der Beele proberen te verwoorden.

Ook ik schrok. Sterker, ik was zelfs aangedaan. Dit is dus wat politiek óók met mensen doet. Zó emotioneel, zó schril, zó recht voor z’n raap hoor je het slechts zelden in de raadszaal. Zo hoeft het ook beslist niet elke keer. Maar als je de bewoners van de Kleefsedijk en omgeving één ding niet kunt verwijten, is het wel dat ze louter op de emotie spelen. Integendeel: ze strijden al meer dan tien jaar voor hun zaak op basis van argumenten, ze hebben door de jaren heen een inhoudelijke kennis van de materie verworven die die van menig gemeenteraadslid, bestuurder en ambtenaar overtreft. Talloze malen hebben ze inmiddels al ingesproken in de gemeenteraad en nooit voerde emotie de boventoon. Mag dat dan misschien voor één keer wel?

Cruciaal in het betoog van Ans van der Beele zijn voor mij de twee laatste zinnen: ‘Dat land, dat bedoeld is om door te geven aan de kinderen van morgen, wordt helemaal vernacheld. Ik denk dat dat héél, héél erg is.’

Afgelopen vrijdag heb ik de hele dag gefungeerd als gids voor iemand die een tocht wilde maken door het buitengebied van Horst aan de Maas. Confronterend hoor. De tranen sprongen ons in de ogen, en niet alleen van de kou. Je wéét het, maar je staat er niet altijd bij stil: de gigantische loodsen, de veel te grote vrachtwagens op smalle wegen, de lelijkheid, de enorme schaal van de bebouwing bestemd voor de intensieve veehouderij, de eindeloze akkers en weilanden waaruit al het leven is verdwenen, de kilometerslange kassen, de verrommeling van het landschap, de op plaatsen ondraaglijke stank.

Hoezo rentmeesterschap? Met Ans van der Beele zeg ik: ‘Dat land, dat bedoeld is om door te geven aan de kinderen van morgen, wordt helemaal vernacheld. Ik denk dat dat héél, héél erg is.’

Intermezzo – Oostelijke Preizee

Vrijdag 23 februari 2018, 11.54 uur, Den Staeling te Meerlo (klik op pijl om filmpje te starten):

Intermezzo – Kasteelboerderij (12)

Waar je de laatste tijd ook weinig meer over hoort, is de Kasteelboerderij. U weet wel, die boerderij die in 1744 werd gebouwd in de Kasteelse Bossen in Horst. Die boerderij, een Rijksmonument, die de gemeente Horst aan de Maas bijna drie jaar geleden voor een appel en een ei van de hand deed aan een lokale horecaondernemer. Die boerderij waarin de lokale horecaondernemer een pannenkoekenrestaurant zou vestigen dat plaats moet bieden aan driehonderd gasten. Die boerderij die de lokale horecaondernemer liefst binnen anderhalf jaar maar uiterlijk binnen drie jaar in originele staat zou herstellen.

Over díe boerderij hoor je de laatste tijd dus weinig meer. Wat niet wil zeggen dat er niets is gebeurd. Loop of fiets erlangs en je ziet bijvoorbeeld dat het terrein achter de boerderij is geëgaliseerd. Wordt dit de parkeerplaats voor die driehonderd pannenkoekeneters? Of is het idee van een pannenkoekenrestaurant inmiddels overboord gekieperd, zoals de geruchten willen? Hoe zit het met de tonnen kostende verbouwing? De termijn van anderhalf jaar is niet gehaald, gaat het binnen die drie jaar nog wel lukken?  

Ach, ik wéét dat het me in feite allemaal geen donder aangaat. En ik wéét dat ik een jaar geleden en twee jaar geleden bijna letterlijk hetzelfde heb geschreven. Maar ik ben de schok van het verkwanselen van het algemeen belang ten gunste van het particulier belang nog steeds niet te boven. Dus neem me niet kwalijk.

N.B. Dit stukje verscheen eerder deze week in Via Horst aan de Maas (klik hier).

Intermezzo – Opgewonden standje

Donderdag 22 februari 2018, 15.22 uur, Witveldweg te Horst (klik op pijl om filmpje te starten):

Top 5 – In supermarkten in Horst aan de Maas verkrijgbare azijn

De afgelopen dagen is me duidelijk geworden dat sommige mensen deze ‘hele bozige, witte man’ zien als een azijnpisser, iemand met een hoog azijngehalte en iemand ‘die zijn pen doopt in azijn-zuur’. Of ik daar niet vreemd van opkijk? Nee, in het geheel niet. Ik bén namelijk een azijnpisser, ik héb een hoog azijngehalte en ik dóóp mijn pen sinds jaar en dag in azijnzuur. 

Ieder mens heeft recht op zijn eigen afwijking. Ik dus ook. Mijn afwijking heet azijn. Een dag zonder azijn is voor mij een dag niet geleefd. Heb ik al zo lang als ik me kan herinneren. Terwijl andere kinderen hun zondagsgeld besteedden aan salmiak, zure matjes of toverballen, gingen die drie kwartjes bij mij altijd op aan azijn (nou ja, dat is niet helemaal waar: ik reserveerde ook een klein deel van mijn budget voor voetbalplaatjes). Moet je nagaan: nog voordat m’n moeder de zondagse soep serveerde, had ik op z’n minst al een halve liter azijn achter de kiezen.

Die verslaving, want ik vrees dat het dat is, is nooit meer overgegaan. Niet in de puberteit, niet toen ik ging studeren en zelfs niet nu ik zo langzamerhand de pensioengerechtigde leeftijd begin te naderen. Het is me wel gelukt m’n azijngebruik enigszins te rantsoeneren: sinds een jaar of vijf houd ik het op een kwart liter per dag.

Onvermijdelijk gevolg van mijn azijnconsumptie is dat mijn azijngehalte doorgaans schommelt tussen 117,4 en 131,2. Onvermijdelijk gevolg daar weer van is dat mijn urine een azijnpercentage heeft dat ligt tussen 89,6 en 92,9. En dat dopen van mijn pen in azijnzuur? Doe ik sinds 12 november 1993. Die dag viel m’n pen geheel per ongeluk in de azijnfles. Nadat ik haar er weer had uitgevist bleek ze te schrijven als nooit tevoren. Schrijven kostte ineens geen enkele moeite meer, het ene na het andere woord vloeide als vanzelf uit m’n pen. Sindsdien zweer ik bij een in azijnzuur gedoopte pen.

Zonder arrogant te willen zijn, denk ik dat een en ander me bij uitstek geschikt maakt voor het samenstellen van een top 5 van in supermarkten in Horst aan de Maas verkrijgbare azijn. Hier komt ie:

5. Huismerk, Jumbo

Bocht, uitsluitend en alleen geschikt om je pen in te dopen.

4. Kühne natuurazijn, Jan Linders

De fruitige afdronk maakt deze azijn helaas eerder geschikt voor zoetekauwen dan voor zuurpruimen.

3. Kania natuurazijn, Lidl

Vreemde combinatie van een licht penetrant bouquet en een geurig depot.

2. Huismerk, Plus

Welhaast oxidatieve smaak, geseling voor de tong.

1. Huismerk, Albert Heijn

Onovertroffen smaaksensatie. Zo zuur als een karhengst.

Intermezzo – Kaatsen en de bal verwachten

‘Wim laat je vader het niet horen.’

‘Mens erger je niet.’

‘Uitgekauwde banale populistische en o zo voor de hand liggende top 5 ergernissen next!’

‘Wat is dat toch, Wim, dat je het gedrag vertoont VAN en flauw, ongenuanceerd, vergezocht ‘los gaat’ ALS “een hele bozige, witte man“, die zijn pen doopt in azijn-zuur, zodra hij in de Horster media iets tegenkomt van PvdA-Horst of CDA-Horst....’

‘Vandaag dan toch een hoog azijn gehalte van Dhr. Wim Moorman.’

‘En zo heeft zelfs Wim Moorman een manier gevonden om mee te liften ...’

‘Ik hou ook niet van schaapjesgedrag maar iets wat positief bedoeld is zo neerhalen is goedkoop.’

‘Geweldig toch die oproep naar saamhorigheid! Wat is daar mis mee? Jammer dat het positivisme weer neergehaald wordt door de cynici.’

‘Er zijn ergere dingen om je over druk te maken Wim. Lijkt toch een beetje op azijnpissen.’

‘Beste Wim, ik hoop voor je dat je belangrijkere dingen aan je hoofd hebt dan je hier druk om te maken.’

Wie kaatst, kan de bal verwachten. Horst-sweet-Horst kaatst al bijna tien jaar en heeft bijgevolg al heel wat ballen ontvangen. Zal je me niet over horen mauwen, het is mijn eigen keuze om te kaatsen. Toen ik vrijdag een stukje publiceerde over mijn ergernis over de oproep van de PvdA Horst aan de Maas om Nienke Wijnhoven naar de overwinning in The Voice of Holland te stemmen (klik hier en hier), wist ik op voorhand dat ik de nodige ballen kon verwachten. En zo geschiedde. Verwijten van banaal populisme, azijn pissen, cynisme en meeliften op het succes van Nienke vlogen me om de oren. Geen probleem als mensen op deze manier hun hart willen luchten, al wil ik niet verhullen dat ik het ook wel fijn had gevonden enkele steekhoudende argumenten aan te treffen op basis waarvan ik mijn mening zou moeten herzien.

Dat mijn vader ook in de discussie werd betrokken vond ik iets minder. Al was het maar omdat hij er al meer dan twintig jaar niet meer is en ik niet geloof in een hemel (of hel) waar hij mijn stukjes kan horen. Enig kritisch vermogen was mijn vader bepaald niet vreemd, maar nóóit als het om zijn kinderen ging. Zo vond hij mij altijd de beste man van het (voetbal)veld, zelfs als ik geen bal goed had geraakt. En toch denk ik dat hij in het geval van de PvdA Horst aan de Maas en Nienke voor één keer ernstig teleurgesteld in me zou zijn geweest. Ik weet bijna zeker – het blijft speculeren – dat hij me in dit geval, ondanks zijn bijna levenslange liefde voor de PvdA, zou hebben verweten dat ik lang niet hard genoeg had uitgehaald.

Top 5 – Ergernissen over de oproep van de PvdA Horst aan de Maas om Nienke Wijnhoven naar de overwinning in The Voice of Holland te stemmen

In de Tweede Kamer bleek deze week dat een oppositiepartij die ineens coalitiepartij wordt rare sprongen kan maken (D66: Pechtold inzake Zijlstra; Ollongren inzake referendum). Vandaag blijkt dat een politieke partij in doodsnood nog raardere sprongen kan maken. De PvdA Horst aan de Maas roept ‘ons’ op haar Facebookpagina (klik hier) namelijk op Nienke Wijnhoven vanavond naar de overwinning in The Voice of Holland te stemmen:

‘Op 21 maart vechten we om de steun van 32.260 kiesgerechtigden. Vanavond staan we als 1 blok achter Nienke. Een leger van 42.455 stemmers verovert Hilversum en Nederland. Samen stemmen we Nienke Wijnhoven naar de overwinning!’

Mijn top 5 van redenen waarom ik me ongelooflijk erger aan de oproep van de PvdA om Nienke Wijnhoven vanavond samen naar de overwinning in The Voice of Holland te stemmen:

5. De PvdA loopt vooruit op de feiten. Wat als Nienke vanavond de ene valse noot aan de andere rijgt (wat ik haar niet gun)? Wat als Nienke vanavond goddelijk zingt (wat ik haar gun), maar een andere deelnemer nog goddelijker? Moeten ‘we’ dan nog steeds op Nienke stemmen?

4. De PvdA maakt op geen enkele manier duidelijk waarom we op Nienke zouden moeten stemmen. Omdat ze zo goed zingt? Omdat ze inwoner van Horst aan de Maas is? Omdat we trots op haar moeten zijn? Omdat ze het gedachtegoed van de PvdA aanhangt? (Zouden we van de PvdA trouwens ook op Nienke moeten stemmen als ze opvattingen zou hebben die haaks staan op die van de PvdA?)

3. Ik vind het beangstigend als een volk, een land, een provincie, een gemeente op gezag van een politieke partij domweg als één blok achter iets of iemand moet gaan staan. Je zou je als inwoner van Horst aan de Maas bijna schuldig moeten voelen als je vanavond op een andere deelnemer stemt of als je niet stemt omdat je VVV-FC Groningen prefereert boven The Voice of Holland.

2. De PvdA wil op deze manier gratis of in elk geval goedkoop meeliften op een succes waaraan ze bij mijn weten nul komma nul heeft bijgedragen. (Dat de PvdA Horst deze oproep midden in de verkiezingstijd doet is natúúrlijk puur toeval. Of zou de PvdA soms hopen dat Nienke zich door deze oproep publiekelijk achter de PvdA zal scharen?)

1. De PvdA begeeft zich op een terrein waarop ze helemaal niks te zoeken heeft. Laat de PvdA zich alsjeblieft beperken tot datgene waartoe ze op deze aarde is: politiek bedrijven. De praktijk wijst uit dat dit al moeilijk genoeg is.

Intermezzo – Megastal Kleefsedijk (10)

‘Van zijn hart geen moordkuil maken’ is een uitdrukking die volgens de Van Dale betekent: ‘Zijn gevoelens niet smoren, ronduit zeggen wat men meent of denkt.’ Tijdens de gemeenteraadsvergadering van vorige week dinsdag maakte Ans van der Beele gebruik van het spreekrecht voor burgers. 118 seconden lang maakte Ans van haar hart bepaald geen moordkuil. Ik heb het weliswaar voor u uitgetikt, maar het is écht veel beter om te luisteren (klik hier en ga naar 38.14 minuten):

‘Ik, Ans van der Beele, ben mede-eigenaar van natuurgebied Tinus aan de Kleefsedijk en actief bij het Kleef. In ons gebied zit de kleine groene kikker. Taalt niemand naar. Deze staat op de rode lijst van beschermde diersoorten. Hier wordt gewoon overheen gewalst. Is helemaal niet belangrijk. Er is maar één iemand belangrijk, en dat is Haenen. Hij bouwt stallen in het Grote Veld in Sevenum, in de Ulfterhoek en op de Kleefsedijk. Ik geloof niet dat andere varkensboeren hier blij mee zijn. Het wordt té, té, téveel. Toverland, Schatberg, Turfhoeve, paardencentrum Kronenberg, waar veel werkgelegenheid is overal, worden gewoon aan de kant geschoven en niet gehoord.

In de raad zijn maar een paar mensen die de dienst uitmaken en dit koste wat kost erdoor willen duwen. De rest mag zitten en bibberen. 

Horst aan de Maas heeft dadelijk meer varkens dan heel Friesland. En de deur staat open voor varkensboeren uit het hele land. Wáárom in godsnaam? We worden gewoon in de stank geduwd. En dat wil niemand. Bijna niemand van de hele gemeenteraad wil dit echt denk ik. Maar let op, de verkiezingen komen eraan. Er zal actie moeten komen op dat belachelijk gedoe. Ik zou zeggen: iedere stem is belangrijk, wil je niet in de stank komen te zitten.

Dan onze woordvoerder van het Kleef, Thea Lemmen. Wordt door een Sevenums statenlid van het CDA uitgemaakt voor van alles en nog wat. Schande! Als íemand het niet verdient, is zij het wel. Ze zet zich al tien jaar in voor de hele gemeente Sevenum. 

Ik sluit af met de zin: dat land, dat bedoeld is om door te geven aan de kinderen van morgen, wordt helemaal vernacheld. Ik denk dat dat héél, héél erg is.’

Ans van der Beele in de Horster carnavalsoptocht van afgelopen zondag

‘Wil iemand van de gemeenteraadsleden hier op reageren?’, vroeg burgemeester Ina Leppink-Schuitema vervolgens. Als enige stak Richard van der Weegen (PvdA) zijn vinger op. Zijn zes woorden tellende reactie: ‘Ik schrik gewoon van deze inbreng.’ Mijn negen woorden tellende vraag: Richard, waarom ben je zo geschrokken van deze inbreng?

Top 5 – Silly walks in de Meterikse carnavalsoptocht

De Horst-sweet-Horst top 5 van silly walks in de Meterikse carnavalsoptocht van 2018 (klik op de pijl om het filmpje te starten): 

Top 5 – Windwerken van FTNON

Zo heb je nog nooit gehoord van het woord ‘windwerk’, en zo raak je ineens helemaal in de ban van windwerken. Althans van de windwerken van FTNON. Althans als windwerk de juiste benaming is.

Carnavalszondagmiddag, koude wind, zo nu en dan een pittige regen- of hagelbui. Idealere omstandigheden om op een industrieterrein te vertoeven zijn nauwelijks denkbaar. Geen kip te bekennen, niemand die zich afvraagt wat je er toch aan het uitspoken bent, bewakingscamera’s als enige pottenkijkers. Alle tijd en rust om de lelijkheid, de monotonie, de schoonheid, de wanstaltigheid, de ritmiek in alle rust in je op te nemen, je erover te verwonderen, ervan te genieten.

Elke keer zie je weer andere dingen op industrieterreinen. Ditmaal werd ik gegrepen door het bedrijfsgebouw van FTNON (zijn er onmogelijker bedrijfsnamen om uit te spreken?). Geen idee wat FTNON doet. Interesseert me ook niet. Het gebouw des te meer. Z’n aantrekkingskracht ontleent het aan z’n haveloosheid. De schoonheid schuilt zoals altijd in de details.

Meest in het oog springende detail gisteren – vandaag kan het alweer anders zijn: de negen witte, grijze en grijswitte plaatjes in de voorgevel waarvan ik vermoed dat ze in verband staan met de zonwering en waarvan ik vermoed dat ze windwerken heten.

Ooit moeten ze identiek en karakterloos zijn geweest, nu hebben ze stuk voor stuk een eigen gezicht, een eigen karakter. Iedereen mag erin zien wat ie wil, ik zie er varkenskoppen in. Doet er in feite ook niet toe wat erin valt te zien. Of er iets in valt te zien. Elk woord dat ik er verder aan zou wijden, zou afbreuk doen aan hun pracht.

De Horst-sweet-Horst top 5 van windwerken van FTNON:

5.

4.

3.

2.

1.

Klein mysterie 753 – Zwembad (9)

‘Het is tijd om te beslissen.’

Zo opende CDA-woordvoerder John Jenniskens afgelopen dinsdag in de gemeenteraadsvergadering het debat over de vraag of Horst aan de Maas een nieuw zwembad dient te krijgen (klik hier en ga naar 1.16.00). Het komt niet zo heel vaak voor dat ik uitspraken van CDA-woordvoerders volmondig kan beamen, maar ditmaal was dat toch echt het geval. Na zes jaar van dure onderzoeken naar bij voorbaat kansloze opties, van eindeloos gechicaneer, van spelregels die tijdens de wedstrijd veranderden en van beschamende vertoningen in de gemeenteraad, was het inderdaad de hoogste tijd om eindelijk maar eens een beslissing te nemen: een nieuw zwembad in Afslag 10 (voorheen de sportzone) óf renovatie van het huidige zwembad De Berkel. Dit te meer omdat zowel het gemeentebestuur als de voltallige coalitie van CDA, Essentie en PvdA al jaren afkoersen op een nieuw zwembad in Afslag 10. En toch werd dinsdag opnieuw geen beslissing genomen. Dat lag ditmaal niet aan het gemeentebestuur. En evenmin aan de oppositiepartijen D66 en SP. Nee, dat lag louter en alleen aan de coalitiepartijen, inclusief het CDA van John Jenniskens. Ongehoord, onnavolgbaar en opnieuw beschamend.

Zelfs met tussentijds gewijzigde spelregels (‘kaders’ in gemeenteraadsjargon) lukt het het gemeentebestuur maar niet om met een financieel aanvaardbaar voorstel te komen voor een nieuw zwembad in Afslag 10 dat een duidelijke meerwaarde heeft ten opzichte van het huidige bad. De voor de hand liggende conclusie zou dan zijn: gewoon lekker doorgaan met De Berkel, waarvan is aangetoond dat het nog minimaal twintig jaar meekan. Maar CDA, Essentie en PvdA weigeren zich neer te leggen bij de feiten en besloten een beslissing over het zwembad over de komende verkiezingen heen te tillen. Ongetwijfeld in de verwachting dat de nieuwe gemeenteraad de spelregels wederom wijzigt (lees: meer geld beschikbaar stelt voor een nieuw zwembad in Afslag 10). Wat op de achtergrond ongetwijfeld ook meespeelt – al zullen ze dat natuurlijk ten eeuwigen dage ontkennen: de angst voor een afstraffing door de kiezers als ze de spelregels afgelopen dinsdag al verder zouden hebben opgerekt om een nieuw zwembad in Afslag 10 mogelijk te maken.

Nog even iets over de verantwoordelijke wethouder, Ger van Rensch (CDA). Op zijn handelen in het zwembaddossier heb ik in het verleden de nodige kritiek gehad, maar op zijn optreden dinsdag heb ik niets aan te merken. Duidelijk en beargumenteerd zette hij uiteen hoe het gemeentebestuur op basis van de door de gemeenteraad gestelde kaders tot het voorstel voor een nieuw zwembad in Afslag 10 was gekomen. Ook hij riep de raad op nu eindelijk eens een beslissing te nemen: ‘Hak de knoop door.’

Ik zou het eigenlijk wel stoer hebben gevonden als de wethouder de eer aan zichzelf zou hebben gehouden toen bleek dat CDA, Essentie en PvdA de knoop niet wilden doorhakken. Zoals ik het eigenlijk ook wel stoer zou vinden als CDA, Essentie en PvdA ruiterlijk durven te  erkennen dat het zwembad hun petje ver te boven gaat.

Top 5 – Carnavalsvlaggen in Horst aan de Maas

Nu mijn jaarlijkse stukje voor de Horster carnavalskrant De Klos dit keer is geweigerd vanwege een tekort aan humor en een teveel aan politieke lading, moest ik natuurlijk iets anders verzinnen om aan mijn carnavalstrekken te komen. En dat zijn de carnavalsvlaggen van Horst aan de Maas geworden. Een thema dat weliswaar ook niet overloopt van humor, maar op een teveel aan politieke lading zal ik in dit geval zeker niet gepakt kunnen worden.

Carnavalsvlaggen moeten er in deze gemeente nog een beetje in komen, is mijn indruk. Om Oranje qua vlaggedrag ook maar te benaderen heeft carnaval hier nog een lange weg te gaan: in elk van de zestien kernen van Horst aan de Maas zijn, ook enkele dagen voor het geweld losbarst, nog hele straten te vinden waar geen enkele carnavalsvlag valt te bekennen. Evertsoord en Griendtsveen hebben zelfs niet eens een eigen carnavalsvlag (of hebben haar althans verdomd goed verborgen weten te houden voor mij).

Waarop beoordeel je een carnavalsvlag? Tja. Ik dacht aanvankelijk aan een beoordeling op vormgeving en kleurgebruik en –combinaties. Maar van dat idee ben ik afgestapt nu ik alle vijftien (D’n Dreumel uit Horst heeft een aparte jeugdcarnavalsvlag) carnavalsvlaggen van Horst aan de Maas aan een vergelijkend onderzoek heb onderworpen. Qua vormgeving en kleurgebruik en -combinaties is het namelijk huilen met de pet op met de Horster carnavalsvlaggen. Waardoor uiteindelijk de vlagwappergemaksfactor doorslaggevend is geworden. Met andere woorden: welke Horster carnavalsvlag wappert het mooist?

Eerst de tien vlaggen die buiten de top 5 zijn gevallen (klik op de pijl om het filmpje te starten):

En dan nu … tatatatatatata … de top 5 van carnavalsvlaggen in Horst aan de Maas, dus in de eerste plaats beoordeeld op hun wappergemak (klik op de pijl om het filmpje te starten):

Intermezzo – Station Grubbenvorst

‘Het station dat iedereen wil’, las ik laatst ergens op internet. Het ging over station Grubbenvorst, een station dat er niet is, maar er dus volgens ‘iedereen’ wel moet komen. Is dat wel zo? Wil ‘iedereen’ een station in Grubbenvorst? Zelf weet ik eigenlijk helemaal niet zo zeker of ik station Grubbenvorst wel wil. Zo vraag ik me af of bezoekers en werknemers van de bedrijven op Greenport Venlo en van de Brightlands Campus niet beter af zijn met een pendelbusdienst vanaf station Blerick en/of Venlo. En wegen die paar minuten tijdwinst die treinende Grubbenvorstenaren boeken als hun dorp over een station beschikt, op tegen de miljoeneninvesteringen? En hoe duurzaam (daar is het woord weer) is de aanleg van een nieuw station en alles wat daarbij vooral infrastructureel komt kijken?

Ik wil best aannemen dat iedereen in Grubbenvorst een station wil. Waarschijnlijk wil in Tienray of in Griendtsveen ook iedereen een station. Maar is het vermoeden dat iedereen het wil reden genoeg om het dan ook maar te doen? En ruilen al die zo hartstochtelijke willers van nu straks daadwerkelijk hun behaaglijke auto in voor de overvolle en vaak vertraagde trein?

Grubbenvorst heeft in elk geval de lokale politiek mee. Die kijkt wel uit om de Parel aan de Maas na het Nieuw Gemengd Bedrijf, de Centrale Verwerkingsinstallatie Raaieinde en nog zo wat dingen opnieuw tegen de haren in te strijken. Soms zou je de lokale politiek wat minder opportunisme en wat meer visie toewensen.

N.B. Dit stukje verscheen eerder deze week in licht gewijzigde vorm in ViaHorstaandeMaas (klik hier)

Intermezzo – De Twee Heiden

Nog ruim anderhalve maand en de gemeenteraadsverkiezingen zijn weer in het land. Je merkt het nog niet aan alles, wel al aan veel. Politieke partijen en hun vertegenwoordigers manifesteren zich bijvoorbeeld met de dag nadrukkelijker op de sociale media. De eerste ludieke acties hebben alweer plaatsgevonden (klik hier en hier). Ongetwijfeld zal het ook niet lang meer duren of het straatbeeld wordt opgefleurd door verkiezingsborden. En geheid dat markten en andere evenementen de komende weken niet verschoond zullen blijven van canvassende politici.

Dat de verkiezingen in aantocht zijn, merk je ook aan de opkomst van de twee heiden. Inderdaad: leefbaarheid en duurzaamheid. Sinds jaar en dag de twee favoriete kooswoordjes van politici. Van links tot rechts, welteverstaan. Want ze mogen elkaar de koppen inslaan over veel en van alles, over één ding zijn de dames en heren het eens: zonder leefbaarheid en duurzaamheid is dit land, is de gemeente Horst aan de Maas reddeloos verloren.

Nooit lees je dat de leefbaarheid of de duurzaamheid worden beschuldigd, overgeslagen of uitgelachen. Niemand is tegenstander van de twee heiden, de twee heiden hebben louter voorstanders. De twee heiden, en dan vooral duurzaamheid, zijn dan ook betrekkelijk holle, betekenisloze begrippen. Wat het des te gemakkelijker maakt er aanhanger van te zijn. Maar vraag om een definitie van duurzaamheid en je krijgt minstens tien verschillende antwoorden. Wat het des te gemakkelijker maakt om precies dat antwoord eruit te pikken dat in jouw kraam van pas komt.

Buiten verkiezingstijd zijn de twee heiden veel minder populair. Want buiten verkiezingstijd komt het aan op keuzes maken en prioriteiten stellen. Dán moeten de twee heiden concurreren met begrippen als ondernemersklimaat, werkgelegenheid en agro-economie. Dán delven leefbaarheid en duurzaamheid doorgaans het onderspit. Dán krijgen de omwonenden van Ashorst slechts verdomde weinig steun in hun strijd tegen de aantasting van de leefbaarheid en duurzaamheid in hun woonomgeving. Dán is de komst van een gigantische mestverwerker aan de Horsterweg in Grubbenvorst ineens een uitgemaakte zaak, ook al worden de leefbaarheid en duurzaamheid er ernstig door ondermijnd. Dán blijkt pas hoe serieus de twee heiden in de politieke werkelijkheid van alledag worden genomen.

N.B. Dit stukje verscheen eerder in beknoptere vorm in ViaHorstaandeMaas.

Intermezzo – Shuffleboard

Of ik misschien zin had in een roadtripje naar Antwerpen? Om pucks op te halen. ‘Pucks? Ben je belazerd? Ik ga echt niet naar Antwerpen om drugs op te halen!’ Haha, hoe kwam ik daar nou toch weer bij? Pucks waren echt geen geestverruimende pilletjes hoor, nee, pucks waren zware metalen schijven, te vergelijken met ijshockeypucks. ‘Oh, nou oké dan.’

En zo ging ik op zondag 19 november van het afgelopen jaar op roadtrip naar Antwerpen. Met Micky Verhaeg, de maker van het palletkunstwerk op WaaRomney (klik hier). Het werd een supervette dag, die me nog lang bij zal blijven. Hoogtepunten: de uitkijktoren in Esbeek (waar ik Micky maar ternauwernood van een abseil-poging kon weerhouden),

de opgezettedierenwinkel in de binnenstad van Antwerpen (waar Micky likkebaardend rondliep en ik voor het eerst besefte dat opgezette dieren ook kunst kunnen zijn),

de haven van Antwerpen (waar we ons op een ijzig koude kade meer dan een uur lang vergaapten aan de bedrijvigheid en diep onder de indruk raakten van de enorme dimensies van alles wat ons omgaf)

en spooky Doel (waar de toch zo onverschrokken Micky zich zo mogelijk nog minder op z’n gemak voelde dan ik).

En oh ja, in Melsele haalden we acht pucks op. Daar was het tenslotte allemaal om begonnen. Micky – een bouwer, een bedenker, een techneut – was namelijk bezig met de bouw van een Shuffleboard, een 4,2 meter lange en 92 centimeter brede tafel waarop je een van oorsprong Amerikaans spel kunt spelen dat, simpel gezegd, het midden houdt tussen sjoelen en curling. Een spel dat je speelt met, in Nederland nauwelijks verkrijgbare, pucks.

Terug in Horst zag ik Micky enkele dagen later aan het werk aan het loeizware (meer dan driehonderd kilo) en geheel door hemzelf ontworpen Shuffleboard. Toen, en in de weken daarna,  was hij nog bezig met de finetuning. Want als Micky iets doet, doet ie het ook goed.

Maar op een gegeven moment nodigde hij me dan toch uit om eens een potje te komen spelen. In de tussentijd had hij zich het spel eigen gemaakt, waardoor hij me uiteraard glansrijk inmaakte. Al had ik volgens hem best talent. Want complimenteus is Micky óók.

En nu, na de absolute finishing touch, staat het Shuffleboard tijdelijk in café Cambrinus. Waar iedereen tot nader bericht op vrijdagavond gratis en voor niets een potje kan komen shufflen. En zich erover kan komen verwonderen hoe iemand zó’n professioneel ogend en zó’n tot in de kleinste details kloppend Shuffleboard heeft weten te bouwen.

Wie weet wordt Cambrinus wel het begin van een triomftocht van het Shuffleboard van Micky. Hoe het ook zij: ik prijs me gelukkig dat ik getuige ben geweest van een deel van het ontstaansproces.