Intermezzo – Kinderpardon

‘Daar gaan wij niet over.’ Het was weer het oude liedje afgelopen dinsdag tijdens de gemeenteraadsvergadering. Aan de orde was een motie (klik hier) van D66+GroenLinks, PvdA en SP over het kinderpardon. Daarin riepen genoemde partijen het college van burgemeester en wethouders op bij de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid te pleiten voor een oplossing voor een groep van vierhonderd in Nederland gewortelde kinderen voor wie uitzetting uit Nederland dreigt. Bovendien zou het college de staatssecretaris moeten verzoeken op korte termijn een nieuw terugkeerbeleid te ontwikkelen met soepelere en kortere procedures.

‘Daar gaan wij niet over’, riepen CDA (‘Gewoon samen doen’), Essentie en VVD (’Gewoon. Doen’), samen een raadsmeerderheid, in koor. En dus werd de motie verworpen.  

‘Daar gaan wij niet over.’ Flagrante onzin! Natuurlijk gaan ‘wij’ daar wel over! Ik zou daar allerlei argumenten voor kunnen bedenken. Maar ik speel in dit geval graag leentjebuur bij PvdA-fractievoorzitter Roy Bouten. Die hield een vlammend, emotioneel betoog vóór de motie en veegde en passant de vloer aan met het ‘Daar-gaan-wij-niet-over’-gelul. U zou het moeten terugluisteren (klik hier en ga naar 1.50.23 minuten), maar omdat u dat toch niet doet, heb ik het grotendeels voor u uitgeschreven (iets dat Roy Bouten zelf niet heeft gedaan, zo maakte hij me bij navraag duidelijk):

‘Ik hoor anderen het hier hebben over “terugkeren” en “thuisland”. Maar er zitten kinderen bij die nog nooit in dat land zijn geweest. Je kunt niet terug naar een plek waar je nooit bent geweest! Dat is taalkundig niet mogelijk, dat is praktisch niet mogelijk, dat is menselijk niet mogelijk. Een land waar je nog nooit bent geweest, waarvan je de taal niet spreekt, waar je niemand kent, is géén thuisland.’

‘Met het CDA hebben we over dit soort moties in 2012 ook al pittige discussies gehad [klik hier]. Er gaan nu mensen tegen deze motie stemmen, die destijds, toen het om Mauro ging – die in Venray woonde, óók niet in Horst aan de Maas – een motie hebben ingediend en nu tegen zijn. Ik vind dit teleurstellend. Teleurstellend als politicus, teleurstellend als mens.’

‘Mevrouw Wijnhoven [CDA], u zegt terecht: procedures moeten beter, soepeler, sneller. Die oproep kan niet krachtig genoeg zijn. Want uiteindelijk gaan wij er wel over. Want uiteindelijk zijn het misschien de klasgenootjes van kinderen die hier op onze basisscholen zitten. Misschien moet de burgemeester straks bij een uitzetting met die klasgenootjes gaan praten. Uiteindelijk is het onze samenleving die de dupe is van een systeem dat niet werkt. En het systeem wérkt niet!’ 

‘Laten we nou eens gewoon ophouden met de drogreden dat wij hier niet over gaan. Wij hebben wel een verantwoordelijkheid, namelijk een verantwoordelijkheid voor de inwoners van Horst aan de Maas. Het zijn ónze mensen waar het om gaat, het zijn ónze kinderen waar het om gaat. Ik vind echt dat we nu massaal die oproep moeten doen: kom nou eens met een goede procedure zodat mensen snel duidelijkheid hebben! Als je niet een systeem kunt bedenken dat mensen binnen twee, drie jaar duidelijkheid geeft, dan moet je daarvan de consequenties dragen.’

En zo is het. Driewerf hulde!