Intermezzo – Dorpsverbinder

Hallo Horst aan de Maas berichtte dit weekend dat Meterik een dorpsverbinder krijgt (klik hier). Helaas liet het wakkere weekblad na de naam van de goede man te onthullen. Maar goed dat Horst-sweet-Horst er nog is om de steekjes die anderen laten vallen op te rapen! Een exclusief interview met de Meterikse dorpsverbinder, die om te beginnen zichzelf voorstelt.

Met wie hebben we de eer?

‘Ik ben Ritchie Speules, 33 jaar en afkomstig uit Doornspijk.’  

Waarom wordt iemand uitgerekend in Meterik dorpsverbinder?

‘Omdat daar een grote uitdaging ligt. Meterik wordt van oudsher gekenmerkt door een grote verbindingsangst. Die moet verdwijnen. Waar die verbindingsangst vandaan komt? Zou best te maken kunnen hebben met de geur van de verbindingkit. Sommige gemeenschappen zijn daar allergisch voor. Wat me verder tijdens het kennismakingsrondje is opgevallen, is dat de verbindingsdeuren hier zo’n snerpend geluid maken. Daar kan ook een oorzaak liggen. Duidelijk is in elk geval dat het verbindingspijpje in Meterik al veel te lang verstopt zit.’

Hoe denkt u die verbindingsangst aan te gaan pakken?

‘Ik wil creatief gebruik gaan maken van de voorhanden zijnde verbindingstechnieken. Vooral wat betreft verbindingen gebaseerd op krachtopsluiting kan Meterik nog forse stappen zetten. Qua zwaluwstaartverbindingen kan het er voorlopig wel mee door, is mijn indruk. De busverbindingen zijn dan weer ondermaats.’

Heeft u nog verdere plannen?

‘De aanleg van verbindingshoekjes heeft prioriteit. Verder komen er op korte termijn verbindingsklemmen. Al moet je continu alert zijn op verbindingsstress. Als die eenmaal toeslaat, kun je geheid de verbindingstroepen laten aanrukken. Daarom wil ik in de zomermaanden ook een verbindingsstop invoeren. De verbindingsboog kan niet altijd gespannen zijn.’

Hoe lang blijft u in Meterik?

‘Ik heb een contract getekend voor twee jaar, maar dat is gelukkig niet verbindend.’

Dank voor dit gesprek!

‘Graag gedaan. Overigens ben ik van mening dat het altijd zo proactieve gemeentebestuur van Horst aan de Maas zich als de wiedeweerga en met inzet van al zijn vermogens moet verbinden om te bewerkstelligen dat mensen die vaak worden aangeduid als “asielzoekers”, “gelukszoekers”, “migranten” of “vluchtelingen”, in deze fraaie gemeente worden gehuisvest. Een grotere verbindingsstimulans is er niet.’