‘Het lijkt me leuk als niet ik, maar jíj de route bepaalt.’ Shit. Het was nu
juist zo heerlijk om verlost te zijn van die loden last telkens zelf een route
te moeten verzinnen. Zal ik even de autoritaire leider gaan uithangen? Zit niet
zo in me. Bovendien moet ik m’n zegeningen tellen: als de allereerste 40-minner
zich meldt om met me te gaan wandelen, is nederigheid gepast. Dus bel ik
donderdagmorgen om tien uur op de Meterikseweg aan bij Lotte Spreeuwenberg.
Lotte (30) is filosoof, is geboren in Melderslo, heeft gestudeerd en gewoond in
onder meer Tilburg en woont sinds kort in Horst. We kennen elkaar.
Ik heb bepaald dat de route voert langs alle plaatsen waar ik heb gewoond, in
chronologische volgorde – dat mijn complete woongeschiedenis zich afspeelt in
Horst is in dit geval wel een voordeel. Maar goed, over mijn woonverleden misschien
een andere keer meer. Vanaf nu ligt de nadruk op Lotte en ons gesprek. Dat
gaat, zoals altijd, vooral over politiek en allerlei maatschappelijke
vraagstukken. Inderdaad, er bestaan mensen die daar uren aan een stuk over
kunnen lullen – wij behoren tot die zeldzame soort. In een groter gezelschap
wordt het er met zulke gespreksonderwerpen doorgaans niet gezelliger op, maar
nu we toch met z’n tweeën zijn en er niemand is om vermoeid te zuchten of ‘gaap
gaap’ te roepen, nemen we het er ook maar van. De details zullen we u besparen.
Regelmatig terugkerend gespreksthema tijdens de wandeling: in hoeverre wil je
bereid zijn je levensgeluk op te offeren aan je strijd voor een betere wereld?
Sylvana Simons, voor wie we allebei groot respect hebben, zien we bijvoorbeeld
als iemand die welbewust haar persoonlijk welzijn opzij schuift in haar streven
haar idealen te realiseren. Zó ver is Lotte niet bereid te gaan, al knaagt dat
wel. Omdat voor jezelf kiezen, ook al is het maar voor een beetje, voor Lotte voelt
als een concessie.
Als we om het Dendron College heen wandelen blijkt warempel dat we ondanks het grote
leeftijdsverschil dezelfde gymleraar hebben gehad, Lotte op het Dendron, ik op
het Boschveldcollege in Venray. Nog een overeenkomst: we hadden allebei de pest
aan deze man. Nog een overeenkomst: we hadden allebei een gruwelijke hekel aan
gymnastiek. Geen overeenkomst: Lotte wilde nog wel eens spijbelen, ik, brave
borst, niet. Geen overeenkomst: ik vond school verschrikkelijk, Lotte denkt
ondanks die gymleraar met veel plezier terug aan het Dendron. Ze heeft er veel
vrienden en bekenden aan overgehouden. En die vormen een van de redenen voor
haar terugkeer naar Horst aan de Maas. Dat die terugkeer de ontwikkeling van
haar carrière misschien in de weg zit, deert haar niet echt: ze krijgt er
gezelligheid, humor en niet te vergeten het Horster dialect voor terug.
Als we weer terug zijn op de Meterikseweg blijkt dat we 9,24 kilometer
hebben afgelegd, een recordafstand voor deze serie. Dat samenvatten in een paar
honderd woorden is ondoenlijk. Ik pik er nog één puntje uit: twee jaar geleden
schreef Lotte een artikel over haar beide grootmoeders. Dat heeft haar inzicht
gegeven, haar doen beseffen hoe goed het is om te weten waar je wortels liggen
en hoezeer die persoonlijke geschiedenis en de omgeving waarin die zich heeft
afgespeeld, bepalen wie je bent. Onbegrijpelijk dat hiervoor in het onderwijs
niet meer aandacht is, vinden we allebei.
Dit was aflevering 6 van Wandelgang
, een serie wandelingen in de
kerstvakantie met Horst-sweet-Horst. Klik hier voor een toelichting op deze
reeks. Wil je ook een keer meewandelen met Horst-sweet-Horst? Dan ben je te
laat: helemaal volgeboekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten