Intermezzo – Geldmaat

Opstand der horden in Lottum: de lokale Geldmaat is verwijderd. Van de ene dag op de andere. Het waarom is op het moment van schrijven vooralsnog een raadsel, volgens lokale media ook voor Geldmaat zelf. Ongeloof, verontwaardiging, terneergeslagenheid en woede alom in het Rozendorp. ‘Alles moet tegenwoordig digitaal, waar moet het toch naartoe?’, tekende Hallo Horst aan de Maas op uit de mond van een inwoner. ‘Alles is gebeurd zonder enige vorm van communicatie’, hoorde Nu Horst aan de Maas van een omwonende.

Op Facebook werd zoals te doen gebruikelijk grover geschut van stal gehaald. Een representatieve selectie van de reacties op het nieuws: ‘Het is een grote schande’, ‘Dan heb je toch echt een plank voor de kop’, ‘Belachelijk gewoon’, ‘Weer een achterbakse actie om de mensen van het contant geld af te krijgen’, ‘Werkelijk schandalig, alle voorzieningen worden gewoon overal weggehaald’. Zoals eveneens te doen gebruikelijk kreeg ook onze arme gemeente Horst aan de Maas her en der weer wat vegen uit de pan.

Voor zover mij bekend doken nergens juichkreten op bij het bekend worden van het nieuws van de verdwijning van de Lottumse Geldmaat. Ook van spontane vreugdevuren, dansende mensen in de straten en dankgebeden heb ik niets vernomen. Zelfs van enige opluchting lijkt geen sprake te zijn. Toch een beetje vreemd allemaal. Zelf prijs ik me uitermate gelukkig inwoner te zijn van een Geldmaatloos dorp. Zo’n viesgele horizonvervuiler, die daar symbool staat te wezen voor de smakeloosheid van het grootkapitaal, laat je toch niet je fraaie dorpsgezicht verpesten? En wat dacht u van dat logo? Dat met z’n boogje onder de twee (op o’s lijkende) a’s van ‘Geldmaat’ ongetwijfeld een smiley moet suggereren. Zo ongeveer het lulligste aller logo’s – waar zijn de tijden van het Rijkspostspaarbanklogo gebleven? En wees eens heel eerlijk: heeft u de Geldmaat nooit vervloekt omdat dat kloteding voor de zoveelste keer buiten werking was? En heeft u zich nooit afgevraagd of dat briefje met het opschrift ‘Defect’ ooit nog van uw Geldmaat zou verdwijnen? En heeft u nooit luidkeels staan vloeken toen bleek dat ook de tweede en de derde Geldmaat in uw nabije omgeving dienst weigerden? Lang verhaal kort: Lottum zou zich gezegend en vereerd moeten voelen nu het is verlost van z’n olijke gele vriendje.

Bovenstaande schreef ik allemaal op maandagavond voor mijn column in Via Horst-Venray. Net voor de deadline van dat stukje verschenen op Facebook berichten dat de Geldmaat in Lottum weer in oude glorie zou worden hersteld. Iemand schreef zelfs: ‘Hij hangt er weer, maar hij is “buiten gebruik”.’ Gisteren zelf maar eens poolshoogte gaan nemen. En inderdaad: hij hing weer.

En inderdaad: hij was buiten gebruik.

Of beter: tijdelijk buiten gebruik. Vandaag schijnt ie weer in gebruik te zijn. De horden kunnen opgelucht ademhalen.

Horst in oude ansichten (5) – Zegersstraat

De Zegersstraat. Begin jaren zeventig even gewoond, in de Canadese woningen. Maar een ansichtkaartwaardige straat? Die treurwilg was inderdaad beeldbepalend. Alleen: treurwilgen zonder water in hun onmiddellijke nabijheid zijn als Laurel zonder Hardy, als De Koel zonder VVV, als C zonder A: een beetje treurig. De BLO paste niet op de kaart. In de verte lonkt kruidenier Grubben. Daarvoor, nog in volle glorie, het onovertroffen pand Geurts, van de onovertroffen Lei Martens.

Ansichtkaartachterkant dan. ‘Aan de soos van de Imanuelkerk, Heeswijkplein, Den Haag. Lieve allemaal. Ben lekker in Limburg. Vermaak me best. Groetjes aan bestuur en leden, van mevrouw van W. Af en toe zon.’ Afgestempeld 10 juli 1979. Stempel daarnaast: ‘Postcode. Oh ja!’

Vermaakt ze zich echt best? Nee, ze probeert zich manmoedig staande te houden. Zonder echtgenoot. Drie maanden geleden plotseling gestorven. Haar hondstrouwe steun en toeverlaat. Haar alles. Hoe moet ze ooit haar draai nog terugvinden? De kinderen? Niet tot last zijn, hebben hun eigen zorgen. Limburg? Hadden ze haar aangeraden op de soos. ‘Zal je je best vermaken.’ Af en toe zon. Leugentje om bestwil. De regen valt met bakken uit de hemel en het wordt maar niet droog. Treurwilg. Zonder water in haar onmiddellijke nabijheid.

Intermezzo – Peelkabouters

Er was eens een burgemeester van Horst die een sprookje schreef. Het sprookje ging over kabouters in de Peel. En over paddenstoelen. En over een Peelmanneke dat kabouter Wijsneus heette. En over iedereen die nog lang en gelukkig leefde.

Er was ook eens een kunstenaar. Die heette Nicolas van Ronckenstein. Nicolas van Ronckenstein maakte zeventien bronzen beelden die het sprookje van kabouter Wijsneus tot leven brachten. De beelden van Nicolas van Ronckenstein leidden enkele jaren een zwervend bestaan in het centrum van Horst.

Uiteindelijk vonden ze een vaste woon- en verblijfplaats voor het Patronaat. Daar leefden ze lang en gelukkig. En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het sprookje vakkundig uit. Die olifant heette Gemeente Horst aan de Maas. Gemeente Horst aan de Maas deelde op een vrijdagochtend in januari mee dat een klimaatboom in het centrum van Horst zou worden geplant. En dat die klimaatboom precies op de plek van de zeventien beelden van Nicolas van Ronckenstein zou komen te staan.

Gemeente Horst aan de Maas schreef:

‘Samen met belanghebbenden hebben we gekeken hoe we De Peelkabouters zoveel mogelijk kunnen behouden en tegelijkertijd het plein een kwaliteitsimpuls kunnen geven. Het sprookje blijft en de Peelkabouters blijven staan, maar zij mogen voortaan koel en droog onder de klimaatboom staan.’

Uit de bijgevoegde artist’s impression (zoals op alle artist’s impressions schijnt ook op deze artist’s impression heel verneukeratief de zon) kon je opmaken dat Gemeente Horst aan de Maas de hoofdrolspeler in het sprookje, kabouter Wijsneus, had verbannen naar een oord in Verweggistan.

Inmiddels is de klimaatboom geplant. Van kabouter Wijsneus inderdaad geen spoor meer te bekennen. Evenmin van de zes paddenstoelen met daaromheen jonge padjes. Waarmee ook de geluksboodschap die de zeventien beelden samen bevatten, teniet is gedaan.

Of je de beeldengroep nu mooi of lelijk, goed of slecht vindt, doet niet ter zake. Waar het om gaat is dat Gemeente Horst aan de Maas welbewust, samen met belanghebbenden, een kunstwerk heeft geamputeerd. Dat getuigt van geen enkel respect voor de kunstenaar.

Wie zijn eigenlijk die belanghebbenden waarover Gemeente Horst aan de Maas het heeft? Ik zou denken vooral kinderen (voor wie het sprookje en de beelden in de eerste plaats zijn bedoeld), de inwoners van Horst en de schepper van het kunstwerk. Waren zij daadwerkelijk bij de besluitvorming betrokken? Of zou dat  een fabeltje zijn?

Top 5 – Intrigerende boodschappen op de verwijderde Westsingel-JOP

Nauwelijks een week geleden door de gemeente verwijderd en toch mis ik ‘m nu al: de jongerenontmoetingsplek (JOP) aan de Westsingel in Horst. Toegegeven, een héél frequent bezoeker was ik niet, maar met tussenpozen mocht ik er graag vertoeven. Niet zozeer om te chillen, wel om te zien of de wanden van de JOP nog waren voorzien van nieuwe intrigerende taaluitingen.

Geloof me: misschien wel het beste argument voor behoud van de JOP was de kwaliteit en diepgang van een aantal van de in de loop der jaren aangebrachte intrigerende boodschappen. Daarbij dient meteen gezegd dat je bereid moest zijn teksten van een wat lager allooi voor lief te nemen. Denk daarbij aan zinnetjes in het genre van ‘Ow nee, piemel is te klein’, ‘Truusje Spetter kwak zaad connie komen’, ‘K stuur nudes als je vraagt’ en ‘Pijp me voor geld’. Ook mededelingen als ‘Geef mijn aansteker terug’ of ‘Save the whales’ waren niet meteen om steil van achterover te slaan. Aanzienlijk boeiender was al ‘Hoi, ga met mij trouwen en dan krijgen we kids en die gaan Peuk, Boom en Ranchelina heten’.

Verreweg het fijnst waren de opschriften waarvan je je afvraagt wat de jongeren er toch in godsnaam mee bedoeld kunnen hebben. Codetaal of geheime boodschappen vermoedelijk. In elk geval opschriften die uitnodigden tot eindeloos mijmeren, speculeren en fantaseren.

Komt ie, de exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van intrigerende boodschappen op de verwijderde Westsingel-JOP:

5.

Is de enige bestaansreden van een tafelkleed niet altijd geweest dat het ideaal is om er de legpuzzel veilig onder op te bergen?

4.

‘Paas’ is straattaal voor ‘geven’ (‘Paas die cash!’). ‘LV’ zou kunnen staan voor ‘Louis Vuitton’. Blijft over ‘tip’. En het aanbrengen van een verband tussen deze drie woorden.

3.

Zou zomaar de naam kunnen zijn van een vette drum'n-bass-artiest. De houten leuningen van de monumentale trap in de voormalige Weisterbeekschool waren voorzien van ijzeren knopjes. Die moesten voorkomen dat durfals zich naar beneden lieten glijden.

2.

Heerlijk woord dat je vandaag de dag te weinig hoort. In en om de JOP was regelmatig trammelant als je de berichten moet geloven. Zou het verwijderen van de JOP leiden tot het verdwijnen van de trammelant? Of eerder tot verplaatsing van de trammelant? Antwoord laat zich raden. Trammelant is trouwens een verbastering van het Franse woord ‘trémulant’. Trammelant in trammenland.  

1.

Het woord ‘zult’, en dan vooral zijn betekenis, beneemt mij elke lust tot interpretatie van deze hoogst intrigerende boodschap. Zegt u het maar.

Intermezzo – Avondwandeling

19.37 uur – avondwandeling. Avondwandelingen zijn leuk. Avondwandelingen met een doel, opdracht of thema zijn leuker. Deze avondwandeling heeft vooralsnog geen doel, opdracht of thema. Niet forceren, het komt of het komt niet, maakt ook niet uit, avondwandelingen zijn immers sowieso leuk.

20.00 uur – ik sta bij de kruising Noordsingel – Venrayseweg te wachten tot het stoplicht groen wordt. Tegenover voormalig café Aquarius. Heette dat ook niet ooit De Kar? Nee. Wel iets in die geest. De Koets? Wacht. Is ‘Horster panden waarin ooit een café was gevestigd’ geen geschikt thema voor deze avondwandeling? Jazeker wel! Nummer 1:

20.01 uur – De Griëze moet nummer 2 worden bedenk ik me. Op naar de Venloseweg! Honderd meter verder draai ik me al om: eerst Cambrinus even meepikken. Hoe kon ik Cambrinus nu vergeten?

20.06 uur – Cambrinus. [Mislukte foto, zie ik bij thuiskomst, maar wtf]

20.07 uur – terug naar de Noordsingel, andermaal op naar De Griëze. Wacht. Ik kan De Vlègel natuurlijk ook nog even meepikken en dan van daar via De Meent doorsteken naar de Doolgaardstraat en mijn weg richting De Griëze vervolgen.

20.17 uur – De Vlègel.

20.18 uur – wacht. Nu ik toch in de Loevestraat ben, kan ik natuurlijk net zo goed ook even De Buun meepikken en daar via de Harrie Driessenstraat doorsteken naar de Doolgaardstraat en mijn weg naar De Griëze vervolgen.

20.19 uur – De Buun.

20.20 uur – wacht. Ik kan natuurlijk net zo goed doorlopen naar het Sint-Lambertusplein om daar Kling mee te pikken. En dan gewoon via de Hoofdstraat en de Venloseweg naar De Griëze. Wat was het eigenlijk voor dwaas idee om per se via de Doolgaardstraat te willen lopen?

20.21 uur – Kling.

20.22 uur – ik heb nu vijf Horster panden gehad waarin ooit een café was gevestigd. Onderweg naar De Griëze bedenk ik me dat de opdracht voor deze avondwandeling wordt: ‘Tien Horster panden waarin ooit een café was gevestigd’ – meer dan tien foto’s kan ik op Insta immers niet kwijt.

20.32 uur – De Griëze. Mislukte foto. Denk ik. Nieuwe. Die lukt wel. Vind ik. [Bij thuiskomst blijkt de mislukte foto toch gelukter dan de gelukte]

20.35 uur – van De Griëze terug richting Horster centrum bedenk ik me wat de resterende vier Horster panden waarin ooit een café was gevestigd moeten worden.

20.42 uur – ik passeer Domino’s en hoor de ene jongen tegen de andere zeggen: ‘Mijn gevoel zei ook tegen mij van “Ga die gewoon zoeken, man!”’

20.46 uur – Wilhelminaplein. De Schitspool. Meest hermetische van alle Horster cafés. Kwam daar überhaupt wel eens ooit iemand?

20.47 uur – voor Scapino hoor ik een jongen tegen een groepje jongens en meisjes zeggen: ‘Ik heb nog nooit een boete gehad.’ Opdracht voor een volgende avondwandeling kan misschien zijn ‘Tien toevallig opgevangen quotes’.

20.49 uur – via Albert Heijn naar de Herstraat. Qual der Wahl hier. Ik kies voor Van der Sterren.

20.58 uur – Van der Sterren. Lichte twijfel of dit wel het juiste pand is. Slechte foto.

20.59 uur – hoezo lichte twijfel? Natuurlijk was dat Van der Sterren!

21.01 uur – Schoolstraat. Babouche. Al ben ik eerder geneigd dit Bar ’t Keteltje te noemen. In geen van beide ooit geweest als ik het wel heb.

21.08 uur – op de Meterikseweg hoor ik het ene voorbijfietsende jongetje tegen het andere voorbijfietsende jongetje zeggen: ‘Tijn, je bent dromig!’

21.11 uur – Roëze Grád! Nummer 10! Missie volbracht!

21.28 uur – thuis, na 9,67 kilometer. Snel stukje schrijven.

Horst in oude ansichten (4) – De Oude Lind

Knerpend grind. Met de achteloze nonchalance van de welgestelde parkeert de plaatselijke notabele z’n grijsgroene slee onder de majestueuze oude linde. Bewonderende blikken van de terrasbezoekers op hun stoeltjes met zittingen van gevlochten plastic draad die diepe sporen achterlaat op de achterkant van bovenbenen en kont. Als hij de deur achter zich dicht heeft gedaan, wordt het binnen stil. Buiten vertonen de eerste wolken zich aan de hemel.

De Oude Lind. Hotel, café, restaurant. Maar vooral uitspanning. Sinds mensenheugenis. Voor al uw feesten en partijen. Koffietafels. Recepties. Bruiloften. Etentjes. Vergaderingen. Boekpresentaties. Kegelbaan niet te vergeten. Pleisterplaats van vertegenwoordigers. ‘Een uitsmijter ham graag, met drie eieren. En een koffie. Kan ik hier misschien ergens telefoneren?’

De hoogtijdagen waren begin jaren zeventig, toen ik er voor het eerst kwam, vermoedelijk al voorbij. Veel leven heb ik er in elk geval nooit in kunnen ontdekken. Te weinig ziel, te veel zoals-het-hoort. Middelmaat als hoogste streven. Stiltes, doorbroken door gefluister achter de hand. Met elke nieuwe exploitant leek het een beetje minder te worden. Toen het woord uitspanning werd bijgezet in het curiositeitenkabinet was het ook gedaan met De Oude Lind. Ingehaald door de tijd. Voorgoed gevallen in het gat tussen chique en hip.

Intermezzo – Spoedig

‘Spoedig’ betekent volgens Van Dale ‘met voortvarendheid geschiedend’, ‘binnen korte tijd’, ‘binnenkort’, ‘aanstonds’. Over de herkomst van het begrip zegt mijn grote vriend ChatGPT: ‘Het woord “spoedig” komt van het Middelnederlandse woord “spodede”, wat “haast” of “ijver” betekent. De oorsprong van het woord gaat terug tot het Oudhoogduitse woord “spuot”, dat ook “snelheid” betekent. Uiteindelijk is het afgeleid van het Proto-Indo-Europese woord “speud-“, wat verwijst naar snelheid of haast.’ Of dat klopt? In elk geval interessant. In het digitale WikiWoordenboek lees ik dat de oudst bekende vermelding van ‘spoedig’ in het Nederlands uit 1637 dateert.

Ik vind ‘spoedig’ geen bijzonder mooi, maar ook geen bijzonder lelijk woord. ‘Binnenkort’ en ‘aanstonds’ zijn mooier. ‘Spoedig’ is een beetje kleurloos, het lijkt geen woord te zijn geworden uit roeping, maar uit noodzaak.

Waar mijn belangstelling voor het begrip ‘spoedig’ uit voortkomt? Uit het feit dat ik de afgelopen weken aanzienlijk vaker dan normaal met het woord in aanraking ben gekomen. Die confrontatie vindt telkens plaats op dezelfde plek: bij de enige kaartautomaat die station Horst-Sevenum rijk is. Op het beeldscherm van die automaat trof ik zowel op 2 als op 5 als op 17 als op 21 als op 22 januari tot mijn grote ongenoegen telkens de volgende tekst aan: ‘Deze automaat is buiten werking. Het probleem is bekend en wordt spoedig opgelost.’

Dit doet het sterke vermoeden rijzen dat deze automaat al minimaal drie weken buiten werking is. Dit doet tevens de vraag rijzen hoe spoedig 'spoedig' eigenlijk is. Mijn grote vriend: ‘Het exacte tijdsbestek dat wordt geïmpliceerd door “spoedig” kan variëren afhankelijk van de situatie, de context en de verwachtingen van de spreker en de luisteraar.’ Mijn grote vriend voegt daaraan toe dat ‘spoedig’ in formele mededelingen of aankondigingen (waaronder we de tekst op het beeldscherm van de kaartautomaat ook mogen scharen dunkt me) soms wordt gebruikt ‘als een beleefde manier om aan te geven dat iets binnenkort zal gebeuren, maar het kan variëren van enkele dagen tot enkele weken’. Enkele weken? Onder ‘binnen korte tijd’ en ‘met voortvarendheid geschiedend’ versta ik iets anders.  

Maar het kan altijd nog een graadje erger. Openbaring, het laatste Bijbelboek, bevat een citaat van de bijna tweeduizend jaar geleden gestorven Jezus over zijn terugkomst op aarde: ‘Zie, ik kom spoedig.’ Zo bezien kan de beloofde spoedige oplossing van het probleem met de kaartautomaat ook nog wel enkele millennia op zich laten wachten.

(Dit stukje verscheen in iets andere vorm vandaag ook in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Woo-verzoek (5)

Op 4 april vorig jaar vroeg ik de gemeente Horst aan de Maas in het kader van de Wet open overheid (Woo) om mij inzage te geven in de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Greenport BV. Over wat er daarna gebeurde publiceerde ik op 3 januari hier een stukje. Kort samengevat: de gemeente besloot op 6 juni de gevraagde notulen niet aan mij te verstrekken. Daarop diende ik op 9 juli een bezwaarschrift in tegen dit besluit. Dit werd op 19 september behandeld in een hoorzitting van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten. Het enige dat ik daarna nog van de gemeente hoorde was dat ze, tegen alle wettelijke bepalingen in, meer tijd nodig had voor een besluit.

Ruim een week na de publicatie van mijn stukje werd de stilte ineens doorbroken. Gevolg van mijn stukje? Wie weet. Hoe dan ook kreeg ik op 11 januari een telefoontje van de gemeente. En een dag later een e-mail. Met daarin het op 13 november gedateerde advies van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten aan het gemeentebestuur. Uit dat advies:

‘Na bestudering van de informatie waar door bezwaarmaker om is verzocht, komt de commissie tot de conclusie dat het college ten onrechte besloten heeft om de gevraagde informatie niet openbaar te maken. (…) De notulen worden niet aangemerkt als vertrouwelijk aan de overheid meegedeelde bedrijfs- of fabricagegegevens. (…) Het bezwaar is gegrond.’

Bloemetjes buitengezet omdat ik dan eindelijk inzage kreeg in de gevraagde notulen? Vlag uit? Champagnefles ontkurkt? Op tafel staan dansen? Niets van dat alles. Wel met beide benen op de grond gezet: het advies van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten is niet meer dan een advies aan het gemeentebestuur. Dat moet vervolgens een besluit nemen, waarbij het het advies kan negeren. Dat besluit of ik de gevraagde notulen wel of niet mag inzien laat nu alweer tien weken op zich wachten. En het kan ook nog wel even duren voordat het komt, aldus de gemeente:

‘Aangezien de Wet open overheid ons verplicht om in dit geval elke aandeelhouder en het ontwikkelbedrijf in de gelegenheid te stellen om daarover hun zienswijzen te geven en vervolgens een bestuurlijk besluit moet worden genomen over de te nemen beslissing op uw bezwaarschrift, voorzien wij bij nader inzien (en in tegenstelling tot wat is aangegeven in de e-mail van 29 november jl.) dat het niet lukt om dit in januari af te ronden. Wij hopen en streven ernaar om u in februari de beslissing op bezwaarschrift toe te zenden. Wij zullen u van dit proces op de hoogte houden.’

‘Hopen en streven.’ Klinkt anders dan ‘We zullen ons stinkende best doen’. Of ‘Onderste steen boven’. Toch vertrouw ik erop dat het gemeentebestuur het advies van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten opvolgt. En besluit mij inzage te verstrekken in de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Greenport BV. Om die uit juristen bestaande commissie niet te schofferen. Maar ook om te laten zien dat het geen praatje voor de vaak was wat verantwoordelijk wethouder Eric Beurskens (Essentie) afgelopen dinsdag tijdens de raadsavond zei (klik hier en ga naar 3.09.21 uur) toen het ging om Grondexploitatiemaatschappij Californië (onderdeel van Greenport Venlo): ‘We streven in deze situatie naar volledige transparantie.’

Intermezzo – Carnavalsetalage

Drie weken voor het begin van De Drie Dolle dagen heeft de Horst-sweet-Horst vakjury weer zijn jaarlijkse rondje door Horst aan de Maas gemaakt om de winnaar te bepalen van de Horst-sweet-Horst-prijs voor de fraaist gedecoreerde carnavalsetalage van de gemeente. Na rijp beraad heeft de jury unaniem besloten de prijs voor het 333e achtereenvolgende jaar toe te kennen aan De Greef Stoffen. De welgemeende felicitaties van de voltallige Horst-sweet-Horst-redactie gaan uit naar directie en personeel van de textielwinkel aan de Meterikseweg in Horst.

Horst in oude ansichten (3) – Loevestraat

Jaren zestig. Vijfde week van de eindeloze grote vakantie. Wie zich al de luxe van een vakantie elders kan permitteren, komt doorgaans niet verder dan de Schatberg. Valkenburg en de Ardennen vallen soms ook nog net binnen het bereik. Alleen niet voor bewoners van de Kortestraat. Zij dienen hun vakantiegevoel vooral te puren uit hun Franse balkons. Vleugje Méditerranée dat naar binnen waait. Kinderen? Die moeten zichzelf maar zien te vermaken. Voetballen, spelletjes doen, beursje trekken, schupe. Vooral schupe. Maar in de vijfde week van de grote vakantie heeft de landerigheid het definitief gewonnen. Nergens geen zin meer in. Zelfs niet in schupe. Verveling, bij god niet weten wat te doen. Uiteindelijk zijn ze maar met z’n drieën op de stoep gaan zitten. Voor een keer heeft zelfs de in de verte lonkende Moelbaerenbos hen niet kunnen verleiden. Dan doorbreekt een auto de lethargie. Vader! Z’n zoon zwaait naar hem. Z’n twee vriendjes blijven onaangedaan zitten, de ene in kleermakerszit, de andere heeft z’n linkerbeen onder z’n rechter gemanoeuvreerd. Hun aandacht richt zich niet op hun vriendje en diens in gedachten verzonken vader, maar op iets of iemand aan de overzijde van de Loevestraat, bij de voormalige melkfabriek. De fotograaf?

Horst in oude ansichten (2) – Gebr. Van Doornelaan

Frisheid. Rust. Ruimtelijkheid. Strakke vormgeving, geen overbodige franje. Een idylle in zwartwit. Of zie ik het te gekleurd? Misplaatste nostalgie van een kind van de Norbertuswijk?

‘Gebr. Van Doornelaan.’ Inderdaad. Maar minstens zoveel Schutroedeplein. Zielloos plein, toen al. Bestrating in de trant van een parkeerplaats. Terwijl het geen parkeerplaats was. Mooie betonnen bloembakken, in een wat curieuze opstelling.  

Op de achtergrond de BLO in aanbouw.

Het braakliggend terrein rechts zou later plaatsmaken voor zielloze garageboxen en nog ziellozer woningen. Fungeerde dat braakliggend terrein niet tijdelijk als trapveldje? Twijfel. Stond op dat braakliggend terrein niet tijdelijk een frietkot? Minder grote twijfel. Uiterst rechts de een jaar of tien geleden helaas gesloopte maisonnettes. Lag daarnaast geen trapveldje? Nauwelijks twijfel.

Glansrijke winnaar van de strijd om de hoogste antenne is de antenne van, beredeneerd gokje, Van Stratum, pal naast de tweede lantaarnpaal van links. Strakker dan strak, die twee middelste lantaarnpalen. Pronkstukken van de wijk.

Twee jongetjes in korte broek op het helderwitte trottoir. Ze staren naar een vrouw met kinderwagen die flaneert over het Van Doornelaan-asfalt. Tafereel dat aanzienlijk aan allure zou hebben gewonnen zonder die twee geparkeerde auto’s. Een winkelboulevard had het moeten worden, de Van Doornelaan. Het bleef bij tekentafelwerkelijkheid.  

Intermezzo – Woo-verzoek (4)

 

2023 was voor mij ook het jaar van mijn eerste Woo-verzoek aan de gemeente Horst aan de Maas. En ook het jaar van mijn tweede Woo-verzoek aan de gemeente Horst aan de Maas. Niet geheel uitgesloten dat ik er ooit een boek over ga schrijven. Voor nu een beknopt feitenrelaas. (Voor de goede orde: een Woo-verzoek is een vraag om openbaarmaking van informatie die zich bij de overheid bevindt. Dit is geregeld in de Wet open overheid (Woo).)

4 april: ik dien een Woo-verzoek in bij de gemeente Horst aan de Maas waarin ik vraag om alle notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Greenport BV plus alle besluiten van het gemeentebestuur betreffende Californië BV.

24 april: bericht van de gemeente dat het niet lukt om binnen de wettelijke beslistermijn van vier weken een besluit te nemen over mijn verzoek. De gemeente verlengt de beslistermijn conform de wet met twee weken, tot 16 mei.

11 mei: bericht van de gemeente: ‘Het lukt ons helaas niet om uiterlijk op voornoemde datum een besluit te nemen op uw verzoek. Daarvoor bieden wij u onze excuses aan! Wij doen ons best om uiterlijk aan het einde van deze maand een besluit op uw verzoek te nemen.’ En verder: ‘Met betrekking tot de gevraagde verslagen/notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Greenport BV merk ik op dat die niet aan u zullen worden verstrekt.’

31 mei: nog altijd geen besluit.

6 juni: bericht van de gemeente dat ze heeft besloten mij de besluiten van het gemeentebestuur betreffende Californië BV te verstrekken. En verder: ‘De gevraagde verslagen van de aandeelhoudersvergaderingen van Ontwikkelbedrijf Greenport Venlo B.V. zijn weliswaar in ons bezit, maar worden niet aan u verstrekt.’

9 juli: ik dien een bezwaarschrift in tegen het niet verstrekken van de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Greenport BV.

15 augustus: uitnodiging van de gemeente voor een hoorzitting van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten op 19 september.

19 september: hoorzitting waarin de gemeente en ik onze standpunten toelichten. De onafhankelijke commissie zal vervolgens een advies geven aan het gemeentebestuur over de afhandeling van het bezwaarschrift. ‘U ontvangt deze beslissing, samen met het advies van de commissie, uiterlijk 10 oktober 2023. Als deze termijn niet haalbaar is mag deze met 6 weken worden verdaagd. Mocht dit het geval zijn dan stellen wij u tijdig hiervan op de hoogte.’  

10 oktober: nog altijd geen beslissing.

12 oktober: ik ontvang een 9 oktober gedateerde brief van het gemeentebestuur. ‘Omdat de behandeling van uw bezwaarschrift meer tijd vergt dan aanvankelijk gedacht werd, lukt het ons niet om vóór 10 oktober 2023 een besluit te nemen. Wij maken daarom van de mogelijkheid gebruik die artikel 7:10 Algemene wet bestuursrecht biedt, om het nemen van de beslissing op uw bezwaarschrift met 6 weken uit te stellen tot 21 november 2023.’

21 november: nog altijd geen beslissing.

26 november: ik mail naar de gemeente over het uitblijven van een beslissing. ‘Tot mijn grote teleurstelling werd de termijn van 10 oktober niet gehaald. Tot mijn grote ergernis is blijkbaar ook de termijn van 21 november niet gehaald. Tot mijn grote woede heeft u mij daarvan niet in kennis gesteld.’

29 november: mail van de gemeente. ‘Wij willen onze excuses aanbieden voor het feit dat het ons niet is gelukt om tijdig, dat wil zeggen uiterlijk 21 november 2023, een beslissing op uw bezwaarschrift te laten nemen. Wij begrijpen uw teleurstelling dat u hierover niet tijdig bent geïnformeerd. Op 13 november jl. ontvingen wij het advies van de bezwarencommissie. Wij moeten ook met de andere aandeelhouders bespreken hoe om te gaan met de vertrouwelijkheid van de verslagen. Dit overleg zal pas op 13 december plaatsvinden. Dit betekent dat ons college naar verwachting in de loop van januari een beslissing op uw bezwaarschrift zal nemen. Mocht dat bij nader inzien onverhoopt niet lukken, dan zullen wij u daarover berichten.’

29 november: ik dien een nieuw Woo-verzoek in bij de gemeente Horst aan de Maas: ‘Ik vraag hierbij om inzage in alle documenten, (gespreks)verslagen, mails, whatsappberichten en andere correspondentie aanwezig ten gemeentehuize inzake het Woo-verzoek van W.J. Moorman dd 4-4-2023.’

29 november: bericht van de gemeente: ‘Uw Woo-verzoek hebben wij op 29 november 2023 ontvangen. U krijgt binnen 4 weken een reactie van de gemeente.’

30 november: ik mail de gemeente over de op 29 november van haar ontvangen mail. ‘Mijn communicatie met de gemeente Horst aan de Maas over mijn Woo-verzoek van 4 april kenmerkt zich door een aaneenschakeling van onzorgvuldigheden van de zijde van de gemeente. Daarvoor worden dan in sommige gevallen excuses aangeboden. Vervolgens gaat men dan weer over tot de orde van de dag. Uw excuses zou ik pas als oprecht ervaren als u had laten blijken dat die excuses zich ook vertalen in daden. Bijvoorbeeld door gewoon uitvoering te geven aan het advies van de bezwaarcommissie. Of door mij, in afwachting van het besluit van het college en ter compensatie van het overschrijden van de wettelijke beslistermijn door de gemeente, alvast het advies van de bezwarencommissie toe te zenden. In plaats daarvan laat u mij weer minimaal twee maanden lijdzaam afwachten.’

27 december: de vier weken waarbinnen de gemeente zou reageren op mijn Woo-verzoek van 29 november zijn verstreken zonder dat ik een reactie heb ontvangen.

3 januari: ook ruim 25 weken na het indienen van mijn bezwaarschrift en zes weken na de overschrijding van de wettelijke beslistermijn over mijn bezwaarschrift heeft de gemeente nog altijd geen besluit genomen over mijn bezwaarschrift. Ook een week na het verstrijken van de wettelijke reactietermijn op mijn Woo-verzoek van 29 november heb ik nog altijd geen reactie ontvangen. Op mijn mail van 30 november heb ik evenmin een reactie ontvangen.

Tussenconclusie: Something is rotten in the State of Denmark.

N.B. Klik hier, hier en hier voor eerdere Horst-sweet-Horst-stukjes over mijn eerste Woo-verzoek.

Horst in oude ansichten (1) – Lts, Gebroeders van Doornelaan

Gezegend de tijden waarin een modernistisch schoolgebouw nog onderwerp van een ansichtkaart kon zijn. Het werd geopend op 23 mei 1964. Destijds misschien wel het langste gebouw van Horst?

Weinig herinneringen aan, ben er, met uitzondering van de aanpalende gymzaal, nooit binnen geweest.

Markant afscheidingsmuurtje tussen trottoir en gazon. Een tot voetballen uitnodigend gazon. Toch werd bij mijn weten nauwelijks gehoor gegeven aan die uitnodiging. Vanwege het wakend oog van schooldirecteur Flapper – gezegend de tijden waarin schooldirecteuren nog voornaamloos door het leven gingen – die pal tegenover gazon en school woonde?

De lts was voor mij vooral Achter de lts.
‘Vanmiddag voetballen?’
‘Ja!’
‘Waar?’
‘Achter de lts.’

Voetbalkleren aan, bal onder bagagedrager, fiets op, lts rechts laten liggen, onverharde weg op tussen Van Doornelaan en hockeyvelden. En daar lag Achter de lts dan. Grasveld ter grootte van misschien wel twee voetbalvelden, aan de ene lengtezijde geflankeerd door de hockeyvelden, aan de andere door een rij hoge populieren, strak in het gelid. Vrij egaal veld. Partijtjes, alleen maar partijtjes. Tot de vijf. Of tien. Geen doelen, in elk geval lange tijd niet. Jassen en andere kledingstukken fungeerden als paal, aan een lat deden we niet. Met als onvermijdelijk gevolg ongemeen felle hij-zat-wel/niet-discussies.

Intermezzo – Waterfiets

Woensdag 6 december 2023, 16.03 uur, Leopold Haffmansstraat te Horst:

Intermezzo – Politiek voeren

‘We willen geen politiek voeren maar gaan voor een goed en mooi Horst aan de Maas.’

Drie keer raden van wie deze uitspraak is. Nee, niet van het Centrummanagement Horst, en nee, ook niet van de opvolger van het VVV, en nee, al helemaal niet van Landschap Horst aan de Maas. Van wie dan wel? Van – geloof het of niet – een politicus! En wel John Jenniskens, fractievoorzitter van het CDA in de gemeenteraad van Horst aan de Maas.

John bezigde zijn gedenkwaardige woorden vorige week in een ingezonden bijdrage in Hallo Horst aan de Maas. Daarin ging hij in op de vraag of de landelijke verkiezingsuitslag ook gevolgen heeft voor de lokale politiek. Nauwelijks meent John: ‘Als lokaal CDA Horst aan de Maas staan we veel dichter bij onze inwoners en ondernemers. We staan met de poten in de klei en wat we lokaal regelen, raakt ook direct onszelf.’ Om vervolgens af te sluiten met: ‘Het in gesprek gaan met de inwoners en de ondernemers en het samen met andere fracties nog beter en mooier maken van Horst aan de Maas is en blijft ons doel. We willen geen politiek voeren maar gaan voor een goed en mooi Horst aan de Maas, niet voor ons maar Vur Oow!’

Een politicus die geen politiek wil voeren? Politiek voeren is juist het wezenskenmerk van een politicus. Zoals opereren het wezenskenmerk is van een chirurg, voetballen het wezenskenmerk van een voetballer en chaufferen het wezenskenmerk van een chauffeur.

Horst aan de Maas nog beter en mooier maken is een nobel streven. De enige manier waarop je dat als politicus kunt realiseren is politiek voeren (‘politiek bedrijven’ lijkt me trouwens een betere term). Iedereen wil namelijk een nog beter en mooier Horst aan de Maas. De pest is alleen dat iedereen andere opvattingen heeft over hoe dat nog betere en nog mooiere Horst aan de Maas eruit zou moeten zien. Meer of minder windmolens? Meer of minder statushouders? Meer of minder parkeerplaatsen? Meer of minder kunst en cultuur? Meer of minder ruimte voor al dan niet agrarische bedrijvigheid?

Politiek bedrijven is keuzes maken, prioriteiten stellen, onderhandelingen voeren, coalities smeden, concessies doen zonder je rug al te zeer te buigen. Of je dat nu leuk vindt of niet. Juist het CDA is bij uitstek een partij die zich altijd uiterst bedreven heeft getoond in het voeren van politiek (in Horst aan de Maas zelfs onlangs nog toen het ging over windmolens). Of je dat nu leuk vond of niet. Een politicus die geen politiek wil voeren, heeft niets te zoeken in de politiek, hij bevuilt zijn eigen nest.

(Dit stukje verscheen vandaag in iets andere vorm ook in Via Horst-Venray)