Hoe lang zou het er al zijn? Weken? Maanden? Jaren? Maanden sowieso: voor weken is het al te diep uitgesleten. Bovendien duidt de kromming ter hoogte van de laag overhangende tak erop dat het moet zijn ontstaan in een periode dat er nog bladeren aan de bomen zaten. Toonbeeld van bladerdakongemakontwijkingsgedrag.
M’n enthousiasme daarover uitte ik niet alleen op deze plaats maar tevens in een e-mail aan de winkeleigenaar. Die bedankte mij op zijn beurt voor het compliment. Verder deelde hij mee dat hij zelf regelmatig korte verhaaltjes schrijft en dat hij, nadat hij mijn blog ‘eens had bekeken’, tot het besluit was gekomen er zelf ook een te maken. Hij liet er bepaald geen gras over groeien: al diezelfde dag (1 februari) was www.zeverzak.blogspot.com in de lucht. Intussen staan er vijf stukjes op, over uiteenlopende onderwerpen als oma’s snoeptrommel, de verpakkingsterreur, liefde voor auto’s en kauwgumresten op trottoirs (‘stoepplakkers’). Bijzonder lezenswaardig!
En zo maakt Horst-sweet-Horst school. Al is het uiteraard ook weer niet de bedoeling dat ZeverZak Horst-sweet-Horst overvleugelt. Wel goed, maar niet gek.
Verder. Weer een neusdruppel. Bij nummer 51 doet de pen het nog steeds niet. Wat een lelijkheid trouwens. Neusdruppel. Zou de Schoolstraat de lelijkste straat van Horst zijn? 
Foto maken van straatnaambordje. Batterij leeg. Neusdruppel. Wonder boven wonder heb ik gedacht aan reservebatterijen. Handschoenen uit. Neusdruppel. Nieuwe batterijen. Maïskolven boven de voordeur op nummer 35. Foto van maken? Durf ik niet. Bang om te worden betrapt. Noteren dan maar. Pen doet het nog altijd niet. Neusdruppel. Wat een lelijke voortuintjes hier zeg. En dan al die rolluiken. En geparkeerde auto’s. Neusdruppel. Waarom ben ik in vredesnaam juist vandaag aan deze exercitie begonnen? Schone zakdoek. Niet opgeven, gewoon doorgaan. Einde van de straat komt in zicht. Neusdruppel. Je zult hier maar wonen, in deze afzichtelijke straat. 
Verkeersdrempel. Bladkorf. Rolluik. Neusdruppel. Vreemd dat je zo’n hekel kunt krijgen aan een straat. Lelijk voortuintje. Nog een lelijk voortuintje. Neusdruppel. Het lelijkste voortuintje van allemaal. Rolluik. Totaal deprimerend casino. Neusdruppel. Einde Schoolstraat. Hè, hè, dat hebben we gehad. Oversteken. Veemarkt. Tweedehands boekenwinkel TerugBlik. 
Neusdruppel. En dan ineens hangt daar in de etalage dit (klik op de afbeelding voor een vergroting):
Literatuur met een grote L of niet, deze, door De Peel in brand van Rowwen Hèze geïnspireerde tekst deed me op slag alle ellende en ergernissen van de voorgaande drie kwartier vergeten. 
In een serie over Schoolstraten in Nederland portretteerde Frans van Schoonderwalt in De Volkskrant van 13 januari 2001 de Horster Schoolstraat (klik op de afbeelding voor een vergroting):
De afgelopen tien jaar heeft in die Schoolstraat geen oorlog gewoed, heeft er geen aardbeving plaatsgevonden en is ze ook van ander natuurgeweld verschoond gebleven. En toch, toch is de Schoolstraat van januari 2011 een heel andere Schoolstraat dan de Schoolstraat van januari 2001. 
Geruisloos verdwenen in de afgelopen tien jaar tuin-, dier- en steencentrum Severens op nummer 49, het stenen paartje onder een doorzichtige paraplu in de tuin van nummer 53, het stenen paartje onder een stenen paraplu in de voortuin van nummer 30, het uit de grond groeiende stuk verroest ijzer op nummer 43 (toen en nu bewoond door Thijs Houwen), de in het gelid staande rijen kerstbomen tegenover het tuincentrum, het weiland ter hoogte van nummer 53.
De Triangel op nummer 5 en het Tapijthuis op nummer 7 maakten plaats voor respectievelijk Straten Assurantiën BV en Galerie Judy Straten (‘Indien gesloten: svp pakketten voor Schoolstraat 7 afleveren bij Schoolstraat 5’). Nummer 11 vroeg in 2001 de gasten van rockcafé Babouche om hun fietsen zoveel mogelijk aan de overkant te zetten, ‘dit in verband met de beschadiging van de muur’. Vandaag de dag verzoekt nummer 11 deemoedig: ‘Gelieve geen fietsen te plaatsen a.u.b.’ 
De bewoner van nummer 3 omschreef Van Schoonderwalt in 2001 als ‘de trouwste man van Horst’. Voor zijn raam hingen drie glas-in-loodpaneeltjes. ‘Het eerste is voor 40 jaar lid van RKSV Wittenhorst, het tweede voor lid van verdienste van de Kon. Harmonie Horst. Het derde kan ik niet thuisbrengen: Hiltho 1970.’ Nu zijn de glas-in-loodpaneeltjes weg, de rolluiken nagenoeg altijd dicht en is Jan van Heijster – want hij was die ‘trouwste man van Horst’ – ook alweer bijna tien jaar dood (maar niet vergeten, alleen al omdat hij nog altijd ongeëvenaard is in het met smaak naar binnen werken van een mok koffie met sloten melk én een paar flinke klodders slagroom). 
De Westsingel bestond in 2001 alleen nog maar op de tekentafel. Nu doorklieft hij de Schoolstraat precies op de plaats waar de bebouwde kom ophoudt. Van Schoonderwalt noteerde dat de straat vanaf hier ‘de natuur opzoekt’. De bebouwing wordt inderdaad iets minder dicht. Rijtjeshuizen maken plaats voor boerderettes en nep-landhuizen. Een enkel perceel is nog onbebouwd. Maar natuur? Daarvoor kun je anno 2011 echt niet meer in de Schoolstraat terecht. Voor champignonkwekerijen evenmin (terwijl Van Schoonderwalt nog stuitte op ‘de ene kwekerij na de andere’). Maar dan weer wel voor acupunctuur, homeopathie en APS-pijntherapie op nummer 59 en visagie in BeautySalon Sybilla op nummer 50. Eveneens nieuw – of althans toentertijd niet opgemerkt door Van Schoonderwalt – zijn de twee maïskolven boven de voordeur van nummer 35. Vruchtbaarheidssymbolen?
Bladkorven dan (nu drie). Waren die er in 2001 al? En verkeersplateaus (nu eveneens drie)? Van Schoonderwalt rept er in elk geval met geen woord over. In tegenstelling tot de gaskastjes. De exemplaren in de tuinen van de nummers 51 en 53 zijn nog steeds alive and kicking. Gebleven in de tuin van nummer 53 zijn ook de kruik waaruit water in een vijver vloeit en de twee stenen ganzen. De ganzen hebben in de voorbije tien jaar zelfs een rood strikje om hun nek gekregen – het lijkt ten minste onwaarschijnlijk dat juist die rode strikjes de scherpe observator Van Schoonderwalt zouden zijn ontgaan.
Ten slotte het hek van de Weisterbeekschool – de school op nummer 8 waaraan de straat haar naam ontleent. Aan dat hek klampten zich destijds drie uitgezaagde figuren vast: een meisje in tuinbroek en twee voetballende jongens. Geweken is de speelse onschuld van toen, gekomen de kilte van een verboden toegangbordje.
Verboden toegang? Tot een school? Is het al te cynisch om te concluderen dat in dit ene bordje het verschil tussen januari 2001 en januari 2011 besloten ligt? The times they are a-changin’. Inderdaad.
