Intermezzo – Voormalige vuilstortplaatsen (3) | Heesbeemden

Soms is het ook wel eens fijn om bevrijd van al te veel kennis en onderzoek over iets te kunnen schrijven. Dat is bijvoorbeeld het geval met de voormalige vuilstortplaats in Kronenberg, in de Heesbeemden. JP heeft me ooit verteld dat hier een voormalige vuilnisbelt ligt en, betrouwbaar als JP doorgaans is, heb ik dat voor waar aangenomen.

Ik ben hier eind februari. Een week eerder ben ik door m’n rug gegaan. Lopen over een vlakke ondergrond gaat prima, maar elke oneffenheid in het oppervlak is goed voor een pijnscheut in m’n rug. Voor één keer hopen op gebaande paden. Uitbundige zonneschijn, fris windje. Een tussen twee paaltjes gespannen ketting moet de doorgang versperren. Aan de ketting bungelt aan twee ijzerdraadjes een prachtig verweerd bordje, ongetwijfeld ooit de toegang voor onbevoegden verbiedend.

De ketting vormt geen noemenswaardige barrière, ook niet voor de rug. Na honderd meter de restanten van een hek en dan buigt het gebaande, door hoge bomen geflankeerde pad ineens naar links af.

Een beklimming van Caubergiaanse proporties volgt. Aan het einde van de beklimming, als het gebaande pad weer naar rechts is afgebogen, ineens een hoogvlakte met een prairieachtig aanzien – America is niet ver weg.

Rechts enkele bijenkasten, links lonkt in de verte, hoog oprijzend boven de prairie, een jachthut. Een gevelde boom verspert het gebaande pad. Kruip door sluip door. Pijnscheut op pijnscheut. Voorbij de gevelde boom eindigt het gebaande pad. Het maakt plaats voor bedjes van gebroken rietstengels. Hippen van het ene oneffen bedje naar het andere oneffen bedje. Pijnscheut op pijnscheut. Omkeren, met die jachthut in greifbarer Nähe? Geen denken aan. Ontberingen lijden, de held uithangen, met een jachthut als beloning.

Het uitzicht hierboven leidt tot het inzicht dat het best hoog moet zijn hier. Metertje of vijftien? Atypisch om in een omgeving waar zo ongeveer alles bordwaardig wordt bevonden hier op de top geen houten bordje aan te treffen met daarop een hoogtevermelding van de Monte Corona. Maar goed, hippend van oneffen bedje naar oneffen bedje, pijnscheuten trotserend, afdalend over het gebaande pad en ook de ketting met het verweerde bordje overwinnend, bereik ik weer mijn verlossende fiets. Mission completed.

P.S. Vanwege lichte twijfel of het inderdaad de Heesbeemden heet, achteraf toch maar even gegoogled. Wikipedia: ‘De Heesbeemden omvat tevens De Blakt en De Haagens. De Blakt was tot in de jaren zeventig van de twintigste eeuw een vuilstortplaats. Waar de stortplaats was ligt nu een heuvel in het gebied.’

Intermezzo – Kijk Niet Weg

Sandwichborden: zo zie je ze nergens en zo struikel je erover. Denk aan de periode van de voorlichtingsdagen van scholen. Denk vooral ook aan verkiezingstijd. Probeer dan maar eens een lantaarnpaal te vinden die de dans om de kiezer heeft weten te ontspringen. Dezer dagen zijn het weer heel andere sandwichborden die het Horster straatbeeld vervuilen: de Kijk Niet Weg-borden.

Wat is Kijk Niet Weg? Kijk Niet Weg is een campagne die Noord-Limburgse burgers ertoe wil aanzetten verdachte situaties te melden. Ik heb vier bezwaren tegen de Kijk Niet Weg-campagne. Ik behandel ze in oplopende mate van bezwaarlijkheid.

In de eerste plaats vind ik de vormgeving niet geslaagd. ‘Kwestie van smaak’, zou je kunnen zeggen. Inderdaad. Maar de vormgeving is in dit geval ondergeschikt aan de boodschap. Knappe jongen of meisje die die boodschap onmiddellijk herkent. De overdaad aan tekst in verschillende afmetingen en kleuren, gevoegd bij een illustratie die een heel verhaal moet vertellen, maken de borden tot een warrig geheel.

Die onoverzichtelijkheid, dat niet duidelijk zijn wat de boodschap is, brengen me bij mijn tweede bezwaar: de borden ondermijnen de verkeersveiligheid. Dat doen alle borden, maar deze in het bijzonder. Omdat de passant die inderdaad niet wegkijkt langere tijd nodig heeft om de borden te kunnen doorgronden en daardoor minder oog heeft voor de weg.

Derde bezwaar: de stereotyperingen, de stempeltjes die worden geplakt. Bij een tekening van een jongen met een hoodie: ‘Alwéér die louche figuren bij de buren?’ Mensen met hoodies zijn toch niet per definitie louche figuren? Bij een tekening van een busje dat wordt uitgeladen: ‘Wéér dat busje dat ’s avonds laat wordt uitgeladen?’ Weet je dan echt niet hoezeer pakketbezorgers vandaag de dag worden afgeknepen? Bij een tekening van twee jongens bij een grote auto: ‘Hoe betalen ze zo’n dikke bak zonder baan?’ Hoe ben je er dan zo zeker van dat ze geen baan hebben? Alsof er tegenwoordig niet massa’s mensen zijn die thuis werken.

 Mijn laatste en wezenlijkste bezwaar is dat de borden en de hele Kijk Niet Weg-campagne de verklikcultuur bevorderen. En klikken bevordert het onderling wantrouwen. En ondermijnt het vertrouwen dat mensen in elkaar hebben. En een samenleving zonder vertrouwen is een onleefbare samenleving. Kijk inderdaad niet weg, maar gebruik wel gewoon je gezond verstand en laat je niet gek maken door een volstrekt overbodige campagne.

(Dit stukje verscheen op 29 juni van het vorig jaar in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Grensgang (5)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vijfde en laatste etappe (klik hier, hier, hier en hier voor de eerste vier etappes).

Voor de verandering nog maar eens wat verbodsbordjes negerend betreed ik gebiedsontwikkeling Ooijen-Wanssum. Een oude Maasarm wordt hier gedeeltelijk gereactiveerd om toekomstige Maasoverstromingen tegen te gaan. Oogt aantrekkelijk. En gloedjenieuw. De ruigheid komt vanzelf, even geduld nog.

Bij de Natuurschoonweg buigt de grens weer af richting Meerlo. Gelukkig maar. Natuurschoonweg! Quelle horreur! Geen denken aan dat ik die zou betreden. Het aloude adagium ‘Show, don’t tell’ was blijkbaar niet besteed aan de lokale straatnaambedenkers. Origineel is ie ook al niet: Nietap – zoek maar eens op waar dat ligt – is eveneens in het bezit van een Natuurschoonweg. Wat allemaal niet wegneemt dat het hier wonderschoon is.

Weer door een klaphek. Op deze wandeling heb ik geleidelijk een klaphekangst ontwikkeld. Klaphekken zijn telkens de voorbode van onheil. Ook nu weer. Het pad wordt geflankeerd door een geul. Schotse hooglanders staan tot aan hun middel in het water.

Machtig beeld, ik waan me in een exotisch land, ergens nabij de evenaar. Dat staande en liggende runderen mijn pad blokkeren kan ik minder waarderen. Kruip-door-sluip-door tussen de Schotse hooglanders is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Omdraaien maar weer en een omweg van minstens een half uur gaans voor lief nemen. De beloning volgt al snel: een geur zo heerlijk zoet dat ik ‘m in een doosje zou willen doen.

Na de passage van de Blitterswijckseweg (Horst aan de Maas) / Ooijenseweg (Venray) loopt de grens door ondoordringbaar struikgewas. Via een smal, bochtig pad bereik ik haar weer bij de Elsholterweg (Horst aan de Maas) / Busweiderweg (Venray).

Alleen een weiland en een maïsveld scheiden me nu nog van de eindstreep: de Maas. Het weiland laat zich eenvoudig bedwingen, ondanks opnieuw een verbodsbordje en ondanks prikkeldraad. Het maïsveld moet wel het langste aaneengesloten maïsveld van het westelijk halfrond en verre omstreken zijn.

Nergens valt een gaatje te bekennen. Al een heel eind richting Ooijen zie ik plotseling toch een greppel door de maïs lopen. Meevaller. Slalommend tussen brandnetels en ander taai ongerief bereik ik dan toch de Maas.

Missie volbracht. Of ik me precies op de grens bevind? Geen idee. Schijt aan de grens.

(Dit stukje verscheen gisteren in iets andere vorm in Via Horst aan de Maas-Venray)

Intermezzo – Grensgang (4)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vierde etappe (klik hier, hier en hier voor de eerdere etappes).

Verder langs de Lollebeek in het grensgebied tussen Castenray, Oirlo en Tienray. De beek blijft meanderen. En bekoren. Wel problematisch om de grens hier te blijven volgen: ze loopt door het water van De Diepeling. ‘Zwemmen verboden’, lees ik overal. Hoewel ik me op deze wandeling niets gelegen laat liggen aan verbodsbordjes, besluit ik in dit uitzonderlijke geval toch maar te gehoorzamen. Vooral omdat ik niet van zwemmen houd. Om De Diepeling heenlopen dus, nadat ik eerst nog de Lollebeek heb zien opgaan in de ook al meanderende Molenbeek. ‘Een bij uitstek geschikte plek voor land art’, zei iemand hier laatst over (klik hier). Waar ik het alleen maar mee eens kan zijn.

Heerlijk weer, prachtige wolkenluchten, Simon & Garfunkel uit m’n oortjes. De eerste etappe met muziek. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Absoluut wandelgenotbevorderend. Zelfs het gebagger door akkers en een bijkans ondoordringbare houtwal kan mijn humeur niet verpesten. Ik bereik de Limietweg. Weer wat anders dan Grensweg. Op het Vosseven, ik bevind me nu zo ongeveer op de grens tussen Meerlo en Wanssum, kruist vlakbij een ree mijn pad. Doodgemoedereerd loopt het een maïsveld in.

Alles zit dit keer mee. Zelfs geen grote grazers. Op een bankje bij de Sint-Goarkapel las ik een eet- en drinkpauze in. Veel idyllischer kan het niet meer worden. Niet overdrijven nu, dus de zoetgevooisdheid van Simon & Garfunkel maakt plaats voor de niets en niemand ontziende geluidsgolven van Noisia. Domweg gelukkig langs de Molenbeek. Voor even dan, want de grens gaat hier dwars door de Molenbeek, terwijl een overbrugging ontbreekt. Zwemmen is nog steeds geen optie, omlopen dus maar weer. Met behulp van Noisia onderdruk ik de voorzichtig opwellende negativiteit.

Na de hereniging met de grens op het Moleneind (Horst aan de Maas)/Helling (Venray) stuit ik opnieuw op een onneembare barrière. Ditmaal heeft het de gedaante van een hekwerk. Ook hiervoor blijkt Noisia een probaat medicijn. Bij een hondentrainingsveld weer allerlei waarschuwings- en verbodsbordjes. Volkomen overbodig en totaal zinloos, maar er zijn ongetwijfeld knagende gewetens die erdoor gesust worden. Toch niet helemáál zinloos en overbodig dan?

(Dit stukje verscheen gisteren in Via Horst aan de Maas-Venray) 

Klein mysterie 606 – Einde ruiterpad

Alweer een e-mail ontvangen van een anonieme afzender:

Beste Horst-Sweet-Horst, Omdat u al vele ‘kleine mysteries’ onder de aandacht heeft gebracht en al dan niet opgelost heb ik er nog een voor u. Ga je namelijk de Kasteelse Bossen/Moelbaerenbos in dan zie je ze, de borden met betekenis: “einde ruiterpad”. Alleen heb ik, ook na lang zoeken, nergens kunnen ontdekken waar dit/deze ruiterpad(en) dan wel beginnen! Kunt u dit mysterie oplossen?

Jammer dat de afzenders van zulke e-mails vaak hun naam er niet bij (durven?) vermelden. Angst om hun naam terug te vinden in een stukje hoeven ze in elk geval niet te hebben: iedereen die me iets schrijft of zegt waar ik wat mee wil, vraag ik altijd keurig of ik zijn of haar naam erbij mag publiceren. Zo nee, dan respecteer ik dat en wordt het ‘X’ of ‘iemand die anoniem wenst te blijven’. Maar dit ganz nebenbei bemerkt.

Wat me in de e-mail van deze anonymus aanspreekt, is dat ‘Kasteelse Bossen/Moelbaerenbos’. Géén ‘Kasteelpark Ter Horst’ dus, en zo ziet Horst-sweet-Horst het graag. Maar ook dit ganz nebenbei bemerkt.

Nu zur Sache. Uiteraard ben ik eerst ter plekke geweest om me ervan te vergewissen dat er geen borden te vinden zijn die het begin van een ruiterpad aanduiden. En inderdaad heeft de e-mailschrijver gelijk: ook ik heb nergens een bord ‘Ruiterpad’ kunnen ontdekken. Daarop ontwikkelde ik de theorie dat overal waar geen bord ‘Einde ruiterpad’ staat, paardrijden dan wel zal zijn toegestaan.

Totdat ik enkele dagen later via Melderslo door de bossen richting Swolgen fietste. Daar trof ik bij de Meerlosebaan dit bord aan:

‘Verboden voor ruiters.’ Nieuwe theorie: overal waar in de Kasteelse Bossen het bord ‘Einde ruiterpad’ staat, hoort eigenlijk het bord ‘Verboden voor ruiters’ te staan. Verkeerde borden op de verkeerde plaats dus.

Totdat ik weer enkele dagen later een internetonderzoekje aan de zaak waagde. ‘Verboden voor ruiters’ blijkt helemaal geen officieel verkeersbord te zijn! Nu is mijn nieuwste theorie dat de gemeente Horst aan de Maas om duidelijk te maken dat ruiters niet welkom zijn, in de Kasteelse Bossen heeft gekozen voor officiële borden die slechts de helft van de lading dekken en aan de Meerlosebaan voor een officieus bord dat de hele lading dekt. Misschien moet iemand een brief met een pleidooi voor het tot officieel bord verheffen van het officieuze bord aan de minister richten. Zelf kan ik daar niet aan denken met het echec van het niet-met-de-klep-slaan-bord nog vers in het geheugen (klik hier). 

(Ganz ganz nebenbei bemerkt: zou het mogelijk zijn ruiter en paard op een nog lelijker wijze te verbeelden dan op beide borden gebeurt?)

Intermezzo – Niet met de klep slaan (2)

Ongetwijfeld teleurstellende mededeling voor Wieneke Verdellen: ze kan fluiten naar een baantje als Rijksverkeersbordenontwerper! Dat zit zo: onlangs stuurde ik minister Schultz van Haegen-Maas Geesteranus (Infrastructuur en Milieu) een brief (klik hier) met een pleidooi voor meer verkeersborden met pictogrammen. Daarbij vroeg ik speciale aandacht voor een bord met een niet-met-de-klep-slaan-pictogram.

En passant stelde ik daarbij voor Wieneke Verdellen tot Rijksverkeersbordenontwerper aan te stellen. Met haar twee schetsontwerpen van niet-met-de-klep-slaan-borden had zij immers overduidelijk blijk gegeven van haar capaciteiten op dit terrein.

Deze week ontving ik een reactie, eveneens per brief (klik erop om ’m te vergroten):

Ik zal er niet omheen draaien: zwaar teleurstellend wat de manager Beleidsgroep Verkeersveiligheid hier allemaal te berde brengt. Drs. M.N.E.J.G. Philippens gaat er bijvoorbeeld voetstoots vanuit dat de mededeling ‘niet met de klep slaan’ uitsluitend is bedoeld om overbodig lawaai tegen te gaan. Daarbij gaat hij of zij er voor het gemak aan voorbij dat met de klep slaan een multi-interpretabel begrip is: het is natuurlijk niet voor niks dat Wieneke twee verschillende ontwerpen aandroeg.

Helemaal ten hemel schreiend is het argument van de manager Beleidsgroep Verkeersveiligheid om Wieneke niet tot Rijksverkeersbordenontwerper aan te stellen: ‘Een dergelijke functie bestaat niet’. Nou vraag ik je! Dan creëer je toch zo’n functie! Als Louis van Gaal aanbiedt het Nederlands elftal als supervisor uit het slop te halen, dan schuif je ’m toch ook niet koeltjes opzij met de mededeling ‘Een dergelijke functie bestaat niet’? Nee, dan haal je alles uit de kast om Louis binnen te halen en als je ’m dan geen ‘supervisor’ wilt noemen, noem je ’m toch gewoon sokophouder of balansinspecteur? Op deze manier komt dit land er nooit bovenop.

Of ik nog verhaal ga halen bij drs. M.N.E.J.G. Philippens? Het misschien hogerop ga zoeken? Geen denken aan, allemaal trekken aan een dood paard.
Hoogste tijd overigens dat ook daar een verbodsbord-met-pictogram voor komt.

Intermezzo – Niet met de klep slaan (1)

Vandaag de volgende brief de deur uitgedaan:

Aan hare excellentie mevrouw M.H. Schultz van Haegen-Maas Geesteranus

Horst, 27 oktober 2014

betreft: bord niet met de klep slaan

Hooggeachte mevrouw Schultz van Haegen-Maas Geesteranus,

Onlangs heeft u bekendgemaakt dat Nederland er per 1 januari 2015 veertien nieuwe verkeersborden bij krijgt. Een heuglijk besluit: de ongebreidelde wildgroei van tekstuele borden in Nederland stuit me al vele jaren tegen de borst. In tijden van hand over hand toenemend analfabetisme en een groeiend bevolkingsaandeel dat de Nederlandse taal niet machtig is, zijn het juist pictogrammen waaraan behoefte is. In dat kader valt het naar mijn mening te betreuren dat u het aantal nieuwe verkeersborden heeft beperkt tot veertien: er zijn nog veel meer werelden te winnen!

Zo kom ik op mijn fietstochten door ons zo fraaie Noord-Limburgse land met enige regelmaat bordjes met de tekst ‘Niet met de klep slaan’ tegen. Is dat voor menig autochtoon al een lastig te duiden tekst, wat had u gedacht van de Zweedse toerist, de Poolse seizoensarbeider of de Zuid-Koreaanse uitwisselingsgast? Een pictogram zou in dit geval wonderen kunnen bewerkstelligen.

Op mijn weblog Horst-sweet-Horst heb ik twee weken geleden de aandacht gevestigd op het tekort aan pictogrammen (klik hier). Ik vroeg me daarbij af of zich onder de Horst-sweet-Horst-lezers misschien creatievo’s zouden bevinden die u van dienst wilden zijn door een bord te ontwerpen met een ‘Niet-met-de-klep-slaan’-pictogram. Tot mijn grote vreugde kan ik u melden dat twee personen zich inderdaad aangesproken voelden door mijn vraag. Piet Meijers schreef me in een e-mail: ‘Dat het slaan met de klep gestopt moet worden voor het nog verder uit de hand loopt, is duidelijk. Houd je pet op, zou ik tegen oom agent willen zeggen, en gebruik je gummiknuppel! Het zal niet gemakkelijk zijn om dit met een simpel verbodsbord duidelijk te maken, maar een schetsje kan ik je toch apart toesturen.’ Hierbij dat ‘schetsje’:

Wieneke Verdellen ging zelfs nog verder en kwam met liefst twee kant-en-klare ontwerpen (klik hier):

Graag breng ik het schetsje en beide ontwerpen onder uw aandacht. Naar mijn bescheiden mening bieden ze meer dan voldoende aanknopingspunten voor het definitieve ontwerp van één of misschien wel meer borden met ‘Niet-met-de-klep-slaan’-pictogram. Tevens geef ik u in overweging mevrouw Verdellen aan te stellen tot Rijksverkeersbordenontwerper. Dit gezien haar overduidelijke capaciteiten op dit terrein (de heer Meijers heeft al jaren geleden de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, hetgeen hem al op voorhand geen kandidaat maakt voor deze functie).

In het vertrouwen dat deze brief zijn uitwerking niet zal missen en in afwachting van uw reactie verblijf ik,

Met vriendelijke groet,

Wim Moorman

P.S. Wilt u misschien zo vriendelijk zijn deze brief ook door te leiden aan uw collega Asscher? Hij is immers degene die door middel van wet- en regelgeving paal en perk kan stellen aan dat verfoeilijke slaan met de klep. 

Top 5 – Horster teksten die een pictogram behoeven om meteen daarna tot verkeersbord te worden verheven

Ruim twee weken geleden maakte minister Melanie Schultz van Haegen-Maas Geesteranus (Infrastructuur en Verkeer) bekend dat Nederland per 1 januari 2015 veertien nieuwe verkeersborden krijgt. Die gaan tram- en busbanen, rijstroken voor vrachtwagens, passeerstroken en uitwijkplaatsen aanduiden.  

Klinkt allemaal hoogst urgent. Maar niet heus. Terwijl tal van situaties schreeuwen om eenduidige borden, komt de minister aanzeiken met onbenullige borden om de files achter tractoren te verminderen. Je ogen sluiten voor de werkelijkheid heet zoiets. Die werkelijkheid is dat Nederland te kampen heeft met een ongebreidelde wildgroei van tekstuele borden. En dat in tijden van hand over hand toenemend analfabetisme en een groeiend bevolkingsaandeel dat de Nederlandse taal niet machtig is!

Borden met pictogrammen, beste Melanie, dat is wat we nodig hebben! Mocht je onverhoopt nog niet overtuigd zijn van de noodzaak daartoe, dan zet deze top 5 je ongetwijfeld op het juiste spoor. Komt-ie, de Horst-sweet-Horst top 5 van Horster teksten die een pictogram behoeven om meteen daarna tot verkeersbord te worden verheven:  

5.

Wie kent nu artikel 4.4.1 van de APV? Gewoon vervangen door een bord-met-pictogram waaruit blijkt dat het weliswaar verboden is hier groenafval te storten, maar dat alle andere soorten afval van harte welkom zijn.

4.

Zoals bekend laat de leesvaardigheid van honden ernstig te wensen over. In het duiden van pictogrammen zijn ze daarentegen ware meesters.

  

3.

(‘Het zand laden is diefstal, hiervan doen we aangifte’) Maak van het waarschuwingsbord voor wegwerkzaamheden

een verbodsbord en iedereen begrijpt dat-ie met z’n fikken van dat zand dient af te blijven.

2.

Voor cave taurem zou ik eventueel nog wel bereid zijn geweest over m’n hart te strijken. Niet voor ‘Pas op voor de stier’. Pictogram graag!

1.

Een van de uitwassen van deze tijd: het met de klep slaan. Hele volksstammen leveren zich tegenwoordig over aan dit infantiele genoegen. Hoogste tijd dat daaraan paal en perk wordt gesteld. Nu minister Asscher (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) het probleem van de robotisering op de kaart heeft gezet, kan hij zich gelukkig weer volledig richten op zijn beschavingsoffensief. Naar verluidt krijgt de aanpak van het met de klep slaan daarin absolute prioriteit, hetgeen ik zeer toejuich.

Maar wat is een beschavingsoffensief zonder bord-met-pictogram? Bevinden zich onder de Horst-sweet-Horst-lezers misschien creatievo’s die de ministers Asscher en Schultz van dienst willen zijn door het ontwerpen van een bord met een pictogram dat staat voor ‘verboden met de klep te slaan’? Mail uw ontwerp naar horstsweethorst@gmail.com en ik zorg ervoor dat het op de juiste plaats terechtkomt.  

Klein mysterie 555 – (Cham)pignons

Tja, nu zelfs ministers het veroordelen als je niet ‘actief naar buiten’ treedt met je zonden, wordt de grond me te heet onder m’n voeten. Daarom bij dezen een openbare schuldbekentenis, een actief naar buiten treden met míjn begane zonde.

Het is een nog vrij verse zonde: ik beging haar afgelopen zaterdag, 12 april 2014, tussen 16.39 en 16.41 uur, aan de Peelheideweg in America, iets voorbij de kruising met de Gerard Smuldersstraat en de Lorbaan. Daar ligt het voormalige Proefstation voor de Champignoncultuur, van Horst uit gezien aan de linkerkant van de weg. Ik passeerde het op de fiets, komend vanuit westelijke richting. Hoewel ik het voormalige Proefstation wel vaker fietsend passeer, viel nu ineens mijn oog op dit aan een verroeste paal bevestigde bordje:

Een vrij curieus bordje, zo bleek me bij nadere inspectie:

Het bordje bevatte de met twee grijze gleufschroeven bevestigde restanten van wat ongetwijfeld ooit een Art. 461-bordje was geweest. Het bijzondere was dat onder de restanten van dat Art. 461-bordje een ander bordje schuilging. Een bordje met een slechts gedeeltelijk zicht- en leesbaar opschrift. En dat slechts gedeeltelijk zicht- en leesbare opschrift prikkelde mijn nieuwsgierigheid zodanig, dat ik na een minutenlange innerlijke worsteling (‘Gij zult zelfs restanten van verweerde Art. 461-bordjes onaangeroerd laten’), in kleine stapjes mijn zonde beging.  

‘Verkoop van champignons’, zult u zeggen. Lijkt op het eerste gezicht inderdaad voor de hand te liggen. Maar als er daadwerkelijk ‘Verkoop van champignons’ op het onderliggende bordje had gestaan, zou het er ongeveer zo hebben uitgezien:

Hoewel ik op het gebied van bordjes-met-opschrift al heel wat heb meegemaakt, zou dat qua vlakverdeling toch wel heel erg kras zijn. Wie weet is het bordje wel gemaakt door een vrij formeel iemand en stond er dit:

Andere optie: de medewerkers van het voormalige Proefstation waren het moe dat mensen de godganse dag kwamen vragen of ze de champignons ook verkochten. Om van het gezeik af te zijn hingen ze op een gegeven moment dit bordje op:

Al is het natuurlijk ook mogelijk dat het voormalige Proefstation, toen het al wat slechter ging, een verkoper van fietsonderdelen onderdak heeft geboden:

Terwijl ik verwachtte dat mijn burgerlijke ongehoorzaamheid tot duidelijkheid zou leiden, heeft ze het raadsel slechts vergroot. Boontje komt om zijn loontje – berouw komt na de zonde. Wat rest is de hoop op genade van Hem.