Niet dat ik er al aan toe ben, maar weet u waar ik altijd van heb gedroomd? Van een rolstoel van flessen en verpakkingen. Is nog eens wat anders dan zo’n dodelijk saai grijs karretje dat elke frivoliteit ontbeert. Met zo’n rolstoel van flessen en verpakkingen kun je tenminste de blits maken. Ben je de
talk of the town. Ja, ik weet dat zo’n ding flink rammelt en dat er wel eens wat van af valt, maar je krijgt er ook wat voor terug. Aandacht bijvoorbeeld. En respect. En aanzien. En levensvreugde. En jaloerse blikken.
Nee, als het eenmaal zo ver is, dan doe mij maar een rolstoel van flessen en verpakkingen. Graag geen handbewogen of duwrolstoel, maar een elektrische rolstoel van flessen en verpakkingen. En dan liefst zo’n stoere off-roadrolstoel met vierwielaandrijving. Zodat ik er ook lekker mee kan rossen door de bossen. Kicken, man!
‘Dream on’, hoor ik u denken. Nu moet ik direct bekennen dat ik nooit ook maar een seconde heb gedacht dat mijn droom van een rolstoel van flessen en verpakkingen ooit werkelijkheid zou worden. Tot gisteren. Een onzichtbare hand dreef mij naar de gats (of
grats) tussen parkeerplaats Patronaat en de Kerkstraat.
Normaliter geen plek waar je voor je plezier vertoeft. Maar kijk eens welk een vreugdevolle mededeling ik daar aantrof op een van de ruiten van het
PlasticPunt:
Helaas staat er niet bij hoeveel doppen je nodig hebt om je te verzekeren van die rolstoel van flessen en verpakkingen. Voor de zekerheid heb ik gisteren maar alvast de twee kratjes bier die er nog stonden leeg gezopen. Zijn toch mooi 48 doppen. Ik vermoed dat ik daarmee al een aardig eind op weg ben. Maar uiteraard heb ik er ook geen enkel bezwaar tegen als u mij uw overtollige doppen bezorgt. Het zou u toch deugd moeten doen dat u op die manier bij kunt dragen aan de realisatie van een droom. En voorkomt dat ik in alcoholisme verval.
Het zal je maar gebeuren: voor het eerst in je leven wethouder worden, de eerste maanden van je ambtstermijn bijna volledig wijden aan de introductie van plastic afvalscheiding, in de tweede week van april elk huishouden een informatiepakket over de afvalscheiding en twaalf afvalzakken bezorgen en dan per kerende post van een zekere meneer Rechsteiner te horen krijgen dat je het he-le-maal verkeerd doet. Het overkwam Birgit Op de Laak. Want aan haar richtte Peter Rechsteiner de e-mail waarover hij het heeft in bovenstaande, op de website van Hallo Horst aan de Maas verschenen reactie. 
Ik ben hoogst benieuwd hoe de wethouder zich hieruit gaat redden – áls ze zich er al uit gaat redden. Want het is verdikkeme niet mis wat ze voor de voeten krijgt geworpen. Samenvattend: de te kleine zakken veroorzaken ongelukken, leiden voor de ophalers tot een overmaat aan gooibewegingen, dwingen de Horstenaren tot de aanschaf van een te kleine maat zakhouder en kosten de belastingbetaler onnodig veel geld. Ga d’r maar aan staan! Ik zou er als neo-wethouder toch een beetje minder rustig van gaan slapen. Voor je het weet heb je de poppen aan het dansen en word je bij het grofvuil gezet – al dan niet in een te kleine zak.
Tenslotte ganz nebenbei bemerkt (met het oog op de lezers in Straelen lijkt me een Duitse uitdrukking tussendoor wel gepast): waarom zijn in elk geval in Sevenum zakken bezorgd met een luxe groene sluitstrip (linkerzak)
terwijl ik het hier in Horst moet doen met een lullig flinterdun reepje (rechterzak)? O, en kan iemand mij misschien vertellen wat ik met dit sinaasappelnetje aan moet? 
Want ja, plastic hero worden dat willen we toch allemaal? A plastic hero is something to be.
