Intermezzo – Uitzetting

Deze week raakte in gesprek met S. S. is een in Horst aan de Maas werkzame seizoenarbeider die samen met een groot aantal beroepsgenoten met uitzetting wordt bedreigd. Een monoloog.

‘Al vele jaren brengen we met enkele duizenden de zomer door in Horst aan de Maas. Werken van zonsopgang tot zonsondergang, uitbetaald krijgen in natura en slapen onder de sterrenhemel op het perceel van de baas. Allemaal onverzekerd. Leuk is anders, maar je moet wat.

Populair zijn we nooit geweest. Toch werden we lange tijd getolereerd. Waarschijnlijk omdat we nuttig werk verrichten en misschien ook wel omdat we vrij muzikaal zijn. In het begin was het zelfs zo dat we op enkele werkplekken werden onthaald met saluutschoten. Op andere plaatsen kregen we ter verwelkoming soms cd’s aangeboden. Niet dat we daar veel mee deden: we zijn meer muziekmakers dan luisteraars. Maar goed, het gaat om het gebaar.

Geleidelijk is dat veranderd. Mensen begonnen zich over ons te beklagen. Als het daarbij was gebleven, hadden we daar best mee kunnen leven. En ik ben de eerste om toe te geven dat we heus niet allemaal lieverdjes zijn. Maar je kunt ook te ver gaan. Nota bene onder werktijd werden we met quads achtervolgd. Je schrikt je het apezuur van die dingen. Van werken kwam na zo’n achtervolging weinig meer terecht. Toch is dat nog niets vergeleken bij wat er daarna gebeurde: onze eigen werkgevers begonnen op ons te schieten! In alle openheid, op klaarlichte dag, in het wilde weg! En de politie maar stommetje spelen! Stel je eens voor!

Blijkbaar wilden ze van ons af. Maar dat hadden ze toch ook gewoon kunnen zeggen? Wij zijn altijd in voor een goed gesprek. Nu was het oorlog. Want ook wij hebben onze trots. Als we bedreigd worden, vormen we één front. Hoe meer doden er vielen, hoe meer versterking we kregen. Uit alle windstreken kregen we steun.

Op een gegeven moment zagen onze bazen ook wel in dat ze de strijd op deze manier nooit zouden winnen. En nu hebben ze dus iets anders bedacht: uitzetting. Met honderden tegelijk worden we gevangen genomen, in grote kooien gestopt en bij Vaals over de grensgezet. Precieze aantallen moet je maar aan de minister vragen. Of anders aan de gedeputeerde, die vindt het ook allemaal prima.

Ongehoord allemaal als je het mij vraagt. Laat ik nou altijd hebben gedacht dat Nederland een rechtstaat was. Mooi niet. Deze zomer loopt al op een eind, maar uitgezet of niet, volgend jaar komen we terug. In nog groteren getale. Eén ding geef ik je op een briefje: onze wraak zal zoet zijn.’

En weg vloog S. om zich weer aan z’n seizoenarbeid te zetten. Voor zo lang het nog duurt.

Klein mysterie 27 – Vogelverschrikker (1)

Wat je tegenwoordig steeds minder vaak ziet, zijn vogelverschrikkers.
Wat je tegenwoordig steeds vaker hoort, zijn fruitkanonnen.

De teloorgang van de vredige vogelverschrikker gaat me aan het hart.
De opmars van het agressieve fruitkanon vervult me met afgrijzen.

Ik beschouw mezelf als een redelijk tolerant wezen. Feestjes tot diep in de nacht waarbij de geluidsnormen ruimschoots worden overtreden? Och, ze doen maar, iedereen heeft op zijn tijd recht op ontspanning. Voetgangers die in het centrum van Horst de hele breedte van de straat in beslag nemen en daarmee de doorgang voor fietsers versperren? Er zijn ergere dingen. Fruitkanonnen? Weliswaar ergerlijk, maar van de andere kant zie ik ook wel in dat fruit- en groentetelers zich niet zomaar de kaas van het brood hoeven te laten eten door assertieve vogels. Dus zelfs als de knalfrequentie hoger is dan de maximaal toegestane tien per uur en het aantal decibellen de 72,5 aanzienlijk overschrijdt (ik ontleen deze cijfers aan de nota Verantwoord gebruik van geluidsapparatuur ter voorkoming van schade aan vruchten en gewassen van de gemeente Horst aan de Maas), zul je mij niet horen klagen. Anders wordt het, zoals onlangs hier aan de Meterikseweg het geval was, wanneer het fruitkanon ook ’s nachts om de twee minuten een knalharde doffe dreun blijft produceren. En zeker wanneer dat twee nachten achter elkaar gebeurt. Dan worden zelfs mijn tolerantiegrenzen overschreden en – ik beken het toch met enige schaamte – bel ik de politie.
Ik wil best accepteren dat de vogelverschrikker van vroeger vandaag de dag niet meer voldoet. Maar ook het bewijs van de effectiviteit van een fruitkanon of het met quads door een veld met blauwe bessenstruiken racen (zoals ik onlangs in Dagblad De Limburger las) is nog altijd niet geleverd. Zou er werkelijk niets beters zijn te verzinnen? Er wordt toch altijd zo hoog opgegeven over het innovatieve vermogen van de agrarische sector? Welnu, er is nog hoop, want vanochtend zag en hoorde ik op een akker langs de weg van Horst naar Tienray (waarschijnlijk net op het grondgebied van nu nog gemeente Meerlo-Wanssum) iets dat ik nog nooit eerder had gezien:

Ik heb er vol verbazing naar staan kijken en luisteren: als het ware een dubbele windmolen die aangedreven door de wind een blikkerig geluid maakt. Het apparaat deed me meteen denken aan de windwatermolen: functioneel en toch mooi, milieuvriendelijk, onschadelijk voor mens en dier, duurzaam én effectief – vogels waren in geen velden of wegen te bekennen. Waarom zie je ze niet op veel meer plaatsen?