Intermezzo – Pumptrack

Pumptrack. Ik moest opzoeken wat het woord precies betekent. ‘Een aaneengesloten circuit met bulten en kombochten, die elkaar ritmisch opvolgen, geschikt voor alle fiets- en skatesporten.’ Zes inwoners van Horst aan de Maas maken zich sterk voor de komst van een openbare pumptrack in deze gemeente. ‘De pumptrackbaan die wij voor ogen hebben, ligt in of bij een woonwijk en moet een ontmoetingsplaats zijn voor jong en oud’, zo verklaarde een van de initiatiefnemers onlangs tegenover een verslaggever van De Limburger. Zowel kinderen met stepjes of loopfietsjes als geoefende crossfietsers als steppers als skaters moeten terecht kunnen op de geasfalteerde baan van 2500 vierkante meter.

Een geschenk uit de hemel, zou je denken, voor een gemeente die zich wil profileren als de gezondste regio van Europa en die burgerparticipatie hoog in het vaandel heeft staan. Mooi niet dus: verantwoordelijk wethouder Han Geurts (CDA) verwees de initiatiefnemers vriendelijk door naar Venlo. Want: Venlo legt zich toe op de wielersport, Horst aan de Maas op de paardensport. Want: ‘Onze dorpen zijn te klein voor zo’n voorziening.’ Want: niet élk plan van onderop wordt gehonoreerd.

Geen héél overtuigende argumenten. Venlo mag zich dan misschien toeleggen op de wielersport, de beoogde pumptrack dient volgens de initiatiefnemers ook een sociale functie te krijgen. En moeten andere sporten dan het slachtoffer zijn van het feit dat Horst aan de Maas zich toelegt op de paardensport? Zou de gemeente niet juist lokale breedtesport moeten steunen? En inderdaad, Horst is geen wereldstad. Maar ook geen dorpje. Hoe groot moet je dan zijn voor een pumptrack? Dat niet élk plan van onderop wordt uitgevoerd lijkt me logisch. Maar wind er dan ook geen doekjes om dat je als gemeente selectief bent. Maak duidelijk dat je burgerparticipatie en initiatieven van onderop vooral toejuicht als ze in je eigen kraam te pas komen. Dat je niet zit te wachten op een burgerinitiatief als Behoud De Parel of bewonersgroepen die ageren tegen de komst van grootschalige huisvesting voor arbeidsmigranten in hun buurt.

Vorige week heeft de gemeenteraad onder aanvoering van VVD en D66+GroenLinks gelukkig op de rem getrapt en de wethouder opgedragen nogmaals in gesprek te gaan met de initiatiefnemers. Dan zal moeten blijken of het louter om een ‘regionale professionele baan’ (dixit de wethouder) gaat of dat de baan ook of vooral een sociale functie krijgt.

‘Als Horst aan de Maas dan een paardensportgemeente is en geen wielergemeente, is het dan ook geen zwemgemeente?’. vroeg Aniet Fonteyne (SP) de wethouder nog. Diens reactie: ‘Nee, we zijn geen zwemgemeente.’ Waarvan akte. En wielergemeente of niet: de oudste wielerbaan van Horst, die aan de Prinses Beatrixstraat, ligt er nog altijd spic en span bij, waarvan de foto’s bij dit stukje getuigen.

(Dit stukje verscheen eerder in iets andere vorm in Via Horst-Venray.)

Klein mysterie 483 – Beatrixpark (3)

Na vijf lange maanden geduld oefenen is het er dan eindelijk: het kunstwerk in het Beatrixpark. De onthulling was al aangekondigd voor Koninginnedag/Koningsdag, maar dat bleek een wat al te rooskleurige voorstelling van zaken. Pas afgelopen zaterdag was het zover. In de tussentijd kwam ik er talloze malen aan voorbij. Aanvankelijk zat het verpakt in groen plastic.

Daarna kwam er een tent overheen te staan. En op welk uur van de dag je er ook langsfietste, altijd waren er mensen aan het werk. De verleiding een keer af te stappen om te zien waar ze mee bezig waren, wist ik steeds zonder al teveel moeite te weerstaan: een kunstwerk in statu nascendi aanschouwen doet alleen maar af aan de verrassing als het eenmaal voltooid is.

Was het kunstwerk het lange wachten waard? Dubbel en dwars! Beeldend kunstenares Jacqueline Hanssen ontwierp een uit vier zetels en vier minder luxueuze zitjes bestaande troon, bekroond door – hoe kan het anders? – een kroon.

De betonnen troon is geheel bekleed met mozaïeken die refereren aan het koningshuis, aan Nederland en ook aan Horst aan de Maas.

Dit heeft geresulteerd in een letterlijk en figuurlijk flonkerend geheel dat voorbijgangers al van verre tegemoet straalt. Beatrixstraat en Beatrixpark hebben er beslist een attractie bij (naast de wielerbaan uiteraard).    

Het bijzondere aan het kunstwerk is dat de buurtbewoners vanaf het begin nauw betrokken zijn geweest bij de totstandkoming ervan. Zij zijn het ook die de afgelopen maanden, onder leiding van de kunstenares, met uiterste toewijding de troon met duizenden (tienduizenden?) steentjes hebben beplakt. Als we de verhalen mogen geloven heeft het hele proces zelfs bijgedragen tot een grotere cohesie in de buurt. Kan het mooier?

De niet eens zo heel aandachtige beschouwer zal overigens de gelijkenis met de socialsofa’s in het centrum van Horst opvallen. Niet zo vreemd: ook die zijn ontworpen door Jacqueline Hanssen. 

Dit alles gezegd zijnde en met de meeste hoogachting voor de troon, ben ik van mening dat Horst aan de Maas intussen ook wel weer toe is aan een nieuw kunstwerk dat zonder publieksparticipatie tot stand komt. Een kunstwerk dat minder eenduidig is. Dat vragen oproept. Dat de gemoederen beroert. Dat weerbarstig is. Dat discussie ontlokt. Dat ongemakkelijk aanvoelt. Dat tot controverse leidt.

Klein mysterie 419 – Beatrixpark (1)

Slechte week voor een overtuigd republikein en antimonarchist als ondergetekende. Pas woensdagochtend bij het lezen van Dagblad De Limburger fleurde ik weer wat op. In het regiokatern van de krant werd een look-alike van Bea ten tonele gevoerd, een zekere Ine Frencken-Op de Laak. Over haar activiteiten als dubbelgangster zegt de 57-jarige Venlose in het artikel onder meer: ‘Ik doe dit voor de lol, niet professioneel. Ik maak veel leuke dingen mee. In Horst mocht ik het Beatrixpark openen en in Venlo de talentencampus.’

‘In Horst mocht ik het Beatrixpark openen.’ Van dat zinnetje kikkerde ik na twee treurigmakende dagen dus in een keer heel erg op. Een Beatrixpark in Horst, laat me niet lachen! Typisch zo’n stadse die eenmaal de Maasbrug overgestoken hopeloos de weg kwijt is.

Die als ze in Melderslo moet zijn in Merselo belandt en bij Meerlo denkt aan een dorp in de omgeving van Helmond. Dat ‘Horst’ zal dus in werkelijkheid wel Baarlo zijn geweest. Of Wellerlooi. Of Leunen. Af als een gieter, die Ine. Mijn dag kon niet meer kapot.

Totdat ik de termen ‘beatrixpark’ en ‘horst’ op Google intoetste. Toen ging er dus iemand anders af als een gieter. Hemelsbreed nog geen kilometer van mijn woonst verwijderd ligt een Beatrixpark! In de Prinses Beatrixstraat.

In mijn grenzenloze onwetendheid heb ik er hier zelfs tot vier keer toe een stukje over geschreven (klik hier, hier, hier en hier). Of meer in het bijzonder over de wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan in een plantsoen aldaar. En dat plantsoen blijkt dus sinds 13 april 2011 door het leven te gaan als Beatrixpark. En dat Beatrixpark werd dus op 24 september van datzelfde jaar officieel geopend door ‘Bea’ Frencken-Op de Laak.

Al deze wijsheden ontleen ik aan de ‘Themapagina Beatrixpark’ op de website Norbertuswijk.nl. Een themapagina waar je als aanhanger van de maakbaarheidvandesamenlevingsgedachte bepaald vrolijk van wordt. Het enthousiasme, optimisme en vooruitgangsgeloof spatten er vanaf.

Toch zit ik nog met een vraagje. In het laatste, van 23 oktober 2011 daterende bericht op de themapagina wordt verhaald over de vijfduizend euro die het project Beatrixpark ontmoet kunst enkele dagen eerder in ontvangst mocht nemen. Het bericht eindigt met de mededeling: ‘Er is nu weer werk aan de winkel voor de werkgroep Beatrixpark die het project mag gaan uitvoeren. Dit gaat ze natuurlijk niet alleen doen, maar samen met alle aanwonenden aan ons prachtige park!’ Ook nog een citaat uit de bijgevoegde projectomschrijving: ‘Nu hebben we een kunstenares gevonden die, samen met de bewoners, een multifunctioneel kunstwerk wil maken wat enerzijds het koninklijk karakter van ons park laat zien en wat anderzijds gebruikt kan worden door de jeugd om te spelen.’ Daarin valt tevens te lezen dat een picknickset  is aangeschaft, maar dat ‘een robuuster en speelse zitgelegenheid’ in bestelling is. Mijn vraagje is nu of dit

het multifunctionele kunstwerk is dat het koninklijk karakter van het park toont of dat het de robuuste en speelse zitgelegenheid is?

Of is het beide?

Actualisatie – Wielerbaan (3)

Kijk nou toch eens, zeg!

Toen ik vrijdagavond omstreeks zeven uur de Prinses Beatrixstraat passeerde, geloofde ik m’n ogen niet. Lag daar nu werkelijk een van een nieuwe laag asfalt voorzien wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan? Ja! Ook na twee keer kijken. Ook na tien keer kijken. Ook de volgende dag. Ook de dag daarna. Dus moet het wel waar zijn: het baantje blijft behouden voor het nageslacht.

Hoewel ik hier vurig voor dat behoud heb gepleit en acteerde dat ik daar alle vertrouwen in had, moet ik eerlijk bekennen dat ik de afgelopen maanden geen seconde heb geloofd dat dat aftandse wielerbaantje de revitaliseringsoperatie van de plantsoenen aan de Prinses Beatrixstraat zou overleven.

Omdat er bij mijn weten nooit erg intensief gebruik van is gemaakt. Omdat het niet van deze tijd was. Omdat het een wat vaag, verwaarloosd baantje betrof.

Begin mei leek het einde inderdaad te naderen. Hoewel ik schreef dat het ‘er verdacht veel op [begint] te lijken dat de baan de renovatie van de plantsoenen aan de Prinses Beatrixstraat gaat overleven’, gaf ik er in werkelijkheid geen cent meer voor. Alles wees erop dat de baan ten dode was opgeschreven.

Drie weken later blijkt dat dus een volkomen verkeerde inschatting te zijn geweest. Ik zet mijn hoed af en maak een diepe buiging voor de redders van de wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan, wie dat dan ook moge(n) zijn.

Ik ben trouwens wel benieuwd naar de functie van de gerenoveerde baan. Zouden mijn eerdere suggesties misschien worden opgevolgd?

Ceterum censeo Horst skatebaan acquirendam esse.

Actualisatie - Wielerbaan (2)

Nogmaals de enige verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan die Horst aan de Maas rijk is.

Bouwde ik de vorige keer bij dat ‘enige’ nog een ontsnappingsclausule in (‘altijd link zo’n absolute uitspraak als je weet dat Peter tot je lezerspubliek behoort’), vandaag kan die achterwege blijven. Precies wat ik met mijn enigszins provocerende opmerking van 11 april beoogde, gebeurde: Peter voelde zich uitgedaagd, ging op onderzoek uit en mailde me afgelopen week: ‘Ik heb nog geen bewijzen gevonden om je stelling wat betreft de rolschaatsbaan aan de Prinses Beatrixstraat te ontkrachten.’ Hij kondigde aan nog een betrouwbare bron te raadplegen, maar twee dagen later ontving ik al een e-mail met de mededeling dat die er evenmin in was geslaagd mijn bewering onderuit te halen. Dus zolang het tegendeel niet is bewezen: de enige verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan die Horst aan de Maas rijk is, bevindt zich aan de Prinses Beatrixstraat in Horst.

Hoe zit het nu met de toekomstperspectieven van de baan, waarover ik op 11 april m’n bezorgdheid uitsprak? Niet te vroeg juichen, maar het begint er verdacht veel op te lijken dat de baan de renovatie van de plantsoenen aan de Prinses Beatrixstraat gaat overleven. Want wat er daar de afgelopen weken ook op z’n kop is gezet (en geloof me, dat is heel wat),

de baan heeft tot op heden alle stormen doorstaan. Haar nu alsnog ontmantelen zou ongeloofwaardig zijn.

Krijgt de baan inderdaad een tweede leven als activiteitenparcours voor oudjes? Of wordt ze, zoals ik eerder suggereerde, een permanent aandenken aan een tijd waarin beleidsbepalers nog geloofden in de maakbaarheid van de samenleving? Hoe dan ook: als dit een voorbode is van het nog te ontwikkelen monumentenbeleid in Horst aan de Maas, dan gaan we wis en waarachtig mooie tijden tegemoet.

Zoals ik altijd al heb gezegd: liever koesteren wat er is, dan heropbouwen wat er niet meer is.

Actualisatie – Wielerbaan (1)

Een godsgeschenk, anders kan ik het niet noemen, het artikel in Dagblad De Limburger vanochtend met als titel ‘Horster ouderen moeten meer sporten’ (klik ook hier). Daarin wijst sportwethouder Freek Selen op het belang van sporten door ouderen: ‘Als ouderen sporten, zijn ze gezonder en kunnen ze langer zelfstandig blijven wonen. Als ze weinig bewegen, krijgen ze eerder last van kwaaltjes.’ Visionair, kunnen we gerust stellen, zou ik zelf nooit op zijn gekomen.
Waarom is dat artikel nu zo’n godsgeschenk? Natuurlijk vooral vanwege de baanbrekende gedachte van de wethouder. Maar toch ook omdat zich plotseling ongekende perspectieven aandienen voor de verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan in de Beatrixstraat, waarover ik juist gisteren een stukje had geschreven. Een tweede leven en een glorieuze toekomst liggen in het verschiet voor het afgeschreven baantje.Laat ze hier maar gezellig met z’n allen komen wieleren, skelteren, steppen en rolschaatsen, die oudjes. Zelfs nordic walking behoort hier tot de mogelijkheden. Allemaal heel overzichtelijk (en dus weinig toezicht noodzakelijk), kans op ontsnappingsgevaar te verwaarlozen en mocht de nood aan de man komen, dan kun je er zelfs een hek omheen zetten. Evenmin onbelangrijk: de concentratie van sportende ouderen op één locatie vermindert de overlast voor de rest van de samenleving. Geen alarmfase 1 meer als je je met je auto bevindt achter een over de volle breedte van de weg uitwaaierende groep fietsende dames en heren op leeftijd die op elk moment een onverwachte kant uit kunnen schieten en op de koop toe ook nog hoogst verontwaardigd reageren als je voorzichtig claxonneert. Geen druk kakelende bejaarde nordic walksters meer die je met de maaiende bewegingen van hun stokken de ogen uit hun kassen dreigen te prikken. Geen zogenaamd eeuwig jonge vijftigers meer die met ontbloot getatoeëerd bovenlijf al rollerskatend je prachtige zomeravond komen verpesten. Nee, hier is overduidelijk sprake van een win-win-situatie (by the way: vergis ik me of liggen de gloriedagen van het begrip ‘win-win-situatie’ inderdaad alweer achter ons?). Nu ik erover nadenk, is dat baantje trouwens ook bij uitstek geschikt voor rollatorraces, scootmobielsteeplechase en rolstoelraggen. Geloof me: we gaan gouden tijden tegemoet daar op die verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan aan de Beatrixstraat.

Intermezzo – Wielerbaan

Vandaag wil ik eens uw gewaardeerde aandacht vragen voor de enige verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan die Horst aan de Maas rijk is (altijd link zo’n absolute uitspraak als je weet dat Peter tot je lezerspubliek behoort). Ik heb namelijk een donkerbruin vermoeden dat die z’n langste tijd wel eens zou kunnen hebben gehad. Waarmee andermaal een stukje onvervangbaar Horster cultuurhistorisch erfgoed naar de filistijnen zou gaan. Niet dat er erg druk gebruik wordt gemaakt van de baan. Wat zeg ik? Ik geloof niet dat ik er de laatste decennia ook maar iemand heb zien wieleren dan wel skelteren dan wel steppen. Laat staan rolschaatsen.‘Allemaal goed en wel’, hoor ik u denken, ‘maar waar ligt die baan eigenlijk, ik ken haar helemaal niet?’ Dat valt u niet euvel te duiden, zeker als u geen kind van de Norbertusparochie (‘Sjemdörp’) bent. Want daar, aan het noordwestelijke uiteinde van de Beatrixstraat ligt ze, onze verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan. Ik vermoed dat we haar aanleg omstreeks 1970 moeten dateren. Toen het geloof in de maakbaarheid van de samenleving nog alomtegenwoordig was. ‘Als we hier in deze kinderrijke buurt een verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan aanleggen, zul je zien dat Horst in de toekomst grossiert in wieler-, skelter-, step- en rolschaatskampioenen. Kunnen we onze mooie gemeente op een goedkope manier mee op de kaart zetten.’ Dat zal ongetwijfeld de achterliggende gedachte van de toenmalige beleidsbepalers zijn geweest.Niets is er van gekomen. Die zo kinderrijke Norbertusparochie sloeg massaal aan het voetballen en de verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan lag er meestentijds verweesd bij. Sprekend uit eigen ervaring: pas als we werkelijk helemaal niets anders meer konden bedenken fungeerde de baan als reddingsboei.De baan raakte in verval, maar bleef liggen. Tien jaar. Twintig jaar. Dertig jaar. Veertig jaar. Ze ligt er nog steeds, maar zolang de voor mijn gevoel al jaren durende revitalisering van de Beatrixstraat niet is voltooid, houd ik mijn hart vast. Want veel dan wel weinig gebruikt, nuttig dan wel nutteloos: baan en Beatrixstraat zijn inmiddels onlosmakelijk met elkaar verbonden. Lekker laten liggen derhalve, desnoods als aandenken aan het maakbaarheidsgeloof van de samenleving.