1. In een al bijna grijs verleden bezocht ik met mijn Vierlingsbeekse voetbalteam
jaarlijks het optreden van Rowwen Hèze op de Lindefeesten in Sambeek. In mijn voetbalmemoires
(2006) wijdde ik er een passage aan. Fragment daaruit:
‘Een van die bezoekjes aan de Lindefeesten had een opmerkelijk einde.
Meestal fungeerde ik bij dit soort gelegenheden als chauffeur. Zo ook die ene
keer toen onder meer T. en zijn toenmalige (en misschien ook wel huidige)
vriendin bij mij in de auto kropen. De terugreis verliep zonder enige wanklank,
totdat we bij De Vier Linden de parkeerplaats opreden. In het zicht van de
haven vond T.’s vriendin het toch nog nodig de hele achterbank van mijn zoals
altijd zorgvuldig gepoetste wagen onder te kotsen (fraaier kan ik het niet
zeggen). De zure, scherpe geur heeft nog weken in mijn auto gehangen.’
2. Drie jaar geleden schreef ik een kritisch stukje over de huisvesting van
arbeidsmigranten bij een bedrijf aan de Midden Peelweg (klik
hier). Omdat ik
vreesde dat het nauwelijks zou worden gelezen, gaf ik het de titel ‘Seksschandaal?’.
En ziedaar, de lezers stroomden in groten getale toe! In zo groten getale zelfs
dat het stukje in een vloek en een zucht het best gelezen
Horst-sweet-Horst-stukje ooit was. Dat bleef het tot vandaag.
3. Afgelopen zaterdag viel me op dat het centrum van Horst was vergeven van de
braakplakkaten. Dat resulteerde later die dag in de ‘Top 5 van braakplakkaten hedenmorgen
waargenomen in het Horster centrum’ (klik
hier en
hier). Als ik eerlijk ben: er zijn
wel eens betere, grappigere, spitsvondigere, relevantere, diepgravendere
stukjes verschenen op Horst-sweet-Horst. Desondanks heeft deze top 5 van
braakplakkaten vandaag ‘Seksschandaal?’ verdreven van de eerste plaats op de
ranglijst van best gelezen Horst-sweet-Horst-stukjes ooit. Ongelooflijk.
4. Op zoek naar een verklaring voor de populariteit van de top 5 van
braakplakkaten legde ik mijn oor te luister bij enkele bekenden. Zij stonden
versteld van mijn naïviteit: wist ik dan echt niet dat het stoer is om je volledig
lam te zuipen en dat het nog oneindig veel stoerder is om als bewijs daarvan de
inhoud van je maag via de mond te ledigen, liefst ergens in het openbaar? In al
mijn onnozelheid wist ik dat niet, nee.
5. Ik heb het braakplakkaat van T.’s vriendin in mijn auto altijd beschouwd als
het resultaat van een ongelukje waarvoor ze zich diep schaamde. Het feit dat
het wicht mij de rotzooi liet opruimen en geen enkel teken van berouw toonde,
had me natuurlijk aan het denken moeten zetten. Maar pas met terugwerkende
kracht dringt nu het besef tot me door dat het een
bewussie moet zijn geweest.
6. Het braakplakkaat als statussymbool.
O
tempora, o mores!
