De ins en outs zal ik u besparen, maar het einde van het liedje was dat Ger Hermans in juni vorig jaar op alle fronten in het gelijk werd gesteld. Dat leek althans het einde van het liedje te zijn. In werkelijkheid was het slechts het begin van een nog altijd voortdurende treurmars. Want Ger Hermans vroeg de gemeente, als geloofwaardige en betrouwbare overheidsinstantie, ruiterlijk te erkennen dat ze vanaf het begin fout had gezeten. En dat nu was een brug te ver. 
Ger Hermans liet het er niet bij zitten en maakte een en ander maal gebruik van het recht om in te spreken tijdens gemeenteraadsvergaderingen, voor het laatst op 23 februari (klik op agendapunt 1 en vervolgens op ‘de heer Hermans’) van dit jaar. Hoewel hij telkens een groot deel van de gemeenteraad aan zijn zijde had, slaagde hij er niet in het gemeentebestuur de gevraagde verontschuldiging te ontlokken. Totdat het college van burgemeester en wethouders Ger Hermans op 14 april een brief (klik op agendapunt 4 en vervolgens brief 1) schreef. Die komt na een inleidende zin ter zake: ‘Als wij de hele gang van zaken rondom bovengenoemde kwestie beschouwen constateren we dat het beter was geweest om de WVG niet op uw perceel te vestigen. Hadden we destijds een ander besluit genomen c.q. waren we nadien eerder tot herziening van het besluit gekomen, dan hadden we u veel ergernis en energie bespaard om het omstreden besluit te doen wijzigen. Waar wij meenden u met gesprekken, schriftelijke reacties en extra informatie te kunnen overtuigen van de motieven van ons handelen zijn we daarin niet geslaagd. In tegendeel: het heeft uw verbetenheid in de kwestie en uw ergernis alleen maar versterkt met alle vervelende consequenties van dien. Dit betreuren wij en wij hopen van harte dat u deze excuses wilt aanvaarden en dat we daarmee met elkaar de kwestie kunnen afsluiten.’
Klinkt zo een ruiterlijke erkenning dat er iets fout is gegaan? Of klinkt zo een tegen heug en meug geschreven excuusbrief van een slecht verliezer die z’n tegenstander nog een trap na geeft?
