Intermezzo – Beuijsse Meule

Je kunt zitten mokken over het feit dat je ouder wordt. Je kunt ook je zegeningen tellen. Zo moet je een bepaalde leeftijd hebben bereikt om te weten waar in Horst deze foto is genomen. 

50-plussers, mond houden! Laat die 50-minners maar raden. Wedden dat ze niet thuis geven? Sliêp oêt! Sliêp oêt!

Een doodeenvoudig berichtje met foto, vrijdagavond geplaatst op de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst. Gewoon voor de leuk. Geen moment stilgestaan bij de mogelijkheid dat wel eens een pandemonium kon losbreken dat zou eindigen in een totale spraakverwarring. Toch gebeurde precies dat. Een greep uit de gebeurtenissen sinds vrijdag: meer dan vierduizend keer gelezen, bijna zestig likes, meer dan zestig reacties, tientallen reacties op reacties, nieuwe foto’s, beschuldigingen van leeftijdfraude, nostalgische oprispingen, de meest fantastische bijnamen die de revue passeerden (mijn top 3: 3. Tromme Leike; 2. D’n Uul; 1. Moês Trien), 50-plussers die stonden te popelen om het juiste antwoord te geven, andere 50-plussers die zich niets aantrokken van het gebod van Horst-sweet-Horst, de ene reageerder die de andere een zwijgverbod oplegde, mensen die spontaan hun links-rechts oriëntatie kwijtraakten, het mij voorheen onbekende woord ‘bloemenjuwelier’ dat ineens opdook, verzuchtingen over verdwenen panden en wat al niet meer.

Aan mij de schone taak enige orde in de ontstane chaos te scheppen. Eerst maar eens alle onjuiste antwoorden geïnventariseerd: het voormalige Rode Kruisgebouw, Herstraat, Loevestraat, Het Groenewoud, Doolgaardstraat, de boerderij van Hoogers, de oude melkfabriek, het voormalige Groene Kruisgebouw, de kantfabriek, Schoolstraat. Allemaal genoemd, allemaal komen ze niet voor op de foto. Ruimt lekker op.

Waar de foto dan wel is genomen? In de Jacob Merlostraat! De mij onbekende fotograaf moet ongeveer ter hoogte van Het Groenewoud hebben gestaan en zijn lens noordwaarts hebben gericht. Ik schat dat de foto omstreeks 1970 is gemaakt. Een dikke veertig jaar later is alleen de kromming in de Jacob Merlostraat nog aanwezig, voor de rest is alles verdwenen, zoals mag blijken uit deze foto:

Vreemd genoeg is aan de overkant van de straat nauwelijks iets veranderd. Vermoedelijk dezelfde fotograaf nam vermoedelijk op dezelfde dag een foto van de andere kant, ongeveer ter hoogte van de lantaarnpaal voor het pand rechts op de bovenste foto: 

Nu ziet het er daar ongeveer zo uit, met links de bloemenjuwelier:

Terug naar de bovenste foto. De gebouwen links op de voorgrond behoorden tot het imperium van de familie Beuijssen. ‘Beuijsse Meule’ heette het daar, naar de beeldbepalende windmolen die er in 1867 werd opgebouwd. De molen domineert ook deze foto, overgenomen uit Oud Horst in het nieuws (deel 1, p. 99): 

Volgens Ger (‘Gir’) van den Munckhof, van iedereen die heeft gereageerd vermoedelijk degene met het geheugen dat het verste teruggrijpt, is die molen op enig moment afgebrand en ik neem dat graag van hem aan. De naam Molenstraat herinnert nog aan de molen, evenals deze molensteen:

Achter ‘Beuijsse Meule’, aan het begin van de huidige Molenstraat, woonde tot begin jaren zeventig de familie Willems (‘D’n Uul’). Het pand rechts op de bovenste foto is het in 1883 gebouwde woonhuis van de familie Beuijssen. Begin jaren zeventig is alles afgebroken. (Waarna we er karakterloze shit voor hebben teruggekregen.)

Tot zover de (vermoedelijke) feiten. Voor alles wat er verder nog omheen is beweerd, gefantaseerd en geouwehoerd verwijs ik u graag naar de Horst-sweet-Horst Facebookpagina (klik hier).

Klein mysterie 594 – Politie (2)

De Horster politie is zowaar uit haar ivoren toren geklommen! Hallo Horst aan de Maas heeft de lokale hermandad weten te verlokken tot een reactie op twee tweets van vorige week (klik hier). In de eerste ging het over twee mannen ‘met weinig goeds in de zin’ in een witte bestelbus met Frans kenteken, gesignaleerd in het buitengebied van Sevenum en Kronenberg. Uit de tweede politietweet, van een dag later, bleek dat de bus eigendom was van een boven elke verdenking verheven Sevenumse man. Dus: ‘Niks aan de hand.’

Een politiewoordvoerder verklaart nu in Hallo:

‘Wij kregen een melding binnen van een persoon die een bestelbusje met buitenlands kenteken had zien staan in het buitengebied en dit verdacht vond. Ons bericht was op die informatie gebaseerd. We hadden dit voorval als verdacht bestempeld omdat het ging om een voertuig met een buitenlands kenteken in een afgelegen gebied. Het wel of niet verdacht zijn van een voertuig wordt meestal door een aantal zaken bepaald en vooral de setting is dan heel belangrijk. In dit geval bleek het dus niet om een verdacht persoon te gaan, maar we zijn toch blij dat mensen situaties als deze blijven melden. Het is dan onze taak om te checken of het echt om een verdachte situatie gaat of niet.’

Toen ik de verklaring van de politiewoordvoerder de eerste keer las, heb ik haar meteen nog een keer gelezen: het kón toch niet waar zijn wat daar stond? Ik las haar een tweede keer, een derde keer, een vierde keer zelfs, maar het stond er dus allemaal echt. Vervlogen de hoop dat tweets als die van vorige week incidenten zijn. Tweets als die van vorige week blijken juist exemplarisch te zijn voor de werkwijze van de Horster politie, de woordvoerder zegt het met zoveel woorden. Afgelegen gebied en buitenlands kenteken? Verdachte setting! Eén telefoontje en alle alarmbellen gaan rinkelen. Niks verifiëren, nee, hup, we slingeren die tweet eruit en gooien het ook maar meteen op Facebook. Checken doen we achteraf wel. Mocht het niets blijken te zijn, jammer dan, maar ach, weet je, het gaat toch maar om buitenlanders en dat is sowieso slecht volk.

Bah, bah.

(Ik weet nu wel hoe ik de recente explosieve toename van met loeiende sirenes en een noodgang voortjakkerende Horster politiewagens moet verklaren: allemaal op weg naar buitenlandse kentekens in de afgelegen gebieden.)

Klein mysterie 591 – Politie (1)

De Horster politie en de sociale media, dat blijft maar een problematisch huwelijk. Dit weekend was het weer raak. Vrijdagmiddag zag deze politietweet het levenslicht: ‘Buitengebied Kronenberg-Sevenum: Witte bestelbus gespot met Frans kenteken en 2 mannen met weinig goeds in de zin. 0900-8844 als je ’m ziet.’

Precies 24 uur later volgde een nieuwe tweet: ‘De bus met Frans kenteken blijkt van een Sevenumse man te zijn … die deels in Frankrijk woont! Niks aan de hand. Bedankt voor de retweets.’

En daar bleef het bij. Géén openbare excuses aan de Sevenumse man, géén uitleg over hoe het zo heeft kunnen komen, géén antwoorden op de vele vragen die gesteld werden op de Facebookpagina van de politie (waarop de tweet eveneens verscheen), géén mea culpa voor de veroorzaakte onrust, überhaupt geen mea culpa. 

Wat ik graag zou willen weten, is wat vooraf is gegaan aan het verzenden van die eerste tweet. Een telefoontje van een verontruste burger? Een waarneming van de politie zelf? En waar kwam de wetenschap vandaan dat de mannen weinig goeds in de zin hadden? Meer in het algemeen: welke afwegingen worden gemaakt alvorens een tweet de deur uitgaat? Waarom dit wel en waarom dat niet? Hoe ernstig moet het verdachte feit zijn? Hoe sterk moet de verdenking zijn? Rechtvaardigt één telefoontje bijvoorbeeld een tweet? Of is het aloude principe van check and double check nog altijd in zwang?  

De tweede tweet intrigeert me zo mogelijk nog meer dan de eerste. Omdat de bus van een Sevenumse man blijkt te zijn, is er niets aan de hand. Dat wekt de suggestie dat er wel wat aan de hand was geweest als de bus van een Franse, Spaanse, Marokkaanse, Oegandese of Tuvaluaanse man was geweest. Een valse suggestie, want er was niets aan de hand omdat er niets aan de hand was. Dat die man uit Sevenum komt, verklaart hoegenaamd niets, of het zou zo moeten zijn dat het Sevenummerschap per definitie impliceert dat je niets doet wat niet door de beugel kan. 

Als de (Horster) politie zich zo nodig op de sociale media wil begeven, dan brengt dat ook een aantal verplichtingen met zich mee. Zoals de plicht tot uiterste zorgvuldigheid. Zoals de plicht elk woord op een goudschaaltje te wegen. Zoals de plicht te reageren op serieuze vragen die voortvloeien uit de aan de openbaarheid prijsgegeven berichten. Zoals de plicht verantwoording af te leggen voor achteraf onjuist gebleken berichten. Veel te vaak blijft dit allemaal achterwege, met insinuaties, speculaties, valse beschuldigingen en een hoop onrust tot gevolg. Hoogst irritant, hoogst contraproductief.

Brachten de tweets dan helemaal niets goeds? Toch wel: de verrukkelijke kop ‘Politie waarschuwt voor Fransmannen’ op de website van omroep Reindonk.

Klein mysterie 513 – Politie

Kan de Horster politie niet gewoon stoppen met haar activiteiten op Facebook en Twitter? Gewoon lekker boeven vangen en verder niks?

Zaterdag laat de politie via Facebook (klik hier) en Twitter (klik hier, hier en hier) weten dat ze de voorgaande nacht twee personen heeft aangehouden vanwege het bezit van harddrugs en bovendien bij een van de verdachten een in de tuin bivakkerende hond heeft meegenomen. De berichten gaan vergezeld van twee foto’s van de hond (‘deze lieve schat, verwaarloosd en vermagerd’) en de hashtag ‘breektjehart’.

De tweets worden driftig geretweet, maar inhoudelijke reacties blijven op Twitter nagenoeg uit. Op Facebook gaat het anders. Eerst gebeurt waar het wel allemaal om te doen zal zijn: de politie krijgt pluimpjes en de eigenaar van de hond wordt hel en verdoemenis toegewenst. Maar dan reageert ineens iemand die de hond kent: ‘Niet alle magere honden zijn verwaarloosd!! Dit meisje heeft een probleem met de schildklier!!!! Is net begonnen met medicijnen ... die ze nu dus NIET krijgt! Zij wordt echt wel goed verzorgd!’ Anderen bevestigen: ‘Troyke is een schat van een hond en het baasje heeft het beestje totaal niet verwaarloosd. Het beestje is ziek!’ En: ‘Wij kennen de eigenaar van deze hond en weten dat zijn hondje zijn ALLES is. Dat weet iedereen die hem kent.’ Waarop de politie zich weer gedwongen voelt te reageren, daar vervolgens weer op wordt gereageerd enzovoort enzovoort.

Privacy van de verdachte? Hoezo privacy? Welke privacy? Nee, zijn of haar naam wordt inderdaad niet genoemd, maar met een beetje deduceren en interpreteren is het een koud kunstje zijn of haar identiteit te achterhalen.

Kan iemand me misschien nog eens duidelijk maken welk belang ermee gediend is dat de politie via Facebook en Twitter kond doet van deze en vergelijkbare heldendaden? Om te tonen dat ze aan onze kant staat? Om te tonen hoe goed werk ze wel niet doet? Om te tonen hoe slecht mensen kunnen zijn? Allemaal dingen die we allang weten, dus er moet een andere reden zijn. Maar welke?

Oh ja, en dan nog iets. Op 27 november berichtte de politie op Facebook triomfantelijk dat ze bij een die dag uitgevoerde snelheidscontrole met de lasergun op de Westsingel in Horst binnen een uur elf bekeuringen had uitgedeeld. Puik stukje werk natuurlijk. Desondanks meende iemand daarop te moeten reageren met de kwalificatie ‘homo woute’. Enkele dagen later meldde de politie dat de betreffende persoon is ‘geblokkeerd’ en ‘aangemeld bij Facebook voor oneigenlijk gebruik’, want: ‘Kritiek is prima maar evengoed met respect voor elkaar!!’ Helemaal mee eens. Mag ik nu ook aannemen dat de politie zelf eindelijk eens stopt met het gebruik van het stigmatiserende ‘zigeunertypes’? Boeven vangen is prima maar evengoed met respect voor elkaar.

Intermezzo – Facebook (2)

‘’t Faceboeken moet ik nog ’n beetje ler’n’, schreef ik op 15 juli. Inmiddels zijn we bijna vijf maanden en 187 likes voor de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst verder. Toch ben ik nog altijd niet uitgeleerd. Waarom reageren lezers bijvoorbeeld niet of bijna niet op een weblogstukje en waarom reageren ze wel als hetzelfde stukje op Facebook staat? Waarom zijn reacties op een weblogstukje vaak anoniem terwijl op Facebook iedereen zich schijnbaar zonder enig bedenken blootgeeft?

‘Het zou me niet verbazen als de conclusie is dat ik te asociaal ben voor Facebook’, schreef ik op 15 juli eveneens. Het lijkt erop dat dit een verkeerde inschatting is geweest. Zonder zelf vrienden te maken, zonder zelf veel te liken, zelfs zonder mezelf veel op Facebook te begeven, blijkt de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst zich toch in een groot lezerspubliek te mogen verheugen (veel groter zelfs dan het weblog Horst-sweet-Horst). De liefde komt duidelijk van één kant – niet van de mijne.

Op Facebook kunnen zaken ineens onverwachte en van tevoren onbedachte wendingen nemen. Dat meisje uit Haren en Trijntje Oosterhuis kunnen u daar alles over vertellen. Ondergetekende intussen ook. Zo plaatste ik vorige week zaterdag een foto op Facebook van een even eerder vóór de plaatselijke Lidl opgeraapt, moeilijk leesbaar boodschappenbriefje. Daaraan gekoppeld was een verzoek me te helpen bij het ontcijferen van het briefje. Binnen een dag was het bericht door meer dan achthonderd mensen gelezen, hadden veertig mensen het geliked en had het tot 22 reacties geleid. Op de koop toe was het boodschappenbriefje volledig ontcijferd. ‘Wat wil je nog meer?’, zou je denken – een praktijkvoorbeeld van de kracht van sociale media.

Wat ik compleet over het hoofd had gezien, was de mogelijkheid dat de schrijver of schrijfster van het boodschappenbriefje ontmaskerd zou worden. Toch gebeurde dat. Gelukkig had ik niets onaardigs gezegd over briefje en/of schrijfster, gelukkig toonde de schrijfster zich niet vertoornd en gelukkig bevatte het briefje geen boodschappen die de schrijfster in verlegenheid konden brengen. Desondanks heb ik m’n lesje geleerd: volgende keer (nog) beter nadenken over de mogelijke uitwerkingen van het publiceren van zo’n berichtje.

Tenslotte iets waar ik nog steeds niet helemaal uit ben: kan ik het ten opzichte van de trouwe webloglezers eigenlijk wel maken om op Facebook berichten te plaatsen die niet op het weblog verschijnen? Voelt toch een beetje als verraad. Van de andere kant zou het sowieso al goedgevulde weblog behoorlijk vervuild raken als óók de veelal vluchtige en korte Facebookstukjes er nog aan werden toegevoegd. Bovendien is alles wat verschijnt op de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst ook voor niet-Facebookers heel eenvoudig te vinden. Maar om het u allemaal nog gemakkelijker te maken heb ik in het menu in de linkerkolom de rubriek ‘Horst-sweet-Horstberichten op Facebook’ toegevoegd. Die bevat directe links naar berichten die wél op de Facebookpagina zijn verschenen, maar niet op het weblog. Onderaan in die lijst de oudste berichten, bovenaan de meest recente. 

Klein mysterie 481 – Straatnaamborden (9)

Op de fiets van Kronenberg naar Horst zag ik zaterdag een verloren wieldop in de wegberm liggen.

Wat doe je dan als recent toegetreden lid van het gilde van verlorenwieldoprechtopzetters? Precies:

Trots op deze heldendaad wilde ik er op de Horst-sweet-Horst Facebookpagina melding van maken. Maar hoe heette die weg ook alweer waar ik de wieldop rechtop had gezet? ‘Kronenbergerweg’ dacht ik op een bordje te hebben gezien. Voor de zekerheid toch even op de kaart gekeken. Maar goed ook: Kronenbergweg. Zo kwam het dan ook in het Facebookberichtje te staan.

Toch zat het me niet helemaal lekker. Had ik me nu vergist met ‘Kronenbergerweg’? Dus gisteren terug. En jawel hoor, mijn kortetermijngeheugen functioneert nog:

Op andere bordjes staat wel keurig Kronenbergweg:

Voor deze ene keer wil ik het wel voor de straatnaambordenmaker opnemen. Bij naar plaatsnamen vernoemde straten en wegen is immers de bijvoeglijk naamwoordvorm van die plaatsnaam gebruikelijker: Americaanseweg, Broekhuizerweg, Griendtsveenseweg, Horsterweg, Tienrayseweg. Waarom? Geen idee. Het rare is bovendien dat bij toponiemen wel vaak de eigennaam wordt gebruikt: Doevenbosweg (en niet Doevenbosserweg), Grauwveenweg (en niet Grauwveenseweg), Nieuwenbergweg (en niet Nieuwenbergse- of Nieuwenbergerweg), Witveldweg (en niet Witveldseweg). Vaak, maar ook weer niet altijd: Asdonckerweg, Langevenseweg, Luttelseweg, Stokterweg. En als je dan in één gemeente op luttele kilometers afstand van elkaar ook nog eens in Kronenberg een

en in het grensgebied tussen America, Hegelsom en Meterik een

hebt, wil je de straatnaambordenmaker z’n foutje wel vergeven.  

Nu we voor het eerst sinds tijden weer eens bij straatnamen en hun bordjes verzeild zijn geraakt, meteen ook maar de volgende onbegrijpelijkheid. Als ik me niet vergis heeft de gemeente Horst aan de Maas tien straatnamen die eindigen op ‘veld’: Beekveld, Campsveld, Engelerveld, Hoogveld, Kerkveld, Kuilveld, Molenveld, Pastoorsveld, Sondertseveld, Tuinhaversveld. Allemaal aan elkaar geschreven. Sinds kort heeft Meterik ook een straatnaam die eindigt op ‘veld’.  Vooruitlopend op het officiële straatnaambordje en voortbordurend op de andere op ‘veld’ eindigende straatnamen in de gemeente had iemand (een behulpzame buurtbewoner?), ongetwijfeld om het bouwverkeer van dienst te zijn, alvast een officieus straatnaambordje gefabriceerd:

Vorige week is het officiële straatnaambordje gearriveerd:

Voormalig Feyenoordvoorzitter Cor Kieboom zei het al: ‘Waar staat geschreven dat ik consequent moet zijn?’

Intermezzo – In eigener Sache (7)

Historische dag vandaag: op de kop af vijf jaar geleden ging Horst-sweet-Horst met een stukje over Schaakse afvalbakken officieel de lucht in! Wat bedoeld was als tijdverdrijf om een voetballoze zomer door te komen, is gierend uit de bocht gevlogen, zo mogen we wel concluderen. Even wat cijfers: het aantal stukjes is niet blijven steken op 30, zoals aanvankelijk beoogd, maar bedraagt inmiddels 1084. Het Horst-sweet-Horst-fotoarchief bestaat uit meer dan 25.000, merendeels ongepubliceerde, opnamen. De 97 Horst-sweet-Horst-filmpjes op YouTube zijn 21.056 keer bekeken. Meest populair met 3.308 weergaven is nota bene een filmpje van 4 seconden dat geen enkel verband heeft met Horst: Louis van Gaal – even niet fluitend op z’n Trillerpfeife – in actie als trainer van Bayern München.

Sinds een jaar of drie telt Google het aantal paginabezoeken van Horst-sweet-Horst. Dat staat nu op iets meer dan 155.000. De top 5 van best bezochte pagina’s:

5. Klein mysterie 11 – O, stoeprand/t waar ben je gebleven?

4. Klein mysterie 424 – Trapveldje (2)

3. Top 5 – Galatasarayoverwegingen om voor Horst te kiezen

2. Klein mysterie 301 – Hond in de goot

1. Klein mysterie 129 – Kassabon

De Horst-sweet-Horstlezers zijn, surprise, surprise, vooral afkomstig uit Nederland. Op grote afstand volgt op de tweede plaats de Verenigde Staten, waaruit ik concludeer dat dit weblog ook bij de dames en heren van PRISM gretig aftrek vindt. De Russische en Engelse geheime diensten lijken aanzienlijk minder geïnteresseerd, al is het natuurlijk ook mogelijk dat zij zich op slinkse wijze aan het alziend oog van Google hebben weten te onttrekken.

Nog meer nutteloze cijfers: de helft van de Horst-sweet-Horst-lezers heeft Internet Explorer als browser; Firefox en Chrome hebben elk een aandeel van 17 procent. Windows is met 75 procent verreweg het populairste besturingssysteem waarmee Horst-sweet-Horst wordt bekeken. Vooral bij de iPad (3 procent) en de iPhone (1 procent) valt nog een hele wereld te winnen.  

Beschouwingen over heden, verleden en toekomst van Horst-sweet-Horst laat ik graag aan u over. Wel wat anders: hoe vaak zou ik de afgelopen vijf jaar niet te horen hebben gekregen ‘Je zou meer aan de weg moeten timmeren met Horst-sweet-Horst’? Maar hoewel ik na m’n eindexamen een zomer lang bij een toen nog groot Horster wegenbouwbedrijf heb gewerkt, ben ik bepaald niet bedreven in het aan de weg timmeren.

Toch heb ik besloten mezelf ter gelegenheid van dit eerste lustrum geweld aan te doen. En dus heb ik vandaag, surprise, surprise, een Horst-sweet-Horst Facebookpagina gelanceerd. Daarmee ben ik hopelijk voor een tijdje van het aan-de-weg-timmergelul verlost. Wat Facebook Horst-sweet-Horst te bieden heeft, is me nog volstrekt onduidelijk. Het enige dat ik ervan vernomen heb is dat liken en vrienden maken heel belangrijk schijnen te zijn en dat ik zo ongeveer de laatste wereldburger ben die eraan begint. Na er vanmiddag een paar uur mee geklooid te hebben, is me de zin sowieso al grotendeels over. Maar goed, het (aarzelende) begin is er: klik hier voor de Horst-sweet-Horst Facebookpagina.

Wees overigens gerust: het weblog blijft core business van Horst-sweet-Horst.