Top 5 – Steekhoudende argumenten voor nieuwe coalitie D66+GroenLinks-Essentie-PvdA-VVD

Eerst hebben ze je wekenlang de oren van de kop geluld, dan zijn er verkiezingen en vervolgens treedt ineens een onwezenlijke stilte in die nu al een week duurt. Alsof ze zomaar ineens van de aardbodem zijn verdwenen, die politieke partijen. Of zouden ze zich soms schuilhouden in hun befaamde achterkamertjes, elkaar het hof makend om hun natte droom – het pluche – werkelijkheid te zien worden?

Het enige dat een week na de verkiezingen naar buiten is gekomen – vreemd genoeg niet via een gemeentelijk of partijkanaal maar via NU Horst aan de Maas – is dat Arie Stas is aangesteld tot informateur. Waarom heeft geen enkele partij tot dusverre zijn voorkeur voor een nieuwe coalitie openbaar gemaakt? Allemaal zeggen ze dat ze transparant zijn. En als ze dan een keer transparant kunnen zijn, dan hoor je ze niet. Onbegrijpelijk.

Laat ik zelf wel transparant zijn: wat mij betreft dient de nieuwe coalitie in Horst aan de Maas te gaan bestaan uit D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en VVD. Waarom? Dat ga ik u vertellen. Komt ie, de exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van steekhoudende argumenten voor een nieuwe coalitie die bestaat uit D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en VVD:

5. BVNL en Perspectief dienen de komende vier jaar eerst maar eens aan te tonen dat ze stabiel genoeg zijn om onderdeel te kunnen zijn van een coalitie.

4. Het CDA heeft heel veel betekend voor Horst aan de Maas, maar moet nu even de tijd worden gegund zijn wonden (grootste verlies uit zijn geschiedenis, in opspraak geraakte wethouder, ontbrekend leiderschap) te likken, te reflecteren en te herbronnen. In de tussentijd moet het CDA beslist in staat worden geacht ook vanuit de oppositie zijn invloed te doen gelden.

3. Een coalitie bestaande uit D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en VVD voorkomt allerlei gedoe over de verdeling van de wethouderszetels. Die is in dit geval namelijk zonneklaar: ieder één. Dat de VVD daarmee misschien wat wordt overbedeeld en Essentie misschien wat wordt onderbedeeld, wordt gecompenseerd door het feit dat Essentie en VVD in deze coalitie elkaars natuurlijke bondgenoten zijn.   

2. D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en VVD hebben vorige week woensdag alle vier winst geboekt. Winst boeken is niet per se noodzakelijk voor toegang tot een coalitie, maar een afstraffing van het kaliber dat het CDA voor zijn kiezen kreeg (verlies van 13,1 procent) vraagt om nederigheid en bezinning. Die betrachten lukt beter in de luwte van de oppositie dan in de hectiek van de coalitie.

1. Een coalitie bestaande uit D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en VVD leidt tot een vanuit democratisch oogpunt gezonde getalsmatige verhouding tussen coalitie (vijftien zetels) en oppositie (twaalf zetels) in de gemeenteraad. In de voorbije raadsperiode bedroeg die verhouding eenentwintig om zes. Regelmatig kwam het wezen van de democratie (zoveel mogelijk ruimte laten aan de opvattingen van minderheden) in het gedrang. Als de huidige coalitie wordt voortgezet telt ze twintig raadszetels en is de kans op verbetering in dit opzicht miniem.

Intermezzo – Toos Buijssen

‘Ineens drong het afgelopen zaterdag bij mijn zoektocht naar straten die naar personen zijn vernoemd tot me door: als we de vrouwelijke leden van het koninklijk huis en de heiligen buiten beschouwing laten, heeft Horst (of althans de oude gemeente Horst) helemaal geen straten die naar vrouwen zijn vernoemd. Is het niet eens tijd dat daar verandering in komt?’

Dit schreef ik op 8 juli 2008 (klik hier), Horst-sweet-Horst was net een week in de lucht. Inmiddels zijn we een kleine veertien jaar verder. Als ik me niet vergis – niet uitgesloten dat ik de afgelopen jaren iets over het hoofd heb gezien – is Hanna van de Voort nog steeds de enige vrouw in de hele gemeente Horst aan de Maas met een officiële straatnaam (vrouwelijke heiligen en vrouwelijke leden van het koninklijk huis daargelaten). Diep triest! Goed om daar vandaag, op Internationale Vrouwendag, nog eens bij stil te staan.

Je zou je kunnen afvragen of er dan misschien geen straatnaamwaardige vrouwen zijn. Tuurlijk zijn die er wel! Ik heb in dat stukje uit 2008 maar ook in 2016 (klik hier) een hele reeks namen genoemd. Een van mijn suggesties was Toos Buijssen, de eerste vrouwelijke Horster wethouder. Toos (1955-1999) behoorde in 1976 tot de oprichters van de PvdA-afdeling Horst-Sevenum. In 1982 trad ze namens de PvdA toe tot de gemeenteraad. Dat bleef ze totdat ze in 1989 Arie Stas tussentijds opvolgde als wethouder. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1990 was ze vervolgens lijsttrekker. De PvdA behaalde drie zetels en Toos nam opnieuw zitting in het college van burgemeester en wethouders. Vier jaar later hield ze de lokale politiek voor gezien.

Toos Buijssen overleed op 9 juli 1999 op 44-jarige leeftijd. Toenmalig burgemeester Romé Fasol herdacht haar in de gemeenteraadsvergadering van 15 juli van dat jaar (klik ook hier):

‘Wij herinneren ons Toos Buijssen van haar werk hier in de gemeen­teraad. Strijdbaar voor de idealen, waarin haar mede­mens centraal stond. Een goed lid ook van haar fractie. Wie met haar sprak, ontmoette in haar de bevlogenheid van de sociaal-democratie. Een meer dan uitstekend lid ook van het college van burgemeester en wethouders. Integer om­gaand met de midde­len van onze gemeenschap. Collegiaal als weinig anderen. Zo was ze ook. Met wie zij optrok, kon op haar bou­wen. Ik laat zeker niet onvermeld dat zij ook wethouder was voor personele aangelegenheden. Daarin kon ze haar genegenheid voor haar medemens evenzeer kwijt. Rechtvaardigheidsgevoel en waarde­ring voor de inzet van medewerkers maakten haar geliefd in dit huis. De laatste jaren, na haar aftreden in 1994, liet ze zich hier wat minder zien.’

Zou het misschien zo kunnen zijn dat er mannen zijn die om minder een straatnaam in Horst aan de Maas naar zich vernoemd hebben gekregen?

Intermezzo – Ziekenhuis Horst moet blijven

Bij het fotograferen van Hof te Berkel stuitte ik gisteren ook op het voormalige Sint-Antoniusziekenhuis. Het Sint-Antoniusziekenhuis dat in verregaande staat van ontbinding verkeert. Triest om een gebouw dat ooit zo machtig was nu zo weerloos te zien. Triest - zoals eerder gezegd - dat zelfs maar de gedachte dat het gebouw misschien wel het behouden waard was nooit in de hoofden van onze vroede vaderen is opgekomen. (Klik op de foto's om ze te vergroten.)

Het Sint-Antoniusziekenhuis zal voor mij eeuwig verbonden blijven met de actie Ziekenhuis Horst Moet Blijven. Nog geen vijf jaar na de opening dreigde in 1973 alweer sluiting voor het ziekenhuis. Horst en omgeving kwamen massaal in opstand. In mijn herinnering was elke Horster auto in die dagen voorzien van een witte strook met daarop in zwarte letters de tekst ‘Ziekenhuis Horst moet blijven’.

Mijn vader behoorde tot de actievoerders van het eerste uur. Hij liet een hele archiefdoos vol documentatie na over de strijd voor behoud van het ziekenhuis. Gisteren ontrukte ik die doos voor even aan de vergetelheid. 

Vergeelde krantenknipsels. Langharig tuig. Een rapport van het Progressief Aktiecentrum met op de voorzijde een citaat van Karl Marx. Allerlei nota’s, anti-nota’s, rapporten en anti-rapporten. 1200 naar minister-president Joop den Uyl gestuurde briefkaarten. Een actievoerder die ook vandaag de dag nog altijd in de contramine is. Steunbetuigingen aan het actiecomité van mensen die de schrijfkunst nauwelijks machtig waren. Dirk de Vroome, alias De Rooie Reus. Verslagen van actiebijeenkomsten. Een symbolische begrafenis. Handgeschreven actieplannen. Een actievoerder die later zelf voor lange tijd op het pluche zou belanden. Een bezetting van de bestuurskamer van het ziekenhuis. Mannen met baarden. Een demonstratie op een maandagmiddag om twee uur met duizend deelnemers.

Lijsten met handtekeningen van duizenden sympathisanten. Tien tips voor de sluiting van kleine ziekenhuizen, een ‘ludieke handleiding’ aangeboden aan verantwoordelijk staatssecretaris Hendriks.

Strijdbaarheid, strijdbaarheid, strijdbaarheid. Een hele archiefdoos vol.

Wordt met de sloop van het ziekenhuis ook een tijdperk ten grave gedragen? Zijn het tekenen des tijds, het betrekkelijk geringe verzet tegen de sluiting van de bibliotheek in Grubbenvorst, tegen het minimaliseren van de bibliotheek in Sevenum, tegen de mogelijke verdwijning van het Horster zwembad, zelfs tegen de komst van een megastal? Heeft strijdbaarheid plaatsgemaakt voor apathie? Idealisme voor cynisme? Collectivisme voor idealisme?

Zeker na het doornemen van zo’n doos is het verleidelijk die vragen stuk voor stuk met ‘ja’ te beantwoorden. Zoals altijd ligt het natuurlijk een stuk genuanceerder. In de jaren zeventig zat beslist niet iedereen in het verzet en mensen met idealen en de bereidheid daarvoor te strijden zijn nog altijd niet van de aardbodem verdwenen. Toch kan ik enige heimwee naar die tijd niet onderdrukken. Suzanne Raes had last van hetzelfde gevoel en maakte er vorig jaar een schitterende, ontroerende en zeer herkenbare (althans voor mij) documentaire over (klik hier; kijken MOET). 

‘Wij geloven in de droom van die andere samenleving en die droom zal nooit sterven’, hoor je Joop den Uyl ergens aan het begin van de documentaire zeggen. ‘Die droom zal nooit sterven’ – maar veel leven zit er intussen toch niet meer in. Treurig. 

Top 5 – Horster elder statesmen

Het Engels kent het begrip elder statesman. Mijn Collins Cobuild English language dictionary omschrijft dit als ‘an old and respected politician or former politician who still has influence because of his or her experience’. Op internet kwam ik ook tegen ‘an old, experienced, and eminent person, esp a politician, whose advice is often sought’. Misschien ben ik abuis, maar bij mijn weten bestaat er geen Nederlands equivalent voor het begrip.

Hetgeen niet wil zeggen dat Nederland geen elder statesmen heeft. Hans Wiegel is zo iemand. Jan Marijnissen en Wim Kok eveneens. Ed van Thijn was het, maar is inmiddels de fase van elder statesman voorbij. Jan Terlouw heeft er nooit voldoende soortelijk gewicht voor gehad. Paul Rosenmöller evenmin, bovendien te jong. Femke Halsema heeft de potentie uit te groeien tot elder stateswoman. En het CDA? Dries van Agt is er te activistisch voor. Alle andere potentiële CDA-elder statesmen zijn nota bene door de eigen achterban uitgekotst als mastodont. JPB? Uitgesloten.

Hoe zit het in Horst aan de Maas? Veel net-niet-types. Leo Beterams, Hanni ten Brink-Oor, Jos Jenniskens, Harry Peerbooms, Piet Seegers, Jos Weijs: om uiteenlopende redenen komen ze allemaal net iets tekort voor het elder statesmanschap. Leon Litjens is deze rol wel op het lijf geschreven, maar dient eerst nog in bredere kring aan gezag te winnen. Paul Geurts dan? Nee. Mist de bezonnenheid van de elder statesman: te weinig Zwitserlevengevoel, te veel barricadebeklimmer. Kent Horst aan de Maas dan geen elder statesmen? Natuurlijk wel! De Horst-sweet-Horst top 5 van Horster elder statesmen:

5. Marcella Dings-Polderman.

Profiteert van het feit dat deze top 5 tenminste één vrouw moest bevatten. Zal beslist goed werk verrichten bij Museum De Kantfabriek en Walk 4 the Roses, maar dat is iets anders dan politieke invloed.  

4. Arie Stas.

Politiek dier bij uitstek. Probleem is dat hij zich te weinig in het openbaar manifesteert, een niet-onbelangrijk onderdeel van het elder statesman zijn. Bovendien voor een Horster elder statesman van de verkeerde partij (PvdA).

3. Servaas Huijs.

Evenals Arie Stas PvdA’er, maar heeft op laatstgenoemde voor dat hij zich juist graag in het openbaar manifesteert. Misschien zelfs wel te graag voor een elder statesman.

2. Romé Fasol.

CDA’er – in Horst aan de Maas bijna een conditio sine qua non voor een elder statesmen. Begiftigd met natuurlijk gezag en een jaloersmakende welsprekendheid. Minpunt: meer bestuurder dan politicus. Houdt ook iets teveel de kerk in het midden voor een elder statesman – erfenis van twintig jaar burgemeester spelen.

  

1. Ger Driessen.

Dat Ger het whealen en dealen tot in de puntjes beheerst wisten we al (je bent ten slotte CDA’er of je bent het niet). Nooit weg voor een elder statesman. Wat echter vooral opvalt nu Ger zich buiten het dagelijkse politieke strijdgewoel bevindt, is z’n onthechting. En vooral die heb je nodig als elder statesman. Ger heeft het allemaal los weten te laten, slaat het vanaf de zijkant geamuseerd gade, zal er ongetwijfeld het zijne van denken, maar uit zich in het openbaar slechts in getwitterde diepzinnige uitspraken, niet zelden voorzien van een woordspeling of poging daartoe. Voorbeelden?
‘Rug rechten en vechten in plaats van gebukt gaan en ondergaan.’
‘Het verschuilen achter zorgvuldigheid in de politiek om geen tempo te hoeven maken is een grote mate van onzorgvuldigheid.’
‘BureaucrEatie in plaats van bureaucratie.’

Klein mysterie 439 – Nieuw Gemengd Bedrijf (5)

Geweldig nieuws voor alle tegenstanders van het Nieuw Gemengd Bedrijf toen woensdag bleek dat de Raad van State de milieuvergunning voor de megastal heeft vernietigd omdat de provincie de ontwerp-milieuvergunning in de verkeerde editie van De Trompetter heeft gepubliceerd. Gedeputeerde Patrick van der Broeck mocht dan wel balen, mijn dag kon niet meer kapot. Ook in huize Bouten en huize Coppus moet gejuich zijn opgegaan. Toch raakten beide tegenstanders van het Nieuw Gemengd Bedrijf vrijdag op Twitter heftig met elkaar in conflict. Over en weer vlogen de beschuldigingen van leugens over tafel.

In feite komt het erop neer dat Thijs Coppus (SP) collega-raadslid Roy Bouten (PvdA-PK) verwijt dat de PvdA medeverantwoordelijk is voor de megastal. Onzin volgens Roy: de fractie is altijd tégen geweest. Maar de wethouder altijd vóór, aldus Thijs.

Bron van de ruzie is de gemeenteraadsvergadering van 12 februari 2008 waarin werd besloten over het collegevoorstel de komst van het Nieuw Gemengd Bedrijf goed te keuren. De PvdA-fractie stemde na een urenlang debat tegen; PvdA-wethouder Arie Stas stond achter het collegevoorstel (of liet althans niet in het openbaar blijken er bezwaar tegen te hebben). Volgens Thijs had de PvdA-fractie toen het vertrouwen in haar eigen wethouder op moeten zeggen (waardoor het college zou zijn opgeblazen). Volgens Roy getuigt de opstelling van fractie en wethouder juist van dualisme en bovendien was er evengoed een raadsmeerderheid vóór de megastal.

Formeel heeft Roy gelijk, zowel wat betreft het dualisme als de raadsmeerderheid. De vraag is alleen waar het dualisme ophoudt en de eigen geloofwaardigheid in het geding komt. Met andere woorden: waar wordt een grens gepasseerd? Niet bij scheefliggende stoeptegels, zoveel mag duidelijk zijn. Maar ook niet bij een megastal, waarbij volksgezondheid, ethiek en meer van dat soort toch vrij fundamentele zaken op het spel staan? De vraag stellen is haar beantwoorden. Als zoiets essentieels al geen aanleiding meer is voor (op z’n minst) een minderheidsstandpunt in het college, wat dan nog wel? De conclusie kan in mijn ogen inderdaad niet anders zijn dan dat de PvdA door haar instemmende wethouder medeverantwoordelijk is voor de komst van de megastal.

Schnee von gestern. Maar irgendwie ook von heute: intussen is de PvdA(-PK) met een nieuwe wethouder vertegenwoordigd in het gemeentebestuur. Die staat achter besluiten die het Nieuw Gemengd Bedrijf dichterbij brengen (of laat althans niet in het openbaar blijken er bezwaar tegen te hebben), terwijl de fractie die besluiten juist (meestal) aanvecht. En daar fietsen dan ook nog de PvdA-Tweede Kamerfractie (tegen; klik ook hier) en het Limburgse college van Gedeputeerde Staten met twee PvdA-gedeputeerden en de Statenfractie tussendoor. Vreemde, contraproductieve spagaat die al vanaf de vorming van dit gemeentebestuur om een toelichting schreeuwt. Die is er nooit gekomen. Nog is het daarvoor niet te laat. Is dit eigenlijk geen mooi moment om duidelijkheid te scheppen?

Top 5 – Geschenken die me mogelijk alsnog kunnen doen verleiden me in te schrijven voor glasvezel

Niets zo veranderlijk als een mens. Een dooddoener eerste klas, ik weet het. Toch kan ik met de beste wil van de wereld geen toepasselijkere beginzin voor dit stukje bedenken. Wat is er aan de hand? Vorige week beweerde ik nog met grote stelligheid dat glasvezel niet aan mij was besteed.

Intussen ben ik aan het twijfelen geraakt. Daarvoor zijn twee aanleidingen:
1. de advertorial afgelopen week in Hallo Horst aan de Maas. Acht Horster hotshots sommen daarin de vele zegeningen van glasvezel op. Infrastructuroloog Leon Litjens: ‘Vroeger bestond een infrastructuur uit een weg en riolering, tegenwoordig is de snelheid van het internet van groot belang. Het is echt een infrastructuur voor de toekomst.’ Gemeenschapsdenker Jan Nabben: ‘Zo worden we met z’n allen in 1 klap aangesloten op de toekomst! Met glasvezel maken we onze gemeente aantrekkelijk voor bedrijven, iets waar we allemaal van profiteren.’ Neoliberaal marktdenker Arie Stas: ‘Ik denk dat het vooral fijn is dat we als consument meer te kiezen krijgen. We krijgen meer aanbieders van internet, tv en telefonie, want het is een openbaar netwerk. Dat is goed voor ons als consument.’

2. Het een van de voorbije dagen ongetwijfeld ook op uw deurmat neergeplofte zakje Pickwick English Tea Blend, met het daaraan gekoppelde vooruitzicht van ‘een heerlijke high tea 2 personen’ als ik me aanmeld voor glasvezel bij OnsBrabantNet.

Acht autoriteiten en een theezakje die me moeten overhalen tot de aanschaf van glasvezel. Eerlijk is eerlijk: het was vooral dat theezakje dat de twijfel deed toeslaan. Noem het naïef, maar pas na dat zakje drong het besef tot me door dat ik een bepaalde marktwaarde vertegenwoordig. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven te doen, blijken bedrijven bereid voor mij hun beurs te trekken. Ik ben commercieel interessant!

Maar het is nog veel mooier: het feit dat verschillende bedrijven dingen naar mijn gunsten, betekent tegelijkertijd dat ik in een machtspositie zit: ik kan eisen stellen. Ik ben te koop! Natuurlijk niet voor zo’n lullig theezakje, maar wie weet wat er gebeurt als ik iets echt lekkers krijg voorgehouden. Daarom, dames en heren glasvezelaars, hierbij mijn top 5 van geschenken die me ondanks al m’n principes en eerder geuite bezwaren mogelijk alsnog kunnen doen verleiden me in te schrijven voor glasvezel:

5.

Twee aardbeienseizoenen lang gratis Lambada’s van Het Aardbeienland naar behoefte.

4.

Vijf jaar lang gratis de meest kitscherige beeldjes uit de collectie van Action naar behoefte.

3.

Twee jaar lang gratis gedroogde blauwe bessen van Douven Blauwe Bessen naar behoefte.

2.

Twee jaar lang eenmaal per week een gratis kersenkruimelvlaai van bakkerij Gerards-Steeghs.

1.

Vijf jaar lang gratis Tegels konijn van slagerij Joosten naar behoefte.

Laat maar komen al dat moois, dan maak ik aan het eind van de week wel de balans op.

Klein mysterie 235 - Megastallen

Op de dag dat staatssecretaris Bleker besloot gemeenten en provincies te vragen voorlopig geen medewerking te verlenen aan nieuwe aanvragen voor megastallen, besloot de gemeenteraad van Horst aan de Maas de procedures voor de bouw van megastallen niet stil te leggen. Klinkt vreemd, is ook vreemd, maar het vreemdste is dat het besluit van de Horster raad desondanks heel voorspelbaar was. Want op 20 juli 2010 had een raadsmeerderheid van CDA, Essentie en PvdA-PK al eens besloten dat hangende allerlei (gezondheids)onderzoeken de vergunningsprocedures voor het Nieuw Gemengd Bedrijf (een megamegastal) niet hoefden te worden stopgezet. En voor de Horster gemeenteraad geldt: eens besloten, blijft besloten. Zelfs staatssecretaris Bleker en de Tweede Kamer kunnen daar niets aan veranderen.Ondertussen hadden de ruim twee uur (klik op agendapunt 1 en 6) die de raad vorige week dinsdag aan megastallen wijdde, weinig nieuws te bieden. Bij CDA en Essentie (samen een raadsmeerderheid) staan vooralsnog alle seinen op groen; bij D66 en SP op rood. En bij de PvdA-PK? Tja, ik weet niet. ‘Vuurrood’, ben je geneigd te denken als je PvdA-PK-fractievoorzitter Richard van der Weegen op zo’n avond weer eens hoort fulmineren tegen megastallen. Maar fulmineren of niet: de PvdA-PK-fractie sloot zich gewoon aan bij CDA en Essentie en keerde zich dus tegen voorlopige stillegging van procedures voor de bouw van megastallen. Dat valt tot op zekere hoogte nog uit te leggen ook, al dien je daarvoor wel schriftgeleerde te zijn. Toch voedt die opstelling mijn twijfel over de hardheid van het standpunt van de PvdA-PK. Een historisch gegroeide twijfel.Omdat tijdens de cruciale raadsvergadering op 12 februari 2007 de PvdA-fractie tegen de komst van het Nieuw Gemengd Bedrijf stemde en de PvdA-wethouder vóór en beiden daarna gewoon overgingen tot de orde van de dag.
Omdat toenmalig fractievoorzitter en huidig PvdA-PK-wethouder Birgit Op de Laak in Dagblad De Limburger van 16 december 2009 verklaarde bereid te zijn het verzet tegen het Nieuw Gemengd Bedrijf te staken in ruil voor openheid van het buitengebied, aandacht voor de minima én een zetel in het college van burgemeester en wethouders. Omdat – ik heb het al eens eerder geschreven – Richard van der Weegen in april 2010 in Hallo Horst aan de Maas opriep tot een pas op de plaats hangende gezondheidsonderzoeken naar megastallen en drie maanden later doodleuk tégen een pas op de plaats stemde.Zonder tegenbericht houd ik het er voorlopig maar op dat de seinen voor PvdA-PK op oranje staan. Overigens wil ik de heren Van der Weegen (PvdA-PK) en Van Rengs (SP), die er allebei van overtuigd zijn binnenkort staatssecretaris Bleker als partijlid te mogen begroeten, waarschuwen zich niet te vroeg rijk te rekenen. Ik roep hen graag een fragment uit de column van Bert Wagendorp in De Volkskrant van 5 maart in herinnering: ‘Laatst hoorde ik hem [Henk Bleker] praten over de megastallen. In een formidabel betoog slaagde hij erin zowel felle tegenstanders als overtuigde voorstanders te doen geloven dat hij aan hun kant stond. Dat is knap, maar na een stuk of drie van dergelijke uiteenzettingen begin je toch een beetje argwanend te worden. Bleker danst een permanente horlepiep rond de waarheid. Dit met Groningse tongval, die de argeloze luisteraar moet doen geloven dat Henk een eenvoudige jongen is van de klei die gewoon te simpel is voor zoiets ingewikkelds als liegen.’

Actualisatie – Plateauperikelen (3)

Vuurwerk over de Meterikse plateauperikelen bleef afgelopen dinsdag tijdens de raadsvergadering helaas uit. Raadslid Hoeijmakers (VVD) was de enige die inging op de meest recente briefwisseling tussen gemeente en buurtbewoners. Hij vroeg zich af waarom de gemeente niet gewoon tegemoet komt aan de wensen van de buurtbewoners. Waarop wethouder Stas (PvdA) nog maar eens duidelijk maakte dat het volgens de geraadpleegde deskundigen raadzaam is de drempel – weliswaar enigszins afgevlakt – gewoon te laten liggen. De wethouder volgt de deskundigen in die mening. Hij gaat derhalve niet inbinden. Maar de buurtbewoners evenmin, als ik het juist inschat. Dus vroeg of laat komt dat vuurwerk er toch. Ik verheug me er nu al op.

Actualisatie – Plateauperikelen (1)

Soms pakken dingen niet uit zoals je van tevoren had gehoopt. Zo kan ik niet ontkennen dat de plateauperikelen in Meterik, waarover ik op 23 februari berichtte, op een anticlimax dreigen uit te lopen.Waar ik eerder tot mijn heimelijke genoegen al tot astronomische hoogten uitschietende trillingsmeters en een verdere escalatie van het conflict tussen buurtbewoners en gemeente in het verschiet zag liggen, lijkt nu ineens alle emotie uit de strijd te zijn verdwenen (als we hier tenminste nog over een strijd kunnen spreken). Zo zegden de buurtbewoners hun medewerking toe bij de trillingsmetingen. Verder heb ik geen afwijzende reacties vernomen op het besluit van wethouder Stas om de geluidshinder niet te meten maar te berekenen. Tot overmaat van ramp signaleerde ik afgelopen weekend in de buurt van het omstreden plateau dit onbenullige kastje uit het jaar nulin plaats van de verwachte vernuftige, hightech trillingsmeter. Hopelijk leiden de wagens van het lokale loonbedrijf die over het plateau gaan denderen nog tot enige sensatie. Niets zo erg als een conflict dat doodbloedt. Buurtbewoners en gemeente stel me a.u.b. niet teleur.

Klein mysterie 58 – Plateauperikelen

Kijk het daar nou liggen, dit plateau op de kruising Schadijkerweg – Bondserf in Meterik. Doodgewoon, dertien in een dozijn. Zou je denken. Niets is minder waar. Het vormt de inzet van een felle strijd tussen enkele buurtbewoners en de gemeente. Het gaat om een vrij overzichtelijk conflict, dat er in essentie op neerkomt dat de buurtbewoners het plateau graag zien verdwijnen en de gemeente het wil handhaven. Wat het dispuut ook voor niet-belanghebbenden aantrekkelijk maakt om te volgen, zijn het soms onuitgesproken wederzijdse wantrouwen, de al dan niet ingehouden woede, de steken onder water, het gebezigde jargon, de niet geschuwde grote woorden én de ongewisse afloop.Dat er iets speelde, werd me voor het eerst duidelijk op 25 november vorig jaar. Een bewoner van de Schadijkerweg veegt tijdens de gemeenteraadsvergadering (klik voor verslag hier) in niet mis te verstane bewoordingen de vloer aan met de gemeente. Hij en zijn buurtgenoten voelen zich niet serieus genomen in hun klachten over door het plateau veroorzaakte geluids- en trillingshinder. Deze ‘enorme overlast’ leidt immers tot ernstige aantasting van het woon- en leefgenot. Ook het zo langzamerhand onvermijdelijke F-woord (fijnstof) komt nog even om de hoek kijken.
De verantwoordelijke wethouder, Arie Stas, toont zich ‘in het hart getroffen’. Desondanks laat hij in december een ‘trillingsprognose’ opstellen. Daaruit blijkt dat de trillingen naar verwachting binnen de normen blijven. ‘Een aangename verrassing’, zo laten vijf buurtbewoners het gemeentebestuur op 9 januari per brief weten, ‘echter wij hebben er onze bedenkingen bij en hebben grote twijfels met de getallen waarmee gerekend is’. De bedenkingen betreffen het tijdstip waarop de trillingsmetingen (die zullen volgen op de trillingsprognose) worden uitgevoerd en de woningen waarin de metingen worden verricht. Verder is het hen een doorn in het oog dat geen geluidsmetingen zullen plaatsvinden. In zijn antwoord van 19 januari wijst wethouder Stas er fijntjes op dat geluid niet wordt gemeten maar berekend. Verder deelt hij mee dat bij het plateau trillingsmeters worden geïnstalleerd, waarna een niet nader genoemd lokaal loonbedrijf wordt benaderd ‘om een route over de Schadijkerweg te rijden zodat meting van de optredende trillingen kan plaatsvinden’. Als de bewoners er op staan de metingen uit te stellen, is de wethouder daartoe bereid, maar ‘dat betekent wel dat de aanpassing van het plateau verder vertraagd wordt’.
De reactie van de bewoners is me nog niet bekend, maar ik verheug me er nu al op. Zoals ik me ook al kan verheugen op de installatie van de trillingsmeters. En het wordt pas helemaal een dolle boel als de wagens van het lokale loonbedrijf over het plateau gaan denderen. Ik wil die trillingsmeters wel eens zien uitslaan! Mooie tijden liggen ongetwijfeld in het verschiet. (Al zou het me niets verbazen als het nog even duurt voordat buurtbewoners en gemeente het erover eens zijn welk lokaal loonbedrijf het meest geschikt is om de klus uit te voeren.)