Intermezzo – De Vriendenreünie

Ik las De Vriendenreünie, het onlangs verschenen boek van Joep Dohmen en Paul van der Steen over de Limburgse bestuurscultuur in de afgelopen twee decennia. Bladzijde na bladzijde waaide een geur van bederf me tegemoet. Het stinkt in Limburg. In Maastricht. In Echt. In Susteren. In Roermond. In Horst aan de Maas. In Venray. En als het er nu niet meer stinkt, stonk het er, lang en heftig.

Nee, veel spectaculaire nieuwe onthullingen bevat De Vriendenreünie niet. De meeste in het boek beschreven bestuurlijke strapatsen waren al genoegzaam bekend. Die aan het licht gebrachte ontsporingen verspreidden destijds telkens een luchtje. Verzameld in het boek verspreiden al die luchtjes samen nu een ondraaglijke stank. Ontluisterend en verontrustend.

De arrogantie van de macht spat er vanaf. Net als de decadentie van de macht. En de zelfgenoegzaamheid van de macht. Maar wat vooral bijblijft na het lezen van De Vriendenreünie: de klefheid van de Limburgse macht. Het ons kent ons, het elkaar baantjes en opdrachten toespelen, het ritselen, het elkaar dekken, het samen in de kroeg regelen van wat niet geregeld zou mogen worden, het jij-doet-wat-voor-mij-dan-doe-ik-wat-voor-jou. En dat allemaal gecombineerd met het deprimerende aroma van nestgeur vermengd met spruitjeslucht.  

Het regent nu afleidingsmanoeuvres. Ger Driessen, Raymond Knops, Ger Koopmans, Jan Loonen: allemaal schreeuwen ze moord en brand over de berichtgeving en het boek van Dohmen en Van der Steen. Terecht? Daar moet de rechterlijke macht zich maar over uitspreken. Maar ook als er geen vuur mocht zijn: er is wel rook. Heel veel rook. En ook rook stinkt. Dat is misschien nog wel het meest verontrustende dat uit het boek spreekt: een slecht functionerend of zelfs geheel ontbrekend moreel kompas bij veel Limburgse bestuurders. ‘Alles wat niet verboden is, mag’, luidt de titel van een van de hoofdstukken. Het had ook de titel van het boek kunnen zijn. Het gebrek aan moreel besef, gekoppeld aan een gebrek aan tegenmacht en tegenspraak, leidt ertoe dat een grootgrondbezitter wethouder kon worden met grondzaken in zijn portefeuille, dat een gedeputeerde commissaris kon zijn bij een baggerbedrijf dat opdrachten krijgt van de provincie.

Laat je niet afleiden door de afleidingsmanoeuvres. Vraag je af waar deze bestuurscultuur vandaan komt. Bedenk wat eraan te doen valt. Waag je aan een bespiegeling over de vraag of dit slechts het topje van de ijsberg is. Koop dat boek. Zet een wasknijper op je neus. Lees dat boek.

Of kom volgende week woensdag, 8 juni, naar OJC Niks in Horst (Doolgaardstraat 34). Daar gaat filosoof en schrijver Lotte Spreeuwenberg namelijk met Joep Dohmen en Paul van der Steen in gesprek over De Vriendenreünie. Daaraan voorafgaand houdt commissaris van de koning Emile Roemer een inleiding over de Limburgse bestuurscultuur. Verdere gasten op deze door BiblioNu georganiseerde avond zijn voormalig SP-raadslid Michael van Rengs uit America en Teun Heldens uit Meijel, lid van Provinciale Staten en gemeenteraadslid in Peel en Maas namens de VVD. 

De gratis toegankelijke avond begint om 20.00 uur. De zaal is open vanaf 19.30 uur. Vanwege de beperkte capaciteit is aanmelding noodzakelijk: klik hier.

(Een ingedikte versie van dit stukje verscheen vandaag in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Integriteit

Twee jaar geleden de voormalige Limburgse gedeputeerden die baantjes kregen toegeschoven van de gemeente. Vorig jaar de staatssecretaris uit Hegelsom met een omstreden gronddeal. In januari de Venrayse wethouder met een omstreden gronddeal. Vorige week de schandalige zelfverrijking van de voormalige Limburgse gedeputeerde. Vorige week de twee Limburgse gedeputeerden en de commissaris van de koning die hadden zitten te slapen bij de schandalige zelfverrijking van de voormalige Limburgse gedeputeerde. En dan ook nog het gore lef hebben om moraliteit te prediken. (Ger Koopmans: ‘Er is ook nog zoiets als moraliteit: mag je elke mogelijkheid te baat nemen die de overheid je biedt?’)

Houdt het dan nooit op? Zijn er überhaupt nog Limburgse politici waarvoor je je hand in het vuur durft te steken? Die integer en naar eer en geweten handelen? Toch wel, Richard van der Weegen was zo iemand. Denk ik, zeker weten doe je het nooit, van niemand. U kent hem niet, Richard van der Weegen? Valt u nauwelijks kwalijk te nemen. Het trieste lot van politici die niet sjoemelen en die niet zelfpromotie tot hoogste doel hebben verheven, maar datgene waar het om gaat: de inhoud.

Richard van der Weegen was vijftien jaar gemeenteraadslid in Horst aan de Maas namens de PvdA. Vorige week nam hij afscheid. De gemeenteraad zal ‘m gaan missen. Gekscherend hield burgemeester Ryan Palmen hem vorige week voor dat zijn bijdragen regelmatig aan de lange kant waren geweest. Zelfs als dat al zo is: hoe lang hij misschien ook aan het woord was, hij had altijd iets te zeggen. In heldere bewoordingen en beargumenteerd. Zijn dossierkennis was ongeëvenaard. Bovendien was hij vasthoudend. En als sterk debater – een zeldzaamheid in de gemeenteraad van Horst aan de Maas – wist hij wethouders het vuur na aan de schenen te leggen. Onvergetelijk zijn discussies met voormalig wethouder Leon Litjens over het Nieuw Gemengd Bedrijf. Gerede kans dat Don Leon daar ’s nachts nog wel eens gillend van wakker wordt.

Viel er dan helemaal niets aan te merken op Richard van der Weegen? Jawel, hoor. Hoe treffend zijn analyses doorgaans ook waren, als het op stemmen aankwam voegde hij zich naar mijn smaak iets te vaak naar het college van burgemeester en wethouders. Dat is inderdaad het trieste lot van gemeenteraadsleden van een coalitiepartij, maar toch. Wat me ook zo nu en dan stak was zijn gevit op de andere linkse partijen, D66+GroenLinks en vooral de SP. Verder heb ik hem wel eens verweten dat hij soms roomser dan de paus wilde zijn. Hyper integer dus. Dat verwijt trek ik bij dezen graag in: beter hyper integer dan een beetje integer.

(Een ingekorte versie van dit stukje verscheen vandaag in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Gronddeal

De gemeente Venray en het Waterschap Limburg gaan onderzoek doen naar de rechtmatigheid van een grondaankoop voor privédoeleinden door de Venrayse wethouder Jan Loonen (CDA). Dit naar aanleiding van een publicatie vandaag in NRC Handelsblad. Die is gestoeld op speurwerk van zowel NRC als het Venrayse weekblad Peel en Maas. Je kunt denken ‘Oh, dat is Venray, dat raakt ons hier in Horst aan de Maas niet’. Maar dat is fout gedacht. En wel hierom:

1. De gronddeal werd beklonken door Ger Driessen, inwoner van Horst aan de Maas, toenmalig voorzitter van het Waterschap Limburg, voormalig Horster wethouder en voormalig Limburgs gedeputeerde. ‘Ik zie elk onderzoek met vertrouwen tegemoet’, aldus Driessen in NRC. Kan ik me goed voorstellen: als ervaringsdeskundige in dit soort akkefietjes heeft Ger nog nooit op de blaren hoeven zitten. Slim als hij is, zal hij er in juridisch opzicht ook ditmaal wel weer ongeschonden vanaf komen. Alleen heb je als publiek functionaris een verantwoordelijkheid die verder reikt dan het puur juridische aspect. Denk aan het ethische, het morele aspect. En aan de vraag of je het gemeenschappelijke belang wilt dienen of het individuele. Waar rook is, is niet altijd vuur. Maar je moet behalve vuur ook rook zien te voorkomen. Dat lijken Ger, Jan, die andere Ger, Raymond en noem nog zo maar wat CDA’ers op, niet altijd te beseffen.

2. De Venrayse burgemeester Luc Winants (CDA) heeft druk uitgeoefend op Peel en Maas om het artikel over wethouder Loonen afgelopen donderdag niet te publiceren. De gemeente Venray is de belangrijkste adverteerder in Peel en Maas. Dat verklaart waarschijnlijk mede waarom uitgever Christ van den Munckhof is gezwicht voor Winants. Dat een burgemeester zich bemoeit met de inhoud van een weekblad is op zich al hoogst verwerpelijk, maar helemaal als hij ook nog eens een machtpositie heeft. Juist een burgemeester, juist een gemeente dient pal te staan voor persvrijheid. Wat dit van doen heeft met Horst aan de Maas? Hier is de gemeente de belangrijkste adverteerder in Hallo Horst aan de Maas. Onlangs werd wethouder Rudy Tegels (CDA) in het weekblad beschuldigd van aantasting van de persvrijheid (klik hier). Die beschuldiging hangt bij mijn weten nog steeds boven de markt en dat maakt mijn vertrouwen in een volledig onafhankelijke verslaggeving door Hallo er niet groter op.   

3. Burgemeester Winants in NRC: ‘Ik steek mijn hand voor Jan Loonen in het vuur.’ En in De Limburger: ‘Desondanks zullen we als gemeente een intern onderzoek doen om alle twijfels weg te halen.’ Het onderzoek moet nog worden verricht, maar de uitkomst staat al vast. Precies dezelfde burgemeesterlijke reflex als in Horst aan de Maas vorig jaar bij publicaties over een gronddeal van Raymond Knops (klik hier). Voor Jan Loonen geldt wat voor Raymond Knops gold: alleen een onafhankelijk extern onderzoek kan de lucht klaren. Dat dit in Horst aan de Maas niet is gebeurd, is uitermate triest. Dat Winants in De Limburger verklaart bereid te zijn tot een extern onderzoek als de fractievoorzitters daarom vragen biedt voor Venray en Jan Loonen nog een sprankje hoop. Aan de Venrayse fractievoorzitters om te tonen of ze meer mans zijn dan hun Horster collega’s.

Intermezzo – Ome Kees en z’n maatjes (1)

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – twitterde (klik hier) onze burgemeester Kees van Rooij gisteren parmantig. Nee, geen eigen inzicht, maar opgewarmde kost: het betreft een uitspraak van voedseltechnoloog Louise Fresco, vijf jaar geleden gedaan in een interview met het Volkskrant Magazine (klik hier). Gisteren uit de mottenballen getwitterd (klik hier) door ene Kees Maas – volgens zijn twitterbio ‘ondernemer, agrariër, marktanalist, multimedia’ – en meteen gretig geretweet door allerlei CDA- en VVD-hotemetoten, onder wie de onvermijdelijke Limburgse CDA-gedeputeerde Ger Koopmans. En natuurlijk onze eigenste Kees. Hoppatee, statement gemaakt, de agrarische achterban kan weer rustig op één oor gaan liggen.  

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – welja, laten we dus maar gewoon voortgaan op de huidige weg? Gewoon voortgaan met de uitputting van de bodem? Gewoon voortgaan met de beschamende omgang met dieren? Gewoon voortgaan met de steeds grotere grootschaligheid? Gewoon voortgaan met het wegbulldozeren van familiebedrijven? Gewoon voortgaan met de ongekende hoeveelheden chemische bestrijdingsmiddelen? Gewoon voortgaan met het verneuken van het landschap? Gewoon voortgaan met het produceren van stank? Gewoon voortgaan met het welbewust nemen van volksgezondheidsrisico’s?  

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – zomaar enkele koppen van kranten- en internetartikelen van de afgelopen weken die ome Kees en z’n maatjes niet hebben ge(re)tweet: ‘Vegetarisch vlees: er is een wereldwijde voedselrevolutie op komst’ (Volkskrant, 12 juli), ‘Zullen we het eens hebben over de enorme veedichtheid in Nederland?’ (Trouw, 4 juli),  ‘Als we de insecten kwijtraken, ontstaat er echt chaos’ (Trouw, 2 juli), ‘Gruwelijk dierenleed in slachthuizen maakt huidige vleesproductie onhoudbaar’ (Follow the money, 28 juni), ‘De lobby voor de intensieve veehouderij is nietsontziend’ (Trouw, 28 juni), ‘Dierenartsen in opstand tegen dierenleed in de veehouderij’ (Zembla, 27 juni), ‘Waterbedrijven slaan alarm: mest bedreigt drinkwaterwinning’ (Trouw, 24 juni). 

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – Michiel Bussink op 26 september 2013 in Trouw (klik hier): ‘Vorig jaar heb ik Fresco in een interview grondig ondervraagd over haar stelling “biologisch kost zes keer zoveel grond”. Ze moest daarin uiteindelijk toegeven dat ze die alleen baseerde op een onderzoek in de tarweteelt, zonder daarin de negatieve externe effecten van de gangbare landbouw (vervuiling, overbemesting, ontbossing, overconsumptie) mee te wegen. Ze gaf toe dat als je naar de biologische landbouw in zijn geheel kijkt, het plaatje heel anders wordt.’

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – hoe gepast is het eigenlijk dat een burgemeester van een agrarische gemeente bij uitstek zo’n controversiële uitspraak (re)tweet? Terwijl het nota bene een beleidsterrein betreft dat niet tot z’n portefeuille behoort?

‘Alles biologisch kost zes keer zo veel land’ – weet ik dan precies hoe het verder moet? Nee. Wat ik wel weet is dat CDA’ers rentmeesterschap hoog in het vaandel hebben staan. Is voortgaan op de huidige weg rentmeesterschap? Of is voortgaan op de huidige weg après nous, le déluge?

Klein mysterie 742 – Limburgs

Op z’n achterste poten staan is zo’n beetje de grondhouding van de Limburger. Maarten van Rossem die zegt dat Limburg op een klompvoet lijkt? De Limburger staat op z’n achterste poten! Hollands geschamper over onze zachte g? De Limburger staat op z’n achterste poten! Chriet Titualaer die met onvoldoende respect wordt herdacht? De Limburger staat op z’n achterste poten!

Deze week stond de Limburger op z’n achterste poten over de Taalunie. De schurken van de Taalunie hebben namelijk nagelaten het Limburgs als een streektaal aan te merken in een onderzoek naar de taalkeuzes van Nederlanders en Vlamingen. Wat dagblad De Limburger verleidde tot een vlammend hoofdredactioneel commentaar: 

‘Als je als Taalunie bij de taalkeuzes van ingezetenen wel alternatieven voor het Nederlands zoals Fries of Engels of Frans registreert maar de Limburgse streektaal niet, dan is dat een klap in het gezicht van de tienduizenden Limburgers binnen en buiten de provincie die thuis dialect spreken maar dat niet mogen invullen in de vragenlijst van de Taalunie.’

Op internet circuleerde meteen een petitie (klik hier), getiteld ‘Wij spreken Limburgs, ook al wil de Taalunie dat niet weten’. Uit de toelichting:

‘De nu publiek gemaakte ‘Staat van het Nederlands’-rapportage presenteert de Limburgse tweetaligheid als Nederlandse ééntaligheid en miskent het feit dat 70 procent van de inwoners in Limburg hun eigen taal gebruiken, bewust gebruiken, en als iets anders dan standaard-Nederlands ervaren. Dit is kwalijk, zowel politiek, maatschappelijk als wetenschappelijk.’

Ik woon en werk al mijn hele leven in Limburg. Ik spreek al mijn hele leven met veel plezier en vol overtuiging het Horster dialect, een onderdeel van de Limburgse streektaal. Voel ik me geschoffeerd door de Taalunie? Nee. Ervaar ik het onderzoek van de Taalunie als een klap in mijn gezicht? Nee. Vind ik de miskenning van het Limburgs door de Taalunie kwalijk? Nee. Heb ik het gevoel dat de Taalunie ons onze identiteit en streektaal afpakt? Nee. 

Ben ik trots op mijn Limburgerschap? Nee. Schaam ik me dan soms voor mijn Limburgerschap? Absoluut niet! Wat dan? Mijn Limburgerschap is voor mij gewoon een gegeven. De Taalunie heeft daar geen invloed op. Zelfs als ze het zou willen dan kan de Taalunie mij m’n identiteit, m’n dialect en m’n Limburgerschap niet afpakken. Het laat me koud of de Taalunie het Limburgs al dan niet bestempelt als streektaal. Als de Taalunie het Limburgs abracadabra vindt, zal me dat worst wezen. Dit in tegenstelling tot vele andere Limburgers. Alleen al tientallen prominenten hebben de internetpetitie ondertekend, van Ger Koopmans tot André Rieu, van Connie Palmen tot Liliane Ploumen en van Gé Reinders tot onze eigenste Jos Schatorjé. Typisch gevalletje d’n iënen haan deut d’n ándere kraeje. 

De op hun achterste poten staande Limburgers hoeven overigens niet te wanhopen: ennen boëm velt ni ván iëne slaag.

Intermezzo – Vaerkesloëzie (2)

Soms, heel soms, leidt al dat geschrijf ook nog eens ergens toe. Zo liet de Horster politie onlangs in reactie op een Horst-sweet-Horst-stukje over ‘stiekeme stickers’ op Horster rolluiken weten dat zij geen melding(en) had ontvangen van zulke stickers (klik hier). Goed om te weten. Wat ook goed is om te weten, is dat het Horst-sweet-Horst-stukje van ruim een maand geleden over dialectwoorden (klik hier), actie van kring Ter Horst van het Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap (LGOG) tot gevolg heeft gehad.

Dat stukje ging over een lange lijst karakteristieke, voornamelijk Horster en Sevenumse dialectwoorden. Die vloeide voort uit een dialectcursus die het LGOG in 2004 organiseerde. De lijst is gepubliceerd in nummer 30 van huisorgaan Info LGOG Kring Ter Horst. ‘Ze ontbreekt helaas in de gedigitaliseerde versie van dat nummer’, zo besloot ik het stukje. En ziedaar, zonder dat ik er iemand op attent heb moeten maken of er op andere wijze moeite voor heb gedaan, is de lijst nu gedigitaliseerd (klik hier, klik op ‘Info LGOG’, klik op nummer 30 en ga naar bladzijde 21)! Misschien wel om de olifant die met z’n lompe poten door de porseleinkast banjert en luistert naar de naam Ger Koopmans te laten zien dat het LGOG wel degelijk van deze tijd is.

Hoe het ook zij, gratis en voor niets voor iedereen te land, ter zee en in de lucht, zomaar een lijst van 168 prachtige, voornamelijk Horster en Sevenumse dialectwoorden, waarvan een aantal niet eens is terug te vinden in al dan niet gedigitaliseerde woordenboeken. Voor de aardigheid nog even een snelle top 5 van woorden uit die lijst (waarbij woorden die ik in het vorige stukje al heb vermeld waren uitgesloten van deelname – vaerkesloëzie blijft onovertroffen):

5. klam (nauwelijks; is het in het Horster trouwens niet klamp?)

4. bescheid zegge (iemand iets melden)

3. sliddere (over het ijs glijden)

2. gauwechtig (spoedig, snel)

1. vannamedaag (vanmiddag)

Klein mysterie 681 – Hoepe

Wat ook wel eens wordt vergeten, is dat de vooruitgang van de medische wetenschap niet louter positieve gevolgen heeft. Zo mag het in veel opzichten een zegen zijn dat er tegenwoordig steeds minder mankepoten rondlopen, voor het dialect ligt ontegenzeggelijk verarming op de loer. Of ziet u vandaag de dag nog wel eens iemand hoepe? Door de drastische vermindering van het aantal hoepers dreigt hoepe in de vergetelheid te raken. Wat eeuwig zonde zou zijn.

Gedeputeerde Ger Koopmans liet vorige maand weten dat hij het Limburgse dialect in tegenstelling tot andersluidende berichten wel degelijk serieus neemt (klik hier). Laat hem die woorden dan maar eens kracht bijzetten. Hoe? Nou, bijvoorbeeld door een premie uit te loven voor Horstenaren die zich vrijwillig laten ombouwen tot hoeper, ter voorkoming van het uitsterven van het aloude Horster woord hoepe.  

Interessant woord overigens, hoepe. ‘Hoempe’, hoorde ik de uit Hegelsom afkomstige M. onlangs met enige stelligheid beweren. In Hegelsom mag het hoempe zijn – niet alle Hegelsomse dialectaberraties zijn mij bekend – in Horst is het wel degelijk hoepe. Dat blijkt ook uit È maes inne taes, een van de twee Horster woordenlijsten, dat als betekenis van hoepe vermeldt ‘mânk loëpe’.

Hoempe lijkt me een verbastering van het Nederlandse hompelen of Duitse humpeln, dat inderdaad ‘mank lopen’ betekent. In Meerlo-Wanssum (hómpele) en in Venray (hòmpele) gebruiken ze hompelen in dezelfde betekenis. Is hoampele dan misschien ook een Horster woord? Een equivalent van hoepe? Wie weet. Mij zegt hoampele in elk geval niets, maar dat zegt niets.

Terug naar hoepe. Dat komt behalve in Horst ook voor in Venray en in de dialecten van de voormalige gemeente Meerlo-Wanssum. Alleen heeft het in die dialecten – blijkens het Venrays woordenboek en Het dialekt van de gemeente Meerlo-Wanssum – een andere betekenis dan in het Horster. In Venray betekent hoepe ‘op en neer wippen’. En in Meerlo-Wanssum ‘lopen, zodanig dat eerst de hielen en daarna de tenen op de grond komen’.

Hoogste tijd voor het open Horster-Venrays-Meerlo-Wanssums hoepkampioenschap, met de onderdelen 100 meter mank lopen, 100 meter op en neer wippen en 100 meter lopen waarbij eerst de hiel en daarna de tenen op de grond komen. Winnaar is degene met opgeteld de snelste tijd. Dennie Christian heeft zich al bereid verklaard de prijsuitreiking te verrichten. Hij zal dan tevens het verband tussen hoepe en zijn ‘Hoeba hoeba hoeba hop hop hop’ (de meest gruwelijke aller liedregels) uit de doeken doen.

Hoeba hoeba hoeba hop hop hop

Hoeba hoeba hoeba hop hop hop
Hoeba hoeba hoeba hop hop hop
Hoeba hoeba hoeba hop

Weet u trouwens hoe een mankepoot in het Venloos heet? Zweitbats!

Top 5 – Handmatig verfraaide in Horst aan de Maas opgehangen verkiezingsposters

Heerlijk, verkiezingstijd! De aloude volkskunst van het handmatig verfraaien van doodsaaie verkiezingsposters beleeft weer hoogtijdagen. De Hitlersnorretjes, de brillen, de geaccentueerde scheidingen, de geslachtsdelen, de tekstballonnen: genieten! Elke dag beginnen met de prangende vraag wie de voorgaande nacht welke facelift heeft ondergaan en je vervolgens maar laten verrassen.

‘Wist ik niet dat Twan een rechtszaak aan z’n broek had, maar waar rook is is vuur.’

‘Hé, koket dat sikje van Carla.’

‘Weet je, die bril geeft Jasper ineens een intellectuele uitstraling!’

‘Gek, altijd gedacht dat Ger slechts één rotte kies had.’

‘Zou dat uitgediepte decolleté Tirza nou stemmen opleveren of kosten?’

‘Gewaagd hoor, die ezelsoren van Rudy.’

‘Die tieten staan John eigenlijk heel goed!’

‘BTS, waar zou dat in godsnaam voor staan?’

Politici acteren altijd dat ze die metamorfoses verschrikkelijk vinden. Twan Beurskens, provinciaal VVD-lijsttrekker, dit weekend ook weer: ‘Ik persoonlijk vind het altijd een beetje zielig om spullen te bekladden.’ Geloof het alsjeblieft niet, ze kicken erop, de dames en heren politici. Elke verkiezing weer leggen ze in het geniep ranglijsten aan van mooist verfraaide posters. Wees ervan overtuigd dat een toppositie in dat klassement statusverhogender is dan een wetsvoorstel door de Kamer loodsen, een collegevoorstel torpederen of een amendement aangenomen krijgen.  

Horst-sweet-Horst is inmiddels doorgewinterd verkiezingsposterwatcher en beschikt over een verkiezingsposterfotoarchief om u tegen te zeggen. Dat maakte het samenstellen van een Horst-sweet-Horst top 5 van handmatig verfraaide in Horst aan de Maas opgehangen verkiezingsposters niet bepaald tot een sinecure. Toch is het uiteindelijk gelukt. Komt-ie:

5. Sybrand van Haersma Buma, Tweede Kamerverkiezingen, 2012

Vanwege de ontbrekende mogelijkheid tot detaillering is Horst-sweet-Horst geen groot liefhebber van met de spuitbus op verkiezingsposters aangebrachte verfraaiingen. Desondanks is deze transformatie van Sybrand wonderwel geslaagd. Pièce de résistance: de imposante borstelwenkbrauwen.

4. Mark Verheijen, Tweede Kamerverkiezingen, 2012

En toch zou het nog vier jaar duren voordat meneer werd ontmaskerd.

3. Ria Oomen, Europese verkiezingen, 2009

Bril, snor, waanzinnige haardracht, ‘oma’: ongetwijfeld heeft het er allemaal toe bijgedragen dat Ria, La Ria, bij de Europese verkiezingen in Meterik de ongekende score van 98,7 procent van de stemmen behaalde. 

2. Raymond Knops, Tweede Kamerverkiezingen, 2012

Simpel, maar doeltreffend: ons geacht Hegelsoms Tweede Kamerlid weggezet als lid van een roversbende.

1. Casper Tielen, Provinciale Statenverkiezingen, 2015

Je mag toch alleen maar je handjes dichtknijpen als je op deze manier wordt opgewaardeerd van droogstoppel met Poetinuitstraling tot man van de wereld met designerbril?

Top 5 – Toekomstige CDA-vergaderlocaties

Mensen zijn van nature geneigd altijd het slechte te denken. Zo krijg ik vaak de vraag voorgelegd waarom ik zo anti-CDA ben. ‘Ik anti-CDA?’, is dan steevast mijn reactie. Werkelijk onbegrijpelijk. Als er één partij is die m’n sympathie kan wegdragen, is het het CDA wel. Echt, ik heb het beste voor met de christendemocraten. Zit men in de problemen, dan ben ik vaak de eerste (en niet zelden de enige) die verschillende oplossingsrichtingen aandraagt. Op dit weblog zijn daarvan tal van voorbeelden aan te wijzen.

Mijn affiniteit met de partij hoeft me er uiteraard niet van te weerhouden haar kritisch te volgen. Het aloude Duitse gezegde Was sich liebt, das neckt sich doet hier weer eens opgeld. Ook dat valt aan de hand van vele bijdragen op Horst-sweet-Horst te illustreren.

Dat voor het goede begrip even vooraf. Dan nu over naar de actualiteit. Afgelopen vrijdag en zaterdag hield het CDA z’n halfjaarlijkse fractieweekend in Horst. Marja van Bijsterveldt-Vliegenthart, Gerd Leers, Ruth Peetoom, Maxime Verhagen, Sybrand van Haersma Buma, Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner: allemaal waren ze van de partij. En laten we vooral ook de local heroes Raymond Knops en Ger Koopmans niet vergeten. In de beste CDA-tradities kwam ook de Horster carnavalsprins Guido I nog even langs om wat onderscheidingen uit te reiken. In zijn gezelschap: de local heroes Leon Litjens en Kees van Rooij. À ge ma leut het.

Terwijl Kamerleden en bewindslieden zich met het hier en nu verpoosden, was ik, immer constructief meedenkend, alweer bezig met de toekomst. Want hoe moet dat bij het volgende CDA-fractieweekend in Horst? Nu was het Parkhotel nog de plaats van handeling, maar wat als de CDA-Tweede Kamerfractie – laten we vooral de realiteit onder ogen zien – na de volgende verkiezingen is gedecimeerd tot een clubje van een man of vier, vijf? Dan zou een fractieweekend in het Parkhotel slechts getuigen van grootheidswaanzin. Dus heb ik me, uit liefde voor de partij, de afgelopen dagen het hoofd gebroken over toekomstige Horster CDA-vergaderlocaties. Regeren is immers vooruitzien.

Mijn top 5 van toekomstige Horster CDA-vergaderlocaties:

5. Het vermeende ‘Hoëgers huuske’ aan de Bloemvenweg in America.

Donker genoeg om duistere zaakjes te regelen, groot genoeg om het hele prinselijk gezelschap van de Turftreiers in te ontvangen.

4. Het Risseltkapelletje aan de Gastendonkstraat in Horst.

Terug naar de wortels. Misschien ook wel de ideale manier om van die steile protestanten af te komen.

3. Trafohuisje aan de Schadijkerweg in Meterik.

Ideaal om al het geritsel eens flink te laten knetteren.

2. Jachthut aan de Blaktdijk in Kronenberg.

Mocht Henk Bleker tot de blijvertjes behoren (ik heb m’n twijfels) dan is deze locatie beslist aan te raden omdat hij hier het nuttige met het aangename kan verenigen.

1. Telefooncel aan de Hoebertweg in America.

Transparantie verzekerd en de varkensstallen op de achtergrond staan garant voor een oude vertrouwde geur.

Klein mysterie 166 – Verkiezingsborden (2)

Dit weekend overgestapt van analoge op digitale televisie. Ik mag wel zeggen dat er een wereld voor me is opengegaan, van dertig zenders naar misschien wel het tienvoudige. Snel even zappen is er niet meer bij. Op Geschiedenis 24 viel ik gisteren in het laatste kwartier van een verkiezingsuitzending van Brandpunt uit 1977 met Joop den Uyl. Wat een genot! Ja, ook ome Joop had beslist z’n fouten, maar politici van zijn kaliber worden vandaag de dag zowel links als rechts niet meer gemaakt. Bevlogenheid, hartstocht, vooruitgangsgeloof, belezenheid ook: Den Uyl had het allemaal. En het mooie is dat hij je altijd de indruk wist te geven dat hij er zelf echt in geloofde, in die betere wereld die in het verschiet lag. Kom daar bij de huidige generatie politici maar eens om. Of klink ik nu te veel als een kijker naar Nostalgienet?
Vergeef me, maar dit moest ik toch echt eerst even kwijt. Nu naar de actualiteit van vandaag. Aan de vragen die ik op 24 mei over de verkiezingsborden stelde – en waarvan er inmiddels enkele zijn beantwoord – wil ik er graag nog twee toevoegen:
1. Waarom zijn al die posters zo lelijk? Weerspiegelen ze het niveau van de huidige generatie politici? Of van de huidige generatie grafisch vormgevers? Of krijgt elke tijd soms de posters die hij verdient? Het enige dat me in esthetisch opzicht eigenlijk kan bekoren is deze rode tomaat van de SP. Dat het, getuige de loslatende plakletters een vertederend stukje huisvlijt betreft, mag de pret niet drukken. Integendeel.
2. Waarom blijven die posters zo ongeschonden? Geert Wilders mocht dan afgelopen zaterdag in Dagblad De Limburger z’n beklag doen over bekraste PVV-posters en verminkingen van zijn afbeelding, voor Horst aan de Maas gaat dit niet op. Ik heb heel wat verkiezingsborden gezien de afgelopen weken, maar een bekraste Geert Wilders ben ik slechts één keer tegengekomen (Meerlo). Tel daar nog twee bebrilde Raymond Knopsen (Meterikseweg)en één besnorde (Gasthuisstraat)en één bebrilde (Meterikseweg) Ger Koopmans bij op en dat was het dan. Opmerkelijk. Je zou je bijna af gaan vragen of het normen en waardenoffensief van JPB (ja, hij van ‘Fuck drugs’ en van die neuspiercing) dan tenminste toch in Horst aan de Maas z’n vruchten begint af te werpen.