Intermezzo – Een bezoek aan alle 863 gemeenten van Nederland 1972 (2)

Moors Magazine is al dertien jaar de dagelijkse elektronische krant van Holly Moors (klik hier). Een krant dan waarin hij vooral nieuwe uitgaven en verschijningen op het gebied van fotografie, muziek, literatuur en architectuur signaleert en recenseert. Enkele jaren geleden ben ik er toevallig bij uitgekomen en sindsdien lees ik Moors Magazine dagelijks. Met veel plezier: dankzij Holly heb ik al heel wat ontdekkingen (en aankopen) gedaan. Maar nu ben ik dan voor één keer teleurgesteld in Holly. Ernstig teleurgesteld zelfs.

Afgelopen dinsdag was Moors Magazine in z’n geheel gewijd aan Een bezoek aan alle 863 gemeenten van Nederland 1972, het boek van Wim Gijzen dat ik twee maanden geleden zo lovend besprak (klik hier). Ter herinnering: Gijzen bezocht in 1972 alle toen nog 863 gemeenten van Nederland. In elke gemeente ging hij hetzelfde te werk: hij maakte een selfie bij het gemeentebord, kocht een ansichtkaart van de betreffende gemeente en maakte foto’s van de winkel waar hij de kaart had gekocht en van de brievenbus waarin hij de kaart had gedeponeerd. Thuis plakte hij per gemeente de foto’s en de ansichtkaart op een vel papier en lijstte dat in (klik op de foto’s om ze te vergroten).

Tot gisteren hingen die 863 ingelijste vellen in de Kunsthal in Rotterdam (klik hier). Ter gelegenheid van die expositie werden ze voor het eerst gebundeld in een boek. Ik kocht het en was er dus kapot van. Zo niet Holly (klik hier):

‘Er valt het een en ander op het hele project af te dingen, want Gijzen was een zeer beperkt fotograaf, dus een aantal foto’s is overbelicht of anderszins mislukt, en op de keuzes van de kaarten is ook nog wel wat aan te merken, maar toch geeft het overzicht, zoals dat nu te vinden is in een vuistdik boek een mooi tijdsbeeld, met al die verschillende brievenbussen die inmiddels verdwenen zijn, de verschillende, soms prachtige postzegels, de kleine winkeltjes, waarvan een groot deel ook wel verdwenen zal zijn (alhoewel... Boomker in Haren is er nog steeds!). Toch is het jammer dat zo’n gouden idee in handen kwam van een kunstenaar die het zo knullig uitvoerde. Nu geef ik het hele project een zesje, als het perfect was uitgevoerd zou het zonder meer een negen waard zijn geweest.’

Een zesje! Is die Holly nou helemaal van de ratten besnuffeld!

Speciaal voor Een bezoek aan alle 863 gemeenten van Nederland 1972 ben ik woensdag naar de Kunsthal getogen. Genoten! Een dikke negen!

In het knullige, het onvolmaakte, dat Holly zo’n groot bezwaar acht, schuilt voor mij nu juist de aantrekkingskracht van het project. Sommige foto’s zijn inderdaad ‘overbelicht of anderszins mislukt’ (bijvoorbeeld die in Horst van kapsalon Van Heesch – zoals ik de vorige keer al schreef). En als Gijzen voor een strenge, seriële, Bernd & Hilla Becher-achtige benaderingswijze had gekozen, zou dat ongetwijfeld ook tot iets prachtigs hebben geleid. Zij het sterieler en veel minder rijk geschakeerd. Met zijn aanpak doet Gijzen steeds een beroep op de verbeeldingskracht van de kijker. Juist dat maakt het spannend, juist dat maakt het project tot een kunstwerk.

Ter illustratie vijf voorbeelden van wat we waarschijnlijk hadden moeten missen als Holly z’n zin had gekregen en het project perfect was uitgevoerd:

1. De onscherpe foto van drie mensen die een brief op de post doen in Huissen.

In een perfecte uitvoering zou Gijzen even hebben gewacht tot de drie weg waren. Nu vraag je je af waarom hij dat niet heeft gedaan. En heeft hij de drie verteld over zijn project? Moet het meisje links misschien daarom lachen?

2. De anti-Nixon-sticker op de brievenbus in Thorn.

Inderdaad ja, 1972, dat was de tijd van Richard Nixon! Kissinger, Watergate, Vietnam, aftreden: allemaal associaties die zo’n half vergane sticker bij je oproept. En waarom uitgerekend in Thorn? Plakwerk van een autochtoon of van een toerist?

3. De ansichtkaart van het sportpark in Eenrum.

Wat zou iemand er nou toe hebben bewogen een dergelijke ansichtkaart uit te geven? Dat gezegd zijnde: wat is dat eigenlijk voor fantastisch gebouwtje daar achter de goal?

4. De mislukte selfie van Wim in Heusden.

Zul je altijd zien: nooit een auto, laat staan een vrachtwagen te bekennen in Heusden en juist op het moment dat de zelfontspanner ontspant passeert er ineens een vrachtwagen waarachter Wim verdwijnt!   

5. De op z’n kop hangende brievenbus in Coevorden.

Of zou Wim de foto op z’n kop hebben opgeplakt?

En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Ik herhaal, ondanks Holly: kopen dat boek! En wel nu!

Intermezzo – Een bezoek aan alle 863 gemeenten van Nederland 1972 (1)

8 juli 1972 was een zaterdag. Het was de dag waarop de Palestijnse schrijver Ghassan Kanafani overleed, waarop Linda de Mol haar achtste verjaardag vierde, waarop de Roemeense voetballer Viorel Moldovan werd geboren, waarop de Dolly Parton-cover Puppy Love van Donny Osmond op de vijftiende plaats in de Nederlandse hitparade belandde en waarop Atletico Madrid de Spaanse voetbalbeker won door Valencia met 2-1 te verslaan. 8 juli 1972 was ook de dag waarop Wim Gijzen deze foto (die ik helaas niet beter gereproduceerd krijg; klik op de afbeelding om haar te vergroten) maakte:

Lang heb ik me het hoofd gebroken over de vraag waar de foto toch gemaakt kon zijn. Alle opties tegen elkaar afwegend, lijkt de Stationsstraat, ongeveer ter hoogte van waar nu tankstation Vissers ligt, me uiteindelijk de meest waarschijnlijke locatie. 43 jaar later ziet het er daar zo uit:

Wim Gijzen maakte diezelfde 8^e juli 1972 vergelijkbare foto’s in onder meer Broekhuizen, Sevenum en (Meerlo-)Wanssum. Grubbenvorst was pas een kleine week later, op 14 juli, aan de beurt. In de tussentijd had hij elders in Nederland nog een kleine honderd soortgelijke foto’s gemaakt. Want kunstenaar Wim Gijzen was met een project bezig: hij had zichzelf ten doel gesteld in het jaar 1972 een bezoek te brengen aan alle 863 gemeenten die Nederland destijds nog telde (nu zijn het er nog  393). Overal ging hij op dezelfde manier te werk: hij maakte met een panoramacamera op statief een selfie bij het gemeentebord, kocht twee identieke ansichtkaarten van de gemeente, adresseerde er een aan de Rotterdamse Kunststichting, postte die en maakte foto’s van de winkel waar hij de kaarten had gekocht en van de brievenbus waarin hij er een had gedeponeerd. Thuis plakte hij per gemeente de foto’s en de ansichtkaarten (een keer de voorzijde en een keer de achterzijde) op een vel papier en lijstte dat in.

Tussen 1973 en 2014 werden de 863 ingelijste fotovellen zeven keer tentoongesteld, onder meer in Edinburgh en Oslo. Op het moment hangen ze in de Kunsthal in Rotterdam (klik hier). Ter gelegenheid van die expositie (die loopt tot 8 juni) zijn alle vellen nu voor het eerst gebundeld in een boek.

Het kost veertig euro en het weegt bijna vijf kilo, maar dan heb je ook wat. In Gijzens eigen woorden: ‘Je ziet het landschap uit die tijd, de inrichting van de leefomgeving, de kleding, de auto’s, de kleine winkeltjes die nu bijna allemaal verdwenen zijn, de reclames met de prijzen en merken en niet te vergeten de talloze verschillende prachtige oude brievenbussen van de PTT.’  

De brievenbus waarin Wim Gijzen in Grubbenvorst een ansichtkaart van de plaatselijke kerk deponeerde

Typisch zo’n boek waarin je eindeloos blijft bladeren, foto’s met elkaar vergelijkend en zoekend naar bepaalde patronen. Het doet je verlangen naar de leegte en de rust van toen, het doet je glimlachen om de objecten en situaties die destijds ansichtkaartwaardig werden bevonden (een lullige beeldengroep in Gasselte, de achterzijde van een verpleeghuis in Ewijk, de kleuterschool in Dodewaard, een onooglijke kruising van wegen in Heino), het doet je beseffen dat er in 43 jaar heel wat verloren is gegaan. Kortom een fantastisch boek. Eén heel klein smetje: de foto van de winkel waar Gijzen de Horster ansichtkaarten (van het voormalige gemeentehuis) kocht, is zo onscherp dat de naam van de winkel er slechts met de grootst mogelijke moeite op valt te ontwaren. (Het blijkt om kapsalon Van Heesch aan de Steenstraat te gaan.) 

Maar ach, bij zoveel moois dat daar tegenover staat is het slechts een kniesoor die daarop let. Kopen dat boek!

Intermezzo – Brievenbus van de week

De weekenden zijn er de laatste maanden een stuk leuker op geworden. Nee, niet vanwege het schaatsen (nog een dikke maand en dan hebben we de jaarlijkse kwelling weer achter de rug), zelfs niet vanwege de betere prestaties van VVV (die gaan lang niet altijd gepaard met beter voetbal) en al helemaal niet vanwege de zondagsopening van drie supermarkten in Horst aan de Maas (dat zal me namelijk worst wezen). Waarom de weekenden er dan wel een stuk leuker op zijn geworden? Vanwege Leopold Post!

Wie is Leopold Post? Leopold Post is een mij onbekende inwoner van Tienray die ik dankzij Facebook op het spoor ben gekomen. Uit de summiere informatie die Leopold op Facebook verstrekt, blijkt dat hij z’n middelbareschooltijd doorbracht op het Boschveld College in Venray, dat hij studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en dat hij ‘buitendienst medewerker bij Medewerker Communicatie’ is (gezegend zijn de Medewerkers Communicatie met de luxe van een buitendienst medewerker).

Welnu, deze Leopold Post plaats sinds enkele maanden elk weekend onder het kopje ‘Brievenbus van de week!’ zonder enig verder commentaar een foto van een (openbare) brievenbus op z’n Facebookpagina. Het is vervolgens aan Facebookers een gooi te doen naar de locatie van de bus. Dat zijn nou precies van die uitdagingen die weekenden, in elk geval die van mij, aanzienlijk veraangenamen.

De foto van de bus kan ergens in Nederland zijn genomen, maar ook in de rest van Europa. Zo kwam de afgelopen weken behalve ‘mijn’ brievenbus (klik hier),

ook een Tsjechische bus voorbij. En geloof het of niet, ook die wist iemand te traceren. Zelf deden bus en omgeving me sterken denken aan Velhartice, maar het bleek om het 180 kilometer oostelijker gelegen Humpolec te gaan.

Wat ik wel een beetje jammer vind is dat Leopold soms een wit voetje bij z’n publiek probeert te halen door op de foto te veel informatie weg te geven. Want tja, als je de op de bus vermelde postcodes die gelden als streekpost duidelijk zichtbaar mee fotografeert, dan is het natuurlijk een koud kunstje om te achterhalen dat deze bus

op station Hilversum Media Park staat. En gisteren wist Leopold de pret danig te bederven door de alles verklappende vlaggen niet uit z’n foto weg te snijden:

Op deze manier was het een stuk lastiger geweest:

Ik heb Leopold mijn ongenoegen hieromtrent kenbaar gemaakt (uiteraard zonder de locatie van de bus te verklappen om het voor anderen niet te verpesten), in de verwachting dat hij dit kleine vlekje zal wegwerken. Voor het overige niets dan hulde voor Leopold! 

Actualisatie – Telefooncellen (2)

Peter Janssen, ja alweer Peter, mailde me onlangs dat ik het stukje over telefooncellen van 13 september 2010 kon actualiseren. Hij voelde het namelijk als zijn droeve plicht mij te informeren over het verscheiden van de waarschijnlijk laatste nog in werking zijnde openbare telefooncel in de buitenlucht van Horst aan de Maas. En wel die op het vakantiepark dat eertijds Loohorst heette, twee jaar geleden nog door het leven ging onder de verschrikkelijke benaming Sunparks Limburgse Peel en intussen bekendstaat onder de nauwelijks minder verschrikkelijke naam Center Parcs Limburgse Peel. Op 11 september 2010 zag het er nog zo uit:

Op 27 november 2012 legde Peter dit trieste tafereel vast op de gevoelige plaat:

Noteer: telefooncel verdwenen, rode brievenbus vervangen door een oranje.

Niet verder vertellen, en zeker niet tegen Peter, maar ondanks alle droefenis is er ook nog een lichtpuntje. Want voor het eerst in ruim twee jaar kan ik weer eens die prachtige Latijnse spreuk uit de kast halen voor dit staaltje cultuurbarbarij: sic transit gloria mundi. Wat dat betekent? Probeer daar zelf maar eens achter te komen.

Intermezzo – Verschnaufpause (4)

Op het moment dat u zich waarschijnlijk aan het bezatten was tijdens de eerste van de drie dolle dagen, lag ik op m’n gemak op een granitobank naar de Kijkduinse hemel te turen. Dit onder het motto ‘Als je dan toch een lang weekend in Den Haag en omgeving vertoeft, kun je je tijd ook maar het beste nuttig besteden’.Achterover liggend op die bank hoopte ik de sensatie te ervaren van een hemel die zich lijkt voor te doen als een koepel. Maar hoe goed ik m’n best ook deed: de gewenste sensatie viel mij niet ten deel. Zoiets overkomt mij nu altijd. Stél ik me helemaal open voor een kunstwerk, bén ik zo gek om in de vrieskou in het openbaar met m’n rug op een granitobank bovenop een duintop te gaan liggen en dan blijft verdorie de beloning uit. Erg lang heb ik er desondanks niet om getreurd. Want of je de hemel, liggend op een granitobank, nu als koepel ervaart of niet: Hemels gewelf van James Turrell is een indrukwekkende ode aan de kwaliteit van het licht aan de Hollandse kust. Verder kan ik slechts concluderen dat Den Haag, evenals Amsterdam, ver achterloopt op Horst aan de Maas. Je treft er niet alleen nog rode hangbrievenbussen aan, maar ook telefooncellen in verschillende varianten, processies met grote aantallen deelnemersen uitbundig oranjeversierde straten. Relicten van een voorgoed voorbije tijd, bij ons allang uit het straatbeeld verdwenen, maar in Den Haag gelooft men er blijkbaar nog in. Achterlijk volkje, daaro. Het wordt zo langzamerhand de hoogste tijd Den Haag weer terug te geven aan de Limbo’s. Dat wilde ik Mark gisteren dus eens even onder de snot gaan wrijven. Maar wat denk je? Meneer geeft niet thuis. Nou ja, dan moet ie het zelf maar weten. Onze wraak zal zoet zijn.

Intermezzo – Amsterdam

Ajax-VVV gisteren. Uit mijn vorige bezoek aan dezelfde wedstrijd had ik een wijze les getrokken: als ik enig plezier wilde beleven aan deze dag, moest ik me vooral niet beperken tot het potje voetbal. Dus pakte ik op station Horst-Sevenum de trein van half negen, om na aankomst in Amsterdam koers te zetten richting Spaarndammerbuurt. Daar liggen rond het Spaarndammerplantsoen drie door Michel de Klerk aan het begin van de twintigste eeuw ontworpen monumentale volkswoningbouwcomplexen. In het meest expressionistische van de drie is Museum Het Schip gevestigd. ‘Het Schip’ is de bijnaam van het complex dat een van de meest tot de verbeelding sprekende voorbeelden van Amsterdamse Schoolarchitectuur is. Alles aan en in het arbeiderspaleis van De Klerk ademt de socialistische verheffingsgedachte: ook arbeiders hebben recht op goede huisvesting in mooie woningen. Achteraf is het me een raadsel waarom het tot 2011 heeft moeten duren voordat ik een bezoek bracht aan Het Schip. Wat me er vooral in aanspreekt, is de combinatie van idealisme en architectonische vernieuwing. Al ben ik, als puntje bij paaltje komt, geloof ik toch een grotere liefhebber van de soberheid van het Nieuwe Bouwen, zoals in Dessau, dan van de uitbundigheid van de Amsterdamse School.Valt er verder nog opmerkelijks te berichten uit Amsterdam? Weinig. Of het moest zijn dat veel brievenbussen er nog altijd rood zijn. Pluspuntje, dunkt me. En dat Soefie gejat, excuus gestolen, is. Minpuntje. En dat de verkiezingsaanplakborden er heel wat ordelijker uitzien dan in Horst. Pluspuntje. Voor de rest eigenlijk alles als vanouds in Amsterdam. Saai dus. Als je iets wilt beleven, zul je toch echt in Horst moeten zijn.

En Ajax-VVV? Ik zei aan het begin toch dat ik me niet tot het potje voetbal moest beperken als ik deze dag tenminste enig plezier wilde beleven? Dus verder geen woorden meer aan vuil maken.O ja, voor de echte liefhebber: door een aaneenschakeling van toevalligheden kwam ik in de bestuurskamer van de Arena terecht (waar ik een handje kreeg van Peter Boeve en Michael van Praag me minzaam toeknikte, terwijl ie zich vermoedelijk vertwijfeld afvroeg of VVV nu wel of niet naar de topklasse was gedegradeerd) en bekeek ik de wedstrijd niet vanuit het bezoekersvak, vak 413 of vak 428 maar vanaf de hoofdtribune, gezeten naast Piet Keizer. Piet Keizer, aan wie Remco Campert ooit het gedicht 1973 wijdde:

Sombere tijd, zwarte dagen
Een glimp van licht zo nu en dan
Als op het voetbalveld
Jij met lome genialiteit
Je van een verdediger bevrijdt

Ach, die na ons komen
Nooit zullen ze weten
Waarvan we droomden.Dat doet je dan meteen weer alle ellende van Ajax-VVV vergeten.

Intermezzo – In eigener Sache (2)

Er zijn vele wegen,
maar de juiste weg
is de weg ertegen;
niet de weg eronder,
dat is onderkruiperij;
niet de weg erover
dat is pluimstrijkerij,
maar de weg ertegen,
tegen alle wegen in
en dat is van de wijsheid
nog maar het begin.

Bertus Aafjes

Vorige week is mijn moeder overleden.(klik op de afbeelding voor een vergroting; het prachtige ontwerp is van Jeu van Helden)

Normaliter houd ik privébesognes zoveel mogelijk buiten dit weblog. In dit geval kan, wil en mag ik er niet omheen. Waarom niet? Omdat Horst-sweet-Horst z’n bestaan voor een belangrijk deel aan m’n moeder te danken heeft. Kort nadat ze 4½ jaar geleden ziek werd, ontstond de gewoonte om liefst dagelijks samen een rondje of ronde te gaan rijden. Vele duizenden kilometers hebben we in de auto doorgebracht, luisterend naar Ede Staal, Italiaanse strijdliederen, Johnny Cash, de muziek van Novecento, Eleni Karaindrou, Frans Halsema en, het laatste half jaar, Hannes Wader. Een vastomlijnd reisdoel was er zelden, meestal ging het er gewoon om er even uit te zijn. Soms belandden we in het Ruhrgebied, het Zuid-Limburgse heuvelland of de Belgische Kempen. Maar in verreweg de meeste gevallen bleven de ritjes beperkt tot Noord-Limburg en meer specifiek Horst aan de Maas. Als je bijna dagelijks zo’n rondje in nagenoeg dezelfde omgeving rijdt, beginnen je dingen op te vallen waar je anders achteloos aan voorbij zou gaan: waarom heeft Lottum veel mooiere banken dan Horst? Hé, wat is dat een raar gebouwtje! Wat zijn ze nou toch weer met de kasteelruïne aan het doen? Goh, wat zijn er veel verschillende typen lantaarnpalen! Zou dat nu echt nog de enige rode hangbrievenbus in Horst aan de Maas zijn?Toen ik 2½ jaar geleden ineens de onstuitbare aandrang kreeg om stukjes te gaan schrijven over dergelijke onbenulligheden, betekende dat de geboorte van Horst-sweet-Horst. Op datzelfde moment verloor het dagelijkse rondje rijden z’n doelloosheid. Het kwam voortaan geheel in dienst van dit weblog te staan. Had ik eens ergens iets gelezen over olifantspaden, dan reden we heel Horst aan de Maas door op zoek naar olifantspaden. Borrelde op Koninginnedag ineens het dwaze idee op om het aantal Nederlandse vlaggen in naar leden van het koningshuis vernoemde straten in Grubbenvorst, Horst, Meerlo en Sevenum te tellen, dan stapten we stante pede in de auto, m’n moeder met de pen in de aanslag om alle vlaggen te turven op het scoreformulier. Zagen we ergens een desolate bank, dan gingen we op zoek naar andere desolate banken. Als zich plotseling de noodzaak van een top 5 van driedimensionale reclame-uitingen aandiende, doorkruisten we de hele gemeente op zoek naar driedimensionale reclame-uitingen. Enzovoort. Enzovoort. Omdat we telkens met een ander doel op pad gingen, werden die ritjes nooit saai, ook al reden we voor de 83e keer binnendoor van Broekhuizen naar Lottum. (Alleen als we voor de 341e maal oog in oog met een verkiezingsposter van Raymond Knops of Ria Oomen stonden, werd het ons wel eens droef te moede.)Als we dan weer thuis waren, maakte ik er een stukje van. Dat ik, alvorens het te publiceren, eerst aan haar voorlegde. Om me te behoeden voor schoonheidsfoutjes en blunders (ze was bijzonder (taal)kritisch), om me op het rechte pad te laten houden, om – niets menselijks is me vreemd – me te laten prijzen. Wat dit laatste betreft: zoals het een goede moeder betaamt (top 5 van goede Horster moeders: 5. mijn moeder; 4. mijn moeder; 3. mijn moeder; 2. mijn moeder; 1. mijn moeder), oordeelde ze doorgaans positief over de stukjes. Alleen die CDA-politici, die moest ik nog veel harder aanpakken. De beste stukjes vond ze die waarin ik de botte bijl hanteerde. Het moest bij voorkeur ook ergens over gaan: op stukjes over paaltjes, brievenbussen en lantaarnpalen raakte ze zo langzamerhand wat uitgekeken – althans die indruk had ik, uitspreken deed ze zoiets niet. Van de 566 stukjes die ik haar vooraf liet lezen, konden er uiteindelijk 565 haar goedkeuring wegdragen. Waar dat ene niet goedgekeurde stukje over ging? Oké dan, nu ik toch allerlei geheimen aan het onthullen ben, kan dit er ook nog wel bij: de top 5 van Horster hondendrollen. Dat vond ze onsmakelijk en tegelijkertijd smakeloos. Hoewel ik het voor de verandering volstrekt oneens was met haar (ik vond het eigenlijk wel een grappig stukje), besloot ik die top 5 van Horster hondendrollen toch maar ongepubliceerd te laten – een kwestie van respect.En nu is m’n moeder er dus niet meer. Daarmee is de noodzaak van dat milieuvervuilende dagelijkse rondje rijden ‘om er even uit te zijn’ verdwenen. Daarmee heeft dit weblog ook z’n basis verloren. Stoppen dus? Ik zal er niet omheen draaien: het is ontegenzeggelijk zo dat ik op het moment met een motivatieprobleem kamp. Tijdelijk of structureel? Wie weet het? Niemand weet het!
Van de andere kant: m’n notitieboekje met ideeën is onverminderd goed gevuld. En dat Klein Mysterie over die straatnaamwijziging in Broekhuizenvorst dat moet toch eigenlijk beslist worden geschreven. Net als die top 5 van Horster skatebanen. En die stukjes over visjesbehandeling en geurmanagement. Maar nu nog even niet. Misschien volgende week, misschien volgende maand, misschien wel nooit. Afwachten maar, ik vraag om uw begrip (en mogelijk geduld).Ten slotte toch nog even terug naar m’n moeder. Tot de vele dingen die we deelden, behoorden een grenzenloze bewondering voor Remco Campert en een diepe afkeer van Gerd Leers. Naar aanleiding van de uitspraak van het gerechtshof in Den Haag dat de staat geen uitgeprocedeerde asielzoekers met kinderen op straat mag zetten (‘klinkeren’), veegde Campert gisteren in een briljante column in De Volkskrant de vloer aan met Leers: ‘De, ondanks Bulgaarse schandalen, die hem in Maastricht de burgemeesterskop kostten, door Verhagen naar boven gepromoveerde gladde CDA-smiecht Leers “overweegt” om tegen deze uitspraak in cassatie te gaan. Dat krijg je ervan als je je door de PVV laat gedogen.’ Excuses voor m’n sentimentaliteit, maar wat had ik het m’n moeder gegund dat ze die woorden nog had kunnen lezen.