‘Toen we hier pas woonden kon je in de verte nog De Knoepert zien liggen’, zegt
Marijke Hirs (73). ‘We’ zijn Marijke en haar man Adri Lukker (75). ‘Hier’ is de
verbouwde boerderij van Marijke en Adri aan de Zeesweg in Sevenum waarin ze
sinds 1984 wonen. De Knoepert in Blerick was tot aan zijn sloop in 1999 de
grootste flat van Nederland. Ook Bernadette Minten-van de Riet (63) had
jarenlang zicht op De Knoepert. Ze woont al haar hele leven aan de Venloseweg,
met een beetje fantasie zou je haar de achterbuurvrouw van Marijke en Adri
kunnen noemen. Bernadette herinnert zich zelfs dat de Venloseweg niet meer dan
een zandweg was. Uit mijn eigen jeugd staat me de eindeloze lege vlakte tussen
Sevenum en voormalig woonwagenkamp De Römer nog helder voor de geest. Hoe
anders is het nu.
Het is donderdagavond. We zitten met z’n vieren aan de keukentafel van Marijke
en Adri. Ruim twee uur. Om te praten over de ontwikkelingen in het gebied
rondom de Zeesweg en de Venloseweg. Het gesprek verloopt zoals een goed keukentafelgesprek
behoort te verlopen: volkomen ongestructureerd. Feiten, anekdotes, geruchten,
krantenknipsels, herinneringen, foto’s, beschuldigingen en wat dies meer zij
vliegen over tafel. Zo’n feit is bijvoorbeeld dat van de eindeloze lege vlakte
tussen Sevenum en Blerick niets meer over is. In steeds hoger tempo zijn beide
plaatsen elkaar genaderd. Wat leeg was is volgebouwd met grootschalige
bedrijvigheid, veelal gevestigd in megalomane hallen, cynisch genoeg allemaal onder
de benaming Greenport. De definitieve bezegeling van de eenwording van Sevenum
en Blerick staat voor de deur. In het geval van de Lukkers zelfs letterlijk: de
voorbereidingen om de vijftien hectare tussen Venloseweg, Zeesweg en Dorperdijk
vol te bouwen met immense, minimaal vijftien meter hoge hallen van de van
oorsprong Franse logistiekgigant Geodis zijn in volle gang. Adri: ‘Vorig jaar
zaten daar nog kraanvogels te foerageren.’
Dat de veelvraat die Greenport heet intussen ook zijn oog zou hebben laten
vallen op ’t Hetje – zeg maar het gebied tussen Zeesweg en Molenbeek – is
vooralsnog niet meer dan een gerucht. Mocht dit werkelijkheid worden dan zouden
de Lukkers het veld moeten ruimen, inclusief de deels openbare groene oase die
ze op hun perceel tot stand hebben gebracht.
Ik proef bij Marijke, Adri en Bernadette van alles: onbegrip, cynisme,
strijdbaarheid, verbittering. Toch is de overheersende gemoedstoestand denk ik
verdriet. Verdriet om wat hen persoonlijk is en wordt aangedaan. Maar misschien
nog wel meer verdriet om de overrompelende snelheid waarmee de belangen van de
buurtbewoners en het landschap worden platgewalst, om het welbewust verstoren
van een eeuwenoude balans, om het gehuichel van bestuurders, om het altijd maar
weer vooropstellen van het economisch belang, om de leugentjes, om de
teloorgang van de menselijke maat, om de politiek die het allemaal maar heeft
laten gebeuren, om het genadeloos vernietigen van kleinschaligheid. Bernadette,
met een variant op een aloude Sevenumse slogan: ‘Zaerum
waas biëstig
schoeën!’
Wat Marijke, Adri en Bernadette precies vrezen van Klavertje 5, de verhullende
benaming van dit onderdeel van Greenport? Verslechtering van de leefbaarheid
door geluidsoverlast en lichtvervuiling. En door een enorme toename van zwaar
vrachtverkeer – wat wil je anders met 102 laaddoks in de planning? Arbeidsmigranten
zijn niet hun grootste angst. Marijke: ‘Wij zijn hier ook ooit vanuit het
westen naartoe verhuisd als arbeidsmigranten.’
Ze voelen zich verjaagd, niet gehoord, in de steek gelaten door de gemeente.
Toch hebben ze nog altijd hoop dat de Raad van State een stokje voor de
vestiging van Geodis zal steken. Denk trouwens niet dat ze tegen elke vorm van
bebouwing zijn. Het is het grove geweld van nu dat hun tegen de borst stuit,
met bijvoorbeeld een woonwijk zouden ze bijvoorbeeld goed kunnen leven.
Waar de dreigende ruimtelijke ontwikkelingen de afgelopen jaren wel toe hebben
geleid: de buurtbewoners hebben een veel hechtere onderlinge band gekregen.
Aanvankelijk streed iedereen voor zijn eigen zaak, maar geleidelijk drong het
besef door dat ze samen sterker staan. Bernadette: ‘Greenport heeft ervoor
gezorgd dat we dichter naar elkaar toe zijn gegroeid.’
Een dag later fiets ik nog eens door het gebied om wat foto’s te maken. Nu al
is de verkeersdrukte er groot. Als je hier het afgelopen jaar niet meer bent
geweest, ben je binnen de kortste keren je oriëntatie kwijt. Het schaamgroen,
een passender woord dan de bestuurlijke term ‘landschappelijke inpassing’, is
al aangeplant.
Verdrietig allemaal inderdaad. Gelukkig zijn er ook tekenen van strijdbaarheid
te zien.
