Intermezzo – Sleurhut

Ineens stond het er, vorig weekend, aan de Meteriksebaan in America. Geparkeerd aan de bosrand, onder een paar overhangende takken. Niet schreeuwend om aandacht, maar één met zijn omgeving. Alsof het er al jaren stond. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat het er stond. Opvallend door zijn onopvallendheid. Wat het was? Van afstand deed het denken aan een sleephut, een gemakkelijk verplaatsbare kleine jachthut op wielen die je soms bij een akker- of bosrand ziet staan: óók op wielen (geel in dit geval, mogelijk kinderwagenwielen), vergelijkbare locatie, vergelijkbare afmetingen, vergelijkbare schutkleur. 

Van dichterbij had het toch meer weg van een sleurhut, een vreselijk woord, maar in dit uitzonderlijke geval toch te verkiezen boven caravan omdat caravan een grootte en een mate van luxe suggereert die het object aan de Meteriksebaan volkomen vreemd waren.

Wat sleurhut tot een meer geschikte benaming maakt dan sleephut, is dat dit object sterk de indruk wekte een (geïmproviseerde) mobiele woning of op z’n minst een mobiele slaaplocatie te zijn, inclusief puntdak met in de nok een ruitvormig raam. Daarom is de op het eerste oog eveneens in aanmerking komende benaming fietskar(retje) ongeschikt: een fietskar is doorgaans niet bedoeld om in te slapen.

Achter de sleurhut stond zo nu en dan een damesfiets geparkeerd, met een aan het stuur bevestigd rieten mandje. Aan de voorzijde van de hut zat iets dat je een deur zou kunnen noemen. Daarin was iets dat je een raampje zou kunnen noemen uitgespaard. Achter dat iets dat je een raampje zou kunnen noemen hing iets dat je vitrage zou kunnen noemen. Het geheel oogde als een vredig, huiselijk tafereeltje, zelfs op die momenten dat de damesfiets met het rieten mandje er niet stond en dat dat iets dat je een deur zou kunnen noemen was afgesloten met een hangslot.

Op 7 juli was er op dat iets dat je een raampje zou kunnen noemen een geprint briefje geplakt met het opschrift 7 juli ’25. Een dag later hing er een geprint briefje met het opschrift 8 juli ’25.

De sleurhut aan de Meteriksebaan prikkelde zowel de nieuwsgierigheid als de verbeelding. Toegeven aan de nieuwsgierigheid en overgaan tot ontraadseling van het raadsel lag op de loer, maar zou dodelijk zijn voor de verbeelding.

Na enkele dagen was de sleurhut weer verdwenen. Die verdwijning voorkwam de ontraadseling. Waardoor de verbeelding gewoon haar werk kan blijven doen. Laat de sleurhut aan de Meteriksebaan voor altijd een raadsel blijven.

(Dit stukje verscheen eerder deze week in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Voormalige vuilstortplaatsen (3) | Heesbeemden

Soms is het ook wel eens fijn om bevrijd van al te veel kennis en onderzoek over iets te kunnen schrijven. Dat is bijvoorbeeld het geval met de voormalige vuilstortplaats in Kronenberg, in de Heesbeemden. JP heeft me ooit verteld dat hier een voormalige vuilnisbelt ligt en, betrouwbaar als JP doorgaans is, heb ik dat voor waar aangenomen.

Ik ben hier eind februari. Een week eerder ben ik door m’n rug gegaan. Lopen over een vlakke ondergrond gaat prima, maar elke oneffenheid in het oppervlak is goed voor een pijnscheut in m’n rug. Voor één keer hopen op gebaande paden. Uitbundige zonneschijn, fris windje. Een tussen twee paaltjes gespannen ketting moet de doorgang versperren. Aan de ketting bungelt aan twee ijzerdraadjes een prachtig verweerd bordje, ongetwijfeld ooit de toegang voor onbevoegden verbiedend.

De ketting vormt geen noemenswaardige barrière, ook niet voor de rug. Na honderd meter de restanten van een hek en dan buigt het gebaande, door hoge bomen geflankeerde pad ineens naar links af.

Een beklimming van Caubergiaanse proporties volgt. Aan het einde van de beklimming, als het gebaande pad weer naar rechts is afgebogen, ineens een hoogvlakte met een prairieachtig aanzien – America is niet ver weg.

Rechts enkele bijenkasten, links lonkt in de verte, hoog oprijzend boven de prairie, een jachthut. Een gevelde boom verspert het gebaande pad. Kruip door sluip door. Pijnscheut op pijnscheut. Voorbij de gevelde boom eindigt het gebaande pad. Het maakt plaats voor bedjes van gebroken rietstengels. Hippen van het ene oneffen bedje naar het andere oneffen bedje. Pijnscheut op pijnscheut. Omkeren, met die jachthut in greifbarer Nähe? Geen denken aan. Ontberingen lijden, de held uithangen, met een jachthut als beloning.

Het uitzicht hierboven leidt tot het inzicht dat het best hoog moet zijn hier. Metertje of vijftien? Atypisch om in een omgeving waar zo ongeveer alles bordwaardig wordt bevonden hier op de top geen houten bordje aan te treffen met daarop een hoogtevermelding van de Monte Corona. Maar goed, hippend van oneffen bedje naar oneffen bedje, pijnscheuten trotserend, afdalend over het gebaande pad en ook de ketting met het verweerde bordje overwinnend, bereik ik weer mijn verlossende fiets. Mission completed.

P.S. Vanwege lichte twijfel of het inderdaad de Heesbeemden heet, achteraf toch maar even gegoogled. Wikipedia: ‘De Heesbeemden omvat tevens De Blakt en De Haagens. De Blakt was tot in de jaren zeventig van de twintigste eeuw een vuilstortplaats. Waar de stortplaats was ligt nu een heuvel in het gebied.’

Intermezzo – Jachthutten (27)

Afgelopen weekend gewandeld in een gebied dat officieel te boek staat als de Castenrayse Vennen, maar dat iedere rechtgeaarde Horstenaar kent onder de naam de Pès. Vergeet het Ham, de Elsbeemden, het Schuitwater, de Kasteelse Bossen: ze zijn allemaal mooi en toch kunnen ze niet tippen aan de Pès. Echte natuur vind je in Nederland nergens, maar de Pès komt een aardig eind in de buurt. Prachtige vergezichten en zompige slingerpaadjes door dichte begroeiing wisselen elkaar af. Laarzen dringend aanbevolen, zeker nu het weer lichtelijk regent. Muggennet of andere muggenafweermiddelen eveneens want het ziet er grijs van de irritante zoemende stekers.

Muggen zijn niet het enige waar het in de Pès van stikt: hun aantal wordt nog overtroffen door dat van de jachthutten. Inderdaad, overdrijven is ook een kunst, maar in een gebied van nauwelijks een vierkante kilometer kwam ik er tien tegen, terwijl ik er niet eens echt naar had gezocht en terwijl ze lang niet altijd in het zicht staan. Langs een zijtak van de Lollebeek – nomen is in dit geval geen omen – trof ik er zelfs vier op een rijtje aan.

‘Hoogzit’, de verheven zitplaats van een jager, is trouwens een adequatere benaming dan jachthut. Dat laatste impliceert iets overkapts, hetgeen lang niet altijd het geval is. Soms is een hoogzit niet meer dan eenvoudige ladder met aan het bovenste uiteinde een stoel en een balk waarop het geweer kan rusten.

‘Wildbeheerder’ schijnt tegenwoordig trouwens een adequatere benaming te zijn dan jager. Of het zou een adequatere benaming móeten zijn. Want zomaar jagen voor je eigen plezier is er tegenwoordig echt niet meer bij in Nederland. Als het goed is.

Hoe dan ook ben ik eigenlijk wel heel benieuwd wat er aan wild beheerd dient te worden in de Pès. Dreigt er soms verstoring van het natuurlijk evenwicht? Zitten er te veel konijnen, hazen, fazanten, wilde eenden, houtduiven?

Misschien heb ik niet goed genoeg gekeken, maar behalve muggen, wat mensen en een enkele grote grazer heb ik er nauwelijks levende wezens gezien. Sowieso, wat geeft mij, of ons als mens, eigenlijk het recht om dieren dood te maken, om ze te beheren? En als er blijkbaar een noodzaak tot beheer is, is dat dan niet de ultieme aanwijzing dat we met z’n allen iets behoorlijk verkeerd doen?

Toch maar afsluiten met jager Luc (‘Hij mankt, die moet er aan’) die zich in woord en daad inzet voor het behoud van het natuurlijk evenwicht?

(Dit stukje verscheen gisteren in licht gewijzigde vorm in Via Horst-Venray.)

Klein mysterie 734 – Wonderbare Broodvermenigvuldiging

Ja, ook ik moest twee keer, wat zeg ik: wel tien keer, kijken toen ik er vanmiddag aan voorbijfietste, maar u ziet het goed: in de eindeloze leegten van een weiland aan de Zuringspeelweg, in het grensgebied tussen America en Kronenberg, ligt brood. Niet één brood, niet twee broden, nee, tientallen broden. Stokbroden, bruine broden, witte broden, volkorenbroden, ja zelfs carnavalsbroden. 

De Wonderbare Broodvermenigvuldiging! Na tweeduizend jaar is Hij eindelijk weer onder ons! En Hij heeft uitgerekend Horst aan de Maas, míjn Horst aan de Maas, uitverkoren voor Zijn glorious return! Nog wel aan de Zuringspeelweg! Waar hebben we het in vredesnaam aan te danken? Maar goed, als het is zoals het is, kan ik Hem meteen eens vragen waarom Hij het de laatste tijd allemaal zo gruwelijk uit de klauwen laat lopen. Dat waren mijn eerste gedachten. Al snel volgde de ontnuchtering. Bekijk je het tafereeltje van de andere kant, dan zie je namelijk dit:

Ook hier schier eindeloze leegten, met dit verschil dat die leegten in het midden van het beeld worden doorbroken door opvallend onopvallend struikgewas. Als doorgewinterd Horster buitengebied-Beobachter weet ik dat opvallend onopvallend struikgewas slechts één ding kan betekenen: hier wordt iets gecamoufleerd. En net zo laat is het:

Opvallend onopvallend struikgewas om je verdekt achter op te kunnen stellen. Waarom? Om héél goed van héél dichtbij te kunnen beobachten wat voor dieren er op al dat brood afkomen! Nogal wiedes! U moest eens weten hoeveel natuurliefhebbers Horst aan de Maas wel niet telt! Wat zegt u? Dat het ongetwijfeld niet zal blijven bij uitsluitend beobachten? U zegt het …

Intermezzo – Verschnaufpause (9)

De afgelopen vier dagen in bijzonder aangenaam gezelschap doorgebracht in de Ardennen. Veel gewandeld, veel gezien, veel gepraat. En geconfronteerd met de actualiteit. Waardoor we sommige pictogrammen die we tegenkwamen

op zaterdagochtend ineens met heel andere ogen bekeken dan op vrijdag.

Onwillekeurig ga je (ik tenminste) als je de gemeentegrenzen bent gepasseerd, op zoek naar verschillen en overeenkomsten met Horst aan de Maas. Zo ook nu. Je komt er dan bijvoorbeeld achter dat taalfouten op verkeersborden geen exclusief Horsters fenomeen zijn.

Drie koeien die doen alsof hun neus bloedt nadat ze zojuist een wagen met hooi hebben omgekieperd, heb ik in Horst aan de Maas daarentegen nog nooit aangetroffen.

Weer wel een universeel verschijnsel lijken me de afgedankte badkuipen met een tweede leven als drinkwatervoorziening voor dieren (klik ook hier). De aan de donkerblauwe slang bevestigde douchekop heb ik helaas niet weten te traceren.

Putdeksels zijn, waar ook ter wereld, een bron van genoegen – Stavelot vormt gelukkig geen uitzondering op deze regel.

Verder werd wederom bevestigd dat the noble art of stamstapeling en –beschildering in de Ardennen op een veel hoger niveau staat dan bij ons.

De pijn van een kwantitatief magere jachthuttenoogst werd verzacht, nee zelfs geheel weggenomen door de ontdekking van dit pareltje, zowel in bouwkundig als landschappelijk opzicht:

Ook qua gevoel voor wansmaak torent België nog altijd hoog boven ons uit. Wat dacht u van deze kabouter Plop die het uitzicht op de waterval van Coo staat te verpesten? En zo’n weerloze hond wordt daar dan ook nog ongewild deelgenoot van gemaakt. Schande!

Gelukkig vonden we uiteindelijk troost bij de Vierge des Pauvres (‘Maagd van de Armen’) in Banneux.

Klein mysterie 593 – Schadijkse Bossen

Aan het Horster Twitterfirmament is vorige week een nieuwe ster verrezen: https://twitter.com/schadijkse. Een vrij curieuze ster mogen we wel zeggen. Het betreft een Twitteraccount over de Schadijkse Bossen, overwegend in het Engels! Met tweets als ‘How beautiful it is in the #schadijksebossen #indiansummer #october #nature #photography #beautiful #afternoon #NL’ en ‘Beautiful sky over #schadijksebossen’ worden de Schadijkse Bossen wereldwijd op de kaart gezet. Idyllische foto’s van schapen, slakken, opmerkelijk gevormde bomen, optrekkende mist, de ondergaande zon en de Meterikse kerktoren vervolmaken het geheel. Pure Horst-aan-de-Maas-promotie!

Reeën zijn duidelijk de lievelingetjes van de beheerder(s) van dit Twitteraccount. Bij tweets met foto’s van reeën zijn kwalificaties als ‘such a beautiful lady’, ‘such grace, what a lady’ en ‘precious ladies’ niet van de lucht. En een foto van twee parende reeën levert deze romantische tekst op: ‘After waiting for hours this summer we saw this handsome Guy mate with this beautiful Lady!#schadijksebossen #summer’.  

Toch is het niet alles goud wat er blinkt. Naast de honderden tweets die de lof zingen van de Schadijkse Bossen zijn er ook tientallen die daarmee in fel contrast staan. Het zou me niets verbazen als juist achter die dissonanten de ware aard van dit Twitteraccount verborgen zit. Of nee, eigenlijk weet ik dat wel zeker. Want tussen alle tweets met schattige foto’s van fazanten, herfstbladeren, uitgebloeide korenbloemen, veertjes, spinnenwebben en dennenappels duiken er ook op met teksten als ‘DOG OFF LEASH! Exactly where a RoeDeer with her Baby roams in the Woods - Disrespect for nature #schadijksebossen’ en ‘We do see the hunters on daily basis in #schadijksebossen for our Deer - Happy to see them on http://direkte-aktie.net/jachtkaart/’.

Beroemdheden als Ricky Gervais en Leonardo di Caprio worden in (inmiddels verwijderde?) tweets opgeroepen zich uit te spreken tegen de jacht op ‘this beautiful lady’: ‘This beautiful Lady hunted by humans,she and her kind r a 'danger' to the enviroment. PLZ Be her voice! @LeoDiCaprio.’ En voor wie nog mocht twijfelen: het volgende, fantastische filmpje van Kamagurka gaat vergezeld van de woorden ‘Zulke jagers hebben we nodig in #schadijksebossen #LOL #satire’.

De plaatselijke boswachter wordt aangesproken op de vele jachtobjecten in de Schadijkse Bossen. Gemeenteraadslid Thijs Coppus, Marianne Thieme en de Limburgse afdeling van de Partij voor de Dieren worden opgeroepen zich te verzetten tegen die jachtobjecten. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het mag duidelijk zijn: achter dit Twitteraccount gaat geen jachtliefhebber schuil. Alleen al daarom heeft het mijn sympathie. Toch is er één ding wat me steekt: zaterdag werden (inmiddels verwijderde?) foto’s van een mij onbekende Schaakse hoogzit getwitterd. Voelt als een nederlaag dat ik die tot dusverre over het hoofd heb gezien. Tot overmaat van ramp lukt het me niet aan de hand van de foto’s de locatie van die hoogzit te traceren. Kan de twitteraar(ster) daarover in een tweet of een e-mail (horstsweethorst@gmail.com) misschien een tipje van de sluier oplichten?

(Voor alle duidelijkheid: de foto’s bij dit stukje zijn Horst-sweet-Horstfoto’s van eigen waarnemingen in de Schadijkse Bossen en zijn dus niet gegapt van bovenvermeld Twitteraccount.)

Intermezzo – Jachthut (26)

‘Wat zou ik graag een top 5 van Horster jachthutten samenstellen! Maar helaas, ik kom niet verder dan één exemplaar.’ Geschreven op 17 augustus 2008. Inmiddels heb ik er zoveel dat ik de tel een beetje ben kwijtgeraakt. Zo om en nabij de vijftig (50!) moeten het er zijn. Waarbij dient opgemerkt dat ik hoogzitten – Leitersitz blijft een mooier woord – voor het gemak ook onder de jachthutten schaar.  

Vorige week kon ik in één klap een aantal nieuwe exemplaren aan mijn collectie toevoegen. Dat zit zo. Vier weken geleden ontving ik een e-mail van de mij voorheen onbekende X, woonachtig ergens in het midden van het land. Hij schreef op Horst-sweet-Horst te zijn beland vanwege de stukjes over jachthutten. Waarom? ‘Sinds enkele jaren is het mijn hobby om jachthutten, hoogzitten, likblokken, jachtbunkers, voederautomaten e.d. op te sporen, te fotograferen en de geografische coördinaten daarvan te noteren. Ik verniel ze niet, hoewel gezegd moet worden dat mijn handen soms jeuken.’ Geen vernielingen, maar wat dan wel? Hij stuurt de foto’s met de bijbehorende coördinaten naar GroenFront!, dat ze op een (digitale) jachtkaart van Nederland plaatst. X sloot zijn e-mail af met de vraag ‘of je eventueel bereid bent mij op sleeptouw te nemen en in jouw “jachtgebied” rond te leiden naar de “gruwelplekken”’. In de veronderstelling in hem een geestverwant (tegen de jacht, géén geweld of vernielingen) te hebben getroffen, liet ik X weten graag bereid te zijn hem op sleeptouw te nemen.

Zo gezegd, zo gedaan: ik stelde een route langs 45 jachtobjecten in Horst aan de Maas samen, X installeerde zich op een boerderijcamping in de buurt en samen trokken we er twee lange dagen op uit. De eerste dag op de mountainbike in het gebied ten westen van de A73, de volgende dag met de auto in het gebied ten oosten van de A73. Twee keer bezweet, bemodderd en bemuggenbult thuisgekomen. Maar ook zeer voldaan. Veel gehoord, veel geleerd, veel gezien, ook een aantal nieuwe exemplaren waaraan ik hierboven al refereerde.

Dankzij X weet ik de Horster gebieden met jachthutpotentie nu veel beter op te sporen en te ontleden. Dus het kan bijna niet anders of de fijne kneepjes van het jachthutspotten die X me heeft bijgebracht gaan de komende tijd tot meer vondsten leiden. En de door X op onze route gefotografeerde en van GPS-coördinaten voorziene jachtobjecten zullen successievelijk op de jachtkaart van Nederland verschijnen. Uiteraard zal ik u daarop attenderen. Ook zal ik hier de komende tijd enkele van de nieuw ontdekte hutten ten tonele voeren.

Dromen van een top 5 van Horster jachthutten doe ik overigens al lang niet meer. Zelfs niet van een top 50. Nee, ik droom tegenwoordig van een top 100. U kunt me helpen die droom waar te maken door me uw signaleringen van jachthutten en hoogzitten te mailen (horstsweethorst@gmail.com).

Intermezzo – Jachthut (25)

‘Dierenactivisten en anti-jachtlieden hebben sinds kort een machtig wapen in handen: de virtuele schandpaal, www.jachthutten.nl. Daarop staan afbeeldingen van de bouwsels, die als jachthut dienen. H. Voss is de man, die voor de site, de foto’s schiet van de bonte schoonheid aan jachthutjes en kijkoptrekjes.’

Aldus Ray Simoen zaterdag in Dagblad De Limburger. Hoe slecht geïnformeerd kun je eigenlijk zijn als journalist? Jachthutten.nl ‘sinds kort’ een machtig wapen voor ‘dierenactivisten en anti-jachtlieden’? Het is maar wat je kort noemt: jachthutten.nl zag al op 3 juni 2004 het levenslicht. En Harry Voss, de initiatiefnemer van de site, zal zelf best een hoop plaatjes hebben geschoten, het merendeel van de foto’s is ingezonden door bezoekers van de site. De afbeeldingen die als een soort fotostrip een vast onderdeel van elke jachthutten.nl-pagina vormen, zijn bijvoorbeeld bijna allemaal afkomstig van Horst-sweet-Horst. En dat Ray elders in het artikel stelt dat ‘de weidse natuur geen Vinex-hut of Jan des Bouvrie-uitkijkpost [verdraagt]’ bewijst dat hij in elk geval deze jachthutten in Broekhuizen

en Kronenberg

nooit onder ogen heeft gehad. Als dit al geen Jan des Bouvrie-uitkijkposten zijn, dan toch op z’n minst Vinex-hutten. Maar goed, dat Ray deze kijkoptrekjes in de Noord-Limburgse periferie zijn ontgaan, zij hem vergeven. Ernstiger is dat hem ook al helemaal is ontgaan dat jachthutten.nl sinds 30 juni 2013 is gestopt. De site is nog wel in de lucht, maar wordt niet langer ververst. Staat allemaal keurig vermeld, niet met reeënletters, wel met fazantenletters.

Jachthutten.nl heeft gelukkig wel een opvolger: jachtkaart.nl van GroenFront. Daarop zijn 1131 jachtobjecten in heel Nederland weergegeven. Helaas staan mijn meldingen van Horster jachtobjecten aan jachthutten.nl niet op die nieuwe virtuele schandpaal. Misschien moet ik de Horster jachthutten en hoogzitten die ik de afgelopen jaren ben tegengekomen – naar schatting omstreeks vijftig – maar eens opnieuw aanmelden. Nu bevat de kaart slechts negen objecten in Horst aan de Maas, allemaal in Meerlo.

Om de tijd tot de aftrap van Feyenoord-Ajax (gaap) en Atletico Madrid-Real Madrid (wat een spektakel) te doden, heb ik die Meerlose objecten gisteren in ogenschouw genomen. Het betreft vier hoogzitten, drie voederbakken en twee likstenen.

Eén hoogzit met voederbak bevindt zich aan de rand van een bosperceel tussen Veestraat en Oirloseweg, de andere objecten staan allemaal betrekkelijk dicht bij elkaar aan de oostzijde van de Vossevenseweg.

Verder weinig bijzonders over te melden, behalve dan dat in laatstgenoemd gebied vijf reeën niet wisten hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken toen ze me in het vizier kregen. Je hoopt dan maar dat hen datzelfde ook lukt als de mannen (zijn er überhaupt vrouwelijke jagers?) die het wel op hun leven hebben gemunt hén in het vizier krijgen. Echte mannen zijn dat trouwens niet, als we de sticker van Faunabescherming – die ik (toevallig?) ook in het gebied aantrof, moeten geloven.

Intermezzo – Jachthut (24)

‘Wat zou ik graag een top 5 van Horster jachthutten samenstellen! Maar helaas, ik kom niet verder dan één exemplaar.’ Geschreven op 17 augustus 2008, bijna vijf jaar geleden. Een eeuwigheid geleden lijkt het wel: inmiddels ben ik de trotse bezitter van meer dan dertig jachthutlocaties. En dat zonder er bijzonder actief naar op zoek te zijn geweest. Waarbij wel aangetekend dient te worden dat mijn jachtgebied tussentijds is vergroot van de voormalige gemeente Horst tot de huidige gemeente Horst aan de Maas én dat ik de zogenoemde hoogzitten of –zitjes ook onder de jachthutten schaar. Mijn vizier is nu gericht op een top 50 van Horster jachthutten. En een atlas. En een digitale kaart. En een fietsroute langs Horster jachthutten.

We zien wel wat ervan komt. Eerst maar eens drie aanwinsten. De eerste dateert al van vorig jaar en staat aan de Heesbeemd tussen Kronenberg en Sevenum. Een sleephut, pal naast de weg, goed verborgen achter struikgewas, uitzicht biedend op een weide,

afgeschermd met prikkeldraad (je weet inderdaad maar nooit met dat dievengespuis van tegenwoordig, je zult zien dat ze zomaar met je sleephut aan de haal gaan).

Verder tipte iemand me onlangs over een hoogzit in een bosje aan de Tienrayse kant van de Diepeling. Zonder die tip zou ik het ding waarschijnlijk nooit hebben opgemerkt, zo goed staat het verborgen in het struweel. Verder niets bijzonders over op te merken.

Hoe dankbaar ik tipgevers ook ben, er gaat nog altijd niets boven de zelf ontdekte jachthut dan wel hoogzit. Vrijdag spoorde ik van Venray naar Venlo toen de trein ter hoogte van Tienray vaart minderde en uiteindelijk geheel tot stilstand kwam. ‘Een verstoring aan de infrastructuur’, aldus de machinist. Na enkele minuten kwam de trein weer aarzelend in beweging. Kort daarna stopte ie weer. ‘Meerdere verstoringen aan de infrastructuur’, aldus de machinist. Tot voorbij Lottum ging het vervolgens stapvoets met horten en stoten. Ik ken een Horster gemeenteraadslid en voormalig Provinciale Statenlid dat z’n frustratie ongetwijfeld van zich af zou hebben getwitterd – ik was Veolia dankbaar voor dit buitenkansje: je ziet ineens allerlei dingen die je normaal niet ziet. Zoals een houten ladder tegen een boom in een bosperceel tussen spoorlijn en Meerlosebaan in Lottum.

Een ladder naar een jachthut? Om dat te kunnen constateren reed de trein helaas net iets te hard. Dus gistermorgen terug. Had ik vooraf geweten hoeveel moeite het me zou kosten de locatie van de ladder te traceren dan was ik vermoedelijk nooit aan het karwei begonnen. Verwarde man van middelbare leeftijd dwaalt urenlang ogenschijnlijk doelloos door bos. Allemaal niet onoverkomelijk als de beloning een pracht van een jachthut was geweest. Maar niks hoor, niet meer dan een wankel hoogzitje dat zo te zien niet eens meer in gebruik is.