Trapveldjesvoetballers (15)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Mohammad Morad Ahmad Hoshiyeh, Ramallah, overleden 22 juni 2024, 12 jaar

Terwijl Rusland vier dagen na de inval in Oekraïne al in de ban werd gedaan door de UEFA en de FIFA, weigeren zowel de Europese als de wereldvoetbalbond nog steeds om Israël uit te sluiten van de internationale voetbalcompetities. Waardoor Jong Israël vandaag in Venlo tegen Jong Oranje kan aantreden zonder dat er een haan naar kraait. Ondertussen heeft het Israëlische leger de bevolking van Gaza-stad opgeroepen de stad met onmiddellijke ingang te verlaten en te verkassen naar wat het een ‘veilige zone’ noemt, terwijl de afgelopen twee jaar hebben uitgewezen dat het nergens veilig is in de Gazastrook.

Laten we niet vergeten dat Israël ook op de Westelijke Jordaanoever al jaren ongenadig tekeergaat. Mohammad Morad Ahmad Hoshiyeh was een voetbalgekke tiener die droomde van een glansrijke voetbalcarrière. Op TikTok toonde hij regelmatig zijn kwaliteiten. Op de terugweg van een voetbaltraining in Ramallah werd hij op 14 juni vorig jaar neergeschoten door een Israëlische soldaat. Hulpverleners werd vervolgens twintig minuten de toegang tot Mohammad ontzegd door de Israëlische troepen. Een week later overleed Mohammad in het ziekenhuis van Ramallah aan zijn verwondingen.

De moeder van Mohammad, Hanin Hoshiyeh, heeft in haar kleine woonkamer een soort altaar opgetuigd voor haar zoon met onder meer diens voetbalschoenen, een shirt van Real Madrid en een paar keepershandschoenen.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, waar trapveldjesvoetballers gelukkig weinig te vrezen hebben. Ditmaal een foto van het trapveldje aan het Vongdere in Sevenum. Klik hier en hier voor de voornaamste bronnen voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (14)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Suleiman al-Obeid, Gaza-Stad, overleden 6 augustus 2025, 41 jaar

Vorige week woensdag, 6 augustus, stond Suleiman al-Obeid samen met vele anderen ten zuiden van Gaza-Stad te wachten bij een voedseldistributiepunt toen Israëlische troepen het vuur openden op de menigte wachtenden. De 41-jarige al-Obeid overleefde de beschieting niet.

Suleiman al-Obeid was een van de bekendste Palestijnse voetballers. Het grootste deel van zijn carrière kwam hij uit voor Khadamat al-Shati, maar hij speelde ook voor Gaza Sport en op de bezette Westelijke Jordaanoever voor Markaz Shabab al-Am’ari. In 2017 was hij topscoorder in de hoogste Palestijnse divisie; in totaal staan meer dan honderd competitiedoelpunten op zijn naam. Tussen 2007 en 2013 speelde hij negentien interlands voor Palestina. Daarin scoorde hij tweemaal. De populaire buitenspeler stond bekend als ‘De Palestijnse Pele’.

Toen Israël Hamas op 7 oktober 2023 de oorlog verklaarde, was al-Obeid nog steeds actief voor Kadamat al-Shati. Ook daarna bleef hij elke dag in training, aldus zijn echtgenote Doaa. ‘Ondanks raketten, beschietingen en massamoorden bleef hij spelen met kennissen en vrienden.’ Een van de weinige tastbare herinneringen aan haar overleden echtgenoot die Doaa bezit, is een blauwwit nummer 10-shirt dat al-Obeid droeg voor zijn club Khadamat al-Shati. Andere memorabilia gingen allemaal verloren bij een Israëlisch bombardement op hun woning in Gaza-Stad eerder dit jaar. Sindsdien leefde het gezin in een tent te midden van de puinhopen in de grootste stad van de Gazastrook.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, waar trapveldjesvoetballers gelukkig weinig te vrezen hebben. Ditmaal een foto van het trapveldje aan de Julianastraat in Horst. Klik hier en hier voor de voornaamste bronnen voor dit stukje.

Intermezzo – Stop de uithongering van Gaza (2)

Op 27 september 1975 liet het regime van de Spaanse dictator Franco vijf leden van de Baskische afscheidingsbeweging ETA executeren. Enkele dagen later vond hiertegen in Utrecht een massale demonstratie plaats. Een van de sprekers was toenmalig minister-president Joop den Uyl. Citerend uit het zesde couplet van het Wilhelmus zei hij: ‘Wij staan hier om te strijden tegen de tirannie die ons hart doorwondt.’ En verder: ‘Als naast de deur het vuurpeloton aantreedt, dan moeten die schoten ons uit de slaap houden. Wij zijn één. Hun strijd is onze strijd. Internationale solidariteit!’

Zoiets zal je werkelijk nooit horen van onze huidige minister-president Dick Schoof als het om Palestina gaat. En ook niet van andere kabinetsleden. Als zij het niet doen, moeten wij het maar doen. Woensdag om 19.00 uur voor het gemeentehuis in Horst met een lawaaiprotest en daarna met een lawaai-optocht door het centrum.

Of Hun strijd – onze strijd – internationale solidariteit, nog altijd een ijzersterke leus, dan ook zal worden gescandeerd? Vermoedelijk niet, helaas een beetje uit de mode geraakt. Maar maakt niet uit, genoeg andere leuzen.   

 Tot woensdag!

Intermezzo – Stop de uithongering van Gaza (1)

Zoals Jan Blokker zich ooit afvroeg of hij nog wel links genoeg was, zo vraag ik me regelmatig af of ik wel genoeg demonstreer. Omringd door andere mensen zingen, schreeuwen, klappen, scanderen, dansen, met een pollepel op een pan slaan: allemaal niks voor mij. Te verlegen, te terughoudend, te gereserveerd, te timide.

Toch liep ik begin deze eeuw in Amsterdam twee keer mee in een demonstratie tegen de Amerikaanse inval in Irak. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik enkele jaren later, ook in Amsterdam, tegen het kabinet Balkenende. Ik overleefde het. Toch demonstreerde ik voor de Palestijnen, op 29 oktober 2023 in Venlo, op 18 mei van dit jaar in Den Haag, op 15 juni weer in Den Haag, vorige week donderdag in Eindhoven. Ik overleefde het.

Ik zing, schreeuw, scandeer en dans nog steeds niet. Ik klap soms wel. En vorige week sloeg ik voor het eerst met een pollepel op een pan – volkomen uit de maat, maar wtf.

Ik vraag me nog steeds af of ik genoeg demonstreer. Wat ik inmiddels wel weet is dat het geen zak uitmaakt of ik me nu wel of niet manifesteer tijdens een demonstratie. Als ik er maar ben. Omdat het iets betekent. Hoe meer mensen er zijn, hoe meer het betekent. Ik ben er woensdag. Jij hopelijk ook.

Trapveldjesvoetballers (13)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Awdah Hathaleen, Umm al-Khair (bezette Westelijke Jordaanoever), overleden 28 juli 2025, 31 jaar

Eergisteren, maandag 28 juli, werd de 31-jarige Palestijn Awdah Hathaleen doodgeschoten. Dit gebeurde bij het gemeenschapshuis in Umm al-Kheir op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Dader was de extremistische Israëlische kolonist Yinon Levi, die op sanctielijsten staat van Canada, het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie.

Awdah Hathaleen werkte mee aan de Oscar-winnende documentaire No Other Land, over het geweld van Israëlische kolonisten tegen de Palestijnse gemeenschap in Masafer Yatta, het gebied rond Umm al-Kheir. ‘Awdah wilde dat de bezetting zonder lijden zou eindigen’, aldus zijn neef Alaa Hathaleen. Awdah, docent Engels en vader van drie jonge kinderen, was een pleitbezorger van geweldloos verzet.

Awdah was een fervente aanhanger van Real Madrid. Neef Alaa: ‘Zijn liefde voor Real Madrid stroomde door zijn aderen. Als Real zou weten hoeveel hij van de club hield, zou het zich misschien wel uitlaten over Masafer Yatta.’ Awdah was zelf ook een fanatiek voetballer. Als hij maar even de kans had, voetbalde hij op een krakkemikkig betegeld veldje met doelpalen die die naam nauwelijks waardig zijn. Juist hier, op zijn misschien wel meest geliefde plek in Umm al-Kheir, blies hij maandag zijn laatste adem uit.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, waar trapveldjesvoetballers gelukkig weinig te vrezen hebben. Ditmaal een foto van het trapveldje tussen de A73 en De Drink in Horst. Klik hier en hier voor de voornaamste bronnen voor dit stukje.

Intermezzo – Druppels

Vorige week dinsdag. Ik hoor Caspar Veldkamp, onze – dus ook mijn – minister van Buitenlandse Zaken, zeggen als het gaat over maatregelen tegen Israël: ‘Nederland slaat in z’n eentje geen deuk in een pakje boter.’

Zaterdag. Ik hoor Maarten van Rossem zeggen: ‘Ik vind het hoogst ongelukkig dat de gemeenteraad van Utrecht een motie over een boycot van Israëlische producten aan moet nemen, want daar gaat de gemeenteraad van Utrecht helemaal niet over. Gemeenten voeren nu eenmaal geen buitenlandse politiek.’

Maandag. Ik word wakker met Vandaag, een dagelijkse podcast van NRC. Redacteur Midden-Oosten Derk Walters verhaalt over het Israëlische plan om de volledige bevolking van de Gazastrook samen te drijven in een afgesloten kamp in het zuiden van Gaza, op de ruïnes van de stad Rafah. In dat plan is een hoofdrol weggelegd voor de Caterpillar D9, een tank met een soort bulldozer ervoor die alles vernietigt wat hij tegenkomt en in Israël het koosnaampje doobi (teddybeer) heeft. Walters: ‘Caterpillars D9 houden zó huis dat er slechts een vlakte overblijft. Elk bewijs dat er überhaupt leven plaatsvond in een gebied wordt weggevaagd.’

Ik probeer het me te verbeelden: de gemeenten Horst aan de Maas en Venray – samen precies even groot als de hele Gazastrook – bevolkt door twee miljoen mensen, die bij elkaar worden gestopt in een kamp op de ruïnes van Kronenberg en Evertsoord, terwijl de overige 28 kernen inclusief buitengebieden van beide gemeenten volledig zijn platgewalst door Caterpillars D9.

Ik erger me aan de apathie die spreekt uit de woorden van Caspar Veldkamp en Maarten van Rossem. Inderdaad, Nederland kan in z’n eentje geen deuk in een pakje boter slaan. Maar wel een deukje. En inderdaad, gemeenten voeren geen buitenlandse politiek. Maar gemeenten kunnen wel uiting geven aan hun verontwaardiging over wat Israël uitvreet in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever, bijvoorbeeld in de vorm van een boycot van Israëlische producten.

Als je niets doet, als individu, als gemeente, als landje, weet je zeker dat er niets verandert. Ook als individu, als gemeente, als landje, kan je wel degelijk iets bewerkstelligen. Maar zelfs als je machteloos bent of je zo voelt, kan het uiting geven aan die (veronderstelde) machteloosheid effect hebben.

Waarom blijft het in Horst aan de Maas en Venray zo angstvallig stil als het gaat om de verschrikkingen die Israël aanricht? Kom op, laat je horen, spreek je uit! Druppels op een gloeiende plaat? Elke druppel draagt bij aan afkoeling.

(Dit stukje verscheen vandaag ook in Via Horst-Venray)

Trapveldjesvoetballers (12)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Mustafa Abu Amira, Gaza-stad, overleden 30 juni 2025

Strandbar Al-Baqa in Gaza-stad was een van de weinige plekken in de Gazastrook met een stabiele internetverbinding. Mede daarom groeide de bar uit tot een populair toevluchtsoord voor onder meer jongeren en journalisten. Vorige week maandag, 30 juni, voerden Israëlische gevechtsvliegtuigen aanvallen uit op Al-Baqa. Een bom van 230 kilo doodde meer dan dertig mensen en liet weinig heel van het café.

Een van de dodelijke slachtoffers was Mustafa Abu Amira, voetballer bij verschillende Palestijnse clubs. De aanvaller werd gezien als een van de meest veelbelovende spelers in de Gazaanse competitie. Abu Amira was ook vrijwilliger bij jeugdprogramma’s en trainde kinderen in de vluchtelingenkampen in de Gazastrook.

Waarom Israël de strandbar bombardeerde is onduidelijk. Volgens deskundigen op het gebied van internationaal recht is het gebruik van zulke zware munitie als bij het bombardement op Al-Baqa onrechtmatig en mogelijk een oorlogsmisdaad.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, waar trapveldjesvoetballers gelukkig weinig te vrezen hebben. Ditmaal een foto van het trapveldje bij de splitsing Westsingel-Weltersweide in Horst. Klik hier en hier voor de voornaamste bronnen voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (11)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Muhannad Al-Lili, Maghazi (Gaza), overleden 3 juli 2025, 30 jaar

Op de dag dat Diogo Jota overleed, overleed ook Muhannad Al-Lili, speler van Khadamat Al-Maghazi. Muhannad raakte maandag gewond bij een Israëlische luchtaanval op zijn huis in het vluchtelingenkamp Maghazi, in het centrum van de Gazastrook. Met ernstig hoofdletsel en zware bloedingen werd hij naar een ziekenhuis vervoerd, waar hij gisteren bezweek aan zijn verwondingen. Bij de Israëlische luchtaanval van maandag vielen talrijke dodelijke slachtoffers.

Muhannad begon zijn carrière bij Khadamat Al-Maghazi. Met deze club promoveerde hij in 2017 naar de Palestijnse Premier League. Daarna stapte hij over naar Shabab Jabalia waarmee hij in 2019 als tweede eindigde in de Palestijnse Premier League. Na twee seizoenen verkaste hij naar Gaza Sports Club, maar een kruisbandblessure gooide roet in het eten. Muhannad keerde terug naar de club waar hij zijn loopbaan begon: Khadamat Al-Maghazi.

Kort voor het begin van de Israëlische oorlog tegen Gaza reisde de zwangere echtgenote van Muhannad voor haar werk naar Noorwegen. Daar beviel ze enkele maanden later van een zoon. Muhannad heeft hem nooit in levenden lijve gezien.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, ditmaal dat aan de Asterstraat in Grubbenvorst. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (10)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Achmad Abu Daqqa, Abbasan al-Kabira  (Gaza), overleden 8 november 2012, 13 jaar oud

Zoals eerder gezegd: het is een misverstand om te denken dat pas vanaf 7 oktober 2023 trapveldjesvoetballers in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever om het leven komen door Israëlisch toedoen. Ahmad Abu Daqqa was op donderdag 8 november 2012 voor zijn ouderlijk huis ten oosten van Khan Younis samen met vriendjes aan het voetballen, toen hij werd geraakt door een kogel, afgevuurd door in de buurt gestationeerde Israëlische soldaten. Ahmad werd nog overgebracht naar het ziekenhuis in Khan Younis, maar overleed daar binnen een kwartier na zijn aankomst. Ruim twee weken later maakte Nidal El-Khairy, een Palestijnse kunstenaar die werkt vanuit de Jordaanse hoofdstad Amman, deze tekening in reactie op de moord op Ahmad Abu Daqqa.

Intussen ontving de gelauwerde trainer van Manchester City, Pep Guardiola, deze week een eredoctoraat van de University of Manchester. In zijn dankwoord refereerde hij aan Gaza:

‘It’s so painful what we see in Gaza. It hurts my whole body. There is a story I’m reminded of. A forest is on fire. All the animals live terrified, helpless. But a small bird flies back and forth to the sea, carrying drops of water in its little beak. A snake laughs, and asks: “Why bro? You will never put the fire out.” The bird replies: “Yes, I know.” “Then why do you do it again and again?”, the snake asks once again. “I’m just doing my part”, the bird replies for the last time. The bird knows it won't stop the fire, but it refused to do nothing. In a world that often tells us we are too small to make a difference, that story reminds me the power of one is not about the scale, it's about choice, about showing up, about refusing to be silent or still when it matters most.’

Weet je? Morgen is in Den Haag weer een demonstratie voor Gaza…

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. ditmaal dat aan de Pastoor Hendriksstraat in Griendtsveen. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (9)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Noah al-Saqa, Gaza-Stad, overleden 7 mei 2025, 10 jaar oud

Noah al-Saqa woonde met zijn ouders en broers in de wijk al-Talateni in het centrum van Gaza-Stad, totdat een Israëlische aanval in 2023 hun huis verwoestte. Daarna verhuisden ze op bevel van Israëlische troepen naar de wijk Rimal omdat die in een veilige zone zou liggen. Maar ook in Rimal stopten de bombardementen niet.

Te midden van familieleden en vrienden vierde Noah al-Saqa vorige week dinsdag, 6 mei, zijn tiende verjaardag. Alle aanwezigen genoten van de verjaardagstaart, waarvoor moeder Faten (38) met veel pijn en moeite alle benodigde ingrediënten had weten te bemachtigen. Van zijn ouders kreeg Noah een voetbal cadeau en van zijn ooms en tantes in totaal 170 sjekel (iets meer dan veertig euro) – Noah was aan het sparen voor een fiets.

Een dag later, woensdag 7 mei, verliet Noah zijn ouderlijk huis om met zijn vrienden te gaan voetballen. Omstreeks drie uur die middag voerde Israël luchtaanvallen uit op een restaurant en een markt in Rimal. Meer dan dertig mensen kwamen om het leven en er vielen tientallen gewonden. Op het moment van de aanvallen was de vader van Noah, Daoud al-Saqa (43), samen met zijn oudste zoon, Mohammed (15), aan het werk op de markt. Ze renden naar de plek van de aanslag om de gewonden te helpen. Daoud maakte zich zorgen om Noah, zeker toen uit een telefoontje met zijn echtgenote bleek dat Noah niet thuis was. Zijn zoektocht naar Noah bleef zonder resultaat. Uiteindelijk begaf hij zich naar het ziekenhuis, tweehonderd meter verderop. Daar trof hij Noah aan, liggend op de grond, om hem heen een plas bloed. Tevergeefs probeerden toegesnelde artsen zijn leven te redden.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Gerard Smuldersstraat in America. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje. De foto van de vader van Noah is van Ahmed Dremly/MEE.

Trapveldjesvoetballers (8)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Massa Abed, Zawaida (Gaza), overleden 27 april 2025, 4 jaar oud

Terwijl Nederland vandaag de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenkt, komt er in Gaza maar geen einde aan het door Israël toegebrachte onbeschrijflijke leed. Precies een week geleden, zondag 27 april, verliet de vierjarige Massa Abed haar ouderlijk huis in het centraal in de Gazastrook gelegen Zawaida. In haar handen droeg ze een pop en een plastic bal waarmee ze met andere kinderen een stukje verderop ging spelen. Een Israëlische aanval op een tent langs de straat waar de kinderen speelden, werden Massa en enkele anderen fataal. Snelle actie van haar zestienjarige broer, die Massa op een kar naar een ziekenhuis vervoerde, kon haar overlijden niet voorkomen.

Enkele dagen na haar tragische dood sprak The Associated Press met Samy Abed, Massa’s vader: ‘Ze had een bal op haar schoot met een pop in haar hand. Zou ze daarmee willen vechten? Ze was vier jaar! Wat zou ze kunnen doen? Ze kon nog geen steen vasthouden.’

Het Israëlische leger heeft geweigerd om te reageren op verzoeken om commentaar. Onduidelijk is nog steeds het waarom van de aanval en wie het doelwit was.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Scheperstraat in Sevenum. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje. De foto’s van de familie van Massa Abed zijn van AP Photo/Abdel Kareem Hana.

Trapveldjesvoetballers (7)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Omar al Jmasy, Gaza-Stad, overleden 17 maart 2025, 15 jaar oud

Twee maanden lang was het relatief rustig in Gaza. Dinsdagochtend vroeg hervatte Israël de luchtaanvallen op Gaza. Onder de meer dan vierhonderd doden ook de vijftienjarige Omar al Jmasy. Zijn een jaar oudere zus Layan en zijn ouders behoorden eveneens tot de slachtoffers.

Ahmad Abu Rizik is initiatiefnemer van het onderwijsproject Gaza Great Minds. Hij kende broer en zus Jmasy als leerlingen van een van de tentscholen die hij een klein jaar geleden stichtte in Gaza-Stad. Hij omschrijft Omar als ‘erg slim’, een uitblinker op school en als iemand die gek was van voetbal.

Rizik is zelf vader van drie kinderen. Sinds 7 oktober 2023 heeft hij al zeven verblijfplaatsen gehad: ‘Ik woonde in een school, in een van de klassen, ik woonde in een tent, ik woonde letterlijk op straat. Ik woonde in een van de kampen in Gaza, in een heel klein tentje, ik woonde in een gedeeltelijk verwoest huis.’

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat tussen Blauwververstraat en Radmakerstraat in Horst. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (6)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Naji Nidal al-Baba, Halhul (nabij Hebron), Westelijke Jordaanoever, overleden 3 november 2024, 14 jaar oud

Op zondag 3 november openden Israëlische soldaten op de bezette Westelijke Jordaanoever het vuur op Naji Nidal al-Baba en zijn vrienden terwijl ze aan het voetballen waren. Naji werd getroffen en raakte zwaargewond. Hulpverleners van de Rode Halve Maan (een equivalent van het Rode Kruis) vervoerden Naji nog naar een ziekenhuis, maar daar overleed hij korte tijd later aan zijn verwondingen.

Voetbal was de grote passie van Naji. Zoals zoveel kinderen droomde hij ervan een wereldberoemde speler te worden. Cristiano Ronaldo was zijn voorbeeld. Uren en uren trainde hij op de velden van de voetbalclub van Halhul. Naji had twee oudere broers, twee oudere zussen en een jonger broertje. De dag waarop Naji overleed leek een dag als alle andere te worden, aldus de vader van Naji, Nidal Abdel Moti al-Baba: ‘Ik ging ‘s ochtends naar mijn werk in Bethlehem en Naji ging naar school. Toen ik om 12 uur ‘s middags thuiskwam van mijn werk, trof ik Naji aan bij zijn school, op weg naar huis. Hij stapte bij mij in de vrachtwagen en samen reden we naar huis.’ Nadat Naji had geluncht, ging hij spelen bij de nabijgelegen supermarkt van zijn grootvader. Iets na drieën was hij weer thuis. Kort daarna trok hij de deur achter zich dicht om met zijn vrienden te gaan voetballen. Het was de laatste keer dat zijn familie hem levend zou zien.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat nabij de kruising Bemmelstraat – Westsingel in Horst. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (5)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Omar Al Baghdadi, Bureij, Gaza, overleden 9 juli 2024, 12 jaar oud

De twaalfjarige Omar Al-Baghdadi was vorige week dinsdag samen met drie vriendjes op straat aan het voetballen vlakbij zijn huis in vluchtelingenkamp Bureij, toen een Israëlische luchtaanval plaatsvond. Omar was een van de dodelijke slachtoffers. Bureij is al sinds 1949 een vluchtelingenkamp in het centrale deel van de Gazastrook. Toen vorig jaar de oorlog tussen Israël en Hamas uitbrak, telde het kamp een kleine vijftigduizend vluchtelingen. Het actuele aantal mensen dat er verblijft is niet duidelijk.

De zojuist gestorven Omar in de armen van zijn vader Nael Al-Baghdadi (foto AP Photo/Abdel Kareem Hana)

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Kamplaan in Hegelsom. Klik hier voor de bron voor dit stukje. 

Trapveldjesvoetballers (4)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Ahed Atef Bakr (10), Zakaria Ahed Bakr (10), Mohamed Ramez Bakr (11) en Ismael Mohamed Bakr (9), Gaza, overleden 16 juli 2014  

Op 7 oktober van het afgelopen jaar brak in Gaza de oorlog uit tussen Israël en Hamas. Het is een misverstand om te denken dat pas vanaf die dag trapveldjesvoetballers in Gaza om het leven kwamen door Israëlisch ingrijpen. Op woensdag 16 juli 2014 werden vier jongens – neven van elkaar – die op het strand van Gaza-stad samen met andere neven aan het voetballen waren, gedood door explosieven die werden afgevuurd vanaf ​​van Israëlische oorlogsschepen. De eerste explosie trof een visserskeet. Hierbij kwam Ismail Bakr om het leven. De andere voetballende neven vluchtten over het strand in de richting van het Al Deira Hotel, waar veel buitenlandse journalisten verbleven. Drie neven zouden het hotel nooit bereiken: Ahed Atef Bakr, Zakaria Ahed Bakr en Mohamed Ramez Bakr werden op hun vlucht gedood door een tweede Israëlische aanval. Vijf andere neven raakten gewond. Israël heeft nooit de volledige verantwoordelijkheid genomen voor deze tragedie, hoewel later onderzoek uitwees dat de aanval op de vluchtende neven doelbewust werd uitgevoerd.

Ronaldo, Frimpong, Kroos, Bellingham, Lamine Yamal: aan het begin van elke voetbalcarrière staat het trapveldje. Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat tussen de Van Merwijckstraat en de A73 in Horst. Klik hier, hier, hier en hier voor bronnen voor dit stukje.

Trapveldjesvoetballers (3)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Saleh Al-Qaraan, Gaza, overleden 16 oktober 2023, 11 jaar oud

Vluchtelingenkamp Nuseirat in Gaza, half oktober 2023, een week na het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Hamas. Israël heeft zojuist een bombardement uitgevoerd op Nuseirat. Een hevig geëmotioneerde jongen van een jaar of tien, gehuld in een shirt van Ronaldo, staat een journalist te woord.

Heb je het bombardement gezien?
‘Ik kwam net. Ik wilde alleen maar de bal pakken. Ze bombardeerden een plek achter ons en toen raakte mijn neefje gewond aan zijn rug.’
Was je aan het voetballen?
‘Nee, ik raapte voor mijn neefje een bal op onder een auto.’
Heb je hem de bal gegeven?
‘Nee, ik had de bal nog steeds vast. Ze bombardeerden de boel. Ik droeg mijn neefje naar huis. Toen kwamen onze buren. Er is nog een kind uit mijn buurt, Saleh Al-Qaraan. Zijn hele hoofd explodeerde. Ik zag zijn hersens op de grond liggen. Hoe kunnen we hier blijven? Dit is geen leven.’

Ontdaan loopt de jongen weg.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Crommentuijnstraat in Meterik. Klik hier voor een video van het interview met de jongen in Ronaldo-shirt.

Trapveldjesvoetballers (2)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Hanan Wael Al-Hawajri, Gaza, overleden op 13 mei 2024

Nuseirat is een in het midden van de Gazastrook gelegen vluchtelingenkamp dat in 1969 werd gesticht. Al voor het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Hamas op 7 oktober van het afgelopen jaar verbleven tienduizenden vluchtelingen in Nuseirat. Het kamp was de afgelopen maanden zeer regelmatig slachtoffer van Israëlische bombardementen. Gisteren nog bombardeerde het Israëlische leger een school in Nuseirat. Daarbij vielen tientallen doden. Ook op 13 mei bombardeerde Israël Nuseirat. Hanan Wael Al-Hawajri, een jonge voetballer, was een van de tientallen mensen die daarbij werden gedood.

Hanan speelde in het meisjesteam van Ahli Club Nuseirat. Dit werd in 2022 opgericht, als eerste in dit deel van de Gazastrook en als derde in heel Gaza. Het team telde al snel twintig meisjes tussen de 10 en 14 jaar. Na het begin van de oorlog viel het team uit elkaar: de meeste meisjes belandden samen met hun families in vluchtelingenkampen in Khan Younis en Rafah.

Aya Al-Haj was medespeler van Hanan: ‘Ik herinner me dat we elkaar voor het eerst ontmoetten bij de club. Ze was blij en trots dat ze zich bij een meisjesvoetbalteam had aangesloten.’ Ook Alaa Nawfal was een medespeler van Hanan: ‘Ze was een van de eersten die zich bij het team voegde. Ze droomde van een kampioenschap.’ Aya Al-Haj: ‘Het eerste kampioenschap na de oorlog dragen we aan haar op.’

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat tussen de Kerkstraat en Op de Kamp in Broekhuizenvorst. Klik hier voor de bron voor het stukje over Hanan.

Trapveldjesvoetballers (1)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Omar Almadhoun, Gaza, overleden op 24 november 2023, 9 jaar oud.

Omar was gek van voetbal. Hij had altijd discussies met z’n vader Majid over de vraag wie de beste voetballer ter wereld was. Cristiano Ronaldo, vond Omar. Karim Benzema, vond z’n vader. Lionel Messi? Uitgesloten: vader en zoon Almadhoun waren fervente aanhangers van Real Madrid. In Gaza kon Omar maar geen voetbalattributen bemachtigen. Daarom schakelde hij de hulp in van z’n oom Hani, die in de Verenigde Staten woont. Hani stuurde Omar keeperhandschoenen, een bal en een voetbaltas. Daarmee kon Omar mooi de blits maken bij z’n vriendjes. Dat hij geen keeper was maar een aanvaller deed daarbij niet ter zake.  

Twee uur voordat op vrijdag 24 november 2023 een wapenstilstand in Gaza van kracht werd, kwam Omar, terwijl hij lag te slapen, om het leven bij een Israëlische luchtaanval, net als z’n vader Majed, z’n moeder Safaa en z’n broers Riman (18), Siwar (13) en Ali (7). Ook hun favoriete kat, Lucky, overleefde het bombardement niet.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Willem Alexanderstraat in Horst. Klik hier en hier voor de bronnen voor het stukje over Omar.

Intermezzo – Gaza (1)

Aan Gaza valt dezer dagen niet te ontkomen. Ook voor Horst-sweet-Horst niet. Al was het maar omdat er een bijzondere overeenkomst is tussen enerzijds Horst aan de Maas en Venray en anderzijds de Gazastrook: hun oppervlakte. Die hele Gazastrook, die nu al bijna een maand het gesprek van de dag is, is, geloof het of niet, nagenoeg even groot als de gemeenten Horst aan de Maas en Venray samen: 360 om 357 vierkante kilometer.

Deze wetenschap helpt me enorm bij het vormen van een beeld van de Gazastrook. Wat daarbij ook helpt is het feit dat in de Gazastrook 24 keer meer mensen wonen dan in Horst aan de Maas en Venray samen: 2,1 miljoen om 86 duizend. Probeer het je eens voor te stellen: 2,1 miljoen mensen die wonen in het gebied tussen ruwweg Vredepeel, Wanssum, Grubbenvorst en Evertsoord in plaats van 86 duizend.

Behalve de inwoneraantallen zijn er nog meer verschillen. Zo krijgen wij geen bommenregens op ons dak en worden we niet gedwongen om te vluchten. Zo hebben wij hier ook de vrijheid om te gaan en staan waar we willen. We kunnen vrijelijk de grenzen met Land van Cuijk, Bergen, Venlo, Peel en Maas en Deurne passeren – we merken het niet eens. De Gazanen daarentegen zitten opgesloten in hun eigen gebied (‘de grootste openluchtgevangenis ter wereld’). Voor hen is het vrijwel onmogelijk de grens met zowel Israël als Egypte te overschrijden.

Een ander wezenlijk verschil is dat wij doorgaans over voldoende voedsel, water en elektriciteit beschikken. In de Gazastrook is dit onder ‘normale’ omstandigheden (in feite zijn de omstandigheden er altijd abnormaal) al geen vanzelfsprekendheid, maar sinds een maand helemaal niet meer omdat Israël de toevoer van voedsel, water, elektriciteit en ook benzine heeft geblokkeerd.

Verder hebben de Gazanen te kampen met een extreem hoge werkloosheid, een gezondheidszorg die gebrekkig functioneert en een buitensporig hoog percentage mensen met psychische klachten, vooral kinderen. Ja, ook in Horst aan de Maas en Venray zijn mensen werkloos, functioneert de gezondheidszorg niet altijd zoals we zouden wensen en is het aantal inwoners met depressieve klachten te hoog. Toch ben ik geneigd om te denken dat wij enorme geluksvogels zijn.

(Dit stukje verscheen vorige week in een andere vorm ook in Via Horst-Venray)