Had ik maar een echt vak geleerd. Filmmaker bijvoorbeeld. Dan was mijn kostje na afgelopen donderdag wel gekocht. Op die dag publiceerde
De Echo van Horst namelijk een artikel aan de hand waarvan zelfs een matig getalenteerde regisseur een geheide kaskraker zou weten te maken. Vierhonderdtwintig woorden telt het artikel slechts, desondanks ben ik er zeker van dat er een avondvullende film uit te destilleren is – en al helemaal als ook de op de website van
De Echo verschenen reacties op het artikel in het scenario worden verwerkt.
Ik ga het verhaal van de animositeit tussen de ambulante visboer en het Meterikse kruidenvrouwtje – want daarom gaat het – hier niet opnieuw oplepelen. Ik zou zeggen: lees het
artikel in De Echo en de reacties daarop gewoon nog eens rustig door en probeer de filmische potentie te herkennen. Omdat ik de mij zelf opgelegde grens van vierhonderd woorden per stukje niet al te zeer wil overschrijden, beperk ik mij hier tot een opsomming van zeven elementen waarmee een regisseur iets moet kunnen:
1. de frustratie van René Gommans die, telkens als hij op vrijdagmiddag met zijn viskar arriveert bij het pleintje voor de kerk in Meterik, wordt geconfronteerd met een auto die op zíjn plek staat geparkeerd;
2. de ergernis bij Miep Zaalberg, uitbaatster van
De 3 Vrouwen, de aan hetzelfde pleintje gevestigde winkel en salon van Bloesem Remedies Nederland die elke vrijdagmiddag meerdere parkeerplaatsen in beslag ziet worden genomen door de viskar van Gommans;
3. de woede van Gommans als hij ontdekt dat zíjn plek negen van de tien keer wordt ingenomen door een auto die toebehoort aan de uitbaatster, de zoon van de uitbaatster dan wel een klant van
De 3 Vrouwen;
4. de walging van de fijnbesnaarde theelepelvrouwtjes die onder leiding van Miep Zaalberg juist zijn begonnen aan een ontdekkingsreis door de wereld van het vrouwelijke als Gommans tal van meer of minder expliciete verwijzingen naar het vrouwelijk geslachtsdeel schreeuwend in
De 3 Vrouwen verhaal komt halen;
5. de totale vertwijfeling waaraan de marktmeester ten prooi valt als hij zijn zoveelste bemiddelingspoging heeft zien stranden;
6. de angst van fietsers om verwijten naar hun hoofd geslingerd te krijgen als ze – om de rood-wit gestreepte paaltjes te ontwijken – te dicht langs de woning van de Zaalbergs fietsen;
7. de vileine spot waarmee de lokale bevolking – die massaal partij heeft gekozen voor Gommans – Miep Zaalberg betitelt als ‘burgemeester van Meterik’.
Ik ga de kerstdagen toch maar benutten om na te denken over de vraag of ik me zal laten omscholen tot filmregisseur.
Meterik heeft volgens hem geen behoefte aan extra woningen, al is enig eigenbelang hem evenmin vreemd: ‘Voor mijn bedrijf Bloesem Remedies is het cruciaal dat er rust en stilte in de tuin heerst. De cursussen en rondleidingen moeten niet verstoord worden. Ook schone lucht is essentieel. Aan de grens van onze tuin komt een weg te liggen. Dit verstoort de rust. Wellicht moeten wij uitwijken naar een andere plek.’ 
Wat Zaalberg onvermeld laat, maar het wakkere weekblad niet, is dat het bewuste gebied wordt bevolkt door allerlei beschermde diersoorten, ‘zoals de witte uil, de dwergvleermuis, de koekoek, het ijsvogeltje en marters.’ De witte uil? Nou zullen we het helemaal hebben! Gooit Hallo Horst aan de Maas hier zomaar een van de best bewaarde ornithologische geheimen op straat? Natuurlijk weten wij, aanwonenden van het Meterikse Veld, al vele jaren dat het enige exemplaar ter wereld van de witte uil uitgerekend hier zijn domicilie heeft gekozen. Maar elk beest, hoe uniek ook, heeft recht op z’n rust. Dus hadden we met z’n allen afgesproken het bestaan van de witte uil niet aan de grote klok te hangen. Zelfs de gemeente zat in het complot, want die rept in het bestemmingsplan voor het woongebied Schadijkerweg-Oost met geen woord over de witte uil. Wel over de kerkuil en de steenuil trouwens (klik hier, vervolgens op agendapunt 13 en daarna op bladzijde 32 en 33), maar daar kraait geen haan naar. 
En nu is dus alles verpest door een onbezonnen daad van Hallo. Meterik zal wereldnieuws worden. De pers, vogelaars en ander gespuis zullen het dorp overspoelen. De plaatselijke horeca zal er wel bij varen; de witte uil is vrees ik ten dode opgeschreven. Mocht het dier binnenkort inderdaad z’n laatste adem uitblazen, dan heb ik in elk geval z’n foto’s nog: 
Onvermijdelijk zal de wereldwijde aandacht voor het Meterikse Veld tot gevolg hebben dat ook het bestaan van twee andere voorheen onbekende uilensoorten in dit gebied uitlekt. Om te voorkomen dat anderen aan de haal gaan met die primeur onthult Horst-sweet-Horst - met pijn in het hart - zelf maar dat ook de veelkleurige uil 
en de roze uil met blauwe baard 
alhier graag geziene gasten zijn.
