Geheimtipp voor
olifantenpaadjesliefhebbers: sinds kort is een prachtexemplaar te vinden aan de
Broekhuizerdijk in Melderslo, van Horst uit gezien iets voorbij motorcamping
D’n Toerstop, aan de rechterkant van de weg.
Olifantenpaadjes zijn praktijkcorrecties van de
tekentafelwerkelijkheid. Als één olifantenpaadje deze stelling perfect
illustreert, dan dit wel. Ter oriëntatie: het paadje bevindt zich aan het begin
én het einde – afhankelijk van welke kant je het bekijkt – van het onlangs
aangelegde tweerichtingsfietspad aan de zuidelijke zijde van de
Broekhuizerdijk.
Ik zou het voor de aardigheid eens moeten turven, maar ik heb
het sterke vermoeden dat het vooral uit de richting Horst afkomstige fietsers
zijn die het olifantenpaadje (eerst) hebben geschapen en (nu) onderhouden. De
voorgeschreven route heeft er namelijk zo’n scherpe bocht dat fietsers nagenoeg
tot stilstand komen.
En aan niets hebben fietsers een grotere hekel dan aan tot
stilstand komen. Tot stilstand komen impliceert immers dat ze zich ook weer op
gang moeten trekken – een krachtenslopende handeling. Het olifantenpaadje
voorkomt dit: niks scherpe bocht, niks tot stilstand komen, niks krachtenslopende
handeling, alleen even uitkijken voor tegemoetkomende fietsers. Dat de
weginrichter hier niet op heeft geanticipeerd, is onbegrijpelijk. Beslist geen
fietser.
Tot zover de fietsers uit de richting Horst. Nu hun
collega’s uit de richting Broekhuizen. Voor hen is het olifantenpaadje minstens
zo uitnodigend. En ook voor hen geldt dat ze tot stilstand komen liefst
vermijden. Ten opzichte van hun collega’s uit de richting Horst kampen zij
evenwel met het nadeel dat ze de drukke, door de bomen onoverzichtelijke Broekhuizerdijk
moeten oversteken. Tegemoetkomend verkeer is niet zozeer het probleem: dat
kijken ze recht in de ogen. Anders is het met achteropkomend verkeer: dat
kunnen ze bij gebruik van het paadje slechts waarnemen als ze achterstevoren op
hun fiets gaan zitten en ook nog tussen de bomen door weten te kijken, een
handeling die niet geheel van gevaar ontbloot is.
Risicomijders kunnen dus maar beter de voorgeschreven route
nemen (al zullen ze ook daar hun best moeten doen door de
bomen de weg te zien). Probleem is alleen dat de meest frequente gebruikers van het fietspad,
scholieren, doorgaans geen risicomijders zijn. Waarmee we met het fietspad
tussen Broekhuizen en Melderslo van de regen in de drup zijn beland: de aanleg
van het fietspad moest de veiligheid voor fietsers juist bevorderen, maar op
dit punt lijkt eerder het omgekeerde het geval. Werk aan de winkel dus voor de
weginrichter. Mijn voorspelling: de bomen op deze locatie hebben hun langste
tijd gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten